اسطوره بریتانیایی ؛ مک‌لارن F1

امروز صنعت خودروسازی انگلستان پابه‌پای سایر بزرگان این صنعت درحال پیشرفت است اما به حتم یکی از جاودانه‌ترین خودروهای تولید شده در این کشور که هم‌اکنون در جهان نیز به شهرت زیادی دست یافته، ابرخودرویی از کمپانی مک‌لارن است که آنرا با نام F1 صدا می‌زنند!

گرودون موری (Gordon Murray) مدت‌ها بود که در فکر ساخت خودرویی با وزن کم و قدرت زیاد به سر می‌برد؛ وی حتی گفته بود که از همان دوران جوانی نیز اسکچ‌هایی از خودرویی سه نفره در سر داشت و آرزو می‌کرد تا روزی بتواند به این طرح‌ جامه عمل بپوشاند. زمان گذشت تا سال ۱۹۸۷ فرا رسید و گوردون موری توانست ریاست بخش فنی مک‌لارن را از آن خود کند.

او اندکی بعد طرح‌های اولیه خود را به ران دنیس (Ronald “Ron” Dennis) ریاست شرکت، ارائه کرد اما پروژه او تنها در حد یک مدل مفهومی باقی ماند. اما در سال ۱۹۹۱ پروژه گوردون موری بار دیگر در دستور کار شرکت قرار گرفت ولی این‌بار «ران دنیس» گوردون را مجبور کرد تا در کنار پیتر استیونس (Peter Stevens) نمای خارجی خودرو را طراحی کند!

برای طراحی بدنه و شاسی محصول جدید مک‌لارن، تنها عامل اساسی کاهش وزن خودرو بود بنابراین در ساخت آن علاوه بر فیبرکربن از تیتانیوم، کولار، منیزیوم و حتی طلا نیز استفاده شد. مک‌لارن F1 همچنین اولین خودرویی بود که شاسی مونوکوکی آن تماما از فیبرکربن ساخته می‌شد.

مک‌لارن برای پیشرانه F1 نیازمند موتوری قدرتمند بود که البته توانایی ساخت آنرا نداشت. آنها ابتدا به سراغ شریک ژاپنی دیرینه خود یعنی هونداموتورز رفتند و پیشنهاد ساخت موتوری ۴.۵ لیتری V12 یا حتی V14 به مهندسین ژاپنی دادند اما در نهایت با طرف ژاپنی به توافق نرسیدند. سپس «گوردون موری» با کمپانی بی‌ام‌و وارد مذاکره شد و سرانجام با بخش M-Power شرکت قرارداد ساخت پیشرانه F1 را منعقد نمود.

پیشرانه‌ای که ام‌پاور برای مک‌لارن تدارک دید، موتوری V12 با حجم دقیق 6064cc بود که با کد S70/2 شناخته می‌شود. این موتور که در بلوکی آلومینیومی جای‌گرفته بود وزنی معادل ۲۶۶ کیلوگرم داشت و قطر هر سیلندر آن 86mm و کورس پیستون آن نیز 87mm بود. اما پنل‌های بدنه و شاسی فیبرکربنی به منزله یک عایق حرارتی برای موتور محسوب می‌شدند درحالیکه این اتفاق نباید رخ می‌داد. راه‌حل گوردون موری این بود که روکش موتور را با یکی از بهترین مواد انتقال دهنده گرما -یعنی طلا- تزیین کند؛ به همین دلیل برخی از قطعات (ازجمله درب موتور) خودرو با ۱۶ گرم پودر طلا روکش شد!

مک‌لارنF1 قادر به تولید ۶۱۸ اسب‌بخار قدرت در 7400rpm و ۶۵۱ نیوتن‌متر گشتاور در 5600rpm است. محدودکننده دور موتور آن نیز در 7500rpm فعال می‌شود. F1 با چنین پیشرانه منحصر به فردی دارای نسبت قدرت به وزن ۵۵۰ اسب‌بخار بر تن است؛ این عدد در مقایسه با انزو فراری (۴۳۴ اسب‌بخار بر تن) و یا بوگاتی ویرون (۵۳۰.۲ اسب‌‌بخار بر تن) جایگاه بالاتری دارد. شتاب صفرتاصد آن کمتر از ۳.۳ ثانیه، صفر تا صدوشصت ۶.۳ ثانیه، صفرتا دویست ۹.۴ ثانیه، صفرتا دویست‌وچهل ۱۲.۸ ثانیه و صفرتا سیصدوبیست آن نیز ۲۸ ثانیه است.

مک‌لارن F1 در تاریخ ۳۱ مارس ۱۹۹۸ توانست به حداکثر سرعت ۳۷۲ کیلومتر برساعت دست یابد که همین سرعت با حذف محدودکننده دور موتور آن تا مرز ۳۹۱ کیلومتر برساعت افزایش یافت و بدین ترتیب لقب سریع‌ترین خودروی خیابانی ساخت بشر را آن خود کرد؛ لقبی که البته در حدود هفت سال بیشتر دوام نیاورد!

این سوپراسپرت انگلیسی دارای وزن خالص ۱۱۴۰ کیلوگرمی است. طول، عرض و ارتفاع آن نیز به ترتیب 4287mm و 1820mm و 1140mm بوده و همچنین فاصله محوری آن نیز 2718mm است. رینگ ۱۷ اینچی خودرو در جلو با تایرهای ۲۳۵ و در عقب با تایرهای ۳۱۵ میلیمتری پوشانده شده‌اند که ساخت گودیر و از مدل F1 هستند.

دیسک‌های ترمز مک‌لارنF1 نیز در جلو ۳۳۲ و در عقب ۳۰۵ میلیمتر قطر دارند. این دیسک‌های آلومینیومی ساخت برمبو بوده و در جلو/عقب به کالیبرهای چهارپیستونه مجهز شده‌اند. مک‌لارن F1 از سال ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۸ در انگلستان به تولید می‌رسید که در طی این مدت تنها ۱۰۶ دستگاه و آن هم با قیمت پایه‌ای ۹۷۰,۰۰۰ دلار تحویل مالکان شد.