پیشرفت موتورهای پورشه ۹۱۱ در طول زمان

برای مدت بیش از پنجاه سال، مهندسان در شهر اشتوتگارت آلمان، روز به روز بر قدرت موتور پورشه افزوده‌اند. موتوری که در پشت محور عقب پورشه ۹۱۱ خوابیده، در طول‌ سال‌ها، تغییرات زیادی را به خود دیده است. در سال ۱۹۶۴، ۹۱۱ با موتور ۲ لیتری ارائه شد که به وسیله هوا، خود را خنک می‌کرد؛ این در حالی است که مدل‌های کنونی، علاوه بر تغییر در حجم موتور، با استفاده از یک یا دو توربوشارژ و محفظه پوششی آب برای سرد شدن، در زمینه عملکرد، به سطح بالاتری رسیده‌اند. سال ۲۰۱۴، پنجاهمین سال ورود پورشه ۹۱۱ به صنعت اتومبیل جهان است و به همین مناسبت، نگاهی خواهیم داشت به تغییرات موتور در این خودروی اسپورت کلاسیک و دگرگونی‌هایی که در تکنولوژی و قدرت خروجی آن ایجاد شده است.

۱۹۶۴ تا ۱۹۸۹: ۹۱۱ کلاسیک

۱۹۶۴: ۹۱۱ با موتور ۲ لیتری SOHC flat-six وارد چرخه تولید شد که ۱۴۸ اسب‌بخار قدرت داشت و ۱۸۹/۸ نیوتن‌متر، گشتاور تولید می کرد. این موتور به وسیله جریان هوا، خنک می‌شد.

۱۹۶۷: کمپانی پورشه، مدل اسپورت 911S را به خط تولید خود اضافه کرد. موتور ۲ لیتری در این مدل، بهینه شده بود و ۱۸۰ اسب‌بخار قدرت تولید می‌کرد و همچنین، گشتاور تولیدی آن ۱۹۵/۲ نیوتن‌متر بود. نرخ تراکم بالا و تغییرات در جرقه و زمان احتراق و همچنین کاربوراتور، باعث شد تا قدرت تولیدی موتور، به میزان زیادی، اضافه شود.

۱۹۶۸: 911S به دلیل آلودگی زیاد و خارج از حدّ استانداردی که برای محیط زیست ایجاد می‌کرد، از بازار امریکا کنار گذاشته شد. مدل پایه، پورشه 911L نام گرفت و تغییری در موتور آن، ایجاد نشد.

۱۹۶۹: پورشه 911S را دوباره به خط تولید خود بازگرداند؛ امّا این بار با کمک انژکتور شرکت «بوش»، توانست آلودگی کمتری را برای این مدل ایجاد کند. این تکنولوژی در مدل متوسط 911E نیز به کار گرفته شد. تمام موتور‌های ۹۱۱، که تاکنون از آلومینیوم در ساخت خود استفاده می کردند به بلوک‌های منیزیم، تغییر یافتند. این کار باعث شد تا قدرت خروجی موتور در مدل‌های مختلف ۹۱۱، افزایش پیدا کند. در 911T ، قدرت و گشتاور تولیدی، به ترتیب به ۱۲۵ اسب‌بخار و ۱۷۷/۶ نیوتن‌متر رسید و در 911E نیز ۱۵۸ اسب‌بخار قدرت و ۱۹۶/۶ نیوتن‌متر گشتاور، تولید می‌شد. در 911S نیز ۱۹۰ اسب‌بخار قدرت و ۲۰۶/۱ نیوتن‌متر گشتاور، نتیجه عملکرد پیشرانه پورشه بود؛ ضمن این‌که در 911T، هنوز هم کاربوراتورهای «وبر» استفاده می‌شد.

۱۹۷۰: موتورجدید ۲/۲ لیتری برای مدل‌های 911T، 911E و 911S استفاده شد. ماده به کار رفته، دوباره منیزیم بود و درپوش آلومینیومی نیز در تمام مدل‌های ۹۱۱ استفاده گردید. در نتیجه، خروجی قدرت موتور در 911T به ۱۴۲ اسب‌بخار و گشتاور تولیدی نیز به ۲۰۰/۶ نیوتن‌متر رسید. همچنین قدرت‌ موتور‌ها‌ی 911E و 911S به ترتیب به ۱۷۵ و ۲۰۰ اسب‌بخار افزایش یافتند.

۱۹۷۲: محیط زیست امریکای شمالی، باز هم تقاضای آلودگی کمتری داشت و این باز زبان پایین آوردن نرخ تراکم بود. پورشه برای جبران قدرت از دست رفته در پی تغییرات موردنظر برای کاهش آلودگی، حجم موتور را به ۲/۴ لیتر افزایش داد. در این زمان، تمام مدل‌های ۹۱۱ از انژکتور استفاده می‌کردند و قدرت 911T به ۱۵۷ اسب‌بخار و گشتاور آن نیز به ۲۲۵ نیوتن‌متر افزایش یافت. همچنین قدرت خروجی در 911E، ۱۸۵ اسب‌بخار و گشتاور ۲۳۵/۹ نیوتن‌متر و همین‌طور در 911S، ۲۱۰ اسب‌بخار و گشتاور ۲۴۵/۴ نیوتن‌متر رسید.

۱۹۷۳: پورشه مدل کاررا RS را با موتور ۲/۷ لیتری معرفی کرد؛ خودرویی که هیچ‌وقت به صورت رسمی به امریکا وارد نشد. با وجود این تغییر حجم، تفاوت چندانی در قدرت موتور پورشه حاصل نشد و حدود ۲۰۰ اسب‌بخار قدرت و ۲۵۴/۹ نیوتن‌متر گشتاور باقی‌ ماند. مدل‌های معمول پورشه ۹۱۱ با اندکی کاهش در قدرت خروجی موتور تغییر چندانی به خود ندیدند و مدل 911T که از انژکتور K-Jetronic الکتریکی بوش استفاده می‌کرد، باز هم در بازدهی موتور، تفاوتی با مدل قبلی خود نداشت.

۱۹۷۴: تمام مدل‌های ۹۱۱، از موتور ۲/۷ لیتری flat-six با انژکتور K-Jetronic استفاده کردند و از این پس پورشه ۹۱۱، 911S و کاررا در خط تولید پورشه قرار می‌گرفتند. با وجود حجم بیشتر موتور، به دلیل موارد کنترل‌ آلودگی، ۹۱۱ جدید فقط ۱۴۳ اسب‌بخار قدرت تولید کرده و گشتاور خروجی آن ۲۲۷/۷ نیوتن‌متر بود. مدل‌های 911S و کاررا نیز عملکرد نسبتاً بهتری در حدود ۱۶۷ اسب بخار قدرت، داشتند.

۱۹۷۵: محدودیت‌های زیست‌محیطی، باز هم قدرت خروجی موتور‌های پورشه را کاهش داد و نفس ۹۱۱ را گرفت. مدل‌های 911S و کاررا دارای قدرتی برابر ۱۵۷ اسب‌بخار و گشتاور ۲۲۵ نیوتن‌متر شدند.

۱۹۷۶: اولین بار تکنولوژی توربو، وارد خانواده ۹۱۱ شد. توربوشارژر KKK با موتور ۲/۷ لیتری flat-six همراه شد و توانست به راحتی ۲۳۴ اسب‌بخار قدرت و ۳۳۳/۵ نیوتن‌متر گشتاور از آن تولید کند؛ تغییری که برای پورشه ۹۱۱، یه تغییر عمده و شگفت‌انگیز محسوب می‌شد. در همین حال، کنترل دستی گاز در بین دو صندلی جلو، از ۹۱۱ ناپدید شد؛ زیرا با سیستم جدید انژکتور خلأ و رگولاتور گرم‌کننده، دیگر نیازی به آن نبود.

۱۹۷۸: موتور ۳ لیتری با بولک آلومینیومی، جایگزین موتورهای منیزیمی قبلی شد و مدل 911SC، به عنوان مدل جدید اسپورت ۹۱۱، قدرتی برابر ۱۸۰ اسب‌بخار و گشتاوری برابر ۲۵۳/۵ نیوتن‌متر پیدا کرد. با توجه به تکنولوژی خنک‌کننده داخلی air-to-air، توربو توانست عملکرد موتور را باز هم بالاتر ببرد و قدرت موتور را به ۲۶۵ اسب‌بخار و گشتاور را به ۳۹۳/۲ نیوتن‌متر برساند. البته در همین حال، تأخیر واکنش توربو، هنوز هم یکی از مشکلات معمول در موتورهای پورشه باقی ماند.

۱۹۸۰: قوانین دست‌وپاگیر محیط زیستی امریکا، باز هم گریبان پورشه را گرفته و پورشه مجبور شد تا موتورهای توربوی خود را از بازار امریکا خارج کند. 911SC نیز به همان شکل قبلی باقی ماند.

۱۹۸۳: شرایط تغییر چندانی نسبت به سال‌های قبل نکرده بود؛ ولی موتور SC می‌توانست با یک بدنه کانورتیبل به اشتراک گذاشته شود.

۱۹۸۴: 911SC از خط تولید پورشه کنار رفت و پورشه در مدل جدید کاررا، از موتور جدید ۳/۲ لیتری رونمایی کرد که سیستم انژکتور مدرن مترونیک در‌ آن کار گذاشته شده بود. در نتیجه قدرت موتور از ۱۷۲ اسب‌بخار به ۲۰۰ اسب‌بخار افزایش پیدا کرد؛ امّا در همین حال، گشتاور حدود ۵/۵ نیوتن‌متر با افت مواجه شد.

۱۹۸۶: این سال با بازگشت توربو همراه بود. موتور فلت‌سیکس ۳/۳ لیتری، با قدرت ۲۸۳ اسب‌بخار وارد بازارهای اتومبیل شد. گشتاور تولیدی ۳۷۶/۹ نیوتن‌متر بود.

۱۹۸۷: تغییرات اعمال شده در موتور پورشه ۹۱۱ کاررا و سیستم انژکتور بوش آن، خروجی موتور ۳/۲ لیتری را به ۲۱۷ اسب‌بخار و ۲۶۴/۴ نیوتن‌متر رساند. این موضوع باعث شد تا پورشه ۹۱۱ در مورد سیستم گیربکس پنج‌دنده خود، که در سال‌های پیش از این، استفاده می‌شد، تجدیدنظر کند.

۱۹۸۹ تا ۱۹۹۴: نسل ۹۶۴

۱۹۸۹ تا ۱۹۹۰: پورشه ۹۱۱ مدل C4 با یک موتور بزرگتر ۳/۶ لیتری عرضه شد که دارای بدنه و روسه آلومینیومی بود. در نتیجه افزایش قدرت و توان خروجی موتور، دور از انتظار نبود. مدل کاررا ۲، می‌توانست ۲۴۷ اسب‌بخار قدرت تولید کند و ۳۰۹/۱ نیوتن‌متر گشتاور داشت. مدل جدید کاررا ۴ که دو دیفرانسیله بود، وزن بیشتری داشت، ولی عملکرد موتور ۳/۶ لیتری، تغییر چندانی نکرده بود.

۱۹۹۱: توربو در قالب بدنه C4 به پورشه ۹۱۱ بازگشت، ولی از موتور قدیمی ۳/۳ لیتری استفاده شده بود. با این‌حال، با توجه به توربوشارژر بزرگتر و خنک‌کننده داخلی، خروجی موتور به ۳۱۵ اسب‌بخار قدرت و ۴۵۰/۱ نیوتن‌متر گشتاور، افزایش یافته بود.

۱۹۹۲: تولید محدود موتورهای توربو-اس در دستور کار پورشه قرار گرفته است که با استفاده از انژکتور‌های هوشمند و بهینه، در عمل توانست حدود ۷ اسب‌بخار قدرت و ۵۱/۵ نیوتن‌متر گشتاور به پورشه ۹۱۱ اضافه کند.

۱۹۹۴: پورشه برای سری‌های توربوی خود، موتورهای قدیمی ۳/۳ لیتری را کنار گذاشت و از موتورهای جدید ۳/۶ لیتری استفاده کرد و در همین حال توربو و خنک‌کننده قبلی حفظ شد. در نتیجه خروجی موتور به اندازه ۴۰ اسب‌بخار و ۷۰/۵ نیوتن‌متر، افزایش یافت.

۱۹۹۵ تا ۱۹۹۸: نسل ۹۹۳

۱۹۹۵: موتور ۳/۶ لیتری از سوپاپ‌های هیدرولیکی استفاده کرد و در همین حال، قطعات سبک‌تر در داخل موتور، به کار گرفته شد. نتیجه این تغییرات، ۲۳ اسب بخار بیشتر در قدرت موتور بود و همچنین گشتاور تولیدی نیز به اندازه ۲۰/۳ نیوتن‌متر افزایش پیدا کرد. ضمن این‌که در مدل سال ۱۹۹۵ از توربو استفاده نشده بود.

۱۹۹۶: تغییراتی که در طراحی بخش‌های مختلف موتور پورشه ۹۱۱ انجام شد، خروجی موتور را به ۲۸۲ اسب‌بخار رساند و گشتاور ۳۳۸/۹ نیوتن‌متر برای آن ایجاد کرد. سیستم توربو دوباره به موتور ۹۱۱ بازگشت و در قالب طراحی بدنه ۹۹۳ معرفی شد. برای موتور ۳/۶ لیتری، دو توربوشارژر و دو خنک‌کننده داخلی استفاده شده بود. در این زمان، پورشه توانست بر کلاس موتورهای توربوی ۴۰۰ اسب‌بخار و ۵۴۰ نیوتن‌متر با دو دیفرانسیل، حکمرانی کند.

۱۹۹۷: تکنولوژی توربو در تولید محدود توربو-اس به کار رفت و با توجه به افزایش فشار توربو، ۲۴ اسب‌بخار به قدرت خودرو اضافه کرد. در همین‌حال، با قیمتی نزدیک به ۱۵۰ هزار دلار، یکی از خودروهای گران‌قیمت محسوب می‌شد.

۱۹۹۹ تا ۲۰۰۵: نسل ۹۹۶

۱۹۹۹: موتور پورشه ۹۱۱، بیشترین تغییرات را تا به حال، در این مدل جدید، به خود دید. سیستم خنک‌کننده از هوا به آب تغییر یافت، حجم موتور به ۳/۴ لیتر تقلیل پیدا کرد؛ امّا در همین‌حال، با اضافه شدن تکنولوژی بهتر، خروجی موتور به ۲۹۶ اسب‌بخار قدرت و ۳۴۹/۸ نیوتن‌متر گشتاور، افزایش یافت. برای اولین بار، از میل‌سوپاپ‌های دوگانه برای کنترل چهار سوپاپ هر موتور استفاده شد و همچنین سیستم تنظیم زمان متغیر سوپاپ‌ها به کار برده شد.

۲۰۰۱: پورشه مدل ۹۹۶ توربو را به بازار معرفی کرد که پیشرانه آن یک موتور ۳/۶ لیتری با دو توربوشارژ بود. این موتور از سری GT1 مسابقه‌ای پورشه قرض گرفته شده بود. سیستم خنک‌کننده در این مدل نیز از آب استفاده می‌کرد و سیستم متغیر سوپاپ‌ نیز در آن به کار گرفته شده بود. خروجی موتور، به طرزی باورنکردنی به ۴۱۵ اسب‌بخار قدرت و ۵۶۰ نیوتن‌متر گشتاور، افزایش یافته بود.

۲۰۰۲: موتور پورشه ۹۱۱ در سری‌های کاررا و کاررا ۴ نیز رشد پیدا کرد و به موتور ۳/۶ لیتری مدل ۹۹۳ با سیستم خنک‌کننده هوا تغییر یافت. بنابراین قدرت به ۳۲۰ اسب‌بخار رسید و گشتاور نیز به ۳۷۰/۱ نیوتن‌متر ارتقا یافت. همچنین مدل جدید GT1 با موتور توربو با عملکرد بالا ارائه شد. این موتور می‌توانست پیشرانه‌ای به اندازه ۴۱۵ اسب‌بخار قدرت و ۶۱۸/۲ نیوتن‌متر گشتاور ایجاد کند. این افزایش قدرت، مرهون اضافه شدن فشار بوست توربو، در مجموع به اندازه ۱۴.۵ psi بود.

۲۰۰۴: مدل GT3 که تا قبل از این به بازار امریکا راهی نداشت، به این بازار راه پیدا کرد. موتور پورشه نیز تغییراتی به خود دید و از مواد سبک‌تری استفاده کرد. برای میله‌های رابط، فلز تیتانیوم به کار رفته بود و طول پیستون نیز کوتاه‌تر شده بود. به همین‌ترتیب، عملگر‌های سوپاپ کوتاه‌تری استفاده شده بود. موتور GT3 بیشترین دور موتور را در بین خانواده ۹۱۱ داشت و به مرز ۸۲۰۰ دور در دقیقه می‌رسید. این موتور می‌توانست ۳۸۰ اسب‌بخار را در دور موتور ۷۴۰۰ ایجاد کند و تمام گشتاور ۳۸۵ نیوتن‌متری آن، از دور موتور ۵۰۰۰ دور بر دقیقه، در دسترس بود.

۲۰۰۵ تا ۲۰۱۲: نسل ۹۹۷

۲۰۰۵: پورشه ۹۱۱، در مدل پایه همان موتور فلت‌سیکس ۳/۶ لیتری را حفظ کرد و تغییر چندانی در خروجی موتور به خود ندید. قدرت این موتور به ۳۲۱ اسب‌بخار و گشتاور تولیدی آن به ۳۷۰ نیوتن‌متر می‌رسید. تغییرات بزرگتر در کاررا اسپورت رخ داد؛ جایی که موتور ۳/۸ لیتری جدید، می توانست ۳۵۵ اسب‌بخار قدرت ایجاد کند. با این‌که افزایش حجم موتور در اضافه‌شدن قدرت موتور بی‌تأثیر نبود، امّا تأثیر عمده مربوط به طراحی منحصر به فرد انژکتور و سیستم مکش بود.

۲۰۰۷: مدل ۹۹۷ توربو ۳/۶ لیتری با دو توربوشارژ از راه رسید. قدرت این موتور ۴۸۰ اسب‌بخار و گشتاور تولیدی آن ۶۸۰/۶ نیوتن‌متر بود. سیستم جدید پره‌های متغیر توربین در موتورهای توربو، تغییرعمده‌ای در بازدهی این موتورها ایجاد کرده بود. خودروی قدرتمند پورشه، یعنی GT3 دوباره به بازار برگشت و این بار قدرت و دور موتور بیشتری نیز پیدا کرده بود. مجموعه تغییرات در موتور GT3، باعث می‌شد که این خودرو قدرتی به اندازه ۴۱۵ اسب‌بخار و گشتاوری به اندازه ۴۰۶/۷ نیوتن‌متر داشته باشد.

۲۰۰۹: سیستم انژکتور مستقیم، باعث شد تا موتور کاررا ۳۴۵ اسب‌بخار قدرت تولید کند و گشتاورش به ۳۸۹/۱ نیوتن‌متر برسد و این درحالی بود که کاررا اسپورت با قدرت ۳۸۵ اسب‌‌بخاری خود، رقیبی برای GT3 شد.

۲۰۱۱: خانواده ۹۱۱ صاحب یک عضو جدید با نام GTS شد تا با تولید این خودرو، فاصله خالی بین مدل‌های اسپورت S و GT3 پر شود. در موتور ۳/۸ لیتری، از یک سرسیلندر جدید و سیستم مکش ویژه و یک اگزوز مسابقه‌ای استفاده شده بود که به همین دلیل می‌توانست، نسبت به سری S، به میزان ۲۳ اسب‌بخار، قدرت بیشتری تولید کند.

۲۰۱۲: در این سال، یک پورشه ۹۱۱ دیگر، بر اساس GT3 عرضه شد: GT3 RS 4.0.. این خودرو، دارای بزرگترین حجم موتور در میان ۹۱۱های ساخته شده تاکنون بود. این موتور ۴ لیتری، قدرتی به اندازه ۵۰۰ اسب‌بخار داشت. از جمله تغییرات در این مدل، میل‌لنگ از سری GT3 RSR مسابقه‌ای و میله‌های رابط تیتانیومی بودند.

۲۰۱۲ تاکنون: نسل ۹۹۱

۲۰۱۲: پورشه مدل جدید نسل ۹۹۱ از پورشه‌های کاررا و کاررا اسپورت را معرفی کرد. حجم موتور مدل پایه پورشه ۹۱۱ دوباره به ۳/۴ لیتر، کاهش پیدا کرد؛ امّا در همین حال، قدرت موتور با افزایش ۵ اسب‌بخاری به ۳۵۰ اسب‌بخار رسید. کاررا اسپورت موتور ۳/۸ لیتری خود را حفظ کرده و اکنون می‌تواند ۴۰۰ اسب‌بخار قدرت و ۴۴۰/۶ نیوتن‌متر گشتاور ایجاد کند.

۲۰۱۴: GT3 دوباره به بازار بازگشته، امّا این بار از موتور کاررا S استفاده کرده است. در نتیجه، با استفاده از سیستم انژکتور مستقیم و دیگر قابلیت‌هایی که از قبل در GT3 وجود داشت (مانند میله‌های رابط تیتانیومی، پیستون‌های کوتاه شده و …) قدرت GT3 به ۴۷۵ اسب‌بخار رسید و گشتاور آن به ۴۳۹/۳ نیوتن‌متر افزایش یافت. این سال، همچنین سال بازگشت مدل‌های توربو و توربو S است؛ جایی که سیستم انژکتور سوخت مستقیم به موتورها اضافه خواهد شد و طبیعتاً با قدرت بیشتر موتور همراه خواهد بود. قدرت موتور توربو از ۵۰۰ اسب‌بخار به ۵۲۰ اسب‌بخار افزایش پیدا کرده و گشتاور آن نیز به میزان ۹/۵ نیوتن‌متر اضافه شده است. همچنین قدرت مدل توربو S، به میزان ۳۰ اسب‌بخار افزایش داشته (۵۶۰ اسب‌بخار) و در عین‌حال، گشتاور آن در ۶۹۹/۶ نیوتن‌متر، ثابت باقی مانده است.