یادی از مرد کوچک: مینی کوپر S نسخه Mark II

کلاسیک و کلاسیک بازی! چیزی که در دنیای خودرو هرگز قدیمی نمی‌شود.

مردمان بسیاری هستند که علاقه شدیدی به این مقوله دارند و هیچ‌وقت کلاسیک موردعلاقه خود را با نوادگان امروزی‌اش یا دیگر خودروهای پیشرفته عوض نمی‌کنند. عده‌ای این‌طور فکر می‌کنند که یک خودرو با سن حدود ۳۰ سال یا حتی بیشتر اصلاً ارزشی ندارد و باید اوراق شود، چه برسد به این‌که بخواهیم به آن عشق بورزیم! این‌گونه افراد دودسته‌اند: دسته اول آن‌هایی که در کل علاقه خاصی به خودرو ندارند و جز یک وسیله نقلیه بودن چیز دیگری در آن نمی‌بینند، دسته دوم هم آن‌هایی که حس و علاقه متفاوتی به خودرو دارند (از کمترین تا بالاترین حد) اما کلاسیک‌ها را پیر و از رده خارج می‌دانند و ارزشی برایشان قائل نیستند. گروه اول که هیچ، اما در پاسخ گروه دوم خیلی مختصر و مفید می‌توان گفت کاملاً در اشتباهند و مشکل از آن‌هاست که کلاسیک‌ها را درک نمی‌کنند!
سخن را کوتاه کرده و به سراغ موضوع اصلی می‌روم: یک مینی کوپر S خاص متعلق به سال‌های ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۱.

مینی کوپر S از همان سال ۱۹۶۷ که پا در بازار آمریکا گذاشت کارش بالا بردن انتظارات بود و هنوز هم بعد از گذشت چند دهه می‌تواند غافلگیرتان کند. کمتر کسی می‌توانست حس خاص رانندگی با این کوچولوی دمدمیِ دیفرانسیل جلو را پیش‌بینی کند، به‌طوری‌که همه (حتی طراحانش) از میزان محبوبیت آن در تعجب بودند! ازآنجایی‌که مینی از ابتدا آن را خودرویی برای تمامی افراد و اقشار ساخته بود، طراحش “اَلِکساندر ایسیگونیس (Alexander Issigonis)” ابتدا با ایده‌ی ارتقا دادن برای مسابقات مخالفت شدیدی می‌کرد، اما بالاخره بعد از مشاهده نمونه پروتوتایپ ساخته‌شده توسط آقای جان کوپر (John Cooper) که در آن زمان سازنده خودروهای مسابقه‌ای بود، تسلیم شد.

تولید کوپر S سال ۱۹۶۳ آغاز شد. از ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۱ هم مدلی تحت عنوان Mark II به تعداد ۶,۳۲۹ دستگاه روی خط تولید رفت که پیشرانه ۱.۳ لیتری long-stroke با کارایی بالا زیر کاپوت داشت. شاید برایتان جالب باشد که کوپر S در موتوراسپورت هم خوش‌نام به‌حساب می‌آمد، برای مثال سال‌های ۱۹۶۴، ۶۵ و ۶۷ توانست پیروز رالی مونت‌کارلو شود.

یکی از ویژگی‌های نادر که در بعضی خودروهای مینی دیده می‌شد سامانه تعلیق هیدرولاستیک بود که فقط از ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۱ مورداستفاده قرار گرفت؛ از آنجایی هم برای انجام تعمیرات بدقلق بود اکثر مالکانِ وسواسی تعلیق Rubber-cone را به آن ترجیح می‌دادند.

نمونه‌ای که در تصویر مشاهده می‌کنید یک Mark II مدل ۱۹۶۹ است. به جزئیاتش دقت کنید: نشان موریس (Morris)، جلوپنجره و چراغ عقب متعلق به Mark I، تریم داخلی مشکی‌رنگ متعلق به Mark II، دریچه کوچک مثلثی شکل پنجره‌ها، رینگ‌های ۱۰ اینچی فولادی، درپوش کرومیِ دو خروجی باک بنزین و سرعت‌سنج دایره‌ای بزرگ در مرکز کنسول جلو همه و همه در کنار هم جذابیت خاصی به آن بخشیده‌اند. تفاوت ظاهری چشم‌گیری با مدل‌های دیگر ندارد و فقط فرمان از راست به چپ منتقل‌شده است که آن‌هم برای ورود به بازارهای خارج انگلستان امری عادی و درعین‌حال ضروری تلقی می‌شود.

پشت فرمان شاید راحتی کافی نداشته باشید و با قدرت ۷۶ اسب بخاری و گشتاور ۱۰۷.۱ نیوتون‌متری احساس کنید چیزی در چنته ندارید، اما اگر به یاد بیاورید که این کوچولوی تیزوبز تنها ۶۴۷.۷ کیلوگرم وزن دارد حس بهتری خواهید داشت و می‌توانید از تجربه رانندگی لذت‌بخش آن در خیابان‌های شهر لذت ببرید.

کلام آخر
درمجموع تعداد ۵,۳۸۷,۸۶۲ دستگاه مینی در سراسر دنیا (تا اکتبر سال ۲۰۰۰) ساخته شد. ورودش به میان انبوهی از انواع مختلف خودروها یک جسارت بزرگ در ابعادی کوچک بود که دست‌آخر به کسب جایزه Dewar Trophy به خاطر اقتصادی بودن ازنظر فضا و مصرف سوخت انجامید؛ زمان زیادی هم نگذشت که بین بسیاری از مردم به‌عنوان مثالی از خودروهای اقتصادی آینده شناخته شد. حالا هم طبق مندرجات شرکت بیمه هاگِرتی (hagerty.com) بعد از گذشت چند دهه تقریباً چیزی از قیمت آن کم نشده و نمونه‌های دست‌اول و اصطلاحاً تمیز حداقل ۱۳,۰۰۰ دلار می‌ارزند.

مشخصات فنی
پیشرانه: ۴ سیلندر خطی ۱.۳ لیتری OHV
حداکثر قدرت: ۷۶ اسب بخار در ۵,۸۰۰ دور بر دقیقه
بیشینه گشتاور: ۱۰۷.۱ نیوتون‌متر در ۳,۰۰۰ دور بر دقیقه
جعبه‌دنده: ۴ سرعته دستی
محور محرک: جلو
سامانه تعلیق (جلو/عقب): بازوهای کنترلی، هیدرولاستیک/بازوهای عقبی، هیدرولاستیک
ترمز: دیسکی
وزن خشک: ۱,۴۲۸ پوند (۶۴۷.۷ کیلوگرم)
قیمت اصلی: ۲,۴۶۱ دلار (NADA*)
قیمت کنونی: ۳۱,۵۰۰ دلار (متوسط اعلام شده توسط NADA)

منبع: automobilemag