کوچک جذاب، رانندگی با تویوتا C-HR مدل 2017

طراحی محصولات تویوتا هموار به کسل‌کنندگی معروف بوده‌اند. خودروهایی ساده و محافظه‌کار که بیشتر مناسب میان‌سالان است؛ اما طرفداران این غول ژاپنی خواستار هیجان بیشتری بودند. از سوی دیگر بخش کراس‌اوورهای کوچک ساب‌کامپکت نیز روزبه‌روز در حال رشد و محبوبیت بیشتر بود درحالی‌که تویوتا نماینده‌ای در این کلاس نداشت؛ بنابراین این شرکت تصمیم گرفت خودرویی را معرفی کند که هم نماینده‌ای در کلاس کراس‌اوورهای ساب‌کامپکت باشد و هم از طراحی هیجان‌انگیز و جوان‌پسندی سود ببرد؛ بنابراین دو کانسپت با نام C-HR در سال‌های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵ رونمایی نمود. سپس تویوتا این کانسپت را تقریباً بدون تغییر چندانی با همان طراحی تهاجمی و جسورانه بتولید رساند و برای اولین بار چند وقت پیش آن‌را رونمایی کرد.

تویوتا C-HR وحشی به نظر می‌رسد

قسمت عقبی C-HR کمی بیش‌ازحد مشابه هوندا سیویک طراحی شده است اما طراحی کلی این خودرو کاملاً نشان از تحول در تاریخ طراحی تویوتا دارد. تویوتا برای طراحی C-HR طبق مُد روز و خواست خریداران عمل کرده است و با وجود شیب‌دار بودن قسمت عقبی سقف اما هنوز هم فضای مناسبی برای سرنشینان عقبی وجود دارد؛ اما ستون C خودرو آن‌قدر پهن و بزرگ است که می‌توان آن‌را با رولزرویس فانتوم مقایسه کرد ولی بااین‌وجود نور داخل کابین بسیار مناسب است.

اما بپردازیم به طراحی داخلی خودرو که ساختارشکنی بیرونی به آنجا هم سرایت کرده است. صفحه‌نمایش لمسی C-HR که در بالای داشبورد نصب شده طراحی نامتقارنی دارد؛ اما این طراحی داخلی متفاوت کاملاً با نمای بیرونی ماشین هماهنگ است. خصوصاً با تریم آبی‌رنگ که در تیپ داینامیک به‌صورت استاندارد ارائه می‌شود. این هم یکی از ویژگی‌هایی است که به‌طور مستقیم از کانسپت C-HR به نسخهٔ تولید منتقل شده است. در کابین خودرو از چرم باکیفیت استفاده شده و در کل C-HR طراحی داخلی کاربردی و درعین‌حال چشم‌نوازی دارد درحالی‌که تمامی قسمت‌های عمدهٔ داشبورد به سمت راننده متمایل شده‌اند.

آیا رانندگی C-HR مانند طراحی آن از شخصیت کسل‌کننده فاصله گرفته؟

تویوتا ماشینی ساخته است که به‌صورت عادی برای رانندگی خوب است. در رانندگی C-HR نشانه‌هایی از نسل چهارم پریوس دیده می‌شود چراکه بر روی همان پلت‌فرم TNGA مشترک با پریوس ساخته شده است. C-HR به لطف استفاده از تعلیق نوآورانه و پیشرانه‌ای که در قسمت پایین نصب شده است، مرکز ثقل پایینی دارد که به‌ویژه برای یک کراس‌اوور بسیار مناسب است. C-HR در مقایسه با پریوس فاصلهٔ محوری کمی کوتاه‌تری داشته و به جهت بهینه‌سازی زوایا برای استفاده از سیستم تعلیق دو جناقی، یک فریم خاص برای آن طراحی شده است. این امر بهبود دقت و پاسخ خودرو را نسبت به پریوس به همراه داشته است.

دقت و پاسخ دو کلمهٔ مناسب برای توصیف کلی هندلینگ C-HR هستند. این خودرو به‌طور خاص برای اروپا طراحی شده است و در طول مراسم رونمایی، مهندس ارشد تویوتا و تیم او اعلام کردند که چقدر زمان در تلاش برای درک عادات رانندگی اروپاییان صرف کرده‌اند تا به تفاوت‌های آن با سلیقهٔ ژاپنی‌ها پی ببرند. درواقع توسعهٔ C-HR از سال ۲۰۱۱ آغاز شده و از آن زمان در انگلستان و در نوربرگ‌رینگ مورد آزمایش قرار گرفته است. به‌عنوان‌مثال کمک‌فنرهای C-HR بجای قطعه سازان ژاپنی، از یک سازندهٔ اروپایی بنام Sachs تأمین می‌شود چراکه کمک‌فنرهای ساخت این شرکت پیشرفته‌تر هستند و این یکی از پاسخ‌هایی است که تویوتا به تلاش‌های مهندس ارشد خود درزمینهٔ بررسی عادات رانندگی اروپایی داده است.

بدون شک آنتی رول خودرو به ارائهٔ یک سواری دلپذیر کمک می‌کند هرچند که هنوز هم می‌توان بادی رول جزئی‌ای را در هنگام حرکت در مسیرهای پردست‌انداز احساس کرد؛ اما فرمان برقی خودرو برای استفاده در ترافیک شهرها بسیار مناسب است به‌گونه‌ای که تویوتا ادعا کرده برای طراحی فرمان C-HR خودروهای هاچ‌بک را ملاک قرار داده نه کراس‌اوورها را. ادعایی که ما آن‌را باور می‌کنیم.

کدام موتور بهتر است؟

اگر در C-HR به دنبال پیشرانهٔ دیزلی هستید شانسی ندارید چراکه هیچ موتور دیزلی برای این خودرو ارائه نشده است. در عوض تویوتا جدیدترین سیستم هیبریدی پریوس متشکل از یک پیشرانهٔ ۱.۸ لیتری بنزینی و یک موتور الکتریکی که مجموعاً ۱۲۰ اسب بخار قدرت دارند و یا یک واحد ۱.۲ لیتری توربو ۱۱۵ اسب بخاری را برای این کراس‌اوور کوچک ارائه کرده است. پیشرانهٔ دوم مجهز به سیستم هوشمند زمان‌بندی باز و بسته کردن سوپاپ‌ها و چرخهٔ اتکینستون شده است. مدل هیبریدی C-HR نمونۀ مناسبی است هرچند که طبق معمول یک گیربکس CVT وظیفهٔ انتقال نیرو را بر عهده دارد که هیجان رانندگی را کاهش می‌دهد. بعلاوه این مدل ۱۰۰ کیلوگرم سنگین‌تر از مدل توربو است بنابراین از وضوح و دقت مدل بنزینی برخوردار نیست.

بنابراین ما موتور ۱.۲ لیتری را انتخاب می‌کنیم زیرا با توجه به حجم کوچکش گشتاور مناسبی داشته و احساس نسبتاً روانی دارد. همچنین خرید یک پیشرانهٔ چهار سیلندر از تویوتا بدین معنی است که می‌توان به مصرف سوخت ادعا شدهٔ ۶ لیتر در هر صد کیلومتر دست پیدا کرد درحالی‌که صدای جذاب این موتور نیز موجب می‌شود که بیشتر آن‌را تحت‌فشار قرار دهید. تیپ‌های پایهٔ C-HR فقط به‌صورت دیفرانسیل جلو و صرفاً با یک گیربکس دستی ارائه می‌شود که این هم به افزایش جذابیت رانندگی آن می‌افزاید. البته نمونه‌های CVT و چهارچرخ محرک هم ارائه می‌شوند اما نسخهٔ هیبریدی فقط به‌صورت دیفرانسیل جلو ساخته می‌شود.

نتیجه

تویوتا این بار واقعاً خودرویی جالب و جذاب ساخته است بنابراین C-HR قطعاً روح تازه‌ای در بخش کراس‌اوورهای کوچک خواهد دمید. سطح تجهیزات استاندارد این خودرو مناسب بوده و بر ایمنی و تکنولوژی نیز در آن تأکید شده است. البته تنها در نسخهٔ پایه سیستم ناوبری وجود ندارد ولی می‌توان به‌صورت آپشن آن‌را سفارش داد. در کل می‌توان گفت تویوتا با ساخت و عرضهٔ کراس‌اوور C-HR ریسک کرده و نتیجهٔ این ریسک را هم دیده است.

مشخصات فنی

منبع: CarMagazine