ماسل کارها: تاریخچهٔ فورد موستانگ (قسمت شانزدهم)

پس از وقفه‌ای طولانی، سری مطالب ماسل کارها را با ادامهٔ تاریخچهٔ فورد موستانگ پی می‌گیریم. طی قسمت‌های قبلی این سری مطالب تا آخرین فیس‌لیفت نسل پنجم موستانگ برای مدل ۲۰۱۳ پیش رفتیم و گفتیم طی این فیس‌لیفت، کل خانوادهٔ موستانگ تغییراتی را تجربه کردند. در قسمت قبلی، تغییرات مدل‌های پایه، GT و باس ۳۰۲ را بررسی کردیم و حالا به سراغ شلبی GT500 مدل ۲۰۱۳ می‌رویم یعنی خودرویی که تا پیش از معرفی نسل جدید GT500، آخرین GT500 در تاریخ موستانگ محسوب می‌شد.

هرچند طی فیس‌لیفت مدل ۲۰۱۳ در دماغهٔ نسخه‌های معمولی موستانگ تغییرات قابل‌توجهی صورت گرفته بود اما شلبی GT500 در این قسمت تقریباً هیچ تغییری را تجربه نکرد زیرا این نسخه پیش از فیس‌لیفت، طراحی متفاوت و جذاب‌تری از نسخه‌های معمولی داشت و به همین دلیل در فیس‌لیفت مدل ۲۰۱۳ ظاهر GT500 تقریباً دست‌نخورده باقی ماند. البته شلبی GT500 مدل ۲۰۱۳ در عقب مثل نسخه‌های معمولی موستانگ به چراغ‌های LED جدید سه‌بخشی مجهز شده بود درحالی‌که دو سر اگزوز قبلی نیز با نمونه‌های دوقلو جایگزین شدند. بدین ترتیب در مدل ۲۰۱۳، نسخه‌های معمولی موستانگ بیش از همیشه به شلبی GT500 شبیه شدند.

بزرگ‌ترین تغییر شلبی GT500 مدل ۲۰۱۳ اما در زیر کاپوت آن صورت گرفته بود یعنی جایی که پیشرانهٔ ۵.۴ لیتری V8 سوپرشارژ قبلی با یک موتور ۵.۸ لیتری V8 جدید جایگزین شد. این موتور با چهار سوپاپ در هر سیلندر (DOHC)، سوپرشارژر و اینترکولر، ۶۶۲ اسب بخار قدرت و ۸۵۵ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد که افزایش چشمگیری نسبت به ۵۵۰ اسب بخار قدرت و ۶۹۰ نیوتن متر گشتاور موتور قبلی محسوب میشد. به لطف این پیشرانه، شلبی GT500 مدل ۲۰۱۳ قوی‌ترین موستانگ کارخانه‌ای تاریخ تا آن زمان محسوب می‌شد. پیشرانهٔ ۵.۸ لیتری این ماشین اما برای خنک شدن به حجم هوای بسیار زیادی نیاز داشت و به همین دلیل جلوپنجرهٔ خودرو حذف شد که این تنها تفاوت نمای جلویی شلبی GT500 مدل ۲۰۱۳ با مدل‌های قبلی بود.

در شلبی GT500 مدل ۲۰۱۳ غیر از تعویض پیشرانه، تغییرات عملکردی دیگری هم صورت گرفته بود که ازجملهٔ آن‌ها می‌توان به تجهیز به پمپ سوخت دوقلو، انژکتورهای بزرگ‌تر، کلاچ بزرگ‌تر، فن بزرگ‌تر، اینترکولر سه ردیفه، میل‌گاردان یک‌تکهٔ فیبر کربنی، سیستم کنترل پایداری الکترونیکی چهار حالته، ترمزهای جلوی بزرگ‌تر برمبو با کالیپرهای شش پیستونه، آنتی رول بار جلوی بزرگ‌تر و تنظیم مجدد کمک‌فنرها اشاره کرد. علاوه بر این، ویژگی‌های آئرودینامیکی خودرو نیز اصلاح شده بود که به گفتهٔ فورد موجب کاهش ۱۴ درصدی ضریب درگ و افزایش ۶۶ درصدی داون‌فورس جلو می‌شد.

در شلبی GT500 مدل ۲۰۱۳ انتقال نیرو توسط همان گیربکس شش سرعتهٔ دستی Tremec TR6060 صورت می‌گرفت اما این گیربکس با یک پمپ روغن داخلی، تقویت شده بود تا با نیروی عظیم پیشرانهٔ جدید مطابقت پیدا کند. این آخرین GT500 با گیربکس دستی محسوب می‌شد زیرا در نسل جدید آن که به‌تازگی معرفی شده است نیروی موتور صرفاً توسط یک گیربکس هفت سرعتهٔ اتوماتیک دوکلاچه انتقال پیدا می‌کند. با وجود همهٔ این تغییرات و استفاده از پیشرانهٔ بزرگ‌تر و قوی‌تر، وزن شلبی GT500 مدل ۲۰۱۳ تنها ۱۴ کیلوگرم بیشتر از قبل شده و به ۱۷۴۶ کیلوگرم رسیده بود.

برای شلبی GT500 جدید یک پکیج پرفورمنس هم ارائه شده بود که کمک‌فنرهای Bilstein دوحالته و دیفرانسیل لغزش محدود تورسن را به خودرو اضافه می‌کرد. فورد در زمان معرفی GT500 مدل ۲۰۱۳ ادعا کرد که این خودرو می‌تواند به حداکثر سرعت ۳۲۵ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. در فوریهٔ ۲۰۱۲ در نمایشگاه شیکاگو نیز شلبی رسماً اعلام کرد که نسخهٔ کابریولت GT500 جدید را هم تولید خواهد کرد. این نسخه با مدل ۲۰۱۴ به بازار آمد و حداکثر سرعت آن به ۲۵۰ کیلومتر بر ساعت کاهش یافته بود. مجلهٔ موتور ترند در می سال ۲۰۱۲ شلبی GT500 را موردبررسی قرار داد. جدیدترین ماسل کار فورد در این آزمایش شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر بر ساعت را در ۳.۵ ثانیه به ثبت رساند و مسافت ۴۰۰ متر را ظرف ۱۱.۶ ثانیه طی کرد که از شورلت کامارو ZL1 و کوروت Z06 آن زمان سریع‌تر بود.

همان‌طور که گفتیم، فیس‌لیفت مدل ۲۰۱۳ آخرین به‌روزرسانی نسل پنجم موستانگ بود و فورد قصد داشت به‌عنوان راه‌حلی موقتی تا زمان معرفی نسل ششم موستانگ، با این فیس‌لیفت همچنان توانایی رقابت نسل پنجم را حفظ کند؛ اما این نسل به پایان عمر خود رسیده بود و این نسخهٔ فیس‌لیفت شده هم مدت‌زمان زیادی روی خط تولید باقی نماند به‌گونه‌ای که تنها در دو مدل ۲۰۱۳ و ۲۰۱۴ ارائه شد. بدین ترتیب پس از یک دهه و فروشی بیش از یک‌میلیون دستگاه، سرانجام تولید نسل پنجم موستانگ در ژوئن سال ۲۰۱۴ خاتمه یافت تا یکی از جذاب‌ترین، زیباترین و باابهت‌ترین نسل‌های موستانگ به تاریخ بپیوندد.

هرچند موستانگ در نسل چهارم توانست از دوران سیاه نسل‌های دوم و سوم فاصله گرفته و به‌نوعی احیا شود اما این نسل پنجم بود که موستانگ را بار دیگر به شکوه گذشته بازگرداند. این نسل خصوصاً بعد از فیس‌لیفت مدل ۲۰۱۰ کاملاً استایل اصیل و جذابی که از یک موستانگ واقعی انتظار می‌رفت را به نمایش گذاشت. علاوه بر این، زیر کاپوت نسل پنجم هم پیشرانه‌های قدرتمندی قرار گرفت که قدرتی در شأن نام بزرگ موستانگ داشتند. استایل اصیل و مردانه، موتورهای قدرتمند و بازگشت مدل‌های خاطره‌انگیز شلبی و باس، همه و همه نسل پنجم موستانگ را به نسلی تکرارنشدنی تبدیل کرده بودند؛ بنابراین هرچند نسل ششم موستانگ پیشرفت‌های چشمگیری را تجربه کرد اما لااقل از لحاظ طراحی نتوانست جذابیت نسل پنجم را ارائه کند.

درهرحال نسل پنجم موستانگ هرچه بود در سال ۲۰۱۴ از خط تولید کنار رفت تا جای خود را به نسل متحول شدهٔ ششم بدهد. توسعهٔ این نسل با کد S550 در اواخر سال ۲۰۰۹ یعنی همان زمانی که نسخهٔ فیس‌لیفت شدهٔ مدل ۲۰۱۰ نسل پنجم به بازار آمده بود، تحت رهبری مهندس ارشد آقای «دیو پریکاک» و مدیر طراحی بیرونی آقای «جوئل پیاسکوفسکی» آغاز شد. برای طراحی بیرونی نسل ششم موستانگ طرح‌های پیشنهادی مختلفی توسط استودیوهای طراحی فورد ارائه شد که از بین آن‌ها سه طرح به‌عنوان گزینه‌های نهایی برگزیده شدند. پس از بررسی این سه طرح بیرونی مختلف در کلینیک‌های طراحی، سرانجام در دسامبر سال ۲۰۱۲ یکی از آن‌ها توسط مدیر فورد تأیید و نهایی شد.

برنامهٔ طراحی داخلی خودرو نیز در بهار سال ۲۰۱۰ زیر نظر آقای «دوئل لتسون» آغاز شد. در اواخر سال ۲۰۱۱ یکی از پیشنهادات برای طراحی داخلی موستانگ تأیید و در ژوئن ۲۰۱۲ نهایی شد. در همین زمان، اولین نمونه‌های آزمایشی نسل ششم که زیر بدنهٔ نسل پنجم مدل ۲۰۱۰ پنهان شده بودند دیده شد و سپس پنج ماه بعد در می ۲۰۱۳ اولین پروتوتایپ S550 با طراحی نهایی ساخته شد. بدین ترتیب پس از حدود چهار سال توسعه، سرانجام نسل ششم موستانگ در تاریخ ۵ دسامبر سال ۲۰۱۳ به‌طور هم‌زمان در میشیگان، کالیفرنیا، نیویورک، بارسلونا، شانگهای و سیدنی رسماً رونمایی شد.

هفتهٔ آینده در قسمت بعدی سری مطالب تاریخچهٔ موستانگ به بررسی کامل نسل ششم خواهیم پرداخت.