ماسل‌کارها: تاریخچهٔ فورد موستانگ (قسمت چهاردهم)

در دو قسمت قبلی سری مطالب ماسل کارها که همچنان به مرور تاریخچۀ فورد موستانگ اختصاص دارد، به بیان تاریخچهٔ نسل پنجم موستانگ پرداختیم و حالا این هفته و در این قسمت نیز همچنان تاریخچۀ نسل پنجم این ماسل کار آمریکایی را ادامه خواهیم داد. در قسمت قبلی، در تاریخچهٔ نسل پنجم موستانگ تا زمان اولین فیس‌لیفت عمدهٔ این نسل برای مدل ۲۰۱۰ پیش رفتیم و حالا در این قسمت ماجرای تاریخچهٔ موستانگ را از زمان فیس‌لیفت اول نسل پنجم ادامه می‌دهیم.

پس از گذشت حدود پنج سال از زمان معرفی نسل پنجم موستانگ، فورد تصمیم گرفت این نسل را برای مدل ۲۰۱۰ مورد یک فیس‌لیفت و به‌روزرسانی کلی قرار دهد. البته طراحی و توسعهٔ نسخهٔ فیس‌لیفت شدهٔ موستانگ در سال ۲۰۰۵ آغاز شده بود و در اواخر سال ۲۰۰۶ طراحی بیرونی خودرو به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای اصلاح شد که موجب بهبود عملکرد آئرودینامیکی موستانگ گردید به‌گونه‌ای که به ادعای فورد، ضریب آئرودینامیک در نسخهٔ پایه چهار درصد و در مدل GT هفت درصد کاهش یافته بود. بدین ترتیب نهایتاً نسخهٔ فیس‌لیفت شدهٔ نسل پنجم موستانگ رسماً در تاریخ ۱۸ نوامبر ۲۰۰۸ یعنی پیش از آغاز نمایشگاه لس‌آنجلس رونمایی شده و برای اولین بار در نمایشگاه لس‌آنجلس به نمایش عمومی درآمد. تولید این مدل جدید نیز از ژانویهٔ ۲۰۱۲ آغاز شده و فروش آن از مارس ۲۰۰۹ با مدل ۲۰۱۰ آغاز گردید.

هرچند در موستانگ ۲۰۱۰ پلت‌فرم D2C قبلی همچنان حفظ شده بود اما این مدل جدید یک نسخهٔ کاملاً بازطراحی شده از موستانگ مدل‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹ محسوب می‌شد تا جایی که می‌توان آن‌را نسل پنج‌ونیم دانست؛ بنابراین موستانگ ۲۰۱۰ در ظاهر تغییرات بسیار کلی و زیادی را تجربه کرده بود که ازجملهٔ برجسته‌ترین آن‌ها می‌توان به دماغهٔ کاملاً جدید با کاپوت برجسته، سپر جدید، جلوپنجرهٔ جدید و چراغ‌های جدید با راهنماهای یکپارچه داخل چراغ‌های اصلی، پروفیل جانبی عضلانی‌تر، آینه‌های جانبی باریک و چراغ‌های عقب جدید با لامپ‌های LED (البته همچنان طرح سه‌بخشی چراغ‌های عقب حفظ شده بود) اشاره کرد.

در موستانگ ۲۰۱۰ در مدل GT همچنان چراغ‌های مه شکن درون جلوپنجره تعبیه شده بودند اما این چراغ‌ها کوچک‌تر از نمونه‌های پیش از فیس‌لیفت شده بودند. همچنین چراغ‌های مه شکن کوچکی که قبلاً در پکیج پانی برای مدل V6 ارائه شده و درون جلوپنجره قرار می‌گرفتند، در مدل جدید به درون سپر یعنی زیر چراغ‌های اصلی انتقال پیدا کردند اما لوگوی کلاسیک موستانگ همچنان در جلوپنجره باقیمانده بود. دیگر تغییرات ظاهری موستانگ ۲۰۱۰ نیز شامل انتقال آنتن رادیو به عقب و حذف قفل درب صندوق بار می‌شد؛ بنابراین درب صندوق فقط از طریق ریموت باز می‌شد. ولی علیرغم این تغییرات کلی، ابعاد بیرونی موستانگ ۲۰۱۰ تقریباً مشابه نمونه‌های پیش از فیس‌لیفت بود و تنها افزایشی جزئی در حد یک سانتیمتر را تجربه کرده بود اما به‌طورکلی موستانگ جدید از استایلی بسیار عضلانی‌تر و باابهت‌تر از قبل برخوردار شده بود.

اما تغییرات و به‌روزرسانی‌های موستانگ ۲۰۱۰ صرفاً در بخش بیرونی آن خلاصه نشده بود چراکه در کابین آن‌هم تغییرات نسبتاً قابل‌توجهی صورت گرفته بود به‌گونه‌ای که در اینجا داشبورد، غربیلک فرمان، کنسول میانی و دریچه‌های تهویه تغییر کرده، کیفیت متریال داخلی بهبود یافته و تریم آلومینیومی واقعی برای آن ارائه شده بود. البته این طراحی جدید تا حدودی از ماهیت خطی و کلاسیک قبلی فاصله گرفته بود. همچنین حالا سیستم اطلاعاتی-سرگرمی SYNC فورد به‌عنوان یک آپشن کارخانه‌ای برای تمامی تیپ‌ها به‌جز تیپ پایه قابل سفارش بود. دیگر آپشن‌های قابل سفارش برای موستانگ ۲۰۱۰ نیز شامل تهویهٔ اتوماتیک دو منطقه‌ای، سیستم ناوبری بروز شده و دوربین دید عقب می‌شد.

در بخش پیشرانه‌ها اما موستانگ ۲۰۱۰ تغییرات چندانی را تجربه نکرده بود به‌گونه‌ای که مدل پایه همچنان از همان موتور ۴ لیتری V6 استفاده می‌کرد که نسبت به قبل بدون تغییر باقیمانده و مثل گذشته ۲۱۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. گیربکس‌های نیز همان نمونه‌های پنج سرعتهٔ دستی استاندارد و پنج سرعتهٔ اتوماتیک سفارشی بودند. همچنین برای مدل V6 نسخهٔ بروز شده‌ای از پکیج پانی هم ارائه می‌شد. در زیر کاپوت مدل GT هم همچنان همان موتور ۴.۶ لیتری سابق قرار گرفته بود اما خروجی این موتور نسبت به مدل‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹ افزایش یافته و حالا ۳۱۵ اسب بخار قدرت و ۴۴۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد.

اما موستانگ ۲۰۱۰ به‌منظور بهبود کیفیت سواری و کنترل، به کمک‌فنرهای جدیدی مجهز شده بود و سیستم کنترل کشش و ثبات پیشرفتهٔ فورد نیز به‌صورت استاندارد برای آن ارائه می‌شد. علاوه بر این، مدل پایه به‌صورت استاندارد به رینگ‌های ۱۷ اینچی مجهز شده بود درحالی‌که رینگ‌های ۱۸ اینچی هم برای آن قابل سفارش بود. در مدل GT اما رینگ‌های استاندارد ۱۸ اینچی بودند که یک اینچ بزرگ‌تر از قبل شده بود درحالی‌که رینگ‌های بزرگ‌تر ۱۹ اینچی نیز به‌عنوان یک آپشن برای موستانگ GT قابل سفارش بود. همچنین در مدل GT به‌منظور بهبود صدای موتور، سیستم اگزوز هم ارتقاء یافته بود.

برای مدل ۲۰۱۰ به‌تبع نسخه‌های معمولی موستانگ، مدل شلبی GT500 هم کاملاً بروز و از نو طراحی شد. شلبی GT500 جدید همانند مدل‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۹ از دماغهٔ منحصربه‌فرد، کاپوت برجسته و اسپویلر بزرگ‌تر عقب برخوردار بود و با رنگ‌های بیرونی جدید ارائه می‌شد. GT500 هم همچنان از همان موتور ۵.۴ لیتری V8 قبلی استفاده می‌کرد ولی خروجی آن به ۵۴۰ اسب بخار قدرت و ۶۹۰ نیوتن متر گشتاور افزایش یافته بود. این افزایش خروجی که به لطف استفاده از ارتقاءهای مدل GT500KR قبلی به دست آمده بود، مصرف سوخت شلبی جدید را هم کاهش داده بود.

علاوه بر این، SVT تعلیق موستانگ شلبی GT500 را هم از نو تنظیم کرده و آن‌را به رینگ‌های ۱۹ اینچی فورج‌کاری شده با لاستیک‌های گودیر مجهز کرده بود. البته این رینگ‌های جدید فقط در مدل کوپه ارائه می‌شد و نسخهٔ کابریولت همچنان از همان رینگ‌های ۱۸ اینچی قبلی استفاده می‌کرد. به لطف این تغییرات، موستانگ شلبی GT500 مدل ۲۰۱۰ می‌توانست ظرف ۴.۲ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر در ساعت رسیده و به حداکثر سرعت ۲۹۰ کیلومتر در ساعت دست پیدا کند درحالی‌که توانایی تحمل شتاب جانبی ۱.۰ جی را هم داشت. تولید GT500 اما محدود به دو هزار دستگاه در سال بود.

Mustang Shelby GT500 2010

اما درحالی‌که موستانگ جدید ۲۰۱۰ در ابتدا در بخش پیشرانه‌ها تغییراتی را تجربه نکرد و همچنان از موتورهای ۴ لیتری V6 و ۴.۶ لیتری V8 قبل از فیس‌لیفت استفاده می‌کرد، یک سال بعد یعنی در سال ۲۰۱۱ فورد به‌طور کامل موتورهای موستانگ را تغییر دارد. بررسی تغییرات موتورها را از مدل پایه یا همان V6 آغاز می‌کنیم. در این سال موتور سالخوردهٔ ۴ لیتری V6 که از سال ۲۰۰۴ برای موستانگ پایه ارائه شده بود با یک موتور جدید ۳.۶ لیتری V6 جایگزین شد. این موتور به دلیل برخورداری از ویژگی‌های مدرن، با وجود حجم کمتر، خروجی بالاتری نسبت به موتور قبلی داشت به‌نحوی‌که ۳۰۵ اسب بخار قدرت و ۳۸۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد؛ بنابراین حالا قدرت موستانگ پایه تقریباً هم‌اندازهٔ مدل GT سال قبل شده بود. این موتور جدید مصرف سوخت کمتری هم داشت به‌نحوی‌که در هر صد کیلومتر در شهر ۱۲ لیتر و در بزرگراه ۷.۶ لیتر بنزین مصرف می‌کرد.

اما همان‌طور که گفته شد، در سال ۲۰۱۱ موتور موستانگ GT هم تغییر کرد. این موتور که از اواخر سال ۲۰۱۰ برای مدل ۲۰۱۱ ارائه شد، از نوع ۵ لیتری V8 تمام آلومینیومی ۳۲ سوپاپ بود؛ بنابراین درحالی‌که در سال ۱۹۹۶ در نسل چهارم موستانگ، پیشرانهٔ اصلی و نمادین ۵ لیتری V8 موستانگ GT با نمونهٔ ۴.۶ لیتری جایگزین شد که تا سال ۲۰۱۰ در زیر کاپوت موستانگ GT قرار می‌گرفت، از سال ۲۰۱۱ بار دیگر این ماشین به موتور ۵ لیتری مجهز شد؛ اما مثل موتور ۵ لیتری سابق، حجم دقیق این موتور جدید هم ۴.۹ لیتر بود اما مثل گذشته ۵ لیتری نامیده می‌شد. این موتور که از طراحی پیشرفته‌ای برخوردار بود، ۴۱۲ اسب بخار قدرت و ۵۳۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد.

بنابراین موستانگ GT برای اولین بار قدرتمندتر از GT نسل اول شد. البته این خروجی صرفاً در صورت استفاده از بنزین با اکتان بالاتر از ۹۱ به دست می‌آمد و در صورت استفاده از بنزین معمولی این اعداد به ۴۰۲ اسب بخار قدرت و ۵۱۰ نیوتن متر گشتاور کاهش پیدا می‌کرد؛ اما هم‌زمان با تغییر موتورها، گیربکس‌های موستانگ هم تغییر کرد به‌گونه‌ای که حالا گیربکس‌های جدید شش سرعتهٔ دستی و شش سرعتهٔ اتوماتیک جایگزین نمونه‌های پنج سرعتهٔ قدیمی شدند. این گیربکس‌های جدید موجب کاهش مصرف سوخت موستانگ GT شده بود به‌گونه‌ای که طبق اعلام EPA نمونه‌های دستی موستانگ GT در هر صد کیلومتر در شهر ۱۴ لیتر و در بزرگراه ۹ لیتر بنزین مصرف می‌کردند. همچنین با تغییر پیشرانهٔ موستانگ GT در سال ۲۰۱۱، نشان ۵.۰ جایگزین نشان GT روی گلگیرهای جلوی خودرو شد.

اما غیر از قوای محرکه، موستانگ GT مدل ۲۰۱۱ ارتقاءهای فنی دیگری را هم تجربه کرد که ازجملهٔ آن‌ها می‌توان به مواردی چون پکیج ترمز برمبو شامل دیسک‌های ترمز جلوی ۱۴ اینچی برمبو گرفته‌شده از شلبی GT500، رینگ‌های ۱۹ اینچی منحصربه‌فرد با لاستیک‌های فوق عملکردی پیرلی P-Zero، کالیبراسیون منحصربه‌فرد سیستم پیشرفتهٔ ثبات پیست با حالت اسپرت و پیشرفت‌هایی در تعلیق مانند کمک‌فنرهای سفت‌تر اشاره کرد. تعدادی از این ارتقاءها برای نسخهٔ پایهٔ V6 مدل ۲۰۱۱ هم ارائه شدند.

همانند مدل‌های پایه و GT، مدل شلبی GT500 هم برای مدل ۲۰۱۱ به‌روزرسانی‌هایی را تجربه کرد که مهم‌ترین آن‌ها، تجهیز خودرو به یک پیشرانهٔ ۵.۴ لیتری V8 آلومینیومی جدید بود. این موتور از موتور آهنی قبلی ۴۵ کیلوگرم وزن کمتری داشت. این موتور همچنین ۱۰ اسب بخار قدرت بیشتری نسبت به موتور قبلی تولید می‌کرد و بنابراین قدرت GT500 به ۵۵۰ اسب بخار رسید؛ اما علاوه بر وزن کمتر و قدرت بیشتر، موتور آلومینیومی جدید این ماشین مصرف سوخت کمتری هم داشت به‌گونه‌ای که در هر صد کیلومتر در شهر ۱۶ و در بزرگراه ۱۰ لیتر بنزین مصرف می‌کرد. در اینجا اما چهاردهمین قسمت از سری مطلب تاریخچهٔ فورد موستانگ هم به پایان رسید و باید ادامهٔ داستان زندگی این اسب اصیل آمریکایی را به هفتهٔ آینده موکول کنیم. با ما همراه باشد.