تجربهٔ رانندگی با لامبورگینی سیان، معمولی‌تر از حد انتظار

از زمان معرفی مدل تولید محدود لامبورگینی سیان که بر اساس اونتادور ساخته شده است، سیستم هیبریدی ابرخازنی آن موردتوجه قرار گرفته است اما درواقع، این سیستم کمی ناامیدکننده بوده و مطابق انتظارات نیست زیرا هرچند سیان تجربهٔ خالص و واقعی یک سوپرکار را فراهم می‌کند اما در مورد نحوهٔ عملکرد یا احساس سیستم هیبریدی آن هیچ‌چیز غیرمعمول و قابل‌توجهی وجود ندارد. هرچند تکنولوژی هیبریدی لامبورگینی هم هوشمندانه و هم پیشگامانه است اما خیلی قدرتمند نیست. این سیستم جمع‌وجور که فقط ۳۴ کیلوگرم به وزن خودرو اضافه می‌کند، شامل یک موتور الکتریکی یکپارچه درون گیربکس می‌شود.

برق موردنیاز این موتور در یک ابرخازن ذخیره می‌شود که در عقب خودرو نصب شده است. لامبورگینی ادعا می‌کند که ابرخازن سه برابر سبک‌تر از باطری لیتیوم یون با ظرفیت انرژی یکسان است. البته ظرفیت ذخیرهٔ انرژی واقعی ابرخازن سیان اعلام نشده است. قابلیت ابرخازن‌ها از نام آن‌ها مشخص است زیرا به‌طور چشمگیری انرژی بیشتری نسبت به خازن‌های معمولی ذخیره می‌کنند. علاوه بر این، در هنگام شارژ یا تخلیه نیز هیچ واکنش شیمیایی رخ نمی‌دهد و به همین دلیل ابرخازن‌ها بسیار کارآمد بوده و می‌توانند به‌سرعت شارژ و تخلیه شوند.

سیان نمی‌تواند صرفاً با نیروی الکتریسیته حرکت کند اما ابرخازن مقدار کمی گشتاور آنی را برای کمک به درگیری روان کلاچ در هنگام رانندگی‌های سرعت‌پایین اضافه می‌کند. موتور الکتریکی نیز برای آرام‌تر کردن تعویض دنده‌های وحشیانهٔ گیربکس هفت سرعتهٔ تک کلاچهٔ AMT قدیمی، کمی نیروی کمکی بین تعویض دنده‌ها اضافه می‌کند. اعداد خالص اما به‌خوبی نقش سیستم هیبریدی را در قوای محرکهٔ سیان نشان می‌دهند زیرا این سیستم تنها ۳۴ اسب بخار قدرت دارد که در برابر قدرت ۷۸۵ اسب بخاری موتور ۶.۵ لیتری V12 ناچیز است. مجموع خروجی این سیستم هم ۸۱۹ اسب بخار قدرت.

بنابراین بعید به نظر می‌رسد که هیچ‌کدام از ۶۳ خریدار سیان از سوپرکار هیبریدی عجیب‌وغریب خود انتظار کارهایی که تویوتا پریوس انجام می‌دهد و یا حتی توانایی‌های قوای محرکهٔ پلاگین‌هیبریدی سوپرکارهایی مثل فراری SF90 و مک‌لارن آرتورا را داشته باشند. علاوه بر این، خریداران باید بدانند که این سیستم هیبریدی هیچ تأثیری در کاهش مصرف سوخت سیان ندارد، حتی یک‌ذره زیرا مصرف سیان با ۲۹.۴ لیتر در هر صد کیلومتر در شهر، ۱۶.۷ لیتر در بزرگراه و ۲۳.۵ لیتر به‌صورت ترکیبی، حتی از اونتادور هم کمی پرمصرف‌تر است.

برخلاف اکثر لامبورگینی‌ها، نام سیان از یک گاو نر مشهور گرفته نشده بلکه این به معنای رعدوبرق در گویش بولونیایی است. به نام این ماشین همچنین عبارت FKP 37 هم ضمیمه شده که ادای احترامی به «فردیناند کارل پیچ» و سال تولد او یعنی ۱۹۳۷ است. وی که مدیر اجرایی گروه فولکس‌واگن بود، لامبورگینی را وارد این گروه کرد و درست پیش از معرفی سیان در سال ۲۰۱۹ از دنیا رفت.

حتی با توجه استانداردهای لامبورگینی، طراحی بیرونی سیان بسیار پرخاشگرانه و تهاجمی است. فرم اصلی این خودرو با اونتادور که بر اساس آن ساخته شده مشترک است و هردو از ساختار فیبر کربنی مرکزی یکسانی استفاده می‌کنند؛ اما بااین‌حال در سیان قسمت‌های زیادی مثل دی‌لایت‌های Y شکل در جلو، ورودی‌های هوا، کاور کرکره‌ای پیشرانه و چراغ‌های عقب با خروجی هوایی بین آن‌ها تغییر کرده‌اند. به این تغییرات، سیان نمای یک سوپراسپرت مدرن را پیدا کرده و خیره نشدن به آن دشوار است.

پس از روشن کردن پیشرانه نیز دیگر ار گوش دادن به سمفونی آن سیر نخواهید شد. سیان احتمالاً به عصبانی‌ترین نسخه از پیشرانهٔ V12 لامبورگینی مجهز شده است. در سرعت‌های پایین، پیشرانه غرغر می‌کند و کابین را می‌لرزاند اما با افزایش دور، شخصیت آن با سخت‌تر شدن صدای اگزوز تغییر می‌کند. با نزدیک شدن پیشرانه به محدودهٔ ۸۵۰۰ rpm نیز قسمت‌های مختلف این ارکستر سمفونیک به جذاب‌ترین هماهنگی خود می‌رسند.

محدودیت‌های سفر به اروپا به خاطر بیماری کرونا موجب شد آزمایش رانندگی ما با سیان بجای ایتالیا در پیست آزمایشی میل‌بروک در انگلستان انجام شود. البته انگلستان را همه می‌شناسیم و میدانیم که اکثراً آسمان در آنجا در حال باریدن است اما در پیست بیضی‌شکل سرعت‌بالای ۳.۲ کیلومتری میل‌بروک، سیان توانست شتاب کم‌نظیر خود را به نمایش بگذارد. گیربکس این سوپرکار تولید محدود که حالا از کمک سیستم هیبریدی برخوردار است نیز با بی‌رحمی کمتری نسبت به اونتادور دنده‌ها را تعویض می‌کند اما که هنوز هم تعویض دنده‌ها بیشتر از یک گیربکس دوکلاچه تکان دارد. همچنین هرچند پاسخ پدال گاز خودرو بی‌نقص است اما V12 تنفس طبیعی فاقد گشتاور دور پایینی است که اکثر پیشرانه‌های توربوشارژ مدرن ارائه می‌کنند.

در مسیرهای پیچ‌درپیچ و شیب‌دار میل‌بروک که می‌تواند یک جادهٔ کوهستانی باریک را شبیه‌سازی کند، اندازه و وزن سیان بیشتر خود را نشان دادند. عرض ۲,۱۰۰ میلی‌متری این خودرو حتی با استاندارد هایپراسپرت‌ها هم قابل‌توجه است و ترکیبی از موقعیت پایین راننده و خط کمر بالا، سنجیدن جایی که خودرو به پایان می‌رسد را دشوار می‌کند. همچنین کاور کرکره‌ای پیشرانه نیز حال و هوای زندان به کابین خودرو داده است. به گفتهٔ لامبورگینی، وزن خشک سیان ۱۶۰۰ کیلوگرم است که این یعنی زمانی که خودرو با سوخت و مایعات پُر می‌شود، وزن آن به حدود ۱۸۰۰ کیلوگرم می‌رسد.

سیان در بسیاری از پیچ‌های کُندتر میل‌بروک کم‌فرمانی مشهودی دارد و حتی سیستم فرمان گیری چرخ‌های عقب هم نمی‌تواند بر تایرهای جلو که در چسبندگی از تایرهای عقبی ضعیف‌تر هستند غلبه کند؛ اما پیچ‌های سریع‌تر میل‌بروک برای سیان بسیار مناسب‌تر بودند. با افزایش بار شاسی، نیروی کمکی سبک فرمان کمی بیشتر می‌شود و سامانهٔ چهارچرخ محرک نیز با توانایی خود در یافتن چسبندگی در مسیرهای خیس، راننده را تحت تأثیر قرار می‌دهد. کنترل بدنه نیز در گردنه‌های مسیر انضباط خود را حفظ می‌کند اما سواری در همهٔ حالات رانندگی کاملاً سفت است.

کابین سیان نسبت به اونتادور بهتر است اما فضای سر کمی دارد. در اینجا یک صفحه‌نمایش لمسی سیستم اطلاعاتی-سرگرمی عمودی جای نمایشگر کوچک‌تر اونتادور را گرفته و پانل شیشه‌ای الکتروکرومیک سقف را می‌توان با فشردن یک دکمه روشن یا تیره کرد؛ اما با همهٔ این‌ها، بدیهی است که معماری اصلی کابین سیان با اونتادور سالخورده مشترک است. البته بخش خدمات سفارشی Ad Personam لامبورگینی مطمئناً می‌تواند با هزینه‌ای اضافی بسیاری از این شباهت‌ها را کاهش دهد.

در پایان باید گفت سیان یک پیروزی فنی یا یک شاهکار رادیکال نیست اما واقعاً نیازی هم نیست که چنین باشد زیرا ما میدانیم که جایگزین اونتادور از یک سیستم هیبریدی قوی‌تر در کنار نسخهٔ بازتنطیم شدهٔ پیشرانهٔ بزرگ V12 استفاده خواهد کرد. سیان در انجام کارهایی که لامبورگینی‌ها به بهترین وجه انجام می‌دهند یعنی خودنمایی و جلب‌توجه بسیار عالی است و درعین‌حال نمایی اجمالی از آنچه که در آینده از این برند ایتالیایی خواهیم دید نشان می‌دهد.

مشخصات فنی