ماسل‌کارها: معرفی و بررسی تمامی ماسل‌کارهای آمریکایی (قسمت اول)

ماسل کارها یا همان خودروهای عضلانی، ماشین‌های بسیار مشهور و البته پرطرفداری هستند. خواستگاه و سرزمین این خودروهای محبوب صرفاً ایالات‌متحده است و از چندین دهه پیش تاکنون در انواع مختلفی توسط خودروسازان این کشور به تولید رسیده‌اند. دنیای ماسل کارها دنیای بسیار جذابی است که در آن نیروگاه‌های حجیم هشت سیلندر، غرش‌های گوش‌نواز، قدرت‌های سرسام‌آور و هیبتی رعب‌انگیز حرف اول را میزند. این هیولاها در دورانی به‌قدری محبوب بودند که تقریباً تمامی خودروسازان بزرگ آمریکایی اقدام به ساخت ماسل‌کار می‌کردند و تنوع در بین آن‌ها موج می‌زد.

دوران طلائی و تکرار نشدنی خودروهای عضلانی آمریکایی دههٔ بین سال‌های ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۴ بود. در این ده سال شاهد بیشترین تنوع در این بخش بودیم و انواع و اقسام ماسال کارها توسط چهار قطب خودروسازی آمریکا یعنی جنرال موتورز، فورد، کرایسلر و آمریکن موتورز ساخته می‌شدند. محبوبیت خودروهای عضلانی در آن سال‌ها به‌قدری بالا رفته بود که سازندگان آمریکایی کوپه‌ها، سدان‌ها و حتی وانت‌های خود را نیز به ماسل کار تبدیل کردند. این ده سال، سال‌های رؤیایی بود که هیچ‌گاه تکرار نشد؛ بنابراین قصد داریم ازاین‌پس طی سری مطالبی هر جمعه به معرفی و بررسی تمامی ماسل کارهای آمریکایی به پردازیم. بدین منظور در ابتدا طی دو قسمت به بیان مقدمه‌ای در این رابطه پرداخته و سپس در قسمت‌های بعدی تک‌تک خودروهای عضلانی را به‌طور کامل معرفی کرده و به بیان تاریخچهٔ آن‌ها خواهیم پرداخت. با ما همراه باشید.

شاید بتوان گفت جرقهٔ ابتدایی تولد ماسل کارها با معرفی نسخهٔ کوپهٔ شورلت کورویر در سال ۱۹۶۰ زده شد. کورویر یک خودروی موتور عقب ارزان‌قیمت اقتصادی بود که از سوی جنرال موتورز برای رقابت با فولکس‌واگن بیتل ساخته شد. این خودرو در انواع گوناگون سدان، استیشن، ون، وانت، کوپه و کابریولت تولید می‌شد که نسخهٔ کوپهٔ آن به بحث ما مربوط می‌شود. این خودرو یک کوپهٔ ارزان‌قیمت بود که توانست به محبوبیت و فروش مناسبی دست پیدا کند. حتی شورلت نسخهٔ قدرتمندتری از کورویر کوپه را با نام مونزا تولید نمود که به خودروی بسیار پرطرفداری تبدیل شد. همین امر توجه خودروسازان آمریکایی را به بخش کوپه‌های اسپرت جلب کرد زیرا موفقیت کورویر مونزا نشان داد که این بخش پتانسیل بالایی دارد.

بدین ترتیب ابتدا خودروسازان آمریکایی با کوپه‌هایی که بر اساس سدان‌ها ساخته شده بودند به کورویر پاسخ دادند؛ اما پتانسیل و کشش بخش کوپه‌های اسپرت در بازار به‌قدری بالا بود که این راه‌حل‌های موقتی به‌هیچ‌عنوان نتوانست به عطش آن پاسخ دهد. به همین دلیل سرانجام در ابتدا فورد به فکر ساخت یک کوپهٔ اسپرت مستقل افتاد. پروژهٔ توسعهٔ چنین خودرویی به‌سرعت پیش رفت و نهایتاً کوپهٔ اسپرت فورد در تاریخ ۱۷ آوریل سال ۱۹۶۴ با نام موستانگ در نمایشگاه جهانی نیویورک رونمایی شد. فورد با معرفی موستانگ کلاس جدیدی بنام پانی کار (Pony Car) را پایه‌گذاری کرده و آغازگر حرکت بزرگی در صنعت خودروسازی آمریکا بود. راهی که فورد در سال ۱۹۶۴ با معرفی موستانگ باز کرد طی سال‌های بعد با قدرت توسط هر چهار قطب خودروسازی آمریکا ادامه یافت.

البته هرچند اکثر کارشناسان فورد موستانگ را بنیان‌گذار کلاس پانی کار می‌دانند اما تنها دو هفته قبل از معرفی موستانگ، شرکت پلیموث از گروه کرایسلر با معرفی مدل جدید باراکودا برای اولین بار به این کلاس وارد شد و بنابراین قاعدتاً باید پلیموث باراکودا را پایه‌گذار کلاس پانی کارها دانست؛ اما باراکودا که بر اساس سدان والیانت ساخته شده بود، تمایز کمی با آن داشته و فاقد هویت مستقلی بود تا جایی که در قسمت جلو تقریباً با والیانت یکسان بود. این در حالی بود که هرچند موستانگ نیز بر اساس مدل فالکون ساخته شده بود اما خودروی کاملاً مستقلی بود و هیچ شباهتی به فالکون نداشت. این امر موجب دستیابی موستانگ به فروش خارق‌العاده و خارج از تصوری شد به‌نحوی‌که در پایان همان روزِ رونمایی تعداد ۲۲ هزار سفارش خرید دریافت کرد درحالی‌که در طرف مقابل باراکودا با اینکه زودتر معرفی شده بود اما در مقایسه با موستانگ فروش ناچیزی را تجربه کرد. این موضوع موجب شده که تقریباً تمامی کارشناسان خودرو موستانگ را آغازگر مسیر و موج پانی کارها بدانند.

در پایان این مطلب نیز بد نیست به بیان تفاوت میان پانی کارها و ماسل کارها بپردازیم. امروزه در صنعت خودروسازی صرفاً از نام ماسل کار استفاده می‌شود و خبری از پانی کارها نیست که بعداً در قسمت‌های آینده علت این امر را بیان خواهیم کرد اما در گذشته یعنی در دورانی که کوپه‌های اسپرت و قدرتمند آمریکایی در اوج محبوبیت بودند، این ماشین‌ها در دو نوع پانی کار و ماسل کار تولید می‌شدند. پانی کارها کوپه‌هایی کوچک‌تر و اسپرت‌تر بودند درحالی‌که ماسل کارها بزرگ‌تر و لوکس‌تر بوده و به پیشرانه‌های قدرتمندتری مجهز بودند. از نمونه‌های پانی کارها می‌توان به شورلت کامارو، فورد موستانگ و دوج چلنجر اشاره کرد درحالی‌که ماسل کارها شامل خودروهایی چون شورلت شِوِل، فورد تورینو و دوج چارجر می‌شدند. در جدول زیر می‌توانید پانی کار و ماسل کار هریک از خودروسازان آمریکایی را مشاهده کنید.

هفتهٔ آیندهٔ با دومین قسمت از مقدمهٔ سری مطالب ماسل کارها با شما خواهیم بود.