نبرد اسپرت‌ترین شاسی‌بلندها، آستون‌مارتین DBX707 و پورشه کاین توربو GT

برای حدود دو سال، می‌توان گفت لامبورگینی اوروس بهترین سوپر شاسی‌بلند جهان بود و واقعاً هیچ رقیبی برای آن وجود نداشت. اوروس با حدود ۱۰۰ اسب بخار قدرت بیشتر نسبت به کاین توربو و پرفورمنس شگفت‌انگیز در آفرود و آنرود، پادشاه شاسی‌بلندهای پرفورمنس بالا محسوب می‌شد. سپس سه اتفاق رخ دارد. ابتدا پورشه مدل کاین توربو GT را روانهٔ بازار کرد. این مدل به نسخه‌ای بسیار متفاوت از پیشرانهٔ ۴ لیتری V8 توئین توربوی اوروس مجهز شده که توسط مردان وایساخ توسعه داده شده است. این یک کاین معمولی نیست زیرا هنوز هم رکورد سریع‌ترین شاسی‌بلند پیست نوربرگ‌رینگ را در اختیار دارد.

پس‌ازآن، آستون‌مارتین DBX707 آمد. شاسی‌بلندی با رانندگی فوق‌العاده عالی و نسخه‌ای قوی‌تر از DBX که به‌خودی‌خود بسیار خوب بود. سومین اتفاق هم در نوامبر گذشته رخ داد یعنی زمانی که لامبورگینی به تولید اوروس معمولی پایان داد و نسخه‌های جدید S و پرفورمانته را جایگزین آن کرد؛ اما هیچ‌کدام از این نسخه‌های جدید اوروس هنوز راهی بازار نشده‌اند تا بتوانند در این رقابت حضور پیدا کنند و بنابراین، یک نبرد دوبه‌دوی سنتی را ترتیب دادیم. نبردی که هنوز هم مجموعاً ۱۳۴۷ اسب بخار قدرت در آن جریان دارد. پس بیایید به این سؤال که چه کسی روی کره زمین به چنین قدرتی در یک شاسی‌بلند نیاز دارد پایان دهیم و دریابیم که کدام‌یک از این سوپر شاسی‌بلندها بهتر است.

هرچند هردوی این خودروها شاسی‌بلندهای قدرتمندی هستند اما تفاوت‌هایی هم باهم دارند. به‌عنوان‌مثال، پیشرانهٔ ۴ لیتری V8 توئین توربوی ساخت AMG در آستون ۷۰۷ اسب بخار قدرت تولید می‌کند درحالی‌که پیشرانهٔ پورشه تنها ۶۴۰ اسب بخار قدرت دارد. همچنین گشتاور پیشرانهٔ ژرمن‌ها در سینهٔ شاسی‌بلند بریتانیایی با ۹۰۰ نیوتن متر از ۸۵۰ نیوتن متر کاین بیشتر است. از سوی دیگر، پورشه ۶۵ کیلوگرم سبک‌تر است اما تنها چهار صندلی دارد درحالی‌که آستون نه‌تنها از لحاظ فضای سر و پا به‌طور قابل‌توجهی بزرگ‌تر است بلکه می‌تواند پنج نفر را در خود جای دهد.

در بخش پرفورمنس، کاین توربو GT از DBX707 سریع‌تر است. این خودرو ظرف ۳ ثانیه به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسد درحالی‌که آستون برای انجام این کار به ۱۱.۴ ثانیه زمان نیاز دارد. پورشه همچنین ۴۰۰ متر را هم در ۱۱.۳ ثانیه طی می‌کند که یک‌دهم ثانیه از رقیب بریتانیایی سریع‌تر است. از سوی دیگر، DBX707 ترمزهای بهتری دارد زیرا از سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت در ۳۱.۱ متر به توقف کامل می‌رسد اما پورشه این کار را در ۳۲ متر انجام می‌دهد. البته هردوی این مسافت‌های توقف برای چنین خودروهای سنگینی قابل‌توجه است.

از لحاظ دینامیکی اما پورشه در کلاس دیگری قرار دارد زیرا در آزمون چسبندگی موفق به ثبت رقم چشمگیر ۱.۰۷ جی شد. البته آستون هم چسبندگی جانبی ۰.۹۸ جی را ثبت کرد که هنوز هم برای یک شاسی‌بلند عالی است اما با پورشه یا اوروس (۱.۰۱ جی) بسیار فاصله دارد. موضوع تأثیرگذارتر اما عملکرد پورشه در پیست Figure-8 با تایم ۲۳.۲ ثانیه بود درحالی‌که آستون این پیست را در ۲۴.۱ ثانیه طی کرد. برای مقایسه، سوپرکارها این پیست را در محدودهٔ ۲۲ ثانیه طی می‌کنند و کادیلاک CT5-V بلک‌وینگ تایم ۲۳.۴ ثانیه را در آن ثبت کرد.

این اعداد نشان می‌دهند که پورشه یک حیوان درنده است و نه‌تنها DBX707 بلکه هر شاسی‌بلند دیگری را پشت سر می‌گذارد. علاوه بر این، کاین توربو GT در نمونهٔ آزمایشی ما ۱۹۷,۰۱۰ دلار قیمت دارد درحالی‌که این رقم برای آستون ۲۹۰,۰۸۶ دلار یا ۹۳,۰۷۶ دلار بیشتر است؛ اما آیا این پایان داستان است؟ قطعاً نه. به همین دلیل، در یک صبح دلپذیر سپتامبر، با دو خودرو راهی دره‌های لس‌آنجلس شدیم تا بفهمیم کدام‌یک از این دو ماشین واقعاً بهتر است.

بررسی را با طراحی بیرونی دو خودرو آغاز می‌کنیم یعنی جایی که آستون پیروزی قاطعی کسب می‌کند زیرا DBX خصوصاً در نسخهٔ ۷۰۷ شاسی‌بلند بسیار جذاب و خاصی به نظر می‌رسد. تنها نقطه‌ضعف ظاهری آستون از دید ما اندازهٔ نسبتاً کوچک چرخ‌ها است. کاش رینگ‌های ۲۳ اینچی این ماشین بهتر دهانهٔ گلگیرها را پر می‌کردند. بااین‌حال، DBX707 حتی با رنگ سفید در نمونهٔ آزمایشی ما، در کنار پورشه که شبیه سیب‌زمینی به نظر می‌رسد، بسیار چشمگیر است.

علاوه بر این، پیشرانهٔ آستون نیز هم از لحاظ قدرت و هم صدا عالی است. این موتور غرشی وحشیانه دارد که لبخند بزرگی را روی لبان راننده می‌نشاند و با افزایش قدرت، می‌توانید احساس کنید که پیشرانهٔ ساخت مرسدس قوی‌تر می‌شود. پس از پیشرانهٔ میل‌لنگ تخت مرسدس AMG GT بلک سریز، این قوی‌ترین نسخه از پیشرانهٔ ۴ لیتری مرسدس محسوب می‌شود. البته این پیشرانه زمانی که رئیس سابق AMG «توبیاس موئرز» مدیرعامل آستون‌مارتین بود توسعه داده شد و اکنون او دیگر سکان هدایت این شرکت بریتانیایی را در اختیار ندارد؛ بنابراین، آیا باید نگران آیندهٔ پیشرانه‌های آستون باشیم؟

همان‌قدر که شیفتهٔ پیشرانهٔ آستون‌مارتین شدیم، گیربکس هشت سرعتهٔ ZF پورشه بر نمونهٔ ۹ سرعتهٔ اتوماتیک مرسدس در DBX707 برتری دارد. منطق تعویض دندهٔ این گیربکس در رانندگی‌های سریع به‌خوبی پورشه نیست، دنده‌ها را خیلی زود بالا می‌برد و گاهاً غیرضروری دنده کم می‌کند. البته در حالت دستی دو گیربکس تقریباً برابر هستند اما پدال‌های فیبر کربنی آستون یک دنیا بهتر هستند و حس پدل شیفترهای خودروهای مسابقه‌ای را دارند. همچنین هنگام رانندگی کاملاً احساس می‌شود که هردو خودرو بجای گیربکس‌های دوکلاچه از نمونه‌های اتوماتیک معمولی استفاده می‌کنند که این خوب است زیرا هیچ‌کدام از این شاسی‌بلندهای بزرگ به تعویض دنده‌های بسیار سریع و تهاجمی نیازی ندارند.

برخلاف شروع حرکت از حالت سکون که پورشه سریع‌تر است، در رولینگ یا هنگام حرکت روی جاده، DBX707 سریع‌تر احساس می‌شود که این می‌تواند صرفاً به دلیل صدای بلندتر و جذاب‌تر آن باشد. بااین‌حال، وقتی به پیچ‌ها می‌رسیم، برتری با پورشه خواهد بود هرچند که شاید این برتری به‌اندازهٔ چیزی که اعداد آزمایش نشان می‌دادند نباشد. در پیچ‌های بزرگ‌تر اما پیشرانهٔ آستون قدرت بیشتر خود را به رخ حریف می‌کشد. ۷۰۷ اسب بخار رقم بسیار زیادی است و موتور در سرعت‌های سه‌رقمی هیچ نشانه‌ای از کاهش توان از خود بروز نمی‌دهد. ترمزها نیز عالی هستند هرچند که به‌اندازهٔ کاین اعتمادبه‌نفس ندارند.

هرچند این‌ها شاسی‌بلندهای بیش از ۲ تنی هستند اما هنگام رانندگی، پورشه چابک‌تر و کوچک‌تر احساس می‌شود. شاید این به خاطر فرمان سریع‌تر پورشه باشد. به همین دلیل، برای پیمودن پیچ‌ها با پورشه به تلاش کمتری نیاز است. بااین‌حال، از سوی دیگر این باعث می‌شود کاین خسته‌کننده‌تر احساس شده و رانندگی آن هیجان کمتری نسبت به DBX707 داشته باشد. البته پورشه در لاستیک‌ها هم برتری دارد زیرا از نمونه‌های پیرلی P Zero کورسا استفاده می‌کند درحالی‌که لاستیک‌های آستون پیرلی P Zero معمولی هستند و درنتیجه، کراس‌اوور بریتانیایی کمی بیشتر از کم‌فرمانی رنج می‌برد.

نتیجه‌گیری

در پایان این رقابت، نسبت به حالت معمول زمان بیشتری برای انتخاب برنده صرف کردیم. ما از دو جهت به موضوع نگاه کردیم. از یک سو، آستون اساساً نمی‌تواند ۹۳ هزار دلار قیمت بیشتر خود را توجیه کند خصوصاً با توجه به اینکه سیستم اطلاعاتی-سرگرمی آن از نمونه‌های قدیمی مرسدس گرفته شده است. علاوه بر این، پورشه رانندگی بهتری دارد؛ اما در ادامه، به این نتیجه رسیدیم که آستون ظاهر و احساسی را دارد که یک شاسی‌بلند با قیمت شش‌رقمی باید داشته باشد. این در حالی است که کاین توربو GT تقریباً شبیه مدل پایهٔ ۸۰ هزار دلاری خود به نظر می‌رسد؛ بنابراین، DBX707 قطعاً خودروی خاص‌تری است و به همین دلیل اگر بنا به انتخاب از بین یکی از این دو ماشین باشد، آستون را برمی‌داریم، حداقل تا زمانی که اوروس پرفورمانته از راه برسد.

مقام دوم: پورشه کاین توربو GT

نقاط قوت: بسیار توانمند، پرفورمنسی در سطح سوپراسپرت‌ها، قیمت ارزان‌تر

نقاط ضعف: کسل‌کننده در سرعت‌های بالا، ظاهری شبیه سیب‌زمینی، بخشی از هندلینگ بهتر آن به خاطر لاستیک‌ها است

مقام اول: آستون‌مارتین DBX707

نقاط قوت: پیشرانهٔ فوق‌العاده دوست‌داشتنی، ظاهر خاص، احساس رانندگی مقتدر

نقاط ضعف: قیمتی نزدیک به ۳۰۰ هزار دلار، سیستم اطلاعاتی-سرگرمی قدیمی مرسدس، فرمانی که باید سریع‌تر باشد

مشخصات فنی