فراری 12 سیلندری در برابر آستون مارتین ونکوئیش؛ برداشتی مدرن از سوپر GT

آستون مارتین با نزدیک‌تر کردن ونکوئیش به یک سوپراسپرت، در تلاش است تا فراری را مغلوب کند اما… .

بی‌شک نزدیک‌ترین رقیب سوپرجی‌تی تازه فراری، مدلی نیست جز استون‌مارتین ونکوئیش ۲۰۲۵ که چندی پیش رونمایی شد. این سوپرجی‌‌تی بریتانیایی که از یک پیشرانه ۱۲ سیلندر V شکل ۵.۲ لیتری تویین توربو سود می‌برد که توان تولید ۸۳۵ اسب بخار قدرت و ۱,۰۰۰ نیوتن متر گشتاور را دارد. وقتی به این اعداد و ارقام نگاه می‌کنیم، متوجه می‌شویم که با خودرویی با عملکرد بالا و شاید وحشیانه طرف هستیم که با ظاهر زیبای آستون‌مارتین و کابین لوکس چرمی پوشیده شده است.

ونکوئیش جدید که خودرویی تولیدمحدود به شمار می‌رود (تنها ۱,۰۰۰ دستگاه تولید خواهد شد) جانشین DBS سوپرلجرا، پرچمدار GT آستون‌مارتین، محسوب می‌شود و در تلاش است تا با افزایش سطح رفاه راننده، خود را به‌عنوان یک محصول همه‌چیزتمام برای سفرهای طولانی معرفی کند. البته که در این مسیر تنها نیست و رقیبی قدرتمند از مارانلو دارد.

این رقیب ایتالیایی، خود به یک پیشرانه ۶.۵ لیتری ۱۲ سیلندر V شکل تنفس‌طبیعی مجهز شده است که توان تولید ۸۱۹ اسب بخار قدرت و ۶۷۸ نیوتن متر گشتاور را دارد. فراری با تولید نسل جدید پرچمدار GT خود تصمیم گرفت تا از فضای ۸۱۲ سوپرفست و حال‌وهوای یک سوپرگرن‌تورر فاصله بگیرد و روی بخش‌های لوکس خودروی خود تمرکز بیشتری داشته باشد؛ مسیری که دقیقا عکس مسیر ونکوئیش است.

درحالی‌که نسل گذشته ونکوئیش خودرویی طراحی‌محور و کاملا لوکس به شمار می‌رفت، نسل تازه این خودرو با تجهیز به قدرت و گشتاور زیاد، استفاده زیاد از فیرکربن در بدنه اصلی، شاسی مونوکوک آلومنیومی، سیستم تعلیق دو جناقی جلو و چنداتصالی عقب و حداکثر سرعت ۳۴۵ کیلومتر بر ساعت، خود را به یک سوپراسپرت راحت‌ نزدیک کند. این جی‌تی ۱,۷۷۴ کیلوگرمی برای رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت تنها به ۳.۲ ثانیه زمان نیاز دارد.

در سوی مقابل، فراری ۱۲ سیلندری هم بخش قابل‌توجهی از قطعاتش مانند پیشرانه را از نسل گذشته به‌عاریه گرفته است، با تکیه‌بر جعبه‌دنده ۸ سرعتی دوکلاچه خودکار خود، در مقایسه با نسل قبل ۳۰ درصد عملکرد سریع‌تری را نشان می‌دهد و تنها در عرض ۲.۹ ثانیه به سرعت معیار یادشده می‌رسد.

فضای داخلی هر دو، شاهکار برندهای سازنده را به رخ رقیبان می‌کشد. هر دو از صندلی‌های چرمی، پدال‌های تعویض دنده، نمایشگرهای مرکزی، داشبورد لوکس مجهز به دکمه‌های فیزیکی متعدد، نمایشگر روبه‌روی راننده، ظرفیت کافی برای سواری دو سرنشین و… سود می‌برند. با این وجود، تجربه نشستن در آستون‌مارتین حس لوکس‌بودن را بیشتر از فراری منتقل می‌کند؛ گویا هر دو شرکت هدف اصلی خود را در طراحی فضا کابین در نظر داشته‌اند و آن را به‌گونه‌ای طراحی کرده‌اند که روحیه برند را به سرنشینان یادآوری کند.

هر دو محصول از جدیدترین فناوری‌های سازنده خود به‌همراه به‌روزترین سبک طراحی انگلیسی و ایتالیایی بهره‌مند شده‌اند. هر دو حجم عظیمی از قدرت را در اختیار راننده قرار می‌دهند تا دورهای بالا هم دور می‌گیرند و می‌توانند درعین ارائه سواری راحت، هیجان را هم به کاربران خود القا کنند. طبیعت پیچیده ۱۲ سیلندری، هویت آن به‌عنوان یک فراری را خدشه‌دار نکرده و همچنان می‌توان اثرات ۸۱۲ سوپرفست را در آن پیدا کرد.

نسل جدید ونکوئیش هم عملکرد خارق‌‎العاده‌ای دارد اما جعبه‌دنده ۸ سرعتی خودکار آن دقت موجود در گیربکس فراری ۱۲ سیلندری را ندارد. بدنه بزرگ ونکوئیش به‌خوبی از پس پیچ‌ها برمی‌آید و تنها زمانی به می‌توان به محدودیت‌هایش پی برد که آن را در کنار مدل سبک‌تر و با فاصله محوری کوتاه‌تر ونتیج راند. ونکوئیش وزن خود را هم پنهان نکرده و آن را با قدرت زیاد و مدیریت خوب بدنه جبران می‌کند.

از آنجا که توصیف ما نمی‌تواند نحوه راندمان این دو سوپرجی‌تی را به‌خوبی توضیح دهد، توصیه می‌کنیم ویدئوی زیر از مجله «تاپ‌گیر» را تماشا کنید. نظر شما درباره این دو چیست؟ آیا ونکوئیش موفق شده تا فراری را در میدان خودش شکست دهد؟