پیشینه مدل‌های DB آستون‌مارتین

بسیاری از زیباترین مدل‌های آستون‌مارتین از عنوان DB استفاده می‌کنند؛ عنوانی که استفاده از آن از سال ۱۹۵۰ در DB2 آغاز شد. اکنون با ارائه مدل جدید DB11 که روانه بازار شده، زمان مناسبی است تا گذشته DB را با یکدیگر بررسی کنیم.

DB مخفف اسم دیوید براون (David Brown) یک سرمایه‌دار انگلیسی است که در سال ۱۹۴۷ آستون‌مارتین و سپس در سال ۱۹۴۸ لاگوندا را خرید. تا قبل از سال‌های جنگ جهانی دوم، آستون‌مارتین بیشتر به عنوان یک سازنده خودروهای اسپورت با تولید محدود شناخته می‌شد و بیشترین رقم تولید در آن دوره مربوط به سال ۱۹۳۷ با ۱۷۰ دستگاه بود. «براون» کسی بود که آستون‌مارتین به یکی از نام‌های بزرگ در دنیای خودروی امروز بدل کرد.

اولین خودروهای سری DB میراث و اعتبار اسپورت آستون‌مارتین را به همراه داشت و با انتخاب DB5 به عنوان خودروی موردعلاقه جیمز باند، اکثر جهانیان آن را شناختند. «براون» در سال ۱۹۷۲ این کمپانی را فروخت و همزمان با همین رویداد، تولید DBS به پایان رسید. امّا آستون‌مارتین بعداً‌ در دهه ۱۹۹۰ و تحت لوای فورد، میراث «براون» را در مدل DB7 احیا کرد.
 

۲-Litre Sports (DB1) (1948-1950)

این خودروی تولید محدود اگرچه رسماً یک مدل DB نبود، امّا در هر صورت به عنوان DB1 شناخته شد و اولین مدلی بود که تحت تصدی‌گری «براون» به تولید می‌رسید. ۲-Litre Sports بر اساس کانسپت «اتم» ساخته شده بود و از یک شاسی فریم لوله‌ای در کنار موتور چهار سیلندر ردیفی ۲ لیتری آستون‌مارتین استفاده می‌کرد. تنها ۱۵ نمونه از این خودرو تولید شد.
 

DB2 (1950-1953)

«براون» به‌خوبی می‌دانست که تخصص آستون‌مارتین بیشتر در زمینه شاسی و نه پیشرانه است و از این‌رو با علم به داشتن پیشرانه ۲.۶ لیتری شش سیلندر با طراحی بنتلی در لاگوندا، این شرکت را خرید. ادغام دو شرکت باعث شد تا رفته‌رفته پایه‌های دوره مدرن آستون‌مارتین شکل بگیرند. با اینکه تنها ۴۱۰ دستگاه از DB2 ساخته شد، امّا این حجم از تولید نقطه عطفی برای این کمپانی به شمار می‌رفت. ضمن اینکه این خودرو موفقیت‌هایی را نیز در میدان «لمانز» و «سبرینگ» نیز تجربه کرد.
 

DB2/4 (1953-1957)

DB2/4 همان راه DB2 را ادامه داد. افزایش طول شاسی به آستون‌مارتین کمک کرد که صندلی‌هایی هر چند کوچک، به عقب DB2 اضافه کند. ضمن اینکه در آن از یک پیشرانه ارتقا یافته ۲.۶ لیتری شش سیلندر که اولین بار در DB2 ونتیج به کار رفته بود، استفاده شد. این پیشرانه سپس به حجم ۲.۹ لیتر ارتقا یافت. در مجموع ۷۶۱ دستگاه DB2/4 از خط تولید خارج گردید.
 

DB Mk III (1957-1959)

آستون‌مارتین در این مدل به جای آن که یک خودروی جدید عرضه کند، در DB2/4 بازنگری انجام داد. پیشرانه ارزشمند شش سیلندر لاگوندا به خروجی ۱۷۸ اسب‌بخار ارتقا یافت و پس از تولید ۱۰۰ نمونه نخست، ترمزهای دیسکی در جلو به صورت استاندارد مورد استفاده قرار گرفت. DB Mk III از کیفیت ساخت بهتری در طراحی برخوردار بود و برای اولین بار، جلوپنجره ویژه آستون‌مارتین را دریافت می‌کرد.
 

DB4 (1958-1963)

آستون‌مارتین در سال ۱۹۵۸ مدل جدید DB4 را عرضه کرد که البته تغییر شگرفی نسبت به نسخه‌های قبلی DB نداشت، امّا بهبود قابل‌ملاحظه‌ای نسبت به گذشتگانش نشان می‌داد. در این مدل از بدنه «سوپرلگرا» با پنل‌های آلومینیومی به جای فریم لوله‌ای استفاده شده بود و در همین حال، یک پیشرانه جدید ۳.۷ لیتری شش سیلندر قدرتی معادل ۲۴۰ اسب‌بخار تولید می‌کرد. در نتیجه، DB4 تبدیل به یکی از سریع‌ترین اتومبیل‌های زمان خود شده بود.
 

DB5 (1963-1965)

اگر محصولی را بخواهیم نام ببریم که معرّف آستون‌مارتین باشد، آن DB5 است. قرار گرفتن جیمز‌باند در پشت فرمان این اتومبیل در فیلم «گلدفینگر»، احتمالاً دلیلی است که امروزه هنوز هم نام «آستون‌مارتین» را می‌شنویم. موتور شش سیلندر DB4 برای DB5 به حجم ۴ لیتر ارتقا یافت و خروجی‌ فوق‌العاده‌اش نیز به ۲۸۲ اسب‌بخار می‌رسید. همچنین یک گیربکس ۵ سرعته ZF و ترمزهای دیسکی جلو و عقب از DB4GT به این مدل اضافه شد.
 

DB6 (1965-1970)

اگر با دقت نگاه نکنید، به‌راحتی می‌توانید یک DB6 را با یک DB5 یا حتی یک DB4GT اشتباه بگیرید. به‌علاوه، DB5 و DB6 از لحاظ مکانیکی شباهت زیادی با یکدیگر دارند. امّا تفاوت DB6 در فاصله محوری بیشتر و ارتفاع سقف بالاتر است که آن را تبدیل به گزینه‌ای کاربردی‌تر برای رانندگی‌های روزانه می‌کند. علی‌رغم اضافه‌شدن ابعاد، آستون‌مارتین تنها حدود ۸ کیلوگرم به وزن خودرو اضافه کرده است.
 

DBS (1967-1972)

با اینکه تولید DB6 تا سال ۱۹۷۰ ادامه یافت، امّا آستون‌مارتین ساخت یک مدل دیگر از DB را با نام DBS در سال ۱۹۶۷ آغاز کرد. در نتیجه، این تصوّر برای برخی ایجاد شد که فرآیند توسعه این مدل، کار سختی برای آستون‌مارتین بوده است. مانند دو مدل قبلی باز هم «تورینگ» مسئول احتمالی طراحی DBS بود، امّا با کنار رفتن این شرکت از صحنه تجارت، آستون‌مارتین مجبور شد تا ویلیام تانز (William Towns) را برای این منظور به خدمت بگیرد. DBS قرار بود از همان ابتدا از یک پیشرانه V8 استفاده کند، امّا این موضوع ۲ سال، یعنی تا سال ۱۹۶۷ به تعویق افتاد. ضمن اینکه حضور در فیلم جیمز باند باعث شد تا این مدل به عنوان یک نماد فرهنگی، نام خود را مطرح کند.
 

DB7 (1994-1999)

۲۲ سال پس از واگذاری آستون‌مارتین توسط«براون»، میراث وی دوباره در قالب DB7 ظهور کرد. هنگامی که فورد مالکیت «آستون‌مارتین» را در اوایل دهه ۱۹۹۰ به عهده گرفت، این کمپانی حال و روز مناسبی نداشت. امّا شبکه گسترده توزیع و قطعه‌سازی فورد که شامل «جگوار» نیز در آن زمان می‌شد، باعث شد تا هزینه توسعه DB7 کاهش یابد. با این وجود، این مدل اصالت گذشتگانش را نداشت؛ بدنه فولادی، پلتفرمی بازنگری‌شده از مدل پا به سن گذاشته جگوار XJS و یک پیشرانه شش سیلندر سوپرشارژر که توسط «تام والکین‌شاو ریسینگ» یا TWR توسعه داده شده بود. البته طراحی زیبای ایان کالوم (Ian Callum) باعث شد تا آستون‌مارتین در شرایط قرن بیست‌ویکم نجات پیدا کند.
 

DB7 Vantage (1999-2003)

پیشرانه شش سیلندر ردیفی TWR با خروجی ۳۵۵ اسب‌بخار، قدرت مناسبی برای DB7 به همراه داشت، امّا باید گفت که با ارائه مدل ونتیج، این محصول از آستون‌مارتین شکل جدّی‌تری به خود گرفت. به عنوان یک جایگزین برای مدل‌های قدیمی‌تر V8، آستون‌مارتین در نسخه جدید از یک موتور ۶ لیتری V12 با قدرت ۴۲۰ اسب‌بخار استفاده کرد. در نتیجه DB7 ونتیج تبدیل به محصولی موفق در خط تولید آستون‌مارتین شد و در مجموع ۶۶۷۷ دستگاه کوپه، ولانته کانورتیبل و مدل‌های با بدنه طرح «زاگاتو» به دست مشتریان رسید.
 

DB9 (2004-2016)

DB7 یک مدل برجسته به شمار می‌آمد، امّا این DB9 بود که واقعاً‌ باعث شد آستون‌مارتین به روزهای اوجش برگردد. یک شاسی کاملاً جدید به همراه بدنه طرح «ایان کالوم» با استفاده گسترده از آلومینیوم و یک نسخه قدرتمندتر از پیشرانه V12 در این خودرو استفاده شدند. در همین حال، تنها چند سال پس از معرفی این مدل، یعنی در سال ۲۰۰۶، فورد «‌آستون‌مارتین» را فروخت و در نتیجه، تمام کارهای مرتبط با توسعه مدل‌های جدید با مشکل مواجه شدند. در نتیجه، آستون‌مارتین به جای ارائه مدل جدید، نسخه‌های مختلفی بر مبنای پلتفرم DB9  و با همان پیشرانه V12 معرفی کرد.
 

DBS (2007-2012)

یکی از سطح بالاترین نسخه‌های مبتنی بر DB9 (تا قبل از ارائه ونکوئیش)، DBS نام داشت؛ عنوانی که به سال‌های قبل و مدل جایگزین DB6 باز می‌گشت. استایل جسورانه‌تر با استفاده گسترده از فیبرکربن در بدنه، همراه با یک نسخه  ۵۱۰ اسب‌بخاری از پیشرانه آشنای V12 آستون‌مارتین، از جمله ویژگی‌های این خودرو بودند؛ خودرویی که در فیلم «کازینو رویال»، از سری فیلم‌های جیمز باند حضور یافت.
 

DB10 (2015)

حضور DB10 در این لیست با اندکی شک و تردید همراه است؛ چرا که این خودرو در واقع، یک V8 ونتیج با یک پوسته جدید برای فیلم جدید جیمز باند با نام شبح (Spectre) بوده است. امّا در همین حال، اصول «دیوید براون» برای آن رعایت شده‌اند. تنها ۱۰ نمونه از این خودرو ساخته شد که یکی از آنها در یک حراج عمومی به مبلغ ۳.۲ میلیون دلار به فروش رسید.
 

DB11 (2016)

DB11 یک جایگزین واقعی برای DB9 است و برای اولین در این سری مدل‌ها، از توربوشارژر استفاده کرده است. یک پیشرانه ۵.۲ لیتری V12 در کنار ظاهر جدید و کیفیت بالاتر طراحی داخلی قرار می‌گیرد. تنها پس از ۲۰ ماه از شروع این مدل مدل در بازار، نسخه نرمال DB11 با DB11 AMR در خط تولید آستون‌مارتین جایگزین شد. در نتیجه، خروجی پیشرانه به ۳۰ اسب‌بخار بالاتر ارتقا یافت و بهبود قابل‌توجهی در سیستم تعلیق ایجاد شد.

منبع: roadandtrack