پیشرانه دیزلی ب‌ام‌و در قلب فورد و لینکلن!

آمریکایی‌ها حقیقتاً دیدی مثبت به پیشرانه‌های دیزلی ندارند و بسیاری از آن‌ها پیشرانه‌های دیزلی را مترادف با دوده‌ی سیاه پراکنده در هوا می‌دانند. بخش اعظمی از این دید منفی به پیشرانه‌های دیزلی آمریکایی دهه‌ی ۷۰ میلادی و مخصوصاً پیشرانه‌ی ۸ سیلندر ۵.۷ لیتری دیزلی ساخت جنرال موتورز مربوط است؛ و به همین دلیل است که فورد پیشرانه‌ای دیزلی را از ب‌ام‌و قرض گرفته است.

پیشرانه‌ی ۸ سیلندر جنرال موتورز در حقیقت برگرفته از یکی از عمومی‌ترین پیشرانه‌های ۸ سیلندر بلوک کوچک این شرکت بوده است. این پیشرانه به منظور پاسخگویی به بحران سوخت دهه‌ی ۷۰ میلادی و برای تبدیل شدن به نمونه‌ای دیزلی تغییر یافته بود. این پیشرانه به‌طور باورنکردنی‌ای غیرقابل‌اعتماد و ناهنجار بوده و باعث ایجاد دیدی منفی به پیشرانه‌های دیزلی در آمریکا شده بود.

البته فورد ایده‌ای خوب داشت. در قاره‌ی سبز، برندهای اروپایی در واقع در حال توسعه‌ی پیشرانه‌های دیزلی باکیفیتی بودند که در آمریکا نیز فروش خوبی داشتند. مرسدس بنز به ساخت پیشرانه‌های دیزلی مستحکم شهرت یافته بود اما علاقه‌ای به اشتراک آن با آمریکایی‌ها نداشت؛ اما کارمندان مشغول به کار در مونیخ باید پیشرانه‌ای دیزلی برای رقابت با اشتوتگارتی‌ها توسعه می‌دادند؛ بنابراین ب‌ام‌و پیشرانه‌ای دیزلی را از روی نسخه‌ی ۶ سیلندر خطی M21 خود ساخت. این پیشرانه جایگزینی بسیار بهتر نسبت به آن چیزی بود که آمریکایی‌ها می‌ساختند بنابراین فورد درخواست استفاده از آن را ارائه کرد.

خوشبختانه ب‌ام‌و با این کار موافقت نمود و فورد فروش خودروهای خود با پیشرانه‌ی دیزلی یاد شده را در آمریکا آغاز نمود. در حقیقت فورد با مرسدس بنز رقابت می‌کرد و لینکلن کانتیننتال را برای رقابت با ستاره‌ی سه پر آلمانی به بازار فرستاد و ادعا نمود که این خودرو دارای پیشرانه‌ی توربودیزلی ۲.۴ لیتری با طراحی اروپایی است. چند نکته‌ی جالب درباره‌ی این شگردهای بازاریابی وجود دارد. اول اینکه فورد در آن از لفظ پیشرانه‌ی ب‌ام‌و استفاده نکرد و تنها به گفتن پیشرانه‌ای اروپایی بسنده نمود. دوم اینکه اگر امروز یک کمپانی خودروسازی آمریکایی خودروهای خود را با پیشرانه‌های ساخت اروپایی بازاریابی کند احتمالاً بسیاری از آمریکایی‌ها روی خوشی به آن محصولات نشان نخواهند داد!

منبع: thedrive