۷ خودروی مسابقه‌ای کلاسیک ب‌ام‌و برای گردهمایی مونتری ۲۰۱۶

هر ساله گردهمایی مونتری موتوراسپورتس (MMR) به بزرگداشت یکی از خودروسازان می‌پردازد و به این وسیله، مجموعه‌ای از مالکان، کلکسیونرها و علاقه‌مندان برند را به سمت «لاگونا سِکا» روانه می‌کند. امسال MMR به مناسبت صد سالگی ب‌ام‌و، به سراغ این خودروساز رفته است. بر این اساس، ب‌ام‌و تریلری مملو از مدل‌های موتوراسپورت متعلق به دهه‌های گذشته را به همراه خود آورده است؛ از خودروی زیبا و برجسته ب‌ام‌و آلپینا 2002ti مدل ۱۹۷۰ گرفته تا خودروی قدرتمند ب‌ام‌و V12 LMR مدل ۱۹۹۹. در ادامه، همه ۷ خودروی ب‌ام‌و را برای مسابقه در MMR بررسی خواهیم کرد.

ب‌ام‌و آلپینا 2002ti مدل ۱۹۷۰
این خودروی کوچک ب‌ام‌و توسط تیونر افسانه محصولات این خودروساز، یعنی آلپینا برای شرکت در مسابقه آماده شده است. 2002ti در زیر دستان آلپینا، کاربوراتورهای بزرگتر «وبر»، اصلاحات بی‌شمار در موتور، گل‌گیرهای برجسته و چرخ‌های سه تکه مخصوص آلپینا دریافت کرده است.

این خودرو تنها ۲ فصل پس از حضور در مسابقات، به وارد کننده و فروشنده مشهور محصولات پورشه در کالیفرنیا، واسک پولاک (Vasek Polak) فروخته شد و سپس مدت ۲۴ سال را در گوشه‌ای در یک پارکینگ گذراند. امّا ب‌ام‌و در سال ۱۹۹۶ این خودرو را دوباره از «پولاک» خرید و برای یادبود افتخارات گذشته‌اش، آن را احیا کرد.

ب‌ام‌و ۳.۰ CSL IMSA Group 4 No. 25 مدل ۱۹۷۵
هیچکدام از محصولات مسابقه‌ای دیگر ب‌ام‌و به اندازه  مدل‌های نمادین ۳.۰ CSL در میانه‌های دهه ۱۹۷۰، نمی‌توانند روح موتوراسپورت حاکم بر این خودروساز را به‌‌خوبی نشان دهند. این CSL که در دستان رانندگان چون برایان ردمون (Brian Redmon) و هانس-خواکیم استاک (Hans-Joachim Stuck) قرار می‌گرفت، یک رقیب سرسخت در میدان مسابقه به شمار می‌رفت و در مسابقات متعددی در سراسر دنیا و از جمله رقابت‌های ۲۴ ساعته دیتونا، زودتر از سایر حریفان از خطّ پایان می‌گذشت.

ب‌ام‌و M1 IMSA Group 4 No. 2 مدل ۱۹۸۱
رقابت‌های سری «M1 پروکار چلنج»، تلاش ب‌ام‌و برای استانداردسازی خودروی مسابقه M1 برای رقابت در سطح جهانی بود. این رقابت‌ها در واقع محلی برای مشتریان ثروتمندی بود که می‌خواستند در یک سری اختصاسی خودروساز، به گل‌گیرهای یکدیگر ضربه وارد کنند. البته رقابت‌های «پروکار چلنج» چندان به موفقیت نرسید، ولی در عین حال، نسخه‌های ویژه مسابقه M1 در آن خودروهای فوق‌العاده‌ای بودند.

مک‌لارن F1 GTR مدل ۱۹۹۶
مک‌لارن F1 رام‌نشدنی شاید نشان ب‌ام‌و را در پیشانی‌اش نداشته باشد، ولی به‌راحتی می‌تواند صحنه نمایش سنگ‌فرض مونتری را از آنِ خود کند. ب‌ام‌و موتورهای تنفس طبیعی V-12 را برای F1 تولید کرد و زمینه را برای قهرمانی این مدل در رقابت‌های ۲۴ ساعته ۱۹۹۵ فراهم ساخت. موتور S70/2 V-12 ب‌ام‌و یکی از بهترین ترکیب‌‌های انجین و شاسی یک سوپرماشین را رقم زده است.

ب‌ام‌و (E63) M3 GT-2 مدل ۱۹۹۸
علی‌رغم یک جلوپنجره و پروفایل جانبی مشابه، تشخیص ارتباط بین این M3 GT-2 و نسخه جاده‌ای E36 M3 اندکی مشکل است. GT-2 خودرویی برای ورود ب‌ام‌و به رقابت‌های قهرمانی «PSCR اسپورتس‌کار» به شمار می‌رفت که در روزهای نخستین حضورش، بسیار موفق بود.
M3 GT-2 به عناوین نخست رقابت‌های ۱۲ ساعته سبرینگ در سال ۱۹۹۸ و ۲۴ ساعته دیتونا در سال ۱۹۹۷ دست یافت.

ب‌ام‌و V12 LMR مدل ۱۹۹۹
این رودستر تند و تیز، اولین و تنها قهرمانی ب‌ام‌و را در رقابت‌های ۲۴ ساعته لمانز در سال ۱۹۹۹ رقم زد. در زیر این بدنه برجسته، دلیال اصلی موفقیت این مدل LMR دیده می‌شود؛ جایی که این خودرو از یک نسخه اصلاح شده از موتور S70/2 V-12 مورد استفاده در F1  و با قدرت ۵۸۰ اسب‌بخار استفاده کرده است.

ب‌ام‌و (E64) M3 GTR V8 مدل ۲۰۰۱
M3 GTR که به منظور افزایش رقابت‌پذیری مدل شش سیلندر E46 M3 در پیست مسابقه ساخته شده، در زمانه خودش، خودروی قدرتمندی به شمار می‌رفت.  موتور V-8 در زیر کاپوت برجسته در جلو، قدرتی به میزان ۴۹۳ اسب‌بخار تولید می‌کرد و به GTR ب‌ام‌و اجازه می‌داد که پورشه ۹۹۶ ۹۱۱ GT را پشت‌سر بگذارد.

منبع: automobilemag