آیا ب‌ام‌و به سوپرکار نیاز دارد؟

علیرغم اینکه ب‌ام‌و ارزشمندترین برند لوکس دنیا است و به خاطر شعارهایی چون “لذت ناب رانندگی” و “حد نهایی یک خودرو” شناخته شده اما افراد زیادی گله می‌کنند که چرا ب‌ام‌و یک سوپرکار نمی‌سازد.

مرسدس بنز مدل ای‌ام‌جی GT و آئودی خودروی R8 را دارد و حتی هوندا نیز خودرویی را ساخته که عده‌ای باور دارند می‌تواند به نسبت مبلغ خود از عهده‌ی مدل‌هایی از پورشه، فراری و لامبورگینی بربیاید.

هنوز هم ب‌ام‌و به ساخت خودروهای لوکس به تعداد انبوه که می‌توانند به‌صورت روزانه استفاده شوند مشغول است و نیازی برای رقابت با ۹۱۱ توربو یا فراری F12 نمی‌بیند. چرا؟

علیرغم به پایان رساندن سال ۲۰۱۵ به عنوان پرفروش‌ترین خودروساز لوکس دنیا، ب‌ام‌و در مقایسه با رقبای اصلی خود یعنی مرسدس بنز و آئودی کمپانی کوچکی است.

آئودی توسط کمپانی مادر یعنی فولکس‌واگن حمایت می‌شود. کمپانی‌ای که سال گذشته بالاترین میزان تحقیق و توسعه را در میان همه‌ی شرکت‌ها داشته و تنها دلیلی که باعث شده R8 ظهور یابد به خاطر به اشتراک‌گذاری بخش اعظمی از قطعات خود با لامبورگینی هوراکان است.

از طرف دیگر درآمد دایملر به‌طور قابل‌توجهی از ب‌ام‌و بیشتر است و همین امر به آن‌ها اجازه می‌دهد تا پول زیادتری را برای توسعه‌ی سوپرکاری چون ای‌ام‌جی GT خرج کنند. فراموش نکنیم که مرسدس همچنین تکنولوژی‌هایی را از برنامه‌ی فرمول ۱ خود به دست می‌آورد.

درحالی‌که ب‌ام‌و هنوز هم یکی از نوآورترین خودروسازهای دنیا است اما وقتی صحبت از منابع می‌شود باید محافظه‌کارانه عمل کند چراکه ساخت یک سوپرکار قطعاً نیازمند سرمایه‌گذاری قابل‌توجهی است. موفقیت تسلا در زمینه‌ی خودروهای الکتریکی و تکنولوژی خودران باعث شده تا پیشرفت این حوزه‌ها شتاب بیشتری بگیرد و این دو موضوع چیزی هستند که ب‌ام‌و می‌خواهد روی آن‌ها تمرکز کند.

	درآمد (۲۰۱۵)	تحقیق و توسعه (۲۰۱۵)	تعداد کارکنان
گروه فولکس‌واگن	۲۳۶.۶ میلیارد دلار	۱۵.۳ میلیارد دلار	۶۱۰۰۷۶ نفر
دایملر	۱۶۵.۸ میلیارد دلار	۷.۶ میلیارد دلار	۲۸۴۰۱۵ نفر
ب‌ام‌و	۱۰۲.۲۵ میلیارد دلار	۵.۵ میلیارد دلار	۱۲۲۲۴۴ نفر

بوگاتی با ساخت هر دستگاه از ویرون پول زیادی را از دست داده و درحالی‌که مبلغ ۶.۲۴ میلیون دلاری صرف شده برای تحقیقات در سال ۲۰۰۹ شاید کمی اغراق‌آمیز باشد اما ساخت سریع‌ترین خودروی جهان هیچ‌گاه آسان نبوده است.

به همین ترتیب لامبورگینی نیز تا زمانی که زیر چتر حمایتی فولکس‌واگن قرار نگرفته بود به ندرت پول کافی برای تولید مدلی خاص را داشت و این باکستر بود که از ورشکستگی پورشه در اوایل دهه‌ی ۹۰ میلادی جلوگیری کرد.

در حقیقت فراری که هر تی‌شرت عجیب‌وغریب خود را به قیمت ۶۰ دلار می‌فروشد تنها به خاطر بخش فرمول ۱ می‌تواند در صنعت خودرو زنده بماند؛ و در آن سوی دنیا و در شرق ما لکسوس را داریم که یک دهه زمان را برای تولید LFA صرف کرد. البته وقتی درآمد کمپانی مادر شما (تویوتا) بیشتر از درآمد ناخالص ملی کشوری مثل پرتغال باشد این کار هیچ اشکالی نخواهد داشت.

مفهومی که می‌خواهیم برسانیم این است که ساخت یک سوپرکار یک تجارت پرمنفعت نیست و ب‌ام‌و نمی‌تواند وارد پروژه‌ای شود که به‌طور بالقوه ریسک چندین هزار شغل را در پی دارد.

جدای از سرگرمی‌های عمومی، سوپرکارها تمایل دارند تا تکنولوژی‌های پیشرفته‌ی شرکت‌ها را به رخ دیگران بکشند؛ و ب‌ام‌و برای این کار i8 را دارد.

این خودرو قدرت کمتری نسبت به کیمن GT4 دارد اما مهندسی فوق‌العاده‌ی قرار گرفته در پسِ ساختار مونوکوک فیبرکربنی، قوای محرکه‌ی پلاگین هیبریدی با پیشرانه‌ای در وسط و طراحی آینده‌نگرانه با لامپ‌های لیزری به دیگران می‌فهماند که ب‌ام‌و چه خودروساز قابلی است.

تکنولوژی بکار رفته در i8 در نسل‌های آینده‌ی خودروهای ب‌ام‌و نیز بکار خواهد رفت و همین موضوع هدفی ایده آل برای سوپرکار ب‌ام‌و خواهد بود؛ و شاید هم i8 بعدی با قدرت بیشتر و تکنولوژی‌های خارق‌العاده‌تری به بازار بیاید و سوپرکار آینده لقب بگیرد.

ب‌ام‌و با تولید انبوه خودروهای لوکسی که هیجان رانندگی زیادی داشته و کاربردی هستند درآمدزایی می‌کند. ب‌ام‌و هرگز شرکت سازنده‌ی سوپرکار نبوده و به لطف ذات موتوراسپورت خود همه می‌دانند که این کمپانی خودروهای مخصوص راننده را می‌سازد. همین موضوع را تا زمان ساخت R8 و LFA نمی‌توانستیم درباره‌ی آئودی و لکسوس بگوییم. برای این کمپانی‌ها ساخت سوپراسپورت مایه‌ی فخر و مباهات است. ب‌ام‌و به این چیزها نیاز ندارد چراکه چندین دهه است که به خاطر کارایی خودروهای خود شناخته شده است. چیزی که ب‌ام‌و نیاز دارد یک خودروی شاخص و نمادین مثل i8 است. این خودرو ترکیبی عالی از تکنولوژی و پایداری بدون از دست رفتن تجربه‌ی لذت‌بخش رانندگی است.