مقایسه بزرگ سدان‌های برقی لوکس: لوسید، تسلا، مرسدس EQS و بی‌ام‌و i7

یک رقیب خیره‌کننده از ایالات‌متحده بنام لوسید ایر به بازار آمده است که می‌تواند جایگزینی برای تسلا، مرسدس بنز و ب‌ام‌و باشد.

در بین همهٔ کلاس‌های خودرو، سدان‌های لوکس مناسب‌ترین گزینه برای الکتریکی شدن به‌حساب می‌آیند زیرا این خودروها آن‌قدر بزرگ هستند که وزن اضافی مشکلی برایشان ایجاد نکند و برخلاف خودروهای اسپرت، سکوت قوای محرکه برای سدان‌های لوکس یک مزیت خواهد بود. حال چهار نمونه از این ماشین‌ها را برای برگزاری رقابت و مقایسه‌ای بزرگ گرد هم جمع کرده‌ایم.

لوسید خودرویی است که همه‌جا توجهات را به خود جلب می‌کند که این تا حدودی به خاطر تازه بودن نام و برند لوسید است. این برند تازه وارد اروپا شده و هنوز به بریتانیا راه پیدا نکرده است. لوسید که در حال حاضر فقط همین یک محصول را تولید می‌کند، قصد دارد به تسلای جدید تبدیل شود اما تسلای اصلی هم همچنان با قدرت در صحنه حاضر است. هرچند این شرکت اخیراً بیشتر روی مدل ۳ و مدل Y تمرکز کرده اما همچنان به مدل S هم توجه دارد و چند وقتی است که نسخهٔ بسیار سریع و قدرتمند پلد را به بازار فرستاده است. البته مدل S هنوز هم همان چیزی است که قبلاً بوده یعنی یک سدان بزرگ، راحت و سریع.

اما زمانی که حرف از سدان‌های لوکس می‌شود، بدون شک باید مدل‌های آلمانی را هم در نظر گرفت. مرسدس EQS مثل مدل S و ایر خودرویی تمام الکتریکی است اما ب‌ام‌و i7 تنها سدان این جمع به‌حساب می‌آید که در سری ۷ معمولی، با پیشرانه‌های بنزینی هم عرضه می‌شود. این چهار خودرو را باهم مقایسه می‌کنیم تا از بین آن‌ها یک انتخاب جذاب داشته باشیم. این مقایسه می‌تواند بیش از هر زمان دیگری تفکری که آلمانی‌ها را گزینهٔ پیش‌فرض در بخش سدان‌های لوکس می‌داند تغییر دهد زیرا خیلی‌ها از خودروهای الکتریکی آلمانی ناامید شده‌اند. ظاهر و رانندگی ب‌ام‌و دیگر شبیه ب‌ام‌وهای سابق نیست و مرسدس سرسختانه ارزش‌های برند خود را نادیده گرفته است؛ بنابراین، اگر جایگزین‌های مناسبی وجود دارد، چرا باید به عادت‌های قدیمی پایبند بمانیم؟

ابتدا با لوسید شروع می‌کنیم یعنی خودرویی که با ضریب درگ ۰.۱۹۷ cd با اختلافی جزئی EQS با ۰.۲۰، تسلا با ۰.۲۱ و ب‌ام‌و با ۰.۲۴ cd را مغلوب می‌کند. برد فوق‌العادهٔ ۸۴۵ کیلومتر و حداکثر ظرفیت شارژ ۳۵۰ کیلوواتی هم از دیگر ویژگی‌های قابل‌توجه این سدان آمریکایی هستند. هرچند لوسید با شتاب صفرتاصد ۳ ثانیه مغلوب تسلا پلد با شتاب ۲.۱ ثانیه می‌شود اما هنوز هم طبق استاندارد سدان‌های لوکس، خودروی فوق‌العاده سریعی است و در حین حرکت هم شتاب بسیار خوبی دارد. ایر کمتر از مدل S وحشی احساس می‌شود و رفتاری معقول‌تر از خود نشان می‌دهد. این ماشین برخلاف تسلا که در خط مستقیم برتری دارد، عاشق پیچ‌ها است. فرمان ایر گرند تورینگ بازخورد خوبی دارد و ترمزها قوی و پاسخگو هستند.

از سوی دیگر، سیستم دوسطحی احیای انرژی ترمزهای لوسید حتی در سطح پایین‌تر هم کاملاً تهاجمی عمل می‌کند و بسیار شبیه حالت رانندگی با یک پدال احساس می‌شود. علاوه بر این، حالت‌های رانندگی خودرو هم تأثیر بزرگی روی دینامیک رانندگی ندارند. با مصرف یک کیلووات ساعت انرژی در هر ۶.۷ کیلومتر، لوسید کارآمدترین خودروی این جمع محسوب می‌شود و همچنین از بزرگ‌ترین باطری‌ها (۱۱۲ کیلووات ساعت) بهره می‌برد ولی بااین‌وجود، از آلمانی‌ها سبک‌تر است. ایر گرند تورینگ همچنین از لحاظ ابعاد به تسلا نزدیک بوده و ۲۴۰ میلی‌متر از مرسدس و ۴۱۶ میلی‌متر از ب‌ام‌و کوتاه‌تر است؛ بنابراین، هردو سدان آمریکایی در مقایسه با رقبای آلمانی چابک‌تر هستند. البته این چابکی هزینه دارد زیرا ایر از تعلیق سفت‌تری استفاده می‌کند که خصوصاً در قسمت عقب روی جاده‌های پردست‌انداز تکان‌هایی را به دنبال خواهد داشت.

مدل S خودرویی پانزده‌ساله است که یک دهه پیش به موتور پیشرفت تسلا تبدیل شد و هنوز هم بسیار قانع‌کننده است اما سدان تسلا در برابر رقبای جدیدتر چگونه خواهد بود؟ طراحی بیرونی این ماشین کاملاً قدیمی شده اما کابین آن با نمایشگر مرکزی بزرگ آی‌پد مانند، کاربرپسندتر از هایپراسکرین شلوغ مرسدس و کابین دیجیتالی i7 است. هرچند سیستم خودران اتوپایلوت تسلا همچنان محل بحث است اما نمی‌توان منکر پیشتازی نرم‌افزاری تسلا و برتری آن در بخش قوای محرکه شد. همچنین شبکهٔ سوپرشارژر که دائماً در حال رشد است هم مزیت بسیار بزرگی برای تسلا محسوب می‌شود. بااین‌حال، هرچند پلد نسبت به تسلاهای قبلی خوش‌ساخت‌تر است اما کیفیت کلی هنوز عالی نیست و غربیلک فرمان سفارشی یوغ هم کارکرد جالبی ندارد. مثل لوسید، در اینجا هم سیستم احیای انرژی ترمزها مزاحم است.

شتاب صفرتاصد ادعایی ۲.۱ ثانیه چیزی است که تعداد کمی از افراد غیرنظامی تجربه کرده‌اند. البته ما با خودروی آزمایشی خود که از رینگ‌های ۱۹ اینچی و لاستیک‌های زمستانی استفاده می‌کرد نتوانستیم به چنین شتابی برسیم ولی پلد به‌طور فوق‌العاده‌ای سریع است. با تخته کردن پدال گاز در حالت سکون، گویی یک هیولا با تمام توان آسفالت را به عقب می‌کشد و درعین‌حال خط افق را می‌بلعد. به همین دلیل، هنگام رانندگی با مدل S باید کمی مراقب بود زیرا با یک ضربهٔ کوچک به پدال گاز، نیروی بی‌رحمانه‌ای ارائه می‌شود که می‌تواند شوکه کننده باشد. این کار همچنین مصرف انرژی را هم بسیار افزایش می‌دهد تا جایی که هنگام حرکت با سرعت بالا در بزرگراه، مثل لوسید، شاهد کاهش برد چشمگیری بودیم و شعاع حرکتی تسلا از ۶۲۸ به ۳۲۲ کیلومتر رسید. به همین دلیل، خودروهای الکتریکی پرفورمنس بالا هنوز هم نمی‌توانند در پیمایش‌های طولانی و پرسرعت با رقبای درون‌سوز خود رقابت کنند.

درحالی‌که برای شارژ از ۱۰ تا ۸۰ درصد باطری‌های i7 حداقل به ۳۴ دقیقه زمان نیاز است، در مرسدس این کار ظرف ۳۱ دقیقه و در تسلا ۲۹ دقیقه انجام می‌شود درحالی‌که لوسید فقط به ۲۰ دقیقه زمان نیاز خواهد داشت که یک امتیاز بزرگ برای آن خواهد بود. از لحاظ پرفورمنس هم آلمانی‌ها در دنیای دیگری هستند زیرا i7 پس از ۴.۷ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسد. دو موتور الکتریکی این سدان باواریایی ۵۳۶ اسب بخار قدرت و ۷۴۵ نیوتن متر گشتاور را به‌طور مساوی بین دو محور توزیع می‌کند مناسب شخیصت لوکس خودرو است اما هندلینگ جذابی که همیشه در سری ۷ دیده‌ایم را از بین می‌برد.

عجیب اینکه EQS بیشتر از ب‌ام‌و خودروی راننده احساس می‌شود. این ماشین با قدرت و البته وزن کمتر، در شتاب صفرتاصد با ۰.۴ ثانیه رقیب آلمانی را مغلوب می‌کند و باور کنید یا نه، خودروی اسپرت‌تر و درگیرکننده‌تری است. ترمزهای EQS نیز آن حالت اسفنجی وحشتناکی که در دیگر مدل‌های الکتریکی پلت‌فرم EVA2 مرسدس دیده‌ایم را ندارد. مزیت دیگر این خودرو، سیستم سفارشی فرمان گیری چرخ‌های عقب است که دایرهٔ چرخش بی‌رقیب ۱۰.۹ متری را فراهم می‌کند.

از سوی دیگر، ب‌ام‌و مزیتی دارد که برای این نوع خودروها بسیار مهم است: صندلی‌های عقب جادار و راحت. فرم سدان سنتی i7 فضای زیادی را در اختیار سرنشینان قرار می‌دهد درحالی‌که EQS کاملاً کوپه مانند است. به همین دلیل، ورود و خروج به صندلی‌های عقب مرسدس دشوار و فضای سر آن محدود است. قسمت عقب کابین تسلا به‌اندازهٔ کافی جادار است اما به تجهیزات و تجمل بیشتری نیاز دارد زیرا فضای کلی آن بیشتر شبیه صندلی‌های بیزینس کلاس یک شرکت هواپیمایی ارزان‌قیمت احساس می‌شود. لوسید هم به دلیل صندلی‌های عقب ناخوشایند که سرنشینان را در شرایط نامناسبی قرار می‌دهد، در این بخش امتیاز کمی می‌گیرد.

نتیجه‌گیری

هرکدام از این خودروها محاسن و معایبی دارند. i7 خودروی بسیار راحتی است اما ژن پویای ب‌ام‌و را ندارد. EQS حال و هوای اسپرتی دارد اما از فضای محدود عقب رنج می‌برد. لوسید فضای کاربردی و لوکسی را برای راننده فراهم می‌کند و در مقایسه با تسلای ساده بسیار لوکس‌تر احساس می‌شود. به همین دلیل، نتوانستیم به‌اتفاق آراء برنده‌ای را انتخاب کنیم. این چهار ماشین هرچند خریداران یکسانی را هدف قرار داده‌اند اما وقتی جزئیات را بررسی می‌کنیم، بسیار باهم متفاوت هستند. علاوه بر این، مدل‌های قوی‌تر AMG EQS53 و i7 M70 و همین‌طور نسخهٔ ضعیف‌تر و ارزان‌تری از مدل S برای این مقایسه مناسب‌تر به نظر می‌رسیدند اما هیچ‌کدام از این مدل‌ها هنگام آزمایش در دسترس نبودند.

ازاین‌رو، بجای رتبه‌بندی از اول تا چهارم، به‌طور خلاصه نقاط قوت و ضعف هر خودرو را بیان می‌کنیم. تسلا مدل S پلد بسیار سریع و قدرتمند است که رانندگی با آن بسیار جذاب خواهد بود اما برای استفاده از این همه قدرت، به مسیری کاملاً مستقیم و خشک نیاز خواهید داشت. از لحاظ سرعت و ارزش در برابر قیمت، هیچ خودرویی نزدیک پلد نمی‌شود. ب‌ام‌و i7 سدانی مجلل است که با سفارش نمایشگر ۳۱ اینچی عقب می‌توان آن را به سینمای سیار تبدیل کرد اما هر آپشنی را هم که سفارش دهید، این سدان باواریایی به خودرویی برای لذت رانندگی تبدیل نخواهد شد.

به‌طور عجیبی، EQS در حمله به پیچ‌ها و هیجان‌زده کردن راننده بهتر از i7 عمل می‌کند. این یک کوپهٔ پنج‌در اسپرت معقول است که نباید آن را یک S کلاس الکتریکی دانست و بهتر از با حدود ۳۰ هزار پوند کمتر، سراغ سدان کوچک‌تر و لذت‌بخش‌تر EQE53 رفت. لوسید ایر گرند تورینگ ممکن است اصیل‌ترین و سریع‌ترین سدان لوکس الکتریکی بازار نباشد اما انتخابی هوشمندانه و جایگزینی جذاب برای نام‌های بزرگ خواهد بود و تقریباً به‌اندازهٔ مدل S زمانی که اولین بار به بازار آمد شگفت‌انگیز است.

مقایسه مشخصات فنی