سوپراسپرت‌های مشهور با پیشرانه‌های بی ام و؛ از دتوماسو تا مکلارن F1

ب‌ام‌و غیر از ساخت خودروهای اسپرت جذاب، پیشرانه‌هایی را هم برای استفاده در سوپراسپرت‌های شگفت‌انگیز در اختیار دیگر شرکت‌ها قرار داده است.

هرچند ب‌ام‌و در طول تاریخ خود تنها یک سوپراسپرت واقعی بنام M1 ساخته است اما پیشرانه‌های فوق‌العادهٔ این شرکت تاکنون در سینهٔ سوپراسپرت‌های زیادی از دیگر شرکت‌ها قرار گرفته‌اند. این باعث خلق سوپرکارهای جذابی با قلب آلمانی شده است که در ادامه با آن‌ها آشنا خواهیم شد.

آسکاری KZ1

آسکاری یک خودروساز کوچک ایتالیایی بود که از سال ۱۹۹۴ تا ۲۰۱۰ فعالیت می‌کرد. خودروهای این شرکت چندان برای طرفداران سوپراسپرت‌های شناخته‌شده نبودند و همین موضوع حتی در مورد مشهورترین خودروی آسکاری یعنی KZ1 هم صدق می‌کرد. بااین‌حال، KZ1 که از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۰ تنها در ۵۰ دستگاه ساخته شد، یکی از جالب‌ترین سوپراسپرت‌های آن دوران بود. KZ1 که هم به‌عنوان خودرویی برای جاده و هم خودرویی مسابقه‌ای طراحی شده بود، از یک شاسی مونوکوک فیبر کربنی لانه‌زنبوری با فریم عقب فولادی و سیستم تعلیق مستقل الهام گرفته از لوتوس استفاده می‌کرد. این ماشین از بدنهٔ فیبر کربنی زیبایی همراه با کابین لوکس با تودوزی چرمی بهره می‌برد و جالب اینکه چراغ‌های جلوی آن از پژو ۲۰۶ گرفته شده بود. KZ1 از پیشرانهٔ ۴.۹ لیتری هشت سیلندر S62 ب‌ام‌و متعلق به M5 نسل E39 و Z8 استفاده می‌کرد. این موتور اما کاملاً تیونینگ شده بود تا ۵۰۰ اسب بخار قدرت و ۵۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید کند. به لطف این نیرو، سوپرکار آسکاری ظرف ۳.۷ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

دتوماسو گوارا

دتوماسو برخلاف آسکاری، بسیار مشهورتر است که بخش بزرگی از این شهرت به لطف سوپرکار پانترا حاصل شد. این سوپرکار بود که بین سال‌های ۱۹۷۱ تا ۱۹۹۲ با پیشرانهٔ فورد تولید می‌شد. پس از خاتمهٔ تولید پانترا، دتوماسو که آن زمان مالک مازراتی بود، توسعهٔ جانشینی برای سوپرکار قدیمی خود را آغاز کرد. نتیجه، خلق گوارا بود که روی شاسی خودروی مسابقه‌ای مازراتی بارچتا ساخته شد. گوارا اما که ابتدا به‌صورت کوپه و سپس رودستر تولید شد، نتوانست به‌اندازهٔ پانترا مشهور شود هرچند که یکی از بهترین هندلینگ‌ها را در بین خودروهای پرفورمنس دههٔ ۹۰ داشت. دلیل این موضوع، شاسی آلومینیومی برگرفته از مسابقه بود که از تعلیق مستقل به سبک خودروهای فرمول یک و ترمزهای برمبوی مشابه فراری F40 استفاده می‌کرد. گوارا که از سال ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۴ تنها در ۵۲ دستگاه تولید شد، ابتدا از پیشرانهٔ ۴ لیتری V8 ب‌ام‌و استفاده می‌کرد که از مدل 840Ci (نسل اول سری ۸) گرفته شده بود. هرچند این موتور تنها ۲۸۰ اسب بخار قدرت داشت اما گوارا را به لطف وزن سبک، در کمتر از ۵ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رساند. بااین‌حال، در سال ۱۹۹۸ ب‌ام‌و به تولید این موتور پایان داد و به همین دلیل، دتوماسو برای مابقی نمونه‌های گوارا از موتور V8 فورد استفاده کرد.

وایزمن MF5

وایزمن که در سال ۱۹۸۸ تأسیس شد، یک خودروساز کوچک آلمانی است که به تولید خودروهای اسپرت لوکس دست‌ساز می‌پرداخت. جذاب‌ترین محصول این شرکت، MF5 بود که از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۴ تولید شد. این خودرو از یک شاسی مونوکوک آلومینیومی استفاده می‌کرد که بدنه‌ای از جنس فایبرگلاس با طراحی رترو روی آن قرار گرفته بود. MF5 که در نسخه‌های کوپه و رودستر تولید می‌شد، ابتدا از پیشرانهٔ V10 ب‌ام‌و M5 و M6 استفاده می‌کرد که بدون شک یکی از جذاب‌ترین موتورهای تاریخ ب‌ام‌و محسوب می‌شود. از سال ۲۰۱۱ به بعد اما به دلیل خاتمهٔ تولید این موتور توسط ب‌ام‌و، وایزمن سراغ موتور هشت سیلندر N63 باواریایی‌ها رفت. MF5 با وزن ۱۴۰۵ کیلوگرم، با پیشرانهٔ ۵۰۰ اسب بخاری V10 ظرف ۳.۹ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

وریتاس RS III

وریتاس یک شرکت آلمانی کوچک و ناشناخته بود که در سال ۱۹۴۶ توسط مهندسان سابق ب‌ام‌و تأسیس شد و امروز وجود ندارد. این شرکت کار خود را با تیونینگ خودروهای ب‌ام‌و آغاز کرد و سپس مجموعه‌ای از خودروهای جاده‌ای و مسابقه‌ای را توسعه داد. وریتاس در سال ۱۹۵۳ به دلیل مشکلات مالی تعطیل شد و نزدیک به نیم قرن بعد، شرکت جدیدی با نام ورموت با هدف احیای وریتاس شکل گرفت. اولین خودروی این شرکت، تفسیر مدرنی از مشهورترین محصول وریتاس یعنی رودستری بنام RS بود که در دههٔ ۴۰ تولید می‌شد. این خودرو با نام RS III به‌عنوان یک کانسپت در سال ۲۰۰۱ رونمایی و حدود هشت سال بعد تولید آن که به تنها ۳۰ دستگاه محدود بود آغاز شد. این ماشین هم از همان پیشرانهٔ ۵۰۰ اسب بخاری V10 ب‌ام‌و استفاده می‌کرد که در وایزمن MF5 دیدیم. RS III به لطف این پیشرانهٔ قدرتمند، ظرف کمی بیش از ۳ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید. این رودستر زیبا همچنین از شاسی پیشرفته‌ای هم بهره‌مند بود که راندگی را لذت‌بخش می‌کرد.

مک‌لارن F1

در اوایل دههٔ ۹۰، مک‌لارن تصمیم گرفت تمام تجربیات موتوراسپرت خود را در بهترین خودروی جاده‌ای ممکن ارائه کند. F1 که توسط مرد افسانه‌ای جهان خودرو «گوردون موری» طراحی شد، مملو از تکنولوژی‌های برگرفته از مسابقات بود. این ماشین با ارائهٔ تجربهٔ رانندگی قابل‌مقایسه با خودروهای فرمول یک در خودرویی جاده‌ای، مطابق با نام خود عمل کرد. یکی از دلایل اصلی موفقیت فوق‌العادهٔ F1، پیشرانهٔ ۶.۱ لیتری V12 تنفس طبیعی ساخت ب‌ام‌و بود. این موتور با ۶۲۷ اسب بخار قدرت، به سوپرکار مک‌لارن کمک کرد با دستیابی به حداکثر سرعت ۳۸۶ کیلومتر بر ساعت در سال ۱۹۹۸، به سریع‌ترین خودروی تولیدی جاده‌ای جهان تبدیل شود.