بوگاتی 16C گالیبیه؛ سدان 16 سیلندر خانوادگی با 950 اسب بخار قدرت!

در ادامه بررسی خودروهای خاطره‌انگیز سال‌های گذشته می‌خواهیم از بوگاتی 16C گالیبیه به عنوان یکی از خاص‌ترین محصولات این کمپانی یاد کنیم.


یک‌صد سال پس از تأسیس کمپانی بوگاتی توسط اتوره بوگاتی ایتالیایی، کانسپت فست بک بوگاتی 16C گالیبیه برای اولین بار در نمایشگاه فرانکفورت ۲۰۰۹ پدیدار شد. مدیریت بوگاتی در ابتدا اعلام کرد این خودرو تا سال ۲۰۱۳ روی خط تولید خواهد رفت اما به زودی نظر خود را تغییر داد و گفت که خودروی موردبحث قطعاً در حد یک طرح مطالعاتی باقی خواهد ماند تا بازخورد عموم مردم درباره آن دریافت شده و سپس درباره جهت‌گیری‌های آتی بوگاتی تصمیم‌گیری شود. قوای محرکه ۱۶ سیلندر ۸ لیتری توئین سوپرشارژ این کانسپت قدرت تخمینی ۹۵۰ اسب بخاری داشت تا 16C گالیبیه به یکی از سریع‌ترین و خاص‌ترین خودروهای چهار در دنیا بدل شود.

البته باید دانست بوگاتی 16C گالیبیه اولین تلاش این برند برای تولید یک سدان خانوادگی چهار در و مدرن نبوده و این افتخار به خودروی EB112 رونمایی شده در نمایشگاه ژنو ۱۹۹۳ تعلق دارد. خودروی EB112 توسط ایتال دیزاین طراحی شد و از پیشرانه ۱۲ سیلندر ۶ لیتری ۴۵۰ اسب بخاری استفاده کرد. پیشرانه این خودرو در پشت چرخ‌های جلو نصب شد تا طرح پیشرانه جلو متمایل به وسط داشته باشد و توزیع وزن بهینه‌ای صورت گیرد. سدان بزرگ بوگاتی از سیستم چهار چرخ محرک استفاده می‌کرد و صفر تا ۹۶ کیلومتر در ساعت ۴.۳ ثانیه‌ای داشت. EB112 بازخوردهای متفاوتی دریافت کرد و اکثر کارشناسان طراحی آن را رد کردند هرچند برخی نشریات نیز از آن به عنوان زیباترین خودروی دنیا نام بردند.

بوگاتی در سال ۱۹۹۵ ورشکست شد و EB112 هرگز راهی خط تولید نشد. جالب اینکه با خرید بخشی از دارایی‌های بوگاتی توسط گیلدو پاستور مالک برند خودرویی ونتوری، قطعات یدکی EB112 و سه دستگاه سدان ناقص موردبحث نیز به او تحویل داده شدند. پاستور سه خودروی یاد شده را در تأسیسات تیم موناکو کامل کرد. یکی از این خودروها در اختیار ایتال دیزاین است درحالی‌که دو خودروی دیگر به کلکسیونرها فروخته شده‌اند. جدای از طراحی زشت یا زیبا، EB112 هم‌اکنون ارزش بالایی دارد.

در سال ۱۹۹۸ بود که گروه فولکس‌واگن بوگاتی را خرید و با تزریق سرمایه‌ای هنگفت، ژرمن‌ها به ایتال دیزاین سفارش طراحی کانسپت های دو و چهار در را دادند. EB118 چند ماه بعد طراحی شد و یک کوپه لوکس و برجسته بود که از پیشرانه ۱۸ سیلندر فولکس‌واگن استفاده می‌کرد. این نیروگاه تنفس طبیعی ۵۵۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و همکارش هم سیستم چهار چرخ محرک لامبورگینی دیابلو بود. یک سال بعد هم EB218 چهار در با همان قوای محرکه ۵۵۵ اسبی رونمایی شد و گیربکس ۵ سرعته اتوماتیک نیز نیرو را راهی تمامی چرخ‌ها می‌کرد. اکثر کارشناسان معتقد بودند طراحی EB218 بهتر از EB112 است هرچند برخی نیز معتقد بودند این خودرو بین هویت یک سدان و فست بک سرگردان بوده است.

در سال ۲۰۰۸ آکیم آنشایت به عنوان مدیر طراحی بوگاتی انتخاب شد. او و تیمش در حال کار روی آرزوی قدیمی بوگاتی بودند تا نهایتاً یک سدان چهار در را تولید نمایند. این تیم از بوگاتی تایپ ۵۷ آتلانتیک و ویرون جدید به عنوان منبع الهام خود استفاده کردند. بوگاتی تایپ 57C آتلانتیک داستان جالبی دارد. فردیناند پژ رئیس فولکس‌واگن در آن زمان با خانواده خود در تعطیلات به سر می‌برد که پسرش گریگور ماکتی از این بوگاتی را دیده و از پدرش می‌خواهد ماکت را بخرد. پژو هم نه یک ماکت بلکه دو ماکت از آن را خریداری می‌کند و یکی را به پسرش داده و دیگری را به اعضای هیئت‌مدیره نشان می‌دهد.

پژو یکی از کمیاب‌ترین و ارزشمندترین خودروهای تاریخ را به اعضای هیئت‌مدیره نشان داده و از آن‌ها می‌خواهد به دنبال خرید برند بوگاتی باشند. نهایتاً فرایند خرید بوگاتی کامل شده و در سال ۲۰۰۵ بود که بوگاتی ویرون ۱۶ سیلندر به عنوان سریع‌ترین خودروی تولیدی تاریخ معرفی شد. از طرفی تولید خودروی الهام گرفته از تایپ 57C نیز در دستور کار بود و تیم بوگاتی مامور تولید یک سدان چهار در خانوادگی شد. زمانی که آنشایت و تیمش طرح‌های خود را به هیئت‌مدیره فولکس‌واگن نشان دادند چراغ سبز تولید آن دریافت شد و این کانسپت نهایتاً در سال ۲۰۰۹ معرفی گردید. گالیبیه آماده معرفی به گروهی خاص از مهمانان در مولشایم بود. در دل این خودرو پیشرانه ۱۶ سیلندر ۸ لیتری جدید قرار گرفته بود اما درحالی‌که ویرون از همین پیشرانه با ۴ توربو استفاده می‌کرد، گالیبیه دارای طرح توئین سوپرشارژ بود. با اینکه بوگاتی هرگز قدرت رسمی این کانسپت را اعلام نکرده اما گفته می‌شود خروجی آن حدود ۹۵۰ اسب بخار است.

با این تفاسیر بوگاتی 16C گالیبیه توانایی دستیابی به سرعت ۳۷۸ کیلومتر در ساعت را داشت و در صورت تولید می‌توانست سریع‌ترین خودروی خانوادگی چهار در جهان باشد. کابین این خودرو فوق‌العاده لوکس و مینیمالیستی بود. داشبورد فقط از دو عقربه شمار اصلی سود می‌برد و این عقربه‌ها به گونه‌ای جاگذاری شده بودند که حتی سرنشینان عقب کابین نیز می‌توانستند آن‌ها را دنبال کنند. جنبه دیگر کابین ساعتی بود که روی داشبورد دیده می‌شد. این ساعت توسط پارمیجیانی ساعت‌ساز سوئیسی طراحی و ساخته شده بود و ریورسو توربیون نام داشت. مالک خودرو می‌توانست ساعت را از داشبورد جدا کرده و به دست خود ببندد.

پس از بازخوردهای دریافتی از مشتریان و تحقیقات بازار، مدیران بوگاتی به تیم طراحی دستور دادند نسخه‌ای کاربردی‌تر از این کانسپت تولید شود و بنابراین طول و ارتفاع خودرو افزایش یافت و بخش عقب جذاب خودرو جای خود را به صندوقی کوچک‌تر داد؛ اما با تمامی علاقه‌ای که پژ به 57C داشت، استایل گالیبیه را عجیب دانست و به همین خاطر پروژه را لغو کرد و بجای آن بوگاتی روی توسعه ابر خودروی شیرون تمرکز کرد. شیرون در سال ۲۰۱۷ معرفی شد و سرعتی فراتر از ۴۸۰ کیلومتر در ساعت را به جهانیان نشان داد.