سوئیچ سفارشی 554 هزار دلاری بوگاتی شیرون!

دوستان عزیز ، نِوشتارم بی رَبط به این مقاله هست اما چه کنم که در این دو روز غم عجیبی بهم وارد شده برای رفتن یا ماندن از کشور و کلنجار رفتن با دلتنگیها یا فراموش کردن همیشه اینکه ایرانی هم در ذهن من وجود دارد یا نه .
شاید بگوئید پدال جای این حرفها نیست ، درست ، اما جائیه برای دوری از روزمرگیها و ناملایمات جامعه امروزی ، حداقل از نظر من چه در ایران یا خارج از ایران .
چند روز پیش پستی از مهندس فرهاد کاشانی عزیز در اینستاگرام دیدم و برای من جالب بود از کسی که از نگهبانی آریا دیزل (( بنام یزدان )) تبدیل شده به یکی از بهترین مدیران یکی از نمایندگیهای خودروهای تسلا در آمریکا و حالا برای خودش شخصی شناخته شده در آمریکاست .

دوستان ، دو شب پیش پس از مدتها که تلگرامم را با فیلتر روشن کردم و از روی فضولی عکس دوستان را چک و یاد خاطرات میکردم ، دیدم یکی از هم خدمتیهای دوران سربازی در کاناداست به همراه همسر محترمشون ، خوشحال برای آسایش زندگی ایشون که در کانادا به دستش آورد و ناراحت برای ایرانی که ویرانی را با سرعت نور میپیماید برای فرار چنین مغزهایی که من خودم از نزدیک دیدم که فرمانده پادگان از ایشون خواهش نقشه برداری زمین از هوا به پهباد را میکرد (( این چیزیه که در ایران هرکسی نمیتونه انجام بده و تقریباً جدید از گفته خود دوستم که همان زمان بهم میگفت و من تخصص را ندارم پس نظری هم نداشتم )) اما ایشون برای من میگفت نوید میمیرم ولی برای اینها کاری انجام نمیدهم و حالا ایشون در بهترین شرکت عمرانی در کانادا مشغول به کار هستند ، وضعشون در ایران به طوری وخیم بود که حتی از من طلب هر نوع کاری را میکردند و من خجالت میکشیدم از اینکه به ایشون که فوق لیسانس نقشه برداری داره ، کار کارگری بدم و حالا خوشحالم برای اینکه جائیه که لیاقتش را دارد با موفقیتهای بیشتر به سبب سختیهایی که در ایران کشید و قَدرَش را در کانادا دانستند و اما ناراحت از اینکه یکی از صدها هزار نفریست که ایران خود را ترک و حتی دوست نداره اسمش هم بیاورد . نمیدونم چرا ولی داغونم که چرا باید پروبال را از اینها گرفت و اینها در جای دیگری دنبال بال بگردند ، مگر غیر از اینه که نَفع چنین کسانی به خود ایران و مردم ایران میرسه ، دیگه کِی میخواد درست بشه این کشور ، بخدا وضع خرابه .

با رفتنِ هر مغز متفکر ، چندین ایران از نون خوردن میوفتند ، تو رو خدا بفهمید و کاری کنید .

ایشون یک گزینه دیده شده توسط خودم بود و یکی دیگر از دوستانم به همراه خانواده ، پارسال همه چیز را فروختند و حالا در هلند هستند و استاد دانشگاه و راضی از آرامشی که در زندگی دارند .

ناراحتم از اینکه ایران را دوست دارم و تا حال تمام سعی خود را کردم کارآفرین باشم و نقشی در بهبود اوضاع کشور حتی اگر نقشم کوچک باشد و به حساب نیایم و کارم هم ربطی به مدرک تحصیلیم نداره .

نمیدونم شاید زیاد اِرق میهن پرستی دارم یا شاید زیاد احساساتی هستم ، ولی خوب میدونم کشور تمام شده و حالا مردم بیسواد ما (( فرهنگ لوده گری و بی اعصابی )) داره کشور را فلج میکنه و باسوادها یا میروند یا میمانند و نابود میشوند .

من با کارگرهای زیادی سروکله میزنم و دارم میبینم که دیگه در کشور نمیشه کاری کرد و به دلیل مشکلات زندگی کارگران ، رشته زندگی از دستشان در رفته و منی که کارفرما هستم هم خسته شدم یا شاید ناامید ، خرجها و هزینه ها بالا رفته و سرمایه گذاری سخت و حتی اشتباه .
قبلاً خیلی کوتاه تجربه محاجرت داشتم ، میدونم هیج جا واقعاً ایران نمیشه ، ولی دوستان ایران دو پاره شده که مردم به دو دسته (( اینوری یا اونوری )) تبدیل شدند و دارند با این دو دستگی گور خودشان را میکنند و در این وسط خیلیها هستند که از آب گلالود ماهی بگیرند و مطمئن باشید وقتش برسد بلایی که سر لیبی اومد ، سر ایران هم میاد ، فقط منتظر باشید و ببینید .

ببخشید ، اما حالم گرفته بود گفتم خالی بشم . تا جایی که بشه برای ایرانم میمیرم ولی تا جایی که دیگه دیدم دارم از نظر ذهنی فلج میشم و چاره ای ندیدم ، من هم میرم ، حتی اگر درآمدم کمتر از ایران باشه ، حتی اگر دوری خانواده داغونم کنه ، چون واقعاً امنیت شغلی در ایران مسخره ترین چیزیه گه میشه تعریفش کرد .البته این را هم بگم که فکر نکنید در خارج فرش قرمز پهن کرده اند ، بلکه اگر توان کار کردن شبانه روزی را نداشته باشید ، همان جا هم کارتن خواب زیاده و بی محلی دولتها که شما را مهره سوخته میدانند ، پس لطفاً با دید باز و اعتماد به نفس فراوان تصمیم زندگی تان را بگیرید که بهترین گزینه ایرانه ، اما مرحله دوم و پایانی متاسفانه بلااجبار محاجرت و خداحافظی از کشوری که مثل مادر میپرستیدش .