در دههٔ ۸۰ که هنوز خبری از مینیونها نبود، استیشنهای بزرگ و لوکس آمریکایی بر بازار خودروهای خانوادگی ایالاتمتحده حکمرانی میکردند.
کسانی که در دههٔ ۸۰ دوران کودکی خود را سپر کردهاند، بهاحتمالزیاد از نزدیک شاهد دوران استیشنها بودند که بعداً جای خود را به مینیونها و سپس شاسیبلندها دادند. عرضهٔ مینیونهای کرایسلر یعنی دوج کاروان و پلیموث وویاجر آغاز پایان دوران استیشنها بود. در سال ۱۹۸۰ انتخابهای بیشماری در بخش استیشنهای بازار آمریکا وجود داشت که ولوو ۲۴۰، پژو ۵۰۵، تویوتا کریسیدا و فولکسواگن داشر ازجملهٔ آنها بودند. بزرگترین استیشنها اما توسط خودروسازان آمریکایی با تریم چوبی بدنه عرضه میشدند.
فورد کانتری اسکوایر، مرکوری کولونی پارک، شورلت کاپریس استیت، پونتیاک بونوئل سفری، الدزمبیل کاستوم کروزر و بیوک الکترا استیت واگن ازجمله استیشنهای سطح بالا بازار آمریکا در آن سالها بودند که آخری نمونهٔ مدنظر ما در این مطلب است. کادیلاک در آن زمان هرگز رسماً به تولید استیشن نمیپرداخت و کسانی که خواهان استیشن کادیلاک بودند باید با صرف هزینهٔ زیاد سراغ اتاقسازان میرفتند تا سدان فلیتوود بروگام یا دوئل را به استیشن تبدیل کنند اما بیوک الکترا استیت واگن تا جایی که میتوانست به استیشن کادیلاک نزدیک شده بود.
در سال ۱۹۸۰ تمام خودروهای فول سایز جنرال موتورز برای بهرهمندی از ظاهری نرمتر برای بهبود مصرف سوخت، فیسلیفت شدند و استیشنهای بزرگ هم بخشی از این فرایند بودند هرچند که در این خودروها فقط قسمت دماغه تغییر کرد. در آن زمان استیشنهای بزرگ بیوک در مدلهای لسابر و الکترا عرضه میشدند. این رویه تا سال ۱۹۸۹ ادامه پیدا کرد و استیشن الکترا کمی سادهتر و ارزانتر بود درحالیکه لسابر استیت در صدر خانوادهٔ استیشنهای بیروک قرار میگرفت. البته استیشنهای بزرگ جنرال موتورز از ارزانترین مدل یعنی کاپریس استیت گرفته تا مدل بالا ردهٔ الکترا استیت واگن در ظاهر بسیار شبیه به هم بودند و بزرگترین تفاوت آنها در طراحی جلو، کابین و پیشرانه بود اما الکتراها همیشه زیباترین نمونهها بودند.
در سال ۱۹۹۰، بیوک مدلهای الکترا استیت واگن و لسابر استیت واگن را کنار گذاشت و بجای ارائهٔ دو مدل بسیار مشابه، هردو را در یک مدل بنام استیت واگن ادغام کرد. کابین این مدل جدید هم ترکیبی از دو مدل قبلی بود به گونهای که صندلیها از الکترا و رو دریها از لسابر گرفته شده بودند. بیوک استیت واگن استیشن لوکس، جادار و راحتی بود که با ویژگیها و تجهیزات لوکس چشمگیری مثل تودوزی مخملی، کفپوش سراسری، گیربکس اتوماتیک با اووردرایو، ستون فرمان تلسکوپی، فرمان هیدرولیک و ترمزهای دیسکی ارائه میشد درحالیکه تودوزی چرمی، پنجرههای برقی، ریلهای روی سقف، کروز کنترل و تنظیم برقی شش جهتهٔ صندلی راننده هم برای آن قابل سفارش بود.
این استیشنهای مدل ۱۹۹۰ و کادیلاک بروگام پایه مدل ۱۹۹۰ آخرین خودروهای جنرال موتورز با پیشرانههای کاربراتوری بودند. تمام نمونههای استیت واگن بصورت استاندارد با پیشرانهٔ ۵ لیتری V8 عرضه میشدند که ۱۴۰ اسب بخار قدرت داشت. این استیشن بزرگ با ۵,۶۰۰ میلیمتر طول، ۲,۰۱۴ میلیمتر عرض و فاصلهٔ محوری ۲,۹۴۴ میلیمتری، ۱۹۴۰ کیلوگرم وزن داشت. قیمت این خودرو از ۱۷,۹۴۰ دلار معادل ۴۲,۲۵۰ دلار امروز آغاز میشد و برای مدل ۱۹۹۰ تعداد ۷,۸۳۸ دستگاه از آن ساخته شد.
خودرویی که در تصاویر میبینید، یک استیت واگن مدل ۱۹۹۰ با رنگ آبی روشن و تودوزی چرمی قهوهای رزینی است که پس از سه دهه هنوز هم چشمگیر به نظر میرسد. یکی از ویژگیهای این خودرو که بر جذابیت آن افزوده، رینگهای سیمی است. جالب اینکه ابن رینگها فقط برای استیشنهای بیوک ارائه میشدند بجز در سال ۱۹۹۰ که امکان سفارش آنها برای الدزمبیل کاستوم کروزر هم فراهم شد. البته رینگهای این خودرو درپوش مرکزی متفاوتی با نماد موشک الدزمبیل داشتند و امروز پیدا کردن آنها بسیار سخت است.
در سال ۱۹۹۰ از چهار استیشن جنرال موتورز، سه مدل شامل شورلت کاپریس، الدزمبیل کاستوم کروزر و بیوک الکترا استیت واگن باقی ماندند و تولید پونتیاک سفری در پایان مدل ۱۹۸۹ خاتمه یافت. سپس در سال ۱۹۹۰ جنرال موتورز به تولید تمام این استیشنها پایان داد و دیگر هیچگاه این حجم از کروم و چوب در استیشنهای فول سایز آمریکایی دیده نشد. البته هرچند این پایان کار استیشنهای B-Body دههٔ ۸۰ جنرال موتورز بود اما استیشنهای بزرگ و لوکس بیوک همچنان به حیات خود ادامه دادند و از سال ۱۹۹۱، مدل کاملاً جدید رودمستر استیت این راه را تا سال ۱۹۹۶ ادامه داد. این خودرو هرچند هنوز هم کاملاً چشمگیر بود اما بهاندازهٔ استیشنهای دههٔ ۸۰ تزئینات چوبی نداشت هرچند که همچنان امکان سفارشتریم چوبی بدنه وجود داشت. بعد از سال ۱۹۹۶ اما دیگر امکان خرید استیشن لوکسی از بیوک وجود نداشت و این دورهٔ مهم در تاریخ جنرال موتورز به پایان رسید.
علی یوسفی
۳ آبان ۱۴۰۲بنام پروردگار و سلام به دوستان و عزیزان سایت سبک طراحی اصیل آمریکایی با توجه به جزئیات و ظرایف توام بوده که این خودرو به خوبی نماد اصالت و هویت آمریکاییه از طرف دیگه بنظرم آمریکاییها استیشن واگن های خوب دیگه ای هم در اوایل قرن بیست و یکم داشتن که سرامدشون دوج مگنوم و کرایسلر 300 و کادیلاک srx نسل اول بود.
(Ali(chevynova
۳ آبان ۱۴۰۲یادش بخیر
یدونه کوپه ۸۵ خاکستریش رو رفیقم پارسال فروخت به ژ گالری
فیس جلوش دقیقا همین بود
موتورش ۳۰۷ شورولت بود
سالار خان فصل
۳ آبان ۱۴۰۲دادا ژگالری برای خرید و فروش مناسب هست؟ یا خیلی دلال صفت و بنداز هستند؟
(Ali(chevynova
۳ آبان ۱۴۰۲چون محیط اینجا عمومیه نمیشه چیزی گفت ولی در حالت کلی نرو اون سمت
𝐀𝐥𝐢
۳ آبان ۱۴۰۲بیوک چی بود چی شد/:
مهران
۳ آبان ۱۴۰۲این همون ماشین تو ترمیناتور نیست؟
Enzo Ferrari 2008
۳ آبان ۱۴۰۲چه رخی داره
javad-bmw
۳ آبان ۱۴۰۲این استیشن بزرگ با ۵,۶۰۰ میلیمتر طول، ۲,۰۱۴ میلیمتر عرض و فاصلهٔ محوری ۲,۹۴۴ میلیمتری، ۱۹۴۰ کیلوگرم وزن داشت.
ابعادو ببببییییییینننن
ما به ، ال۹۰ میگیم جادار که طولش ۴متر و ۲۰ سانته؛ یدونه ال۹۰ تو صندوق این جا میشه
چقدر خوبن این ماشین آمریکایی های گنده،تعلیق نرم ، موتور ۸ سیلندر ، اتومات بودن تو اون دوران با کروز کنترل.
حالا ما ، شاهین اتومات🤦
مهردادکمال
۴ آبان ۱۴۰۲با همین سروشکل از تمام کراس اورهای چینی بازارمون خصلت افرود بهتری داره