نسل آخر بیوک ریویرا، پایان دوران کوپه‌های لوکس آمریکایی

آخرین نسل بیوک ریویرا که بین سال‌های ۱۹۹۵ تا ۱۹۹۹ تولید شد، هرچند کوپهٔ فوق‌العاده‌ای بود اما قربانی تغییر سلیقهٔ بازار شد.

در طول تاریخ، جنرال موتورز چندین بار از عرضهٔ خودرویی توسط رقبای خود غافلگیر شده که ایجاد سگمنتی بنام «کوپهٔ لوکس شخصی» توسط فورد تاندربرد یکی از این موارد بود. تاندربرد که در سال ۱۹۵۵ به بازار آمد، در سال ۱۹۵۸ از ترکیب صندلی جدید ۲+۲ برخوردار شد که فروش را نسبت به نسخهٔ دونفرهٔ قبلی چهار برابر کرد. از سوی دیگر، جنرال موتورز درحالی‌که کوروت را همچنان به‌عنوان خودرویی دونفره حفظ کرده بود، باید به تاندربرد چهارنفره پاسخ می‌داد که منجر به خلق بیوک ریویرا در سال ۱۹۶۳ شد.

این خودرو با طراحی چشمگیر و تناسبات بی‌نقص که قلب‌ها را تسخیر می‌کرد و درعین‌حال برخورداری از تجملی که راننده محورتر از کوپه‌های بزرگ و لوکس جنرال موتورز بود، نشان داد که طراحان این شرکت تکالیف خود را خیلی خوب انجام داده‌اند. طراح ریویرا «ند نیکلز» و رئیس شرکت «بیل میچل» با این خودرو واقعاً کلاس خودروهای لوکس شخصی را ارتقاء بخشیدند. بااین‌وجود، بیوک از سال ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۵ تعداد ۱۱۲,۲۴۴ دستگاه ریویرا به فروش رساند درحالی‌که فورد در همین مدت بیش از ۲۳۰ هزار دستگاه تاندربرد فروخت آن‌هم درحالی‌که ریویرا ۱۱۲ دلار ارزان‌تر بود. این شرایط قیمتی اما با گذشت زمان تغییر کرد زیرا بیوک به سمت ساخت کوپه‌ای لوکس‌تر و انحصاری‌تر حرکت کرد درحالی‌که فورد با بهره‌گیری از شبکهٔ نمایندگی‌های گستردهٔ خود، تاندربرد را به‌عنوان کوپهٔ لوکسی برای عموم مردم عرضه می‌کرد.

این خودروها همچنین با رقبای دیگری از خود شرکت‌ها شامل شورلت مونت‌کارلو و مرکوری کوگار، برندهای رقیب شامل کرایسلر کوردوبا و AMC ماتادور و حتی رقبای خارجی مثل مزدا کاسمو و ولوو 262C هم مواجه بودند. محبوبیت سگمنت کوپه‌های لوکس شخصی با نسل هفتم و کوچک‌تر تاندربرد که از سال ۱۹۷۷ تا ۱۹۷۹ تولید شد و طی تنها سه سال فروش خیره‌کنندهٔ ۹۵۵ هزار دستگاهی را تجربه کرد به اوج رسید. به لطف پلت‌فرم مشترک با فورد تورینو و قیمت پایهٔ ۵,۰۶۳ دلاری، تاندربرد حالا در دسترس عموم مردم قرار داشت. این در حالی بود که فروش ریویرا یک‌دهم رقیب خود بود و طی سه سال مذکور تنها ۹۸,۸۵۴ دستگاه فروخت.

با اینکه کوپه‌های لوکس شخصی ارزان‌تر و در دسترس‌تر شده بودند، بیوک همچنان به جایگاه خود وفادار ماند و ریویرا را کماکان به‌عنوان کوپهٔ لوکس سطح بالایی حفظ کرد که به‌صورت استاندارد به امکاناتی مثل صندلی‌های مخملی و شیشه‌های برقی مجهز بود و قیمت پایهٔ ۷,۳۵۷ دلاری داشت. در دههٔ ۹۰ اما سگمنت کوپه‌های لوکس شخصی به دو دلیل اصلی منحل شد. یکی از این دلایل، هزینهٔ بالای توسعهٔ پلت‌فرم اختصاصی بود و دلیل مهم‌تر و تأثیرگذارتر، تغییر سلیقهٔ بازار به سمت شاسی‌بلندهای بزرگ بود که کوپه‌های لوکس را به حاشیه راند.

بااین‌حال، بیوک بجای آنکه وارد مهمانی شاسی‌بلندها شود و با خودروهایی مثل فورد اکسپلورر و الدزمبیل براوادا به رقابت بپردازد، همچنان به سگمنت کوپه‌های لوکس شخصی وفادار ماند و در سال ۱۹۹۵ نسل هشتم و آخر ریویرا را به بازار فرستاد. این خودرو هرچند طراحی مدرن و پلت‌فرم دیفرانسیل جلو داشت ولی آن‌قدر متناسب بود که شبیه مکملی برای ریویرای اولیه سال ۱۹۶۳ به نظر می‌رسید.

اگر صرفاً به اعداد روی کاغذ توجه کنیم، پرفورمنس این خودرو هرگز در حد یک ریویرا نبود ولی راحتی و تجربهٔ رانندگی خودرو به لطف اصلاحات پلت‌فرم G-Body، تکنولوژی‌های پیشرفته‌ای مثل مگنا استیر (سیستم فرمان هیدرولیک تطبیقی) و پیشرانهٔ ۳.۸ لیتری V6 سوپرشارژ سفارشی بهبود پیدا کرده بود. کابین نسل آخر ریویرا هم ترکیبی سیال از خطوط منحنی و جزئیات لوکس بود هرچند که پلاستیک‌های کسل‌کننده به این فضا لطمه زده بودند. به همین دلیل، کیت‌های طرح چوب متفرقه برای داشبورد ریویرا عرضه می‌شد که خیلی از خریداران استفاده می‌کردند و خوشبختانه از سال ۱۹۹۶ خود بیوک این تریم را ارائه کرد. این خودرو حتی از سوی برنامهٔ ماشین هفته «چشمگیرترین ریویرای تاریخ» توصیف شد.

هرچند فورد تاندربرد با قیمت ارزان‌تر هنوز در بازار حضور داشت اما این خودرو در سال ۱۹۹۷ کنار گذاشته شد؛ بنابراین، درحالی‌که رقیب تاریخی ریویرا از روی خط تولید کنار رفته بود، کوپهٔ بیوک باید کل بازار را تسخیر می‌کرد ولی بازاری که به‌سرعت در حال تغییر بود نشان داد جایی برای یک کوپهٔ لوکس شخصی وجود ندارد. از هر سو تهدیدهایی برای بازار ریویرا دیده می‌شد اما خطرناک‌ترین آن‌ها از داخل خانوادهٔ جنرال موتورز بود. جی‌ام‌سی یوکان در نمایندگی‌های مشترکی با بیوک به فروش می‌رسید و وقتی کسی در اواخر دههٔ ۹۰ برای خرید خودرو وارد نمایندگی می‌شد، واضح بود که به کدام سمت حرکت می‌کرد. با افزایش موج محبوبیت شاسی‌بلندها که حالا به خودروهای لوکسی تبدیل شده بودند، یوکان دنالی به‌راحتی ریویرا را مغلوب می‌کرد.

تهدید بعدی برای ریویرا، عرضهٔ هوندا آکورد کوپه در سال ۱۹۹۸ با موتور V6 بود. این ماشین نه‌تنها برای طرفداران خودروهای ژاپنی جذاب بود بلکه حالا حسی از تجمل هم پیدا کرده بود که امکان رقابت با کوپه‌های لوکس را فراهم می‌کرد. آکورد کوپه در سال ۱۹۹۸ حدود شش هزار دلار از قیمت پایهٔ ریویرا ارزان‌تر بود و بین شورلت مونت‌کارلو و کوپهٔ بیوک قرار می‌گرفت. علاوه بر این، آکورا CL هم از سال ۱۹۹۷ به بازار آمده بود که برادر لوکس‌تر آکورد کوپه محسوب می‌شد. این خودرو درحالی‌که کابین لوکس‌تر و باکیفیت‌تری نسبت به دیگر خودروهای آکورا داشت، حدود پنج هزار دلار ارزان‌تر از ریویرا بود. این رقبای تازه‌وارد بازار خودروهای نیمه‌لوکس را اشغال کردند و بیوک را به حاشیه راندند.

بنابراین، هرچند آخرین نسل ریویرا خودروی فوق‌العاده‌ای بود ولی با وجود تهدیدات مختلف از هر جهت، شانسی نداشت. البته نسل هشتم ریویرا کار خود را با فروش خوب ۴۱,۴۲۲ دستگاهی شروع کرد اما سال بعد این رقم به تنها ۱۷,۳۸۹ دستگاه کاهش یافت. تولید این خودرو سرانجام در سال ۱۹۹۹ پس از فروش مجموعاً ۸۹,۵۷۹ دستگاه خاتمه پیدا کرد تا آخرین کوپهٔ لوکس آمریکایی به تاریخ بپیوندد.