نعش‌کشی برای زنده‌ها!

شاید ایدهٔ تبدیل یک نعش‌کش به یک خودروی لوکس چندان خوشایند نباشد؛ اما پس از دیدن نتیجهٔ کار، قطعاً نظر خود را عوض می‌کنید. این خودرو توسط برایان فولر “Bryan Fuller” و تیم پنج نفره‌اش ساخته شده است.

برایان فولر کار خود را به‌عنوان یک شاگرد در فروشگاه افسانه‌ای “SoCal Speed Shop” آغاز کرد، جایی که نماد hot rodding یعنی چیپ فوز “Chip Foose” استعداد او را کشف و سپس او را استخدام کرد. به دلیل خلاقیت و استعداد برایان فولر، تیم فوز موفق شد دو بار در سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۵ برنده جایزه “Riddler” شوند. سپس او در سال ۲۰۰۵ از تیم فوز جدا شد و گاراژ خود را با نام “Fuller Moto” در ایالت “Georgia” و در مرکز شهر “Atlanta” تأسیس کرد.

برایان بیشتر به دلیل ساخت موتورسیکلت‌های مسابقه‌ای و cafe racer و همچنین خودروهای hot rod سفارشی شناخته می‌شود. به دلیل خلاقیت و نوآوری او و تیمش موفق شدند جوایز و افتخارات متعددی را از آن خود کنند. برایان فولر همچنین به‌عنوان مجری در چند برنامه تلویزیونی مانند Two Guys Garage ، Café Racer TV ، Naked Speed، و Overhaulin نیز حضور داشته است.

این پروژه جاه‌طلبانه با نام “Thundertaker” شناخته می‌شود. این خودرو در واقع زندگی خود را به‌عنوان یک نعش‌کش سری ۷۵ کادیلاک مدل ۱۹۶۰ آغاز کرده است. این خودرو توسط یکی از مشتریان همیشگی برایان به او سپرده شد، تا خودرو را برای گردش‌های خانوادگی، عروسی، جشن‌ها و به‌عنوان یک خودرو مسافرتی متحول کند.

برایان کار را با تعویض شاسی خودرو شروع کرد. برای این خودرو از یک شاسی سفارشی ساخته شده توسط شاسی ساز مشهور “Art Morrison” استفاده شده است. این شاسی در واقع یکی از بزرگ‌ترین شاسی ساخته شده توسط این کمپانی بود!

سپس او به سراغ بدنه خودرو رفت و تقریباً تمام پنل‌های بدنه را از نو طراحی و ساخت. ستون A کمی برش داده شده تا ارتفاع سقف در بخش جلو کمتر از حد معمول شود و ظاهر خودرو اسپرت‌تر شود، و به همان نسبت شیشه جلو نیز با نمونه کوچک‌تری جایگزین شده است. فرم شیشه عقب خودرو نیز دستخوش تغییر شده تا فرمی بسیار زیبا و چشم نوازی به خود بگیرد. تغییر در این بخش باعث شده تا خودرو لوکس‌تر به نظر برسد. باله‌های پشتی مشهور خودرو به سبک “tailfin” چهار اینچ بلندتر شدند و به همین دلیل چراغ عقب و تزیینات کرومی بزرگ‌تری برای این خودرو ساخته شده است و همچنین یک باله کوچک نیز به زیر سپر اضافه شده است. سقف خودرو نیز برش داده شد تا شاهد یکی از بزرگ‌ترین سانروف‌ها باشیم. البته در سانروف این خودرو خبری از شیشه نیست؛ بلکه از یک پوشش پارچه‌ای مشکی در آن استفاده شده است. چراغ‌های دوتایی عقب حذف شده‌اند و به‌جای آن خروجی‌های دوتایی اگزوز جایگزین شده است. درب‌های پشتی نیز به سبک خودروی‌های لوکسی مانند رولزرویس باز می‌شود. همچنین جلوپنجره خودرو با یک نمونه جدید با طراحی منحصربه‌فرد و زیباتر جایگزین شده است. رینگ‌های خودرو نیز کاملاً جدید بوده و طرحی مشابه نمونه‌های کادیلاک کلاسیک دارند. پس تمام این تغییرات در نهایت تمام بدنه با رنگ Orion Silver رنگ‌آمیزی شده است.

اما اوج هنر برایان و تیمش درون کابین خودرو نمود پیدا می‌کند. در تمام فضای کابین از ترکیب رنگ سفید و خاکستری استفاده شده است تا هماهنگی کاملی با رنگ نقره‌ای بدنه خودرو داشته باشد. در بخش جلو صندلی‌های اصلی خودرو حفظ شده و در آن از ترکیب چرم سفید و پارچهٔ مخملی خاکستری استفاده شده است. سایر بخش‌ها مانند داشبورد و فرمان مشابه نمونه اصلی هستند و فقط با متریال بهتری ساخته شده‌اند. رنگ سفید داشبورد در ترکیب با قطعات کرومی زیبایی دو چندانی به این بخش داده است.

در داشبورد نیز یک مانیتور مخفی شونده قرار دارد. با ورود به بخش عقب گویی وارد دنیایی جدیدی می‌شوید. دو صندلی مبله سفارشی کاملاً راحت با چیدمان روبه‌رو، ظاهری همچون یک لیموزین چند میلیون‌دلاری را به نمایش می‌گذارد. همچنین یک پارتیشن متحرک که دو تلویزیون بر روی آن قرار دارد و در صورت لزوم می‌تواند بخش عقب را از بخش جلو جدا کند. بخش عقب کابین به دو ایکس‌باکس، بلندگوهای Kicker، و سیستم تهویه دوگانه مجهز است. تمامی تزیینات کابین کاملاً مشابه نمونه اصلی هستند و تغییری در آن ایجاد نشده است.

تمامی بخش‌های کابین با دقت و وسواس فراوان ساخته شده و می‌توان گفت که هیچ ایرادی نمی‌توان از آن گرفت. همچنین گفتنی است که برخی قطعات تزیینی مربوط به کادیلاک‌های مدل ۱۹۵۷ تا ۱۹۶۵ است که فولر آن‌ها را شخصاً تهیه کرده است. به‌عنوان‌مثال دستگیره‌های در مربوط به کادیلاک ۱۹۶۴ است. به دلیل ابعاد بزرگ و ارتفاع زیاد سقف، صندوق عقب بسیار جادار بوده و همانند کابین این بخش نیز با ترکیب چرم سفید و پارچه مخملی خاکستری پوشانده شده و همچنین تزیینات کرومی زیبایی به شکلی استادانه در این بخش قرار گرفته‌اند.

سیستم تعلیق بادی خودرو از برند “RideTech” به دو کمپرسور جداگانه مجهز است. کمپرسور جلو به همراه مخزن در سپر جلو پنهان شده، درحالی‌که کمپرسور عقب در داخل پنل بدنه قرار دارد. این سیستم تعلیق سواری نرم و کنترل شده‌ای را برای خودرو به ارمغان می‌آورد. برای هر چهارچرخ ترمزهای دیسکی قدرتمندی از برند “Wilwood” در نظر گرفته شده است.

موتور خودرو نیز با یک نمونه بیگ بلاک ZZ454 جنرال‌موتورز جایگزین شده است. گیربکس خودرو نیز یک نمونه اتوماتیک اوردرایو است. در نهایت تمام این تغییرات باعث شده است تا وزن خودرو به ۸۰۰۰ پوند یا بیش از ۳۶۰۰ کیلوگرم برسد.

این خودرو پس از چهار سال و صرف ۱۰۰۰۰ ساعت تکمیل شده و سرانجام در نمایشگاه SEMA سال ۲۰۱۲ رونمایی شد، و در سال ۲۰۱۳ به مالک خود تحویل داده شد. “Thundertaker” یکی از بی نظیر ترین، زیباترین و چالش برانگیزترین هات‌رود ها است که با صرف زمان زیاد و کاملا استادانه ساخته شده است.