بازی تاج‌وتخت! ملاقات کادیلاک ایران، رولزرویس سیلور شادو و جگوار XJ12

در دههٔ ۷۰، رولزرویس سیلور شادو، کادیلاک سویل و جگوار XJ12 بشدت بر سر کسب عنوان بهترین خودروی جهان باهم رقابت می‌کردند.

برای سال‌ها، کادیلاک از دید اروپایی‌ها تجسمی از زیاده‌روی بود و حتی رئیس طراحی جنرال موتورز «بیل میچل» هم به این موضوع اذعان داشت ولی کادیلاک با سویل، در مسیری کاملاً متفاوت گام برداشت. همچنین این سدان لوکس آمریکایی که یکی از مدعیان «بهترین ماشین جهان» بود و در کشورمان هم با نام کادیلاک ایران مونتاژ شد، در بازار بریتانیا هم عرضه شد. جنرال موتورز با کادیلاک سویل هدفی بلندپروازانه را دنبال می‌کرد که رقابت با رولزرویس بود و به همین دلیل، حتی در ظاهر سویل هم کمی حال و هوای رولزرویس دیده می‌شد.

طول معقول و بسیار کوتاه‌تر از سدان‌های عظیم کادیلاک، طراحی ظریف و پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری V8 بلوک کوچک، سویل را به رقیب مناسبی برای رولزرویس سیلور شادو تبدیل کرده بود که در آن سال‌ها تازه مورد به‌روزرسانی قرار گرفته بود. جنرال موتورز در سال ۱۹۷۷ برای بازار بریتانیا، ۱۵۰ دستگاه سهمیه سویل در نظر گرفته شده بود که برای اعمال تغییرات در اختیار شرکتی بنام L&H در غرب لندن قرار داده می‌شدند. ۶۰ ساعت طول می‌کشید تا این شرکت هر نمونه از سویل را با اعمال تغییراتی مثل تبدیل به فرمان راست، برای بریتانیایی‌ها آماده کند. با این تغییرات، قیمت سویل فول آپشن در بریتانیا به ۱۴,۸۸۸ پوند می‌رسید و ظرف سه ماه به خریداران تحویل داده می‌شد.

کادیلاک سویل هنوز هم ۱۰ هزار پوند از رولزرویس سیلور شادو ارزان‌تر بود و ۱۵ ماه زمان انتظار کمتری برای تحویل داشت ولی بااین‌حال، بسیاری از خریداران رولزرویس، به هیچ برند دیگری روی خوش نشان نمی‌دادند. سیلور شادو که اولین بار در سال ۱۹۶۵ عرضه شد، مظهر کیفیت و سفارشی‌سازی بود. این خودرو آن‌قدر خاص و منحصربه‌فرد بود که سویل با تولید سالانه ۴۰ هزار دستگاه هرگز توان رقابت با آن را نداشت. به دلیل موفقیت این ماشین، رولزرویس زمانی که نسخهٔ بروز شدهٔ آن را با نام سیلور شادو II در اواخر سال ۱۹۷۶ معرفی کرد، به فرمول کلی خودرو دست نزد و صرفاً روی بهبود قابلیت رانندگی تمرکز کرد.

پیشرانهٔ تمام آلومینیومی پوشراد ۶.۷۵ لیتری V8 سیلور شادو بدون تغییر باقی ماند و همچنان در کنار گیربکس سه سرعته توربو هیدراماتیک جنرال موتورز قرار می‌گرفت. این موتور حدود ۲۳۰ اسب بخار قدرت و ۴۰۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. از سوی دیگر، سویل بر اساس پلت‌فرم شورلت کاپریس ساخته شده بود ولی برای افزایش استحکام خودرو، شاسی تقویت شده بود. زیر کاپوت کادیلاک هم مثل رولزرویس یک پیشرانهٔ V8 پوشراد قرار داشت که پیشینهٔ آن به دههٔ ۵۰ بازمی‌گشت ولی با حجم ۵.۷ لیتر، کوچک‌تر از موتور رقیب بریتانیایی بود. این موتور با وجود برخورداری از سیستم سوخت‌رسانی انژکتوری، به خاطر قوانین آلایندگی سخت‌گیرانهٔ آمریکا خفه شده بود و علیرغم حجم نسبتاً بالا، تنها ۱۸۰ اسب بخار قدرت و ۳۷۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد.

در سال ۱۹۷۷ اما یک خودروی دیگر هم مدعی تاج‌وتخت بهترین ماشین جهان بود: جگوار XJ12. مثل رولزرویس، این سدان بریتانیایی هم محصول دههٔ ۶۰ بود و در سال ۱۹۶۸ با سری ۱ به بازار آمد. خودروی حاضر در این جمع اما از سری ۲ است که بین سال‌های ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۹ و عمدتاً در نسخهٔ کشیده عرضه می‌شد. جگوار هرچند کمترین حجم موتور را دارد (۵.۳ لیتر) ولی از چهار سیلندر بیشتر از سویل و شادو بهره می‌برد. این موتور V12 با بلوک آلومینیومی و تک میل بادامک روی سرسیلندر، در سال ۱۹۷۲ برای XJ ارائه و در سال ۱۹۷۵، چهار کاربراتور آن با سیستم انژکتوری ساخت بوش جایگزین شد. موتور V12 جگوار در این نسخه ۲۸۵ اسب بخار قدرت و ۴۰۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کند و انتقال نیرو مثل کادیلاک و رولزرویس، توسط گیربکس اتوماتیک جنرال موتورز صورت می‌گیرد.

رولزرویس با ۱۲۷ میلی‌متر طول بیشتر از کادیلاک و ۱۵۲ میلی‌متر بیشتر از جگوار، بزرگ‌ترین خودروی این جمع است. این خودرو با کارکرد تنها ۴۷ هزار کیلومتر، احساس شادابی و طراوت دارد. چوب گردو داشبورد را زینت بخشیده و شیفتر دنده روی ستون فرمان نصب شده است. به لطف ستون‌های C پهن، سرنشینان عقب هم می‌توانند حریم خصوصی بیشتری داشته باشند. وقتی از رولزرویس به داخل کادیلاک می‌رویم، تضادهای بزرگی دیده می‌شود. سویل آزمایشی ما از نمونه‌های مخصوص بازار بریتانیا نیست ولی به‌جز فرمان چپ بودن، تفاوت دیگری با چیزی که برای خریداران بریتانیایی عرضه می‌شد ندارد.

در داخل کادیلاک، کیفیت متریال در حد رولزرویس نیست و به‌اندازهٔ رقیب بریتانیایی لوکس احساس نمی‌شود ولی سویل این کاستی را با امکانات فراوان خود جبران می‌کند. چراغ‌های فیبر نوری که روی گلگیرهای جلو نصب شده‌اند، به راننده سوختن چراغ‌های خودرو را نشان می‌دهند و سیستم تهویه اتوماتیک که در دههٔ ۷۰ ویژگی بسیار کمیابی بود در سویل وجود دارد. صندلی‌های برقی، در صندوق سافت کلوز و چراغ‌های جلوی اتوماتیک نیز همگی به جذابیت این کادیلاک لوکس اضافه کرده‌اند. بااین‌حال، کیلومترشمار نواری و تریم‌های چوب مصنوعی مرز واضحی بین این خودروی تولید انبوه آمریکا و محصول دست‌ساز صنعتگران بریتانیا ترسیم می‌کند.

جگوار اما بین این دو قرار می‌گیرد. XJ با طول و عرض کمتر، در برابر سویل و شادو کوچک به نظر می‌رسد ولی طراحی اسپرت‌تری دارد که نقطهٔ مقابل رولزرویس است. جگوار در داخل بهترین ارگونومی را دارد ولی استفاده از دکمه‌ها و سوئیچ‌های متعلق به خودروهای ارزان‌تر دههٔ ۷۰ بریتیش لیلاند نسبت به داشبورد شیک و منحصربه‌فرد XJ سری ۱ یک گام به عقب محسوب می‌شود. علاوه بر این، در جگوار با قیمتی بسیار کمتر از دو رقیب دیگر، همان‌طور که انتظار می‌رود لیست امکانات خیلی سخاوتمندانه نیست و به‌عنوان‌مثال، خبری از کروز کنترل نیست. بااین‌حال، وقتی آن موتور نرم V12 روشن می‌شود همهٔ این‌ها را فراموش خواهید کرد.

جگوار سبک‌تر از چیزی احساس می‌شود که از خودرویی ۱.۹ تنی انتظار می‌رود و دقت و بازخورد فرمان آن از دو خودروی دیگر برتر است. XJ همچنین کنترل بدنه‌ای را به نمایش می‌گذارد که رولزرویس و کادیلاک فقط می‌توانند آرزوی آن را داشته باشند. به لطف موتور V12، سدان جگوار یک موشک دو تنی است و ظرف ۷.۵ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسد که حتی پس از ۵۰ سال هم قابل‌توجه است. البته این موتور فاقد قدرت دور پایین دو خودروی V8 است ولی به لطف افزایش قدرت یکنواخت در دورهای بالا، روی جاده لذت‌بخش خواهد بود.

سیلور شادو اما با ۳۰۰ کیلوگرم وزن بیشتر، تمام ناهمواری‌های مسیر را محو و سرنشینان را کاملاً از جاده جدا می‌کند یعنی دقیقاً همان چیزی که از یک رولزرویس انتظار می‌رود. البته در جاده‌های پیچ‌درپیچ، با افزایش سرعت حرکات بدنهٔ شادو زیاد می‌شود. با وجود این دو رقیب فوق‌العاده، آیا کادیلاک هرگز می‌تواند به رقابت امیدوار باشد؟ اگر کیفیت داخلی را کنار بگذاریم، سویل برای رانندگی خودروی بهتری نسبت به رولزرویس است. راحتی سواری این ماشین استثنایی است و پیچ‌ها را با کنترل بدنه‌ای که از یک خودروی آمریکایی انتظار نمی‌رود پشت سر می‌گذارد. پویایی سویل روی جاده شگفت‌انگیز است و حتی در برابر رولزرویس هم راحتی رانندگی چشمگیری را ارائه می‌کند.

نقطه‌ضعف سویل اما در پرفورمنس ضعیف است زیرا ۱۲.۵ ثانیه طول می‌کشد تا از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برسد و وقتی کیفیت داخلی را هم وارد ماجرا کنیم، دوباره کف ترازو به سمت رقبای بریتانیایی سنگینی خواهد کرد. به‌طورکلی، از لحاظ ظرفت و تجمل داخلی و توانایی پیمایش کیلومترها مسافت، رولزرویس بهترین خودروی این جمع محسوب می‌شود اما در جذابیت رانندگی، امکانات و انحصار، کادیلاک واقعاً به رولزرویس نزدیک است. بااین‌حال، برتری کلی جگوار به‌عنوان یک پکیج کامل، باعث می‌شود از دید ما بهترین خودروی این جمع و همین‌طور بهترین خودروی جهان در سال ۱۹۷۷ باشد.

مشخصات فنی