چگونه کوروت دو مرتبه از خطر انقراض نجات یافت

شورولت کوروت شاید امروز به عنوان یک خودروی اسپورت امریکایی شناخته شده باشد، امّا این همان خودرویی است که از خطر انقراض در سال‌های اولیه تولیدش جان سالم به در برد. تولید کوروت در سال ۱۹۵۳ آغاز شد و با توجه به اینکه تعداد فروششش از ۴ رقم بالاتر نمی‌رفت، به صورت مداوم، در مورد کنار گذاشتن این مدل از خط تولید صحبت می‌شد. امّا کوروت زنده ماند و فروش بسیار خوبی را در میانه‌های دهه ۱۹۸۰ میلادی تجربه کرد. در این میان، مهندس ارشد، زورا آرکوس-دانتوف (Zora Arkus-Duntov) و دِیو مک‌للان (Dave McLellan) سهم زیادی در این موفقیت داشتند.

امّا در سال ۱۹۹۲، وقتی دِیو هیل (Dave Hill) به دنبال بازنشسته‌شدن «مک‌للان»، به عنوان سومین نفر، مسئولیت سرپرستی مهندسان کوروت را به‌عهده گرفت، خودروی اسپورت شورولت وضعیت مناسبی نداشت. نسل چهارم C4 به‌ندرت به فروش می‌رسید و جنرال‌موتورز نیز با موضوع ورشکستگی دست به گریبان بود. در این میان، مسئولان کمپانی برنامه نسل بعد C5 را متوقف کرده بودند تا به این وسیله، سرمایه بیشتری را برای محصولات با تولید انبوه‌تر آزاد کنند؛ محصولاتی مانند پونتیاک بونویل، بیوک لسابر و اولدزموبیل اِیتی اِیت.

جو اسپیلمن (Joe Spielman)، کسی که آن روزها بخش مربوط به خودروی متوسط شورولت را هدایت می‌کرد، پس از عدم‌موفقیت در جلب نظر مسئولان جنرال‌موتورز نسبت به ادامه برنامه توسعه کوروت، به سراغ  راس مک‌لین (Russ McLean) سرپرست تولید جنرال‌موتورز در مکزیک رفت تا با بازگشتش به ایالات متحده، «کوروت را نجات دهد». مسئولیت «مک‌لین»، مدیر پلتفرم نام داشت که چیزی شبیه به آنچه هم‌اکنون در جنرال‌موتورز با عنوان VLE یا «مدیر اجرایی خط وسیله نقلیه» شناخته می‌شود، بود؛ یعنی شامل مواردی چون مهندسی تولید، مهندسی ساخت/ کارخانه، خرید منابع اولیه، کیفیت، قطعات سرویس و امور مالی. هنگامی که «مک‌لین» در سال ۱۹۹۲ وارد برنامه کوروت شد، توسعه نسخه جدید C5 تأیید نشده بود، کیفیت و رضایت مشتری در پایین‌ترین سطح خود قرار داشت و کمپانی برای هر خودرویی که می‌فروخت، پول زیادی را از دست می‌داد.

در همین حال، تیم «مک‌للان» بر روی یک جایگزین انقلابی برای مدل پا به سن گذاشته C4 کار کرده بوده‌اند؛ خودرویی که قرار بود فاصله محوری بیشتری داشته باشد، ترانس‌اکسل آن در عقب سوار شود و ساختار صلب‌تر و مستحکم‌تری در آن به کار رود. جیم پرکینز (Jim Perkins)، رئیس وقت شورولت نیز به صورت مخفیانه، هزینه سر پا نگه داشتن این پروژه را تأمین می‌کرد. با اختصاص دادن چند میلیون دلار از بودجه مربوط به تبلیغات کمپانی، ریسک زیادی متوجه موقعیت شغلی «پرکینز» می‌شد، امّا وی این خطر را به جان می‌خرید. به این ترتیب، برنامه C5 مسیر خود را طی می‌کرد، امّا هنوز کارهای زیادی باقی مانده بود.

اولین نمونه از C5 با بدنه‌ای از C4 ارائه شد که از نظر کیفیت سواری، ارتقای قابل‌توجهی را نشان می‌داد. به این ترتیب، «پرکینز» این فرصت را پیدا کرد که با مسئولان رده بالای جنرال‌موتورز نشستی داشته باشد و آنها نسبت به ادامه برنامه توسعه کوروت ترغیب کند. «پرکینز» اعتقاد داشت که «کوروت، بهترین نمونه از محصولات جنرال‌موتورز و یک نماد امریکایی است که کسی حق ندارد آن را کنار بگذارد».

با تمرکز قابل‌توجه بر روی بهبود عملکرد، کیفیت، رضایت مشتری و سودآوری نسخه قبلی، تیم «مک‌لین» موفق شد تا مهر تأیید کوروت C5 را به دست آورد. صورت‌های مالی C5 به اندازه ۲۵۰ درصد نسبت به C4 بهبود یافت و در نتیجه، شکی وجود نداشت که کوروت دوباره در برنامه تولید شورولت قرار خواهد گرفت.

وقتی هیئت استراتژی در کمپانی تصمیم به احیای برنامه کوروت گرفت و بالاخره این خودرو در سال ۱۹۹۴ به خط تولید آمد، خوشبختانه بازار خودرو و جنرال‌موتورز، هر دو وضعیت بهتری پیدا کرده بودند. C5 کوروت تبدیل به یکی از موفق‌ترین برنامه‌های جنرال‌موتورز در دهه ۱۹۹۰ میلادی شد و بر همین اساس، مدل سطح بالاتر C6 به تولید رسید. امّا وقتی کار بر روی پروژه نسل C7 آغاز شد، جنرال‌موتورز دوباره با خط ورشکستگی روبرو شده بود. اینجا بود که باز هم خطر ناپدید شدن کوروت از دنیای خودرو وجود داشت.

چالش‌های C7

در سال ۲۰۰۵، تام والاس (Tom Wallace)، مهندس و راننده مسابقه، به عنوان چهارمین فرد، جای «دِیو هیل» را در مدیریت ارشد کوروت گرفت. وی مهمترین دغدغه و اشتیاقش را با دستیار اولش، «زورا آرکوس-دانتوف» در میان گذاشت؛ اینکه یک کوروت موتور وسط بسازد. «والاس» به زودی دریافت که مهدس ارشد کوروت، تاج جوئکتر (Tadge Juechter) نیز به طراحی موتور وسط علاقه دارد.

اقتصاد امریکا در سال ۲۰۰۸ با رکورد سنگینی روبرو بود؛ فروش وسایل نقلیه به‌شدت افت کرده بود، جنرال‌موتورز به سمت درماندگی و توقف حرکت می‌کرد و در برنامه‌های توسعه وسایل نقلیه جدید، بازنگری انجام می‌شد. این برنامه‌های توسعه یا با تأخیر روبرو می‌شدند و یا به طور کلی کنار می‌رفتند. برنامه توسعه کوروت و یک تراک فول‌سایز جدید، آخرین برنامه‌هایی بودند که در هیئت مدیره بررسی شدند. در این جلسه، «والاس» نتوانست باب لاتز (Bob Lutz)، رئیس بخش توسعه محصولات را برای ادامه برنامه C7 متقاعد کند و در نتیجه «عمر کوروت به پایان رسیده بود». بنابراین، «والاس» به این نتیجه رسید که خود را پیش از موعد بازنشسته کند.

امّا «جوئکتر» و تیمش به فعالیت خود ادامه دادند و حتی با وجود اعلام ورشکستگی جنرال‌موتورز در ژوئن ۲۰۰۹، کار خود را پیش بردند. این در حالی بود که هر لحظه احتمال بسته‌شدن فعالیت‌های جنرال‌موتورز و تعطیلی کارخانه «بولینگ گرین» وجود داشت و اینکه امکان داشت برند کوروت به قیمتی ناچیز به یک کمپانی دیگر فروخته شود. امّا این سرنوشت کوروت نبود.

«جوئتکر» در کنفرانسی که وزارت خزانه‌داری امریکا برای تقویت جنرال‌موتورز ترتیب داده بود، دفاع جانانه‌ای از کوروت و کارخانه کوچک و خاص آن کرد. وی در این رابطه می‌گوید:

ما وارد اتاق شدیم و خودمان را معرفی کردیم. وقتی من خودم را به عنوان مهندس ارشد کوروت معرفی کردم، یکی از از کارشناسان از من پرسید که چه چیزی می‌توانم درباره C7 به او بگویم؛ یعنی همان چیزی که مشتریان از ما می‌پرسیدند. با خود گفتم که این شخص کوروت را به خوبی می‌شناسد و می‌خواهد در مورد C7 بداند. احتمالاً این موضوع را درک خواهد کرد. و همین‌طور نیز شد. آنها اسناد و مدارک ما را بررسی کردند و از برنامه‌ جدید توسعه کوروت به عنوان یکی از راه‌حل‌های خروج از ورشکستگی نام بردند.

همچنان که جنرال‌موتورز از ورشکستگی بیرون کشیده می‌شد، هنوز کاری در مورد C7 انجام نشده بود. این در حالی بود که فریتز هندرسون (Fritz Henderson)، جانشین ریک واگنر (Rick Wagoner)، به عنوان مدیرعامل جنرال‌موتورز در یک برنامه پرسش و پاسخ تلویزیونی حضور یافت و در جواب یکی از مخاطبان، ابراز داشت که این کمپانی در حال توسعه یک نمونه انقلابی و با تغییرات زیاد نسبت به C6 است.

البته این خبر در حالی اعلام می‌شد که واقعیت نداشت، امّا تنها یک هفته بعد، C7 از طرف برنامه‌‌ریزی تولید جنرال‌موتورز با چراغ سبز روبرو شد و به دنبال این تصمیم، «جوئتکر» و تیمش C7 را تبدیل به بهترین نسخه تاریخ کوروت کردند.

همچنین بعدها، با غروب این نسل از کوروت با نسخه فوق‌العاده ZR1، تیم پشتیبان این خودروی اسپورت امریکایی، یعنی دانتوف و والاس، به رؤیایی «موتور وسط» خود در قالب C8 نیز رسیدند.

منبع: caranddriver