بررسی شورولت مونت کارلو 1978 در تهران

شورولت مونت‌کارلو برای اولین بار در سپتامبر سال ۱۹۶۹ به‌عنوان یک کوپه لوکس رونمایی و به‌عنوان مدل سال ۱۹۷۰ روانه بازار شد. “Monte Carlo” در واقع نام منطقه‌ای اعیان‌نشین و ثروتمند در موناکو است که باتوجه‌به کلاس خودرو (کوپه لوکس) نام مناسبی برای آن به نظر می‌رسد. هرچند که طبق مقاله‌ای که در اواسط دهه ۱۹۹۰ در مجله شورولت به چاپ رسید عنوان شد که نسل اول مونت‌کارلو در بین مدیران شورولت با نام “Concours” شناخته می‌شد، زیرا رویه معمول در آن زمان این بود که نام مدل‌های شورولت با حرف «C» شروع می‌شدند. مونت‌کارلو تا سال ۲۰۰۷ شش نسل مختلف را تجربه کرد و در نهایت به دلیل فروش پایین توسط شورولت برای همیشه بازنشسته شد. در هفته گذشته فرصتی دست داد تا با یک شورولت مونت‌کارلو ۱۹۷۸ ملاقاتی داشته باشیم که پس از مرور تاریخچه نسل سوم، بررسی آن را می‌خوانید.

تاریخچه

نسل سوم مونت‌کارلو در سال ۱۹۷۸ روانه بازار شد. این نسل از مونت‌کارلو بر روی شاسی G-body جنرال موتورز ساخته شده بود و به همین دلیل به نسبت مدل‌های نسل دوم که بر روی شاسی A-body ساخته شده بودند هم سبک‌تر و هم دارای طول کمتری بودند. هر چند به دلیل طراحی اصولی و همچنین افزایش ارتفاع خودرو، فضای داخلی و فضای صندوق عقب افزایش پیدا کرده بود. طراحی خودرو مانند بسیاری از خودروهای آمریکایی در آن زمان با افت شدیدی همراه بود و به‌هیچ‌عنوان جذابیت نسل دوم را نداشت. مونت‌کارلو در دو تریم پایه و Landau در دسترس بود و همچنین سقف T-top و یا سانروف نیز به‌صورت آپشن برای مونت‌کارلو قابل نصب بود.

شورولت برای مونت‌کارلو در این سال یک انجین ۲۳۱ اینچ مکعبی (۳.۸ لیتری) V6 بیوک ۱۰۵ اسب بخاری را به‌عنوان موتور پایه در نظر گرفته بود و یک انجین ۳۰۵ اینچ مکعبی (۵.۰ لیتری) V8 شورولت ۱۴۵ اسب بخاری به‌صورت سفارشی در دسترس بود. گیربکس‌ها نیز شامل سه و چهار سرعته دستی و یک گزینه سه سرعته TH350 اتوماتیک می‌شدند.

در سال ۱۹۷۹ شاهد تغییرات جزئی در نمای بیرونی مونت‌کارلو شامل جلوپنجره باز طراحی شده، چراغ راهنمای بازنگری شده و چراغ‌های عقب جدید بودیم. در بخش فنی نیز تغییراتی ایجاد شد، جایی که یک انجین جدید ۲۰۰ اینچ مکعبی (۳.۳ لیتری) V6 شورولت به‌عنوان موتور استاندارد برای مونت‌کارلو در نظر گرفته شد، هرچند که در ایالت کالیفرنیا همچنان انجین ۲۳۱ اینچ مکعبی به‌عنوان پیشرانه پایه ارائه می‌شد. یک موتور جدید ۲۶۷ اینچ مکعبی (۴.۴ لیتری) هشت سیلندر ۱۲۵ اسب بخاری نیز به لیست پیشرانه‌های انتخابی اضافه شد. انجین ۳۰۵ اینچ مکعبی با قدرت ۱۴۰ اسب بخار نیز در دسترس بود، و همچنین در این سال یک نسخه ۱۶۰ اسب بخاری که به یک کاربراتور چهار دهنه مجهز بود نیز در دسترس قرار گرفت.

در سال ۱۹۸۰ سبک چراغ‌های جلوی مونت‌کارلو تغییر کرد. جایی که دو چراغ مربعی در هر طرف جایگزین چراغ‌های قبلی شدند و چراغ راهنما نیز به زیر چراغ اصلی منتقل شد. در این سال یک پیشرانه ۲۲۹ اینچ مکعبی (۳.۸ لیتری) V6 مجهز به یک کاربراتور دو دهنه روچستر ساخت شورولت جایگزین پیشرانه ۲۰۰ اینچ مکعبی شد. همچنین یک موتور جدید ۲۳۱ اینچ مکعبی V6 توربوشارژ به قدرت ۱۷۰ اسب بخار نیز به لیست پیشرانه‌ها اضافه شد. در این سال خبری از گیربکس‌های دستی نبود و تنها یک گیربکس سه سرعته Turbo Hydramatic اتوماتیک ارائه شد. در پایان سال ۱۹۸۰ نسل سوم مونته کارلو به کار خود پایان داد.

بررسی نمای بیرونی و کابین خودرو

طراحی نسل سوم مونت‌کارلو توسط “Dave McIntosh” انجام شده است. بدنه خودرو باتوجه‌به زبان طراحی حاکم بر خودروهای آمریکایی در آن زمان طراحی شده، و به عقیده بسیاری به‌هیچ‌عنوان زیبایی و ظرافت دو نسل اول در این خودرو دیده نمی‌شود. در نمای جلو شاهد چراغ‌های مربعی در کنار جلوپنجره مشبک هستیم که باتوجه‌به فرم دماغه جلوتر از چراغ‌ها قرار دارد. اما شیب روبه‌عقب بخش جلوی خودرو باعث شده تا چهرهٔ خودرو کمی خنگ به نظر برسد.

نمای جانبی خودرو بسیار جذاب به نظر می‌رسد جایی که گلگیرهای بادکرده با فرمی روبه‌عقب چهره‌ای عضلانی به خودرو بخشیده‌اند و در تضاد کامل با فرم مربعی بدنه هستند. در نمای عقب نیز این چراغ‌های بزرگ و زیبای خودرو هستند که این نما را از سادگی بیش از حد خارج می‌کنند. همچنین به همان نسبت که در نمای جلو شاهد شیب روبه‌داخل هستیم نمای عقب شیبی رو به بیرون دارد. در کل طراحی بیرونی مونت‌کارلو ۱۹۷۸ به گونه ای است که عده ای از آن خوششان می‌آید و عده ای آن را زشت می‌دانند!

در کابین نیز شاهد طراحی نسبتاً ساده‌ای هستیم و تقریباً تمام اجزای کابین به‌صورت مربعی طراحی شده است. بااین‌وجود اما فضای کابین به‌هیچ‌عنوان کسل‌کننده نبوده و بسیار معقول به نظر می‌رسد. باتوجه‌به این که با یک کوپه لوکس طرف هستیم راحتی صندلی‌های خودرو وصف‌ناپذیر است و قطعاً شما را راضی می‌کند.

در بخش عقب نیز فضای کافی وجود دارد هر چند که افراد قدبلند ممکن است با کمبود فضای پا مواجه شدند. در کل کابین خودرو بسیار راحت و شیک طراحی شده و کاملاً راضی‌کننده است.

مشخصات فنی

پیشرانه فابریک خودروی مورد بررسی ما انجین ۲۳۱ اینچ مکعبی (۳.۸ لیتری) V6 به قدرت ۱۰۵ اسب بخار و گشتاور ۲۵۱ نیوتن بر متر تولید کند. گیربکس خودرو نیز یک نمونه سه سرعته TH350 اتوماتیک بود.

اما مالک خودرو در بخش فنی دست به تغییرات بزرگی زده و یک پیشرانه LS1 را جایگزین پیشرانه فابریک خودرو کرده است. (LS1 در واقع یکی از اعضای خانواده نسل سوم پیشرانه‌های بلوک کوچک (small block) شورولت موسوم به LSx است که برای اولین بار در سال ۱۹۹۷ و برای قرارگیری بر روی شورولت کوروت C5 معرفی شد. این پیشرانه دارای حجم ۵.۷ لیتر بوده و قدرتی بین ۳۲۵ تا ۳۴۵ اسب بخار تولید می‌کند.

گیربکس خودرو نیز با یک نمونه TH400 اتوماتیک جایگزین شده است. حاصل نصب چنین پیشرانه قدرتمندی شتاب فوق‌العاده و در صورت اراده راننده دود شدن لاستیک‌های عقب خودرو است که لذتی وصف‌نشدنی را به همراه دارد. در کنار تمام اینها صدای گوش‌نواز پیشرانه هشت سیلندر خودرو را در نظر بگیرید که در تمام طول مدت سواری به شما یادآوری می‌کند که در صورت اراده می‌توانید هر رقیبی را از میدان به در کنید.

جمع‌بندی

خودروی مورد بررسی ما یک بازسازی کامل و اصولی را تجربه کرده که حدود دو سال به طول انجامیده و طی آن تمامی بخش‌های خودرو کاملاً و به بهترین نحو بازسازی شده است. تمامی بخش‌های خودرو بدون تغییر و به‌صورت فابریک بوده و تنها در بخش فنی شاهد تغییرات هستیم. مونت‌کارلو دارای ابعادی شامل ۵۰۹۰ میلیمتر طول، ۱۸۱۶ میلیمتر عرض، ۱۳۶۹ میلیمتر ارتفاع و ۲۷۴۶ میلیمتر فاصله محوری است، که نشان می‌دهد به هیچ وجه با خودروی کوچکی روبه رو نیستیم. در کنار این ابعاد رنگ زیبای خودرو را نیز در نظر بگیرید که باعث خیره شدن چشم هر بیننده ای به خودرو می‌شود.

از نسل سوم شورولت مونت‌کارلو تعداد بسیار کمی، و احتمالاً کمتر از تعداد انگشتان دو دست به کشور وارد شده و امروزه جز کلاسیک‌های آمریکایی خاص و ارزشمند به شمار می‌رود. در پایان از مالک خودرو جناب آقای محسن صدیقی که وقت و خودرویشان را در اختیار ما قرار دارند کمال تشکر را داریم.

عکاس: سجاد عباسی