پشت فرمان شورلت سیلورادو ZR2، تهدیدی نه‌چندان جدی برای رپتور

درخت جاشوا و شورلت سیلورادو چه شباهتی به هم دارند؟ به نظر می‌رسد مدتی طول می‌کشد تا هردوی آن‌ها بالغ شوند. این درخت که ظاهر زمختی دارد، ممکن است در دوازده سال تنها ۳۰ سانتی‌متر رشد کند که این تقریباً همان مدت‌زمانی است که منتظر بودیم شورلت پیکاپی با توانایی‌های آفرود جدی تولید کند. با عرضهٔ سیلورادو ZR2، این انتظار بالاخره به پایان رسید. حال با این پیکاپ آفرودی در اطراف پارک ملی درخت جاشوا رانندگی کرده‌ایم که مکانی عالی برای محک زدن توانایی‌های آن است.

در سینهٔ سیلورادو ZR2 همان معشوقهٔ جنرال موتورز یعنی موتور ۶.۲ لیتری V8 قرار گرفته است که البته هنوز هم با ۴۲۰ اسب بخار قدرت و ۶۲۵ نیوتن متر گشتاور در اینجا احساس خوب و راحتی دارد. این موتور به یک گیربکس ۱۰ سرعتهٔ اتوماتیک با گیربکس کمکی دو سرعته متصل شده است که نیرو را به سامانهٔ چهارچرخ محرک تحویل می‌دهد. این سامانه هم از حالات مختلفی شامل محرک عقب و چهارچرخ محرک سبک و سنگین به‌علاوهٔ یک حالت اتوماتیک برخوردار است که آخری برای کسانی طراحی شده که ترجیح می‌دهند به کامپیوترها اجازه دهند بفهمند چه زمانی باید محور جلو درگیر شود.

ZR2 تیپ تریل باس که قبلاً در خانوادهٔ سیلورادو حضور داشت را با استفاده از برخی سخت‌افزارهای کلیدی آفرودی به سطح بالاتری ارتقاء داده است. به‌عنوان‌مثال، دیفرانسیل‌های جلو و عقب به قفل الکترونیکی مجهز هستند که این قفل در دیفرانسیل جلو با شافت‌های ارتقاءیافته‌ای همراه شده تا بتواند هنگام قفل شدن دیفرانسیل، بار اضافی را مدیریت کند. علاوه بر این، صفحات محافظ‌های زیرین جلوی برخورد موانع با قطعات حیاتی پیکاپ را می‌گیرند و لاستیک‌های ۳۳ اینچی گودیر رانگلر هم روی رینگ‌های ۱۸ اینچی قرار گرفته‌اند.

شورلت این ZR2 را به‌گونه‌ای طراحی کرده است که برای هر نوع مسیر آفرودی سلاح مناسبی باشد نه‌فقط برای بیابان‌های وسیع. ازآنجایی‌که در این پیکاپ خبری از بچه گلگیرهای پهنی که در رم TRX یا فورد رپتور می‌بینیم نیست، عرض ZR2 افزایش چندانی نداشته و با ۲,۰۶۲ میلی‌متر، به ترتیب ۱۳۷ و ۱۷۳ میلی‌متر از رپتور و TRX باریک‌تر است. این موضوع هنگام بالا رفتن از مسیرهای تنگ دره‌ای و بستر رودخانه‌های خشک پارک ملی به کار می‌آید زیرا به لطف عرض کمتر ZR2 به‌راحتی می‌توان از کنار دیوارهٔ صخره‌ها عبور کرد درحالی‌که پیکاپ‌های عریض‌تر برای عبور از اینجا به دقت بیشتری نیاز دارند.

فرمان دقیق سیلورادو هم باعث می‌شود بتوان لاستیک‌های گودیر رانگلر ZR2 را دقیقاً به شکلی هدایت کرد که از پاره یا پنچر شدن آن‌ها توسط سنگ‌های تیز جلوگیری شود. پیکاپ آفرودی شورلت با قفل کردن دیفرانسیل‌های خود بسرعت از مسیرهای سنگی بالا می‌رود. همچنین با قرار دادن انتخاب‌گر حالات رانندگی روی حالت تراین، امکان رانندگی با یک پدال را فراهم می‌کند که نرم‌تر آنچه انتظار داشتیم عمل کرد. به لطف این ویژگی، هنگام رها کردن پدال گاز، به‌طور خودکار ترمزها درگیر می‌شوند تا از افزایش سرعت پیکاپ جلوگیری شود.

علاوه بر این، سیستم کنترل پایین رفتن از شیب‌ها هم امکان تنظیم سرعت روی ۱.۵ کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کند. هردوی این سیستم‌ها تکان‌های بزرگی که ممکن است در رانندگی‌های آفرودی هنگام استفاده از دو پدال ایجاد شوند را کاهش می‌دهند. بااین‌حال خوشبختانه اگر ترجیح دهید از دو پدال استفاده کنید هردو سیستم را می‌توان غیرفعال کرد. در همین حال، از نماهای مختلف دوربین وضوح بالای سیلورادو هم نمی‌توان غافل شد که برای انتخاب مسیر درست در مسیرهای آفرودی فنی بسیار به کار خواهد آمد.

غرش گوش‌نواز سیستم اگزوز سفارشی ۱۴۰۰ دلاری بورلا که در پیکاپ آزمایشی ما وجود داشت هرچند تکنولوژی چندان بالایی ندارد اما ویژگی مطلوبی است. برخلاف بسیاری از پیکاپ‌های آفرودی این کلاس، شورلت سر اگزوزهای بزرگ این سیستم را در پشت ZR2 قرار نداده بلکه هوشمندانه آن‌ها را به سمت بالا هدایت کرده است تا از آسیب‌های پرهزینه هنگام عبور از روی موانع جلوگیری کند؛ اما علیرغم تلاش برای دور نگه داشتن لوله‌های اگزوز از سطح زمین، زاویهٔ فرار ۲۳.۳ درجه‌ای سیلورادو ZR2 از رقبا کمتر است.

بااین‌حال، چیزی که از کشیده شدن شکم پیکاپ روی صخره‌ها جلوگیری می‌کند، زاویهٔ شکست ۲۳.۴ درجه‌ای ZR2 است که فقط رپتور با لاستیک‌های ۳۷ اینچی سفارشی زاویه‌ای بیش از این را ارائه می‌کند. علاوه بر این، سپر جلوی فولادی سه‌تکهٔ خاص ZR2 هم به فراهم شدن زاویهٔ حملهٔ ۳۱.۸ درجه کمک کرده که بازهم فقط از رپتور لاستیک بزرگ کمتر است. مثل پیکاپ کوچک‌تر شورلت کلرادو ZR2، برجسته‌ترین ارتقاء سیلورادو ZR2 تجهیز به کمک‌فنرهای مالتی‌متیک سه محفظه‌ای است که به این پیکاپ شخصیت دوگانهٔ چشمگیر بخشیده‌اند.

روی جاده این کمک‌فنرها با کاهش سفتی، باعث نرم‌تر شدن سواری می‌شوند و حتی بادی‌رول را هم در پیچ‌ها کنترل می‌کنند درحالی‌که در شن‌های عمیق به طرز ماهرانه‌ای حرکات پرشی ذاتی محور عقب فنر شمش ZR2 را مدیریت می‌کنند؛ اما در قسمت‌های مواج و پرسرعت بیابان است که این کمک‌فنرها با نرم کردن ضربه‌ها و مدیریت ماهرانهٔ حرکات چرخ‌ها می‌درخشند تا جایی که ZR2 هرگز از کنترل خارج نمی‌شود. همچنین فضای نوسان یا همان تراول کمک‌فنرها هم در جلو به ۲۴۵ میلی‌متر و در عقب به ۲۷۰ میلی‌متر افزایش پیدا کرده که ۵۱ میلی‌متر از تریل باس بیشتر است.

سیلورادو ZR2 با قیمتی پایه‌ای که از ۶۹,۲۹۵ دلار آغاز می‌شود، پیکاپ ارزانی نیست ولی این قیمت بالا با کابین جدید و سطح بالای سیلورادو همراه است که حالا نمای لوکس و مدرنی دارد و یک صفحه آمپر دیجیتالی ۱۲.۳ اینچی و یک نمایشگر ۱۳.۴ اینچی لمسی اطلاعاتی-سرگرکی از ویژگی‌های برجستهٔ آن هستند. صندلی‌های اسپرت خاص ZR2 با روکش چرمی، به‌خوبی بالاتنهٔ سرنشینان را ثابت نگه می‌دارند و تنها ایراد آن‌ها قسمت نشیمنگاه است که می‌توانست کمی نرم‌تر باشد. علاوه بر این، به شیفتر جوی‌استیکی الکترونیکی جدید روی کنسول سیلورادو هم انتقاداتی وارد است زیرا حجیم و زمخت احساس می‌شود و امکان برخورد ناخواستهٔ دست با دکمهٔ پارک در بالای آن‌هم وجود دارد.

برخلاف رقبای سرسخت این بخش، توانایی‌های آفرود ZR2 به قیمت قربانی کردن قابلیت‌های روزمرهٔ آن تمام نشده است و ظرفیت یدک کشی ۴ تنی آن از رپتور و TRX بیشتر است. البته اگر مصرف سوخت در اولویت باشد، شاید نتوان این سیلورادو انتخاب خیلی خوبی دانست زیرا در هر صد کیلومتر در بزرگراه ۱۳.۸ لیتر، در شهر ۱۶.۸ و به‌صورت ترکیبی ۱۵.۷ لیتر بنزین می‌سوزاند. به‌طورکلی، شورلت سیلورادو ZR2 برای اینکه بتواند خود را بیشتر در بین پیکاپ‌های آفرودی مطرح کند به پیشرانهٔ V8 سوپرشارژ و لاستیک‌های کمی بزرگ‌تر نیاز دارد تا بتواند خود را به پرفورمنس بالانشینان این بخش نزدیک کند. با توجه به سرعت آهستهٔ تکامل سیلورادو تا به امروز، ما به این زودی‌ها روی این ارتقاء حساب نخواهیم کرد ولی امیدواریم رشد ZR2 در آینده از رشد درخت جاشوا پیشی بگیرد.

مشخصات فنی