بررسی شورولت کاپریس استیشن 1987 در تهران

نام کاپریس در اواسط سال ۱۹۶۵ به عنوان یک پکیج تزئینی لوکس برای ایمپالا، از سوی شورولت مورد استفاده قرار گرفت، و یک سال بعد یعنی در سال ۱۹۶۶ نسل اول آن به‌صورت مستقل بر روی خط تولید قرار گرفت. کاپریس با دارا بودن سطح آپشن‌های بیشتر و با کمی تغییرات ظاهری نسبت به ایمپالا به عنوان لوکس‌ترین خودروی شورولت روانه بازار شده بود، و توانست با کسب موفقیت‌های فراوان درزمینهٔ فروش تا سال ۱۹۹۶ چهار نسل مختلف را تجربه کند. سپس جنرال موتورز در سال ۱۹۹۹ نسل پنجم این خودرو را برای بازارهای آمریکای لاتین، آمریکای جنوبی، خاورمیانه و استرالیا ارائه کرد. نسخه‌های بازار استرالیا و خاورمیانه توسط زیرمجموعه استرالیایی جنرال موتورز یعنی هولدن ساخته می‌شد. نسل پنجم تا سال ۲۰۰۶ بر روی خط تولید قرار داشت و سپس نسل ششم آن نیز در همان سال و با همان بازارهای هدف معرفی شد. از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۷ کاپریس به عنوان خودروی پلیس به آمریکای شمالی بازگشت، که در واقع نسخه‌های وارداتی از استرالیا بود که توسط هولدن ساخته شده بود. درنهایت کاپریس در سال ۲۰۱۷ به کار خود پایان داد، تا بار دیگر شاهد بازنشستگی یکی از نام‌های پرافتخار تاریخ خودروسازی باشیم.

چندی پیش فرصتی دست داد تا با یک شورولت کاپریس استیشن ۱۹۸۷ ملاقاتی داشته باشیم که پس از مروری کوتاه بر تاریخچه نسل سوم کاپریس، بررسی این خودرو را می‌خوانید.

تاریخچه

نسل سوم شورولت کاپریس با نام Caprice Classic در اواخر سپتامبر ۱۹۷۶ معرفی شد. همچون دیگر خودروهای آمریکایی در اواسط دهه ۱۹۷۰، کاپریس نیز جذابیت کمتری نسبت به نسل‌های قبلی خود داشت. علاوه بر این ابعاد بدنه به‌طور چشمگیر کاهش یافته بود و دیگر خبری از بدنه‌های پهن‌پیکر این خودرو در نسل دوم نبود.

مدل‌های کوپه و سدان ۲۵۰ میلی‌متر کوتاه‌تر و همچنین دارای ۱۰۰ میلی‌متر عرض کمتر بودند. درحالی‌که نمونه‌های استیشن ۳۶۰ میلی‌متر کوتاه‌تر بودند اما عرض آن‌ها تقریباً بدون تغییر باقی مانده بود. فاصله محوری ۳۰۹۰ میلی‌متری برای خودروهای کوپه و سدان، ۳۲۰۰ میلی‌متری برای استیشن در مدل‌های ۱۹۷۶ به ۲۹۰۰ میلی‌متر کاهش یافته بود. بااین‌وجود اما با طراحی هوشمندانه و افزایش ۶۴ میلی‌متری ارتفاع، فضای سر سرنشینان، فضای صندلی عقب و فضای صندوق نسبت به مدل‌های ۱۹۷۶ افزایش یافته بود. کاهش ابعاد خودرو باعث کاهش وزن ۲۷۷، ۲۸۹ و ۳۹۵ کیلوگرمی به ترتیب برای مدل‌های کوپه، سدان و استیشن نسبت به مدل‌های ۱۹۷۶ شده بود.

شورولت، کاپریس ۱۹۷۷ را در مدل‌های سدان، کوپه اسپرت، کوپه لاندو، استیشن شش سرنشین (دارای دو ردیف صندلی) و یک استیشن هشت سرنشین (دارای سه ردیف صندلی بودند که ردیف سوم به‌صورت تاشو در بخش عقب و رو به عقب خودرو بود) روانه بازار کرد. مدل‌های کوپه اسپرت دارای یک شیشه عقب منحصر به فرد بودند که حالت نیمه فست‌بک را در این خودرو تداعی می‌کرد، اما کوپه لاندو دارای شیشه عقب معمولی و بخش انتهای سقف با پوشش چرم بود. همچنین نمونه‌های استیشن به یک درب عقب سه حالته جدید مجهز شده بودند. موتور پایه برای نسخه‌های کوپه و سدان یک انجین شش سیلندر ۲۵۰ اینچ مکعبی (۴.۱ لیتری) با قدرت ۱۱۰ اسب بخار بود. این در حالی بود که برای نسخه‌های استیشن یک موتور هشت سیلندر ۳۰۵ اینچ مکعبی (۵.۰ لیتری) مجهز به یک کاربراتور دو دهنه ۱۴۵ اسب بخاری به عنوان موتور پایه در نظر گرفته شده بود. این موتور برای مدل‌های سدان و کوپه به‌صورت سفارشی قابل نصب بود. یک موتور ۱۷۰ اسب بخاری ۳۵۰ اینچ مکعبی (۵.۷ لیتری) V8 با کاربراتور چهار دهنه بهترین موتور ارائه شده برای این نسل کاپریس بود. برای انتقال قدرت به چرخ‌ها نیز، یک گیربکس اتوماتیک سه سرعته توربو هایدروماتیک تنها گزینه انتخابی بود.

مدل‌های ۱۹۷۷ با استقبال خوبی مواجه شدند و با فروش بیش از ۶۶۰۰۰۰ دستگاه به پرفروش‌ترین خودروی فول سایز همان سال تبدیل شد. همچنین کاپریس ۱۹۷۷ از سوی مجله معتبر Motor Trend به عنوان خودروی سال انتخاب شد.

مدل‌های ۱۹۷۸ و ۱۹۷۹ تنها با اصلاحات جزئی در نمای بیرونی همراه بودند اما پیشرانه‌ها بدون تغییر باقی ماند.

در سال ۱۹۸۰ شورولت، کاپریس را با یک فیس‌لیفت جزئی روانه بازار کرد. هرچند تغییرات کمی در این مدل اتفاق افتاد، اما در جهت کاهش مصرف سوخت، تلاش‌هایی برای کاهش وزن و بهتر شدن آیرودینامیک انجام شده بود. ورق‌های بدنه نیز با نمونه‌های جدیدتر و سبکتر جایگزین شدند. همچنین برای بهبود آیرودینامیک، کاپوت و بخش‌های جلوی خودرو مورد بازنگری قرار گرفت و کمی رو به پایین طراحی شده بود. جلوپنجره خودرو با یک جلوپنجره جدید با طراحی مشبک جایگزین شد و پنل چراغ‌های عقب بار دیگر به سه چراغ مربعی مجزا در هر طرف تغییر کرد.

مدل‌های ۱۹۸۰ تقریباً ۴۵ کیلوگرم سبک‌تر از مدل‌های ۱۹۷۹ بودند. استایل جدید باعث افزایش ظرفیت صندوق در نمونه‌های کوپه و سدان شد. موتور ۲۵۰ اینچ مکعبی با یک انجین جدید ۲۲۹ اینچ مکعبی (۳.۸ لیتری) V6 به قدرت ۱۱۵ اسب بخار به عنوان موتور پایه برای خودروهای سدان و کوپه جایگزین شد. همچنین یک انجین هشت سیلندر ۲۶۷ اینچ مکعبی (۴.۴ لیتری) با قدرت ۱۱۵ اسب بخار به عنوان موتور استاندارد برای مدل‌های استیشن در نظر گرفته شد. در این سال موتور ۳۰۵ اینچ مکعبی V8 با یک کاربراتور چهار دهنه ارائه شد، که باعث افزایش قدرت موتور به ۱۵۵ اسب بخار شد. این موتور قوی‌ترین گزینه در دسترس بود، زیرا موتور ۳۵۰ مکعبی V8 از لیست پیشرانه‌های انتخابی حذف شده بود، و این موتور تنها بر روی کاپریس های پلیس نصب می‌شد. در این سال یک موتور ۳۵۰ اینچ مکعبی دیزلی V8 ساخت اولدزموبیل به لیست گزینه‌های انتخابی پیشرانه‌های استیشن اضافه شد. این موتور دارای قدرت ۱۰۵ اسب بخار و ۲۷۸ نیوتن‌متر گشتاور بود. برای کاهش بیشتر مصرف سوخت، همه گیربکس‌ها به یک مبدل گشتاور مجهز شدند.

تا سال ۱۹۸۵ استایل کلی خودرو حفظ شد و تنها هر سال شاهد اصلاحات جزئی در نمای بیرونی خودرو بودیم. اما در بخش‌های دیگر تغییراتی اتفاق افتاد. مدل‌های ۱۹۸۱ به ترمزهای دیسکی جلوی بازطراحی شده مجهز شدند، و کروز کنترل نیز به عنوان آپشن برای کاپریس در نظر گرفته شد. لیست پیشرانه بدون تغییر باقی ماند و نسخه ۳۵۰ اینچ مکعبی دیزلی برای مدل‌های کوپه و سدان نیز در دسترس بود.

در سال ۱۹۸۲ مدل کوپه لاندو کنار گذاشته شد. انجین ۳۰۵ اینچ مکعبی تنها با یک گیربکس چهار سرعته اتوماتیک اوردرایو جدید در دسترس بود. در کمال تعجب در سال ۱۹۸۳ مدل کوپه و استیشن شش نفره حذف شدند. موتور ۲۶۷ اینچ مکعبی نیز از لیست پیشرانه‌ها خط خورد. در سال ۱۹۸۴ شاهد بازگشت کوپه اسپرت بودیم. مدل‌های ۱۹۸۵ در فضای داخلی با یک به‌روزرسانی همراه بودند تا ظاهری مدرن‌تری داشته باشد. در بخش موتور تغییرات عمده‌ای برای سال ۱۹۸۵ ایجاد شد. موتور ۲۶۲ اینچ مکعبی (۴.۳ لیتری) V6 با قدرت ۱۳۰ اسب بخار و ۲۸۵ نیوتن بر متر گشتاور به عنوان موتور پایه مدل‌های سدان و کوپه در نظر گرفته شد. این موتور به‌صورت استاندارد با گیربکس سه سرعته اتوماتیک عرضه می‌شد اما با گیربکس چهار سرعته اتوماتیک اوردرایو نیز در دسترس بود. قدرت موتور ۳۰۵ اینچ مکعبی V8 به ۱۶۵ اسب بخار رسید. موتور دیزلی ۳۵۰ اینچ مکعبی بدون تغییر باقی ماند.

سال ۱۹۸۶ کاپریس بار دیگر دچار یک فیس‌لیفت شد که با تغییراتی در نمای بیرونی همراه بود. نمای جلو خودرو برای بهبود آیرودینامیک تغییر شکل داد. چراغ‌های جلو به‌صورت مستطیلی طراحی شد و جلوپنجره خودرو نیز از نو طراحی شد، نشان ایستاده کاپریس حذف شد، چراغ‌های عقب مجدداً طراحی شدند، اما همچنان دارای طراحی سه مربع جدا از هم بودند. آینه‌های جانبی نیز دارای فرم آیرودینامیک بودند.

از سال ۱۹۸۶ تا ۱۹۹۰، کاپریس تنها سدان ساخته شده بر روی پلت فرم B-Body جنرال موتورز بود، زیرا دیگر سدان ها یا متوقف شده بودند و یا بر روی پلتفرم کوچک‌تر و دیفرانسیل جلو H-body ساخته می‌شدند. مدل ایمپالا حذف شد و برای اولین بار از اوایل دهه ۱۹۳۰، همه شورولت ‌های فول سایز تحت یک نام عرضه می‌شدند. کاپریس همچنان در مدل‌های سدان، کوپه و استیشن هشت سرنشین در دسترس بود، درحالی‌که یک سدان جدید با نام “Brougham” به خط تولید اضافه شده بود. مدل‌ Brougham در واقع به عنوان یک سدان لوکس شناخته می‌شد که دارای امکاناتی نظیر صندلی‌ها مخملی مجهز به زیر آرنجی، داشبورد با تزئینات چوبی، چراغ نقشه‌خوان، کف‌پایی و courtesy lights درون درها می‌شد.

موتور ۲۶۲ اینچ مکعبی با افزایش ۱۰ اسب بخاری همراه بود. موتور ۳۰۵ اینچ مکعبی بدون تغییر باقی ماند. استیشن‌هایی که پس از ۱ نوامبر ۱۹۸۵ ساخته شدند، به موتور ۳۰۷ اینچ مکعبی اولدزموبیل مجهز به کاربراتور چهار دهنه به قدرت ۱۴۰ اسب بخار و ۳۴۵ نیوتن بر متر گشتاور مجهز بودند و موتور ۳۰۵ اینچ مکعبی دیگر در استیشن موجود نبود. موتور دیزلی ۳۵۰ اینچ مکعبی نیز حذف شده بود.

مدل‌های ۱۹۸۷ با اصلاحات جزئی همراه بودند، نشان ایستاده کاپریس بازگشت. همچنین در این سال یک نسخه جدید از Brougham با پسوند LS (مخفف Luxury salon) نیز به گزینه‌های قابل خریداری اضافه شد. Brougham LS دارای تمامی امکانات Brougham بود و علاوه بر آن دارای امکاناتی دیگری نظیر سقف چرم، چراغ‌های روی ستون وسط موسوم به opera lights و نشان‌های LS بود. تودوزی چرمی با طراحی جدید نیز یک گزینه جدید برای سدان‌های Brougham و Brougham LS بود. لیست پیشرانه‌ها بدون تغییر باقی ماند و تنها موتورهای ۲۶۲ و ۳۰۵ اینچ مکعبی با افزایش پنج اسب بخاری همراه بودند.

در سال ۱۹۸۸ مدل‌های کوپه اسپرت به دلیل فروش کم از خط تولید کنار گذاشته شدند. موتورها بدون تغییر باقی ماندند و گیربکس چهار سرعته اتوماتیک اوردرایو به‌صورت استاندارد بر روی همه مدل‌ها نصب می‌شد. سال ۱۹۸۹ اولین سال تولید یک موتور V8 با تزریق سوخت انژکتوری بود. موتور ۲۶۲ اینچ‌ مکعبی V6 دیگر موتور پایه نبود و تنها در تاکسی‌ها و خودروهای پلیس در دسترس بود. موتور ۳۰۷ اینچ مکعبی برای استیشن‌ها همچنان تنها گزینه بود. صندلی‌های عقب نیز به کمربند ایمنی مجهز شد و تهویه مطبوع در همه مدل‌ها به‌صورت استاندارد نصب می‌شد. سال ۱۹۹۰ آخرین سال تولید نسل سوم کاپریس بود. در این سال نیز در بخش فنی تغییری ایجاد نشد و درنهایت در پایان سال ۱۹۹۰ این خودرو کنار گذاشته شد و در سال ۱۹۹۱ نسل چهارم جایگزین آن شد.

بررسی طراحی بیرونی و نمای داخلی

همان‌طور که گفته شد خودروی مورد بررسی ما مدل ۱۹۸۷ است که در واقع مربوط به آخرین فیس‌لیفت انجام شده در نسل سوم کاپریس می‌شود. نمای بیرونی خودرو شاید به نسبت دو نسل اول دارای طراحی ساده‌تری باشد اما این به معنای زشت بودن طراحی خودرو نیست. خودرو دارای طراحی جعبه‌ای متأثر از زبان طراحی حاکم بر خودروهای آمریکایی در آن زمان است، و تقریباً تمام عناصر بیرونی خودرو طراحی مستطیلی دارند. چراغ مستطیلی تکی در کنار جلوپنجره مشبکی کرومی، سپر بزرگ فلزی و کاپوت کشیده و بلند تکمیل کننده نمای جلو هستند. با توجه به استیشن بودن خودرو نمای جانبی از اهمیت زیادی برخوردار است. در این نما شاهد تزئینات کرومی زیاد در بخش‌های مختلفی هستیم اما مهم‌ترین نکته در این نما مربوط به افزایش چند میلی‌متری ارتفاع از اواسط سقف خودرو تا انتها هستیم تا به این ترتیب فضای سر مناسبی برای سرنشینان ردیف سوم فراهم شود. نمای عقب نیز دارای طراحی ساده‌ای است و تنها چراغ‌های ایستاده که به کمک یک قطعه کرومی به سه بخش تقسیم شده و یادآور نماد چراغ سه تایی در خودروهای کاپریس است که در کنار درب بخش بار نسبتاً بزرگ خودنمایی می‌کند.

در هنگام ورود به کابین اولین نکته درهای نسبتاً سنگین و بزرگ خودرو هستند که توجه شما را به خود جلب می‌کنند. پس از آن و با نشستن بر روی صندلی‌های خودرو همه چیز را فراموش می‌کنید! گویی وارد دنیای جدیدی شده‌اید. صندلی‌های پارچه‌ای به‌قدری راحت هستند که بعید است به این راحتی به فکر پیاده شدن از خودرو بیفتید و بخواهید از نشستن بر روی صندلی‌های این خودرو دل بکنید. داشبورد و به‌طورکلی طراحی نمای داخلی ساده بوده و متناسب با طراحی بیرونی خودرو است.

فضای سرنشینان در ردیف اول و دوم بسیار راحت بوده و تقریباً هر فرد با هر قد و اندازه‌ای به‌راحتی در کابین خودرو جای می‌گیرد. اما ردیف سوم برای افرادی با قد بلند ممکن است کمی آزاردهنده به نظر می‌رسد. البته اگر قصد استفاده از ردیف سوم را نداشته باشید می‌توانید صندلی‌ها را بخوابانید و از فضای بار بسیار زیاد آن استفاده کنید. در کل کابین خودرو در تمام زمینه‌ها شما را راضی می‌کند و نوید یک سواری آرام و راحت را به شما می‌دهد.

مشخصات فنی

با توجه به سال ساخت خودرو تنها انجین قابل دسترس یک نمونه ۳۰۷ اینچ مکعبی V8 مجهز به کاربراتور چهار دهنه است که توان تولید ۱۴۰ اسب بخار قدرت و ۳۴۶ نیوتن بر متر گشتاور را دارد. این نیرو از طریق یک گیربکس چهار سرعته اتوماتیک اوردرایو به چرخ‌های عقب منتقل می‌شود. طبق اعلام شورولت در آن زمان این خودرو قادر بوده تا شتاب صفر تا صد کیلومتر را در عرض ۱۳.۷ ثانیه طی کند و سقف سرعت آن نیز ۱۷۲ کیلومتر اعلام شده بود. همچنین شورولت کاپریس ۱۹۸۷ قادر بوده تا ۱.۴ مایل یا ۴۰۲ متر را در زمان ۱۹.۱ ثانیه طی کند. مصرف سوخت ترکیبی خودرو نیز ۱۲.۴ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر ذکر شده است. شاید اعداد مربوط به شتاب و سقف سرعت خودرو طبق معیارهای امروزه چندان چنگی به دل نزند اما فراموش نکنید که خودرو مورد بررسی ما یک استیشن واگن ۱۸۷۱ کیلوگرمی ساخت سال ۱۹۸۷ است!

صحبت پایانی

هرچند که در ابتدای بررسی تاریخچه ذکر شد که خودرو به نسبت مدل ۱۹۷۶ با کاهش ابعاد همراه بوده اما خودرو با معیارهای امروزی همچنان دارای ابعاد بزرگی شامل ۵۴۷۹ میلی‌متر طول، ۲۰۱۴ میلی‌متر عرض، ۱۴۷۸ میلی‌متر ارتفاع و فاصله محوری ۲۹۴۶ میلی‌متری است، که این موضوع نشان می‌دهد در هنگام استفاده روزمره از خودرو در سطح شهر با مشکلاتی ازجمله پیدا کردن جای پارک روبرو هستید.

باوجوداین اما نمی‌توان از سواری نرم و لذت‌بخش خودرو چشم‌پوشی کرد. سواری که در تمام نسل‌های شورولت کاپریس زبانزد بوده و می‌توان گفت که لذت خالص رانندگی با یک سدان فول سایز آمریکایی را در این خودرو تجربه خواهید کرد. علاوه بر این سیستم تعلیق خودرو کاملاً از پس خیابان‌های ناهموار ما برمی‌آید و قطعاً در این بخش نمره قبولی را دریافت خواهد کرد.

کاپریس کلاسیک در نسخه‌های استیشن برخلاف نمونه‌های سدان به تعداد بسیار کمی و شاید کمتر از انگشتان دست وارد کشور شده‌اند، از همین رو این خودروها امروزه جز خودروهای کلاسیک خاص، ارزشمند و کمیاب آمریکای به شمار می‌روند. در پایان از آقای اکبر خزائی برای در اختیار قرار دادن وقت و خودروی‌شان کمال تشکر را داریم.