بررسی اِنیو و ریکویل؛ سوپر تیونینگ‌های 1000 اسب بخاری آمریکایی

دو خودروی عضلانی که تنها به فشرده شدن یک پدال واکنش نشان می‌دهند؛ آن هم پدال گاز!

تنها یک نگاه به «انیو» کافی است تا شخص متوجه شود که با محصولی دقیق طرف نیست؛ در حقیقت این خودرو به ظرافت اهمیت نمی‌دهد. روح تازه‌ای که در این وانت شورولت دمیده شده، آن را با فراموش کردن حساسیت‌های یک خودروی اسپرت و کنار گذاشتن محدودیت‌های یک محصول خانوادگی به هیولایی غرنده تبدیل کرده است که لذت را برای راننده خود دوچندان می‌کند. برادران «رینگ» بنیان‌گذاران شرکت سازنده، «ویسکوزین»، انیو را در نمایشگاه سمای ۲۰۲۲ رونمایی کردند و بلافاصله به خریدار تحویل دادند.

بدنه آن بر پایه یک وانت شورولت لودمستر سوپرتراک ۱۹۴۸ توسعه پیدا کرده اما برای آنکه به ظاهر کنونی خود به‌عنوان یک سوپرتراک چرخ‌باز برسد، بیش از ۱۰ هزار ساعت روی آن کار شده است. نیروی این خودرو از یک پیشرانه ۸.۴ لیتری V8 LS مسابقه‌ای تامین می‌شود که قدرت خود را از طریق جعبه‌دنده خودکار ۴ سرعتی «بولر» به چرخ‌ها منتقل می‌کند. باقی اجزای فنی مانند شاسی، دیفرانسیل لغزش محدود «دانا»، فنربندی داخلی «اولینز»، دیسک ترمزهای «برمبو»، چرخ‌های ۱۸ اینچی سفارشی و تایرهای مسابقه‌ای «گودیر» هم به‌شکل اختصاصی برای این خودرو توسعه پیدا کرده‌اند یا با قطعات سفارشی آن هماهنگی کامل دارند.

راننده می‌تواند گاز خروجی اگزوزهای تیتانیومی را به مجرا جانبی یا پشتی منتقل کند. اگزوز عقب صدای آرام‌تری دارد اما درهرصورت بلند شنیده می‌شود و خودرویی خشن را معرفی می‌کند. سازنده برای حفظ روحیه زمخت آن، از سیستم‌های کنترلی مدرن مانند کنترل چسبندگی، کنترل پایداری و حتی ترمزهای ضدقفل هم استفاده نکرده است. به این ترتیب رانندگی با این هیولای ۱,۰۰۰ اسب بخاری تجربه‌ای سرشار از هیجان خواهد بود.

می‌گویند که انسان زمانی احساس سرزندگی می‌کند که کاری هیجان‌انگیز انجام دهد و  فعالیت سرشار از ریسک انجام دهد؛ تجربه سواری انیوی ۱.۵ میلیون دلاری، فرصت دستیابی به این حس را بریا راننده فراهم می‌کند. این وانت حس یک خودروی کارتینگ را دارد که برای سرعت بیشتر فریاد می‌کشد و گاهی به‌خاطر عصبانیت زیاد، سنگ‌ریزه‌ها را از روی چرخ‌هایش به هوا پرتاب می‌کند. به‌خاطر فاصله محوری کوتاه چرخ‌های انیو، خروج از پیچ‌ها نیاز احتیاط بیشتر است وگرنه خودرو با کمی فشار اضافه روی پدال گاز کنترل خود را از دست می‌دهد.

خودروی دیگر این بررسی هم کمی از اینو ندارد. «ریکویل» در سال ۲۰۱۴ و بر پایه شورولت کاوالیر ۱۹۶۶ توسعه پیدا کرده است و مانند برادر نه‌چندان زیبا اما توانمند خود، ۹۹۳ اسب بخار قدرت تولید می‌کند. این کوپه عضلانی آنقدر ترسناک رفتار می‌کند که مالک آن تقاضای تنظیم دوباره موتورش را از سازنده داشته؛ بنابراین ریکویل هم درست مانند انیو خودرویی عصبانی و هیجان‌انگیز است.

قدرت پیشرانه ریکویل از یک موتور ۷ لیتری سوپرشارژر LS7 8 سیلندر Vَ شکل استخراخ می‌شود و با گذر از یک جعبه‌دنده ۶ سرعتی دستی به چرخ‌های عقب می‌رسد. پدال کلاچ گستره کمی دارد، دسته دنده سخت جابه‌جا می‌شود و پدال گاز هم مانند کلید روشن/ خاموش عمل می‌کند؛ بنابراین چند مرتبه بیشتر از اینو حس‌وحال یک سوپراسپرت را به راننده منتقل خواهد کرد. کابین هم با بهره‌مندی از قطعاتی ساخته‌شده از فلز خالص و داشبورد مسابقه‌ای به القای هر چه بهتر این حس کمک می‌کند. بازخورد فرمان از جاده بسیار پایین است اما خودرو به فشارهای پدال گاز پاسخ مناسب و دقیقی می‌دهد.

«جیم رینگ»، یکی از دو سازنده این خودرو، درباره تولید این خودروها می‌گوید:

ما برای ساختن خودروهایمان آنقدر قطعه ساختیم که نهایتا تصمیم گرفتیم برخی از آن‌ها را برای فروش آماده کنیم. هم‌اکنون لولای کاپوت کاماروهای مدل ۶۷ تا ۶۹ محبوب‌ترین محصولمان به شمار می‌رود؛ اصلا تصورش را هم نمی‌کردم که تقاضایش آنقدر بالا باشد.

برادران رینگ یک دستگاه رولزرویس سیلور کلاود ۱۹۶۱ را به‌عنوان پروژه بعدی خود انتخاب کرده‌اند و یک پیشرانه ۶.۲ لیتری ۶۴۰ اسب بخاری سوپرشارژ LT4 V8 را درون آن جا داده‌اند. با توجه به سبک کاری آن‌ها می‌توان انتظار داشت که خودروی متین انگلیسی را هم به یک دیوانه آمریکایی تبدیل کنند. نظر شما درباره وانت انیو و کوپه ریکویل چیست؟