کانسپت‌های فراموش‌شده: کرایسلر ME 4-12

نام	کرایسلر ME 4-12
معرفی	نمایشگاه دیترویت ۲۰۰۴
ترکیب	موتور وسط
پیشرانه	۶ لیتری V12 چهارتوربو
قدرت	۸۵۰ اسب بخار
گشتاور	۱۱۵۰ نیوتن متر
گیربکس	۷ سرعته دوکلاچه
محور محرک	عقب
وزن	۱۳۱۰ کیلوگرم

کانسپت خارق‌العادهٔ کرایسلر ME 4-12 یک سوپراسپرت موتور وسط ۱۲ سیلندر با ۴ توربوشارژ بود که در سال ۲۰۰۴ ساخته شد و پیشرفته‌ترین خودروی ساخت کرایسلر تا به امروز محسوب می‌شود. مهندسی فوق‌العاده و طراحی بی‌نظیر این خودرو مثالی درخشان برای قابلیت‌های کرایسلر بشمار می‌رود. این خودرو یک رکورد در دنیای واقعی برای سوپراسپرت‌های موتور وسط دیفرانسیل عقب به ارمغان آورده و حتی مسیر را برای سوپراسپرت‌های بعد از خود نیز هموار کرد. با توجه به اینکه کمتر از یک سال از آغاز تا تکمیل پروژهٔ ساخت ME 4-12 وقت صرف شد، گروه کرایسلر جهت کمک به روند توسعهٔ آن ‌همکاری‌هایی را با تعدادی از بهترین شرکت‌های مرتبط با ساخت چنین خودروهایی به عمل آورد.

قوای محرکهٔ این هایپرکار خارق‌العاده ساخت AMG و گیربکس آن ساخت ریکاردو بود. قلب تپندهٔ آن‌همان‌طور که اشاره شد یک پیشرانهٔ ۶ لیتری V12 تمام آلومینیومی مجهز به چهار توربوشارژر بود که با تزریق سوخت الکترونیکی چندنقطه‌ای و نسبت تراکم ۹ بر یک قادر به تولید ارقام حیرت‌انگیز ۸۵۰ اسب بخار قدرت و ۱۱۵۰ نیوتن متر گشتاور بود. وزن خودرو تنها ۱۳۱۰ کیلوگرم بود و به همین دلیل از نسبت نیرو به وزن فوق‌العادهٔ ۱.۵ کیلوگرم بر هر اسب بخار برخوردار بود. هر یک از این موارد معیاری جدید در ردهٔ ماشین‌های سوپراسپرت به وجود آوردند.

عملکرد کرایسلر ME 4-12 خصوصاً برای بیش از یک دهه پیش در یک‌کلام خیره‌کننده است به‌گونه‌ای که شتاب صفرتاصد آن تنها ۲.۹ ثانیه و حداکثر سرعتش ۴۰۰ کیلومتر در ساعت بود. بدین ترتیب ME 4-12 قوی‌ترین و سریع‌ترین خودروی آن زمان محسوب می‌شد. گیربکس ۷ سرعتهٔ دوکلاچهٔ نیمه اتوماتیک ریکاردو به‌طور خاص برای این خودرو ساخته شده بود و گشتاور موتور را بدون وقفه با زمان تعویض دندهٔ ۰.۲ ثانیه به چرخ‌های عقب انتقال می‌داد. بدنهٔ فیبر کربنی ME 4-12 بر روی یک شاسی لانه‌زنبوری فیبر کربن-آلومینیومی قرار گرفته بود. همچنین تعلیق و فرمان آن‌هم با توجه به عملکرد فوق‌العادهٔ ماشین طراحی شده بودند.

سیستم ترمز خودرو متشکل از دیسک‌های کربن سرامیکی بزرگ ۱۵ اینچی تهویه شونده با کالیپرهای شش پیستونه بود که در تمام مدت رانندگی کارایی خود را حفظ می‌کردند. این سوپرکار آمریکایی با ارتفاع تنها ۱.۹۹ متر، از طراحی بسیار آئرودینامیکی برخوردار بود. همچنین کرایسلر زیبایی و ظرافت را در داخل ME 4-12 هم ارائه کرده بود. به‌عنوان‌مثال کابین خودرو که ظرفیت حمل دو نفر را داشت ساختار فیبر کربنی بدنه را نشان می‌داد چراکه داشبورد خودرو هم از فیبر کربن ساخته شده بود. علاوه بر این، صندلی‌های اسپرت آن با چرم پوشیده شده و مجهز به تهویهٔ اتوماتیک دو منطقه‌ای، ورود و خروج بدون کلید، استارت دکمه‌ای، سقف شیشه‌ای و سیستم صوتی پریمیوم بود. بدین ترتیب به هر جای کرایسلر ME 4-12 که نگاه می‌کنیم مهندسی فوق‌العاده و ویژگی‌هایی کم‌نظیر می‌بینیم.

از این خودرو دو دستگاه ساخته شد. اولین دستگاه، نسخه‌ای مخصوص نمایش در نمایشگاه خودرو بود و قابلیت‌های عملیاتی آن محدود شده بود. این خودرو برای اولین بار در نمایشگاه خودروی دیترویت ۲۰۰۴ رونمایی شد و همان‌طور که گفته شد طراحی و توسعهٔ آن در کمتر از یک سال انجام گرفته بود. سپس روند ساخت یک نسخهٔ دیگر به‌عنوان یک پروتوتایپ کاملاً مهندسی‌شده و کاربردی آغاز شد. این مدل قادر به دستیابی ادعاهای عملکرد منتشر شده بود و برای ارزیابی عملکرد در تابستان ۲۰۰۴ به پیست برده شد؛ بنابراین کرایسلر ME 4-12 واقعاً یک ماشین کانسپت نبود و درواقع یک پروتوتایپ بود که کاملاً در جاده‌ها مورد آزمایش قرار گرفت.