کرایسلر آتلانتیک، کانسپت الهام گرفته از بوگاتی با پیشرانه 8 سیلندر خطی

آتلانتیک کانسپتی بود که با پیشرانهٔ ۴ لیتری هشت سیلندر خطی و ۳۶۰ اسب بخار قدرت، در سال ۱۹۹۵ معرفی شد و امکان تولید داشت.

گروه کرایسلر در دههٔ ۹۰ شرکت بسیار فعالی بود و با چند برند مختلف، سبد محصولات بزرگ و متنوعی داشت. خانوادهٔ میان سایز LH شامل مدل‌های دوج اینترپد، ایگل ویژن و کرایسلر کنکورد و LHS که از سال ۱۹۹۳ به بازار آمدند، طراحی تهاجمی تحسین‌برانگیزی داشتند و مدل‌های کامپکت جادار و سرحال دوج و پلیموث نئون هم دراین‌بین خودنمایی می‌کردند. این شرکت اما در آن سال‌ها به کانسپت‌های نمایشی رؤیایی خود هم شهرت داشت که معروف‌ترین آن‌ها کرایسلر آتلانتیک بود.

این کانسپت اولین بار در نمایشگاه دیترویت ۱۹۹۵ ظاهر شد و بازدیدکنندگان را با ظاهر رترو و تناسبات منحصربه‌فرد شگفت‌زده کرد. به گفتهٔ «تام ترمونت» یکی از طراحان آتلانتیک، ایدهٔ ساخت این خودرو در سال ۱۹۹۳ پس از بازگشت «باب لوتز» رئیس وقت شرکت و «تام گیل» مدیر طراحی از نمایشگاه خودروی فرانکفورت شکل گرفت. به گفتهٔ ترمونت، طرح دستمال‌سفرهٔ لوتز هنگام بازگشت به آمریکا با هواپیما الهام‌بخش طراحی این کانسپت بوده است.

طراحی نهایی آتلانتیک توسط «باب هاباخ» صورت گرفت که کانسپت دوج وایپر GTS را هم طراحی کرده بود. یکی از ویژگی‌های ظاهری جالب‌توجه این کانسپت، خط برجسته‌ای است که از دماغهٔ نوک‌تیز خودرو شروع شده و با عبور از روی کاپوت، شیشه، سقف و صندوق‌عقب، بوگاتی تایپ ۵۷ آتلانتیک را به یاد می‌آورد. جلوپنجرهٔ دوقسمتی یادآور دولاهه سائوچیک ۱۹۴۷ است درحالی‌که گلگیرهای برجسته و پنجره‌های جانبی گرد از تالبوت T150SS سال ۱۹۳۷ الهام گرفته‌اند. رینگ‌های ۲۱ اینچی در جلو و ۲۲ اینچی در عقب برای آن دوران بسیار بزرگ بودند و طراحی دیسکی شکل آن‌ها از بوگاتی تایپ ۴۱ رویال قرض گرفته شده بود.

در داخل نیز شاهد داستان مشابهی بودیم زیرا در اینجا هم مطابق با بیرون، خطی برجسته روی داشبورد و کنسول مرکزی کار شده بود. ساعت آنالوگ و دماسنج مقابل راننده در ترکیب با تودوزی بژ و زرشکی، نمایی مدرن به کابین آتلانتیک بخشیده بود و عدم زیاده‌روی در استفاده از تریم‌های تزئینی باعث شده این کانسپت حتی پس از گذشته ۳۰ سال هنوز هم نسبتاً مدرن به نظر برسد درحالی‌که چنین چیزی را در مورد اکثر خودروهای نمایشی دههٔ ۹۰ نمی‌توان گفت.

زیر کاپوت کشیده آتلانتیک هم پیشرانهٔ منحصربه‌فردی قرار گرفته بود. کرایسلر در اینجا از یک پیشرانهٔ ۴ لیتری هشت سیلندر خطی استفاده کرده بود که با چسباندن دو موتور ۲ لیتری نئون به هم ساخته شده بود. این موتور با ۳۶۰ اسب بخار قدرت، اشارهٔ دیگری به خودروهای لوکس دههٔ ۳۰ محسوب می‌شد. برای انتقال نیروی موتور، از گیربکس چهار سرعتهٔ اتوماتیک سدان دیفرانسیل جلوی کرایسلر LHS استفاده شد اما این گیربکس به شکل ترنس‌اکسل در عقب نصب شد و نیروی موتور را از طریق یک میل‌گاردان مستحکم دریافت می‌کرد. پلیموث پراولر بعداً از همین ترکیب قوای محرکه استفاده کرد اما بجای موتور V8 یک ۳.۵ لیتری V6 زیر کاپوت داشت.

با وجود قدرت معقول موتور، آتلانتیک خودروی سریعی نبود زیرا گیربکس چهار سرعتهٔ مذکور برای این رینگ‌های عظیم طراحی نشده بود. البته این کانسپت برای تولید در نظر گرفته نشده بود اما مهندسان مطمئن بودند که پیشرانهٔ V10 وایپر زیر کاپوت آن جای می‌گیرد. همچنین بدنهٔ فولادی خودرو هم نسبت به فایبرگلاس که بسیاری از کانسپت‌ها از آن استفاده می‌کردند برای تولید آماده‌تر بود. کرایسلر حتی به تعدادی از اصحاب رسانه‌های خودرویی اجازهٔ رانندگی با آتلانتیک را هم داد البته با سرعت کم در جاده‌های بسته. گفته می‌شد آتلانتیک در صورت تولید احتمالاً ۱۰۰ هزار دلار قیمت داشت که دو برابر قیمت دوج وایپر زمان خود بود.

به‌طورکلی، آتلانتیک می‌توانست به‌عنوان یک کوپهٔ فوق لوکس برای رقابت با مرسدس بنز S500 کوپه و آستون‌مارتین DB7 تولید شود اما احتمال ماندگاری طولانی‌مدت آن روی خط تولید کم به نظر می‌رسید. بااین‌حال، کانسپت آتلانتیک نشان داد که طراحان کرایسلر چقدر بااستعداد هستند. این خودرو هم‌اکنون بخشی از مجموعهٔ خودروهای تاریخی استلانتیس است و گهگاه در رویدادهای خودرویی ظاهر می‌شود.