تاثیر تغییر آئرودینامیک روی خودروهای مسابقه‌ای دهه 20

چه می‌شد اگر ماشین‌های جایزه بزرگ ۱۹۲۰، آئرودینامیک درستی داشتند؟ این سناریو می‌تواند زمانی اتفاق افتاده باشد که انسان‌ها در سال‌های دهه ۲۰ می‌دانستند که هواپیماها با رشد فزاینده‌ای در حال پیشرفت هستند. تمام کاری که باید انجام می‌دادند برگرداندن پوشش بدنه هواپیما بود که به جای بالا رفتن و ارتفاع گرفتن، نیرویی رو به پایین ایجاد کند.

اگرچه ماشین‌ها در آن زمان هرگز گامی فراتر از سادگی به عنوان ابزاری برای انجام کاری مفید درباره عبور جریان هوا در اطراف آن‌ها برنداشتند، اما اگر شانس با آن‌ها بود بیشتر شبیه ماشین‌هایی بودند که در گالری‌ها نگهداری می‌شدند.

این‌ها ایده‌هایی واضح بودند که از ذهن “جان فرای” اهل جنوب پاسادنای ایالت کالیفرنیا بیرون آمدند. چیزی که او اساساً پیش‌بینی و طراحی کرده بود تلفیقی از ماشین‌های گرندپری و تکه‌هایی از هواپیماهای آن زمان بود.

واقعاً هیچ روش درست و غلطی برای باور و به تصویر درآوردن این حقیقت در ذهن ما وجود ندارد، اما خوشحالیم که شخصی با این ایده پیدا شد. از سال ۱۹۱۱ تا ۱۹۱۹ مسابقات اتومبیلرانی در صف اول پیشرفت‌های تکنولوژیکی بود و بعضی از دستاوردهایی که هواپیماها را در هوا نگه می‌داشت برای چسبیدن ماشین‌ها به زمین به کار گرفته شدند. مسابقات فرمولا به راه افتاد، و تجربه و آزمایش، خشن، رایگان و خطرناک بودند.”

این چیزی است که ما به آن تفکرات بی‌حدومرز میگوییم و جای تعجب نیست که نه‌تنها هنرمندانه بلکه از نظر فنی و تکنیکال هم جواب داده است.
گفته شده است همیشه بعد از یک جنگ، زمانی برای بازسازی، نوسازی و نوآوری وجود دارد. اما مردمان منطقه در زمان صلح خلاقیت بیشتری دارند و این طرح‌های دوست‌داشتنی طعم چیزهایی که از دست داده‌ایم را به ما می‌دهد.