مدیرطراحی مرسدس بنز: طراحان خودرو تا ده سال دیگر بیکار می‌شوند!

بیان ایران کار برای همشون تو قسمت فرهنگی وبسیج ادرات در ایران‌خودرو و سایپا هست

52

5

اگر هوش مصنوعی جانشین نیروی انسانی می شد بجای اینکه خط بدنه رولزرویس هارو با کار دست کشیده بشه می سپردن به ربات نقاش!
ظرافت و لطافت در محصول و حتی خبر از نیازهای دقیق انسانی صدرصد از عهده هوش مصنوعی بر نمیاد پس هیچ کس کارخانه مرسدس بنز رو بصورت کامل در اختیار هوش مصنوعی قرار نمی ده اگر خطای انسانی باشه اتصالی و ویروسی دستگاهی هم هست
هوش مصنوعی کارهارو راحت تر می کنه و اگر انسان نظارت داشته باشه پروژه ها دقیق تر میره جلو با سرعت نور انسان پیشرفت می کنه

33

7

زمانی که در نیمه ی اول قرن نوزدهم میلادی، اروپایی ها (مخصوصا فرانسوی هایی مثل نی ئپس و داگر و…) فن عکاسی رو، با استفاده از چاپ تصاویر عینی؛ بر روی سطح آغشته به برومید نقره ابداع کردن، از اونجایی که تصاویر حاصل از این تکنیک، ثبت عینی و دقیق طبیعت بود، که از نظر بسیاری، به نوعی غایت تلاش هنرمندان ادوار گذشته ی تاریخ در نظر گرفته می شد، تعداد زیادی از اساتید آکادمی های سلطنتی هنرهای تجسمی اروپا، که رهبری این عرصه رو (به ویژه در پاریس، به عنوان اصلی ترین مرکز فرهنگی/هنری جهان پیشامعاصر)، بر عهده ی خودشون می دونستن! شروع به ارائه ی بیانیه ها و مانیفست هایی با موضوع پایان هنرهای تجسمی (به ویژه طراحی و نقاشی) کردن! با چه توجیهی؟ خوب طبیعتا وقتی که دوربین عکاسی، صحنه ای مثل لحظه ی تاجگذاری ملکه ویکتوریا رو، با دقت کامل، و مطلقا وفادار به حقیقت اتفاق، ثبت می کنه؛ دیگه دلیلی وجود نداره که بعد از انجام مراسم تاجگذاری اصلی، تعداد زیادی سیاهی لشکر جمع بشن، و برای روزها، در خدمت یک نقاش قرار بگیرن، تا اون به اصطلاح آرتیست! بعد از کلی تلاش و هزینه، یک کپی غیر واقعی تولید کنه! تازه اون هم با جزئیاتی که بعضی از اونها در حقیقت ماجرا وجود نداشته، و جای بعضی دیگه از پدیده هایی که در واقع امر اتفاق افتاده، اما توسط نقاش (به عمد یا سهو!) دیده نشده، خالیه!
با این توجیه در ظاهر منطقی! که به وسیله ی بیرق داران هنر جهان اون روزگار ارائه شده بود، بسیاری از کسانی که به واسطه ی خرده استعداد، یا توانایی های تکنیکی شون، نقاشی رو به عنوان شغل خودشون انتخاب کرده بودن، و تا اون دوران، کم و بیش سفارش هایی دریافت؛ و با درآمد حاصل از اونها، زندگی خودشون رو تأمین می کردن، دچار تردید و وحشت از آینده ی محتومی شدن، که بزرگان اون عرصه (با همون بیانیه ها و مانیفست های پایان نقاشی!)، براشون ترسیم کرده بودن، و خیلی از اون افراد، طراحی و نقاشی رو رها کردن، و به دنبال یادگیری فنون دیگه ای، جهت امرار معاش رفتن!
اما درست در همون زمان، در همون کشور فرانسه، و خارج از چارچوب های بسته ی آکادمی های سلطنتی (که نگاهشون به هنرهای تجسمی ای که ادعای رهبری اون ها رو داشتن، در حقیقت یک نگاه مطلقا اقتصادی و تکنیکی بود؛ و از ترس عدم دریافت سفارشاتی، که تا پیش از اختراع عکاسی، از دربارها و کلیساها می گرفتن، شروع به بیانیه دادن-مثل بیانیه ی جناب گوردون واگنر!- کرده بودن)، چند هنرمند مستقل، که همون آکادمیسین ها، بخاطر نوع نگاه متفاوت شون به هنر، اونها رو جزئی از عالم هنر در نظر نمی گرفتن! مثل پل سزان، با تفکر دقیق و برآورد واقعی توانایی ها و محدودیت‌های عکاسی، به این نتیجه ی صحیح رسیدن، که عکاسی؛ بر خلاف دید طبیعی انسان، که دو چشمی و انتخابگر هست، یک دید تک چشمی و غیر انتخابگر داره، و تنها نقطه ی قوت اون تکنیک، نسبت به نقاشی، در ثبت و ارائه ی دقیق تر تصاویر تاریخی/روایی هست. پس اگر نقاشان، بجای گرفتن سفارشات درباری و کلیسایی، برای ثبت اتفاقات تاریخی (که عکاسی خیلی دقیق تر و راحت تر انجامشون می ده!)، به کارکرد اصلی هنرهای تجسمی، یعنی بیان احساسات هنرمند؛ با برداشت از تاریخ و جغرافیای طبیعی بپردازن، گسترش عکاسی؛ هیچ تداخلی در فعالیت اونها بوجود نخواهد آورد.
از اونجا به بعد، بر طبق نظرات پیشروی سزان، دوره ی هنر مدرن، با جنبش هایی مثل فوویسم، امپرسیونیسم، اکسپرسیونیسم، کوبیسم و…، به چنان حدی از شهرت و اعتبار دست یافت، که پیش از اون، تنها در دوران اوج هنر رنسانس (دوره ی اساتید کهن -داوینچی، میکل آنژ و رافائل)، چنین اعتبار و غنایی در عالم هنر مشاهده شده بود!
امروز هم همینطوره! اونهایی که به هنر طراحی (در هر قالبی، از طراحی و نقاشی و پیکره سازی فیگوراتیو گرفته، تا طراحی صنعتی، که خودرو هم یکی از زیرشاخه های اون هست)، به شکل کاسب کارانه و صرف امرار معاش نگاه می کنن، نگران این هستن، که هوش مصنوعی جاشون رو بگیره و بی کار بشن و از نون خوردن بیوفتن! این طیف افراد، اصولا تنها چیزی که از هنر یاد گرفتن، تکنیک های اجرایی هست، که هر انسان عامی و بی استعدادی هم، می تونه تمام اون تکنیک ها رو در سه سال یاد بگیره، و اصطلاحا “اوستاکار” بشه! این طیف عظیم هنرمند نیستن؛ بلکه تکنسین فنی هنرن!
از اون طرف؛ اونهایی که به واسطه ی نبوغ و استعداد خاصشون، درک کردن که هنر چیزی بسیار وسیع تر از تکنیک هست، و تمامی تکنیک ها تنها ابزارهای ساده ی اجرایی هستن و بس! با قدرت تمام در حال تولید ایده های نابی هستن، که نهایت توانایی برترین هوش مصنوعی ای که بشر امکان ساخت اون رو داشته باشه، گزینش اون ایده های ناب؛ و کنار هم قرار دادن اونها، برای تولید یک محصول زیبا خواهد بود، که قطعا خود اون هنرمندان حقیقی (که به آینده ی هوش مصنوعی که هیچ! حتی به وجود اون هم فکر نمی کنن)، هزاران ایده ی بکرتر، زیباتر و کامل تر از اونها، در آستین دارن!
کسی که در عالم هنر فعال هست؛ و مثل گوردون واگنر! نگران آینده ی شغلیش، به واسطه ی گسترش کاربرد هوش مصنوعیه، قطعا هنوز متوجه نشده، که هیچ تضمینی وجود نداره، که یک استاد مطلق مسلط به اتوکد، تری دی مکس، مایا، کتیا، سالیدورک، راینو و…، که تمام مبانی معماری و کل کتاب استانداردهای نویفرت رو هم از بر باشه، تبدیل به لوکوربوزیه، لوید رایت، رنزو پیانو یا تادائو آندو که هیچ، حتی یک معمار خوب معمولی بشه! همونطور که استادان طراحی فیگوراتیو و خدایان رنگ شناسی و رنگ سازی و رنگ گذاری هم (که الی ماشالله کم هم نیستن!)، بوتیچلی، کاراواجو، سزان و هاکنی که هیچ، حتی یک نقاش معمولی هم نشدن! پس انتظار نداشته باشیم که از گوردون واگنرها هم، جیوجارو، پنین فارینا، یا برتونه بوجود بیاد!
روح بزرگانی چون ژوزف فیگونی، ژاک ساوتشک، اوگو زاگاتو، سرجیو پینین فارینا، مارچلو گاندینی و برونو ساکو، دارن به این توهمات گوردون واگنر، قاه قاه می خندن. بخندید بزرگان… نوشتان باد

7

2