نقدی بر 7 گرایش در طراحی خودروهای جدید

هر عصر خودروسازی موفقیت‌ها و شکست‌های طراحی خاص خودش را داشته است. موارد زیر گرایش‌هایی هستند که امیدواریم در آینده‌ی نزدیک ناپدید شوند.
من می‌خواهم چیزی را واضح بگویم. من از آن دسته افراد نیستم که فکر می‌کنند هر چیز جدیدی چرند است و تنها نسل من بهترین است. منظورم این است که من در دهه‌ی ۸۰ میلادی بزرگ‌شده‌ام و در نظر ما تلفن‌های بدون سیم، اسپری‌های مو و اقلامی ازاین‌دست معنی زندگی را می‌دادند.
من این را می‌گویم و شما می‌توانید در برخی موارد با من مخالفت کنید اما من درباره‌ی برخی گرایش‌ها و تمایلات طراحان امروزی صحبت خواهم کرد. قول می‌دهم که نگرش منجمدکننده‌ای نداشته باشم، بلوتوث و ماهواره‌های ناوبری فوق‌العاده هستند و کیست که یک خودروی خانوادگی با ۳۰۰ اسب بخار قدرت و مصرف کم را دوست نداشته باشد؟! ما الآن هایپرکارهای جذاب، پیشرانه‌های غول‌آسا و خودروهای الکتریکی عجیب‌وغریبی را داریم که در زیر ۳ ثانیه به‌سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسند و پس‌ازآن خودشان رانندگی می‌کنند!
من امیدوارم که طراحان و مهندسان قبل از اینکه همه‌ی این تمایلات خراب شوند، خود این نوع موضوعات را حذف نمایند.

۱. چرخ‌های بزرگ
پیش‌ازاین گفته‌ام و حال نیز می‌گویم. چرخ‌های بزرگ دشمن پرفورمنس هستند. شما به چرخ‌های بزرگ نیاز دارید تا ترمزهای بزرگ را ببینید اما بااین‌حال نیز دلیلی برای استفاده از رینگ‌های بزرگ در خودروهای خیابانی یا پیکاب ها وجود ندارد. رینگ‌های ۱۷ اینچی متوسط فضای زیادی را برای سیستم ترمز فراهم می‌کنند و این اندازه برای خریدارانی که ۹۹ درصد از زمان خود را در خیابان‌های عادی سپری می‌کنند کافی است. برای طرفداران پرشور، رینگ‌های ۱۸ اینچ با ترمزهای بزرگ‌تر وجود دارد اما واقعاً آن چیزی که نیاز دارید همانی است که ذکر کردیم.

۲. جلوپنجره‌های گوشه‌دار بیش‌ازاندازه بزرگ و زشت
حدس زدن اینکه چه زمانی این نوع گرایش طراحی مد شد سخت است. من بازطراحی آئودی ۲۰۰۴ را مثال می‌زنم، نه به خاطر جلوپنجره‌ی ذوزنقه‌ای عجیبش بلکه به خاطر اندازه‌ی بزرگ آن و عدم تناسبش با هیبت کلی خودرو. اهمیتی ندارد این گرایش چه زمانی شروع‌شده، مهم این است که این طرح‌ها پیش از ساخت خودروهایی نظیر نیسان ماکسیما و یا بدتر از آن، لکسوس های جدید، متوقف شود.

۳. چراغ‌های LED مد شده
شنیده‌ام که افراد این LED ها را ریمل و خط چشم چراغ‌های جلو می‌نامند! حتی شنیده‌ام که برخی این LED ها را “چیزهای نورانی کوچک” می‌نامند؛ اما هرگز نشنیده‌ام که کسی این چراغ‌ها را موردی مثبت نامیده باشد. من می‌دانم که الآن کامنت ها پر خواهد شد از افرادی که می‌گویند که چقدر این ابزار زشت، احمقانه و بی‌فایده را دوست دارند اما من روی حرفم می‌ایستم.

۴. کاورهای پلاستیکی روی هر چیز
این مورد چند وقتی است که نمود دارد. خودروسازان می‌خواهند تا نمای زیباتری را در زیر کاپوت ایجاد کنند. یا می‌خواهند که تعمیر خودرو را برای صاحبان خودروها سخت‌تر کنند؟ اگر این روکش‌ها برای کمک به تمیزتر ماندن پیشرانه است، به‌وضوح مهندسان یکی از این کاورها را پس از سال‌ها رانندگی برنداشته‌اند تا ببینند که چقدر کثیفی زیر آن جمع شده است. از طرف دیگر، حذف این کاورها یک راهکار برای کاهش وزنی است که خودروسازان دنبال آن هستند. این کاهش وزن زیاد نخواهد بود اما به‌هرحال بهتر از هیچ است.

۵. کنترل‌های پایه‌ی ادغام‌شده در سیستم اطلاعات سرگرمی
زمانه‌ی انفجار علم است. تیغ‌های ریش‌تراشی قدیمی یک اصل قدیمی هستند که می‌گویند ساده‌ترین راه‌حل معمولاً بهترین راه‌حل است. این یک قاعده‌ی مطلق نیست اما یک ایده‌ی مناسب برای پیروی کردن است. بااین‌حال چرا اکثر خودروسازان مایل‌اند تا برخی عملکردها نظیر کنترل‌های سیستم تهویه و انتخاب‌کننده‌های رادیو را در سیستم‌های پیچیده‌ی اطلاعات سرگرمی ادغام کنند؟ در حال حاضر خودروهای زیادی وجود دارند که برای روشن کردن بخاری باید چندین عمل را انجام دهید. تکنولوژی زمانی خوب است که باعث راحتی شود اما نه زمانی که باعث پیچیدگی افراطی شود.

۶. سیستم‌های عملکردی بدون کلید
اینجا کلیشه‌ای دیگر وجود دارد. زمانی که شما نیازی ندارید تا به‌صورت فیزیکی از کلید برای راه‌اندازی خودرو استفاده کنید، خیلی آسان است که همه‌چیز را درباره‌اش فراموش کنید. وقتی‌که همه‌چیز را فراموش کردید، از دست دادن جهت آن محتمل‌تر خواهد بود. زمانی که شما به‌طور کامل جهت آن را فراموش کردید، پیدا کردنش بسیار سخت خواهد بود.
من راحتی قدم زدن به‌طرف خودرو و باز شدن اتوماتیک آن و روشن شدنش با یک فشار دادن ساده را رد نمی‌کنم اما به نظر می‌رسد بدون کلید شدن همه‌ی عملکردها حل کردن مسئله‌ای است که هیچگاه وجود نداشته است! شما باید این سیستم را هر جا با خود به همراه داشته باشید. آیا واقعاً سخت است که کلید را وارد خودرو بکنید؟!

۷. خط سقف‌های کوتاه و خطوط کمر بالا
این طرح‌ها نمای خوبی دارند. در واقع بسیار زیبا هستند. شورلت کامارو از این طرح بیش از هر خودروی دیگری بهره گرفته است. احتمالاً درباره‌ی میزان دید وحشتناک کامارو هم چیزهایی شنیده‌اید.
جدا از پنجره‌های فشرده‌شده که نتیجه‌ی چنین طرح‌هایی هستند، نقاط کور زیاد نیز اغلب در اطراف ستون‌های A و C وجود دارند. راننده‌های سوپرکارها با این مسئله در سالیان زیاد آشنا بوده‌اند اما ما این طرح‌ها را بیش‌ازپیش در خودروهای امروزی شاهد هستیم. تنها چیزی که کم داریم راننده‌های سر به هوایی است که به‌سختی بیرون خودرو را می‌بینند!

شما با کدام یک از نقدهای مطرح شده موافقید؟
منبع: carthrottle