بفاصله یکی دوسال بعد از معرفی چارجر در سال 1966 ، این کوپه آمریکایی شهرت و محبوبیت خاصی نداشت تا آنکه نسل دومش در سال 1968 معرفی شد؛ خودرویی که هم در نمای ظاهری دگرگون شده بود، هم در نمای داخلی و هم برای نخستین بار روی آن گیربکس 4 سرعته اتومات بکار رفت . . .
در آن سال ها احتمالا یکی از آرزوهای مشتریان محصولات داج این بود که خودرویی مانند بارکوداهای پلیموث داشته باشند که بتواند شانه به شانه ماستنگ حرکت کند. درهمین شرایط بود که کرایسلر اشتیاق بیش از حد مشتریان به بارکودای A-body کوپه را دید و از آنجایی که نمی خواست فروش زیرمجموعه هایش (یعنی داج و پلیموث) یکدیگر را تحت تاثیر قرار دهند، خیلی زود با نسل اول خداحافظی کرد و سراغ نسل دوم رفت. موفقیت نسل دوم تاحدی بود که در یکسال اول فروش آن، داج تقریبا دو برابر فروش سالهای 66 و 67 را تجربه کرد! شاید یکی از دلایلی که نسل دوم چارجر را در میان کلکسیونرها و کلاسیک بازان محبوب کرده نیز همین موضوع باشد.
اما اینجا کاری به کار نسل دوم نداریم؛ این روزها هنوز هم عاشقانی در گوشه و کنار جهان پیدا می شوند که نسل اول را فراموش نکرده باشند، درست مانند آقای Ryan Korek و گروهش که این روزها در کمپانی Korek Designs فعالیت می کنند. آنها می خواستند ببینند که این کوپه 48 ساله تا چقدر پتانسیل تیون شدن را دارد. حالا حاصل کارشان خودرویی با مشخصات زیر شده:
- پیشرانه 6.1 لیتری Hemi با ECU موپار.
- اگزوزهای 2.5 اینچی دوبل MagnaFlow .
- رادیاتور Griffin.
- قدرت 475 اسب بخار؛ گشتاور 671 نیوتن متر.
- گیربکس 5 سرعته اتومات 545RFE کرایسلر.
- دیفرانسیل ضدلغزش Auburn ؛ تعلیق RMS
- رینگ های Schott Octane با سایز 18 اینچ در جلو و 19 اینچ در عقب.
- تایرهای Nitto با سایز 255/45 جلو و 275/35 عقب.
- دیسک های ترمز 12 اینچی Wilwood با کالیپرهای 4 پیستونی.
