حراج یک دوج کورونت RT همی مدل 1970، ماسل کاری کمیاب و قدرتمند

متخصص خودروهای کلاسیک و قدیمی نیستم ، نظری هم که هر بار میدهم از تَه اعماق دلم هست اما واقعاً انگار با آدم حرف میزنند ، روح دارند ، احساس دارند ، انگاری میشه مثل یک حیوان وفادار همچون سگ با این خودرو ها حرف بزنی و مطمئن باشی که هیچگاه رازت بر مَلا نمیشود .
با تمام پیشرفتهایی که صنعت خودرو داشته با تمام زیبایی ها ، اما هیچگاه نتوانسته اند احساس سادگی و همنشینی را در ما انسانها به مانند قدیمی ها برانگزیند .
همان طور که با خبر شدید ، آخرین خیامی نازنین هم جان به جان آفرین سپرد ، بخوانید داستان زندگی این دو برادر را ، سرچ کنید تا ببینید قدیمی ها یک تار مویشان شرف داشت به تمام جدیدها و به اصطلاح مدرنیته ها .
اینکه این دنیا بی خود شده برایمان بر میگرده به احساسی که دیگر در هیچ وسیله مدرنیته ای نمیبینیم ، وسایلی که زندگی را برایمان راحت کرده اند اما به سبب بی نیازی از همدیگر ، احساساتمان ، مردانگی یِمان ، عاشق شدنمان ، معرفت شعور و شخصیتمان را زیر سوال برده اند .
دوستان ، من یک دهه ۶۰تی هستم ، ۶۰ و ۵۰ هی ها خوب میدانند کتک خوردن در مدرسه یا در صف ایستادن چه احساسی دارد اما اگر میدانستیم با پیشرفت بشر و راحتی در زندگی اینقدر تنها و مغرور به وسایل دُنیوی میشدیم ، بیشتر قدر آن دوران را میدانستیم ، البته که من بهترین دوران زندگیم در همان دوران سختی بود ، پول بود ولی کم بود ، سخت به دست می آمد ولی چنان خوش بودیم و نگاهی به پیشرفت در آینده که از خود آینده با آسایش بیشتر لذتش را میبردیم .
این را گفتم چون احساس پوچی را در امید انسانها هم حس میکنم هم میبینم .
دوست دارم خودم را گول بزنم که همه چیز درست میشود اما عمر رفته و اتفاقات رگباری را که میبینم ، حناق میگیرم و حتی سختر میتوانم سکوتم را نگه دارم در صورتی که قبلنها فقط سکوت میکردم اما این روزها برون گراتر شدم مثل اینکه ، متاسفانه .