مروری بر گذشته دوج چارجر

چارجر اولین بار به طور رسمی در اواسط سال ۱۹۶۶ معرفی شد. البته در ابتدا به عنوان یک اپشن ویژه برای تولید دارت محسوب می شد که در حدود ۱۸۰ دستگاه دارت نیز به نام چارجر در سال ۱۹۶۵ تولید شده اند و همانطور که گفته شد تنها به عنوان یک کیت اپگرید شده ی دارت به چارجر به فروش می رسیدند. دوج همچنین ۳۰۰ کیت اماده نیز تولید کرد که فروشنده ها خود می توانستند بر روی دارت نصب کنند.

چارجر ۱۹۶۶

در سال ۱۹۶۶ تولید چارجر برای رقابت با مدلهایی همچون باراکودا و ماستنگ و بر روی پلت فرم سایز متوسط کرنت رسما اغاز شد. قیمت پایه برای دوج چارجر ۳۱۲۲ دلار بود. طراحی داخلی چارجر اوج هنر طراحان در ان زمان بود. طراحان به دو صندلی در جلو اکتفا نکرده و دو عدد نیز در عقب قرار دادند! کنسول وسط تنها محدود به قسمت جلوی خودرو نمی شد بلکه تا انتهای خودرو و صندلی های عقب نیز امتداد داشت.

انجین استاندارد ۳۱۸ V8 بود اما اکثر خریداران موتور ۳۸۳ V8 را ترجیح می دادند. انجینهای دیگری که قابل سفارش برای چارجر بودند عبارت بودند از ۳۶۱ V8 و مدل تازه تولید شده ی ۴۲۶ HEMI. که مدل اخری اضافه پرداختی معادل ۱۰۰۰ دلار را می طلبید. که موجب شد در ان سال تنها ۴۶۸ دستگاه چارجر با این موتور تولید شوند. این رقم را با کل تولید چارجر در سال ۱۹۶۶ که ۳۷۳۴۴ دستگاه بود مقایسه کنید تا متوجه محبوبیت و نیز کمیاب بودن اپشن HEMI بشوید.

با توجه به موفقیتهای چارجر از معرفی در اواسط سال ۱۹۶۶، مدل ۱۹۶۷ به مقدار کمی تغییرات احتیاج داشت. یک تغییر کوچک در طراحی خارجی اضافه شدن چراغهای راهنما به بالای گلگیرها بود. به علاوه کنسول سرتاسری داخل خودرو با یک نمونه ی عادی تعویض شد. دو موتور جدید برای چارجر قابل سفارش بودند که عبارت بودند از ۴۴۰ مگنوم! که در ۶۶۰ دستگاه از انها استفاده شد. دومین انجین یک ۳۸۳ با کاربراتور دو دهانه بود که جایگزین ۳۶۱ V8 قبلی شد. اگرچه تولید چارجر در سال ۱۹۶۶ یک موفقیت بزرگ برای دوج بود ولی در سال بعد تنها ۱۵۷۸۸ دستگاه از ان تولید شد. یعنی کمتر از نصف تولید سال قبل! مدل فست بک دیوانه کننده (fastback craze) به اخر راه خود نزدیک شده بود و زمان طراحی مجدد چارجر فرا رسیده بود.

با توجه به کاهش فروش چارجر در سال قبل واضح بود که این مدل به یک طراحی مجدد اساسی احتیاج دارد. چارجر جدید از سبک طراحی سود می برد که به ان بطری ذغال (coke bottle) می گفتند.طراحی گلگیرهای جلو و پنل یک چهارم عقب خودرو دلیلی بود بر استفاده ی طراحان چارجر جدید از سبک coke bottle. چرا که این قسمت ها طرحی همانند انحنای بطری ذغال را در ذهن تداعی می کردند. چراغهای عقب سرتاسری خودرو با نمونه ی مشابه کوروت تعویض شدند. Scoopهای (دریچه های) دوبل اضافه شده بر روی درها و درب موتور طراحی جدید چارجر را تکمیل می کردند. در این سال همچنین چارجر مدل R/T (Road & Track) را عرضه کرد. مدل R/T ورژن با عملکرد بالای(High Performance) چارجر بود. که به طور استاندارد با انجین ۴۴۰ مگنوم به قدرت ۳۷۵ اسب بخار تولید می شد. در این سال ۱۷۶۶۵ دستگاه چارجر به فروش رسید.

چارجر ۱۹۶۸

مدل ۱۹۶۹ چارجر از نظر ظاهری فرق چندانی با مدل سال قبل نداشت. تغییری درجلوپنجره ی مدل ۱۹۶۹ ایجاد شد که شامل یک تقسیم کننده در قسمت مرکزی ان بود. چراغهای عقب نیز دستخوش تغییراتی شد. به علاوه ی مدل R/T تولید مدل ویژه ی دیگری از چارجر در سال ۶۹ اغاز شد که به نام SE (Special Edition) خوانده می شد. پکیج SE مربوط به Performance نمی شد بلکه بیشتر به عنوان یک اپشن لوکس شناخته می شد که می توانست بر روی مدل R/T نیز نصب شود. یک انجین جدید V6 نیز در این سال در نظر گرفته شد که چندان مورد توجه قرار نگرفت. چرا که اکثر خریداران خواهان قدرت بیشتر مدلهای V8 بودند.اپشن ویژه ی دیگری نیز که وجود داشت سانروف بود. که با توجه به استانداردهای امروزه در زمان خودش یک انتخاب فوق العاده و کمیاب محسوب می شد. دو ورژن جدید چارجر برای نسکار اماده شده بودند: یکی مدل چارجر ۵۰۰ که ایرودینامیک ان نسبت به مدل عادی پیشرفت زیادی پیدا کرده بود. دومی دوج چارجر دیتونا بود که ویژه ی مسابقات نسکار طراحی شده بود و عملکرد ان به وسیله ی یک دماغه ۱۸ اینچی در جلو ی خودرو و یک اسپویلر بزرگ در انتهای خودرو بهبود پیدا کرده بود. در نهایت ۶۹۰۰۰ دستگاه چارجر تا این سال تولید شدند که به طرز اشکاری موفقیت چارجر را نشان میداد.

چارجر ۱۹۶۹

در سال ۱۹۷۰ تغییرات ظاهری بیشتری در چارجر انجام شد. سپر جلو یک پوشش کرومی دریافت کرد. چارجر به همراه چلنجر و باراکودا در رنگ های جدید فوق العاده ای مثل Plum Crazy Purple ، Sublime Green و چند رنگ دیگر تولید می شد. مدلهای R/T چارجر Scoopهای جدیدی که طراحی ظاهری بر عکس مدلهای قبلی داشتند بر روی در های خود می دیدند. چارجرهای ۵۰۰ نیز همچنان در این سال تولید می شدند. ولی فاقد ویژگیهایی همچون عملکرد فوق العاده ی مدلهای ۶۹ بودند. انجین ۴۴۰ SixPack تنها انجین جدید اضافه شده در این سال بود. اما مطمئنا یک انجین ضعیف نبود! چرا که از سه کاربراتور دو دهانه استفاده می کرد و قدرت ان به ۳۹۰ اسب بخار می رسید. با وجود همه ی اینها میزان فروش چارجر به ۴۹۷۶۸ دستگاه کاهش پیدا کرد. مهمترین دلیل این کاهش فروش نیز چیزی نبود جز مدل جدید چلنجر!

متاسفانه سال ۱۹۷۱ اغازی بود بر پایان اکثر Muscle Carها به دلایلی همچون قوانین جدید در مورد میزان الایندگی و افزایش هزینه ی بیمه و …
با وجود این مسائل چارجر ۷۱ زنده باقی ماند! و طراحی ان دستخوش تغییرات کلی شد. از این زمان به بعد چارجرها و کرنت ها از طراحی بدنه (Body Style) مشترکی استفاده می کردند و البته تفاوت انها در تولید کرنت به صورت چهار در و چارجر به صورت دو در بود. در سال قبل پکیج Super Bee مختص مدل کرنت بود ولی در این سال(۱۹۷۱) با توجه به اشتراکات چارجر و کرنت و دو در بودن چارجر، این پکیج تحت نام چارجر تولید می شد. این سال اخرین سال تولید چارجر Super Bee بود. همچنین اخرین سال تولید انجین ۴۲۶ HEMI. دیگر موتورهای تولیدی چارجر همگی دچار کاهش قدرت(Detuning) شدند( به همان دلایلی که ذکر شد). به عنوان یک نکته ی مثبت یک اسپویلر جدید عقب و درب موتور Ramcharger در لیست انتخابهای چارجر وجود داشتند. یک دریچه ی هوای جدید در وسط درب موتور و دقیقا در بالای فیلتر هوا نصب می شد و اگر راننده می خواست هوای تازه مستقیما به کاربراتور منتقل شود کافی بود دستگیره ای که در زیر داشبرد تعبیه شده بود را بکشد تا این دریچه باز شود. این دریچه تنها برای کرنتهای R/T و Super Beeها قابل سفارش بود.
از ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۴ کمپانی دوج، چارجر را از یک مدل High Performance به یک خودروی لوکس سوق داد. دلیل اصلی نیز همان قوانین الایندگی و … بود. در نتیجه انها دیگر نمی توانستند خودروهای با Performance بالا عرضه کنند. موتورهای HEMI نیز دیگر عرضه نمی شدند و سایر موتورها تا سال ۷۴ بار دیگر دچار افت قدرت شدند.

گردآوری شده توسط وب سایت اسپید بکس
منابع : stockmopar ، tuningtalk