بازتولید دوج چلنجر 1970 با پیشرانه 9.4 لیتری و 2500 اسب بخار!

زیباترین ماسل کار تاریخ: دوج چلنجر ۱۹۷۰
طبق اطلاعاتی که در پاسخ به درخواست استعلام رسمی اینجانب و همکار گرانقدرم، جناب آقای دکتر خزاعی، از طرف موزه ی خودروهای تاریخی تهران، از سوی مدیر روابط عمومی و مسئول بخش بایگانی تاریخی کمپانی معظم کرایسلر، به صورت مکتوب به دست ما رسید، در فاصله ی بین سال‌های ۱۹۶۵ تا ۱۹۷۵، از نسل های اول و دوم و سوم دوج چارجر و چلنجر، در مجموع، ۱۰۷۵ دستگاه از این خودروها، در قالب سفارش دولت ایران ثبت گردیده؛ و رقمی بین ۳۰۰ تا ۵۰۰ (عدد دقیق به این دلیل مشخص نبوده؛ که نام برخی افراد سفارش دهنده، بیشتر شبیه به نام های اعراب عراقی، یا حاشیه ی خلیج فارس بود تا نام های ایرانی!) سفارش ساخت، برای این مدل ها، توسط ایرانیان (به شکل شخصی)، در آرشیو کمپانی دوج به ثبت رسیده است (البته امکان پیگیری اینکه چه تعداد از این سفارشات شخصی، واقعا به ایران انتقال یافته اند، حداقل برای ما مقدور نبود!).
در مورد دوج چارجر، بیشترین سفارشات، مربوط به سه سال پیاپی ۱۹۶۹، ۱۹۷۰ از نسل دوم و ۱۹۷۱، یعنی نسل سوم بوده، و جالب اینکه از نسل نخست این هیولا، که در فاصله ی سال های ۱۹۶۶ تا ۶۷ میلادی تولید شد، ۷ دستگاه از مدل ۶۶؛ و ۱۱ دستگاه از مدل ۶۷ آن، به ایران وارد شده است. و مهمتر اینکه یکی از تنها ۵۹ دستگاه دوج چارجر مدل ۱۹۶۷، با گیربکس اتوماتیک و انجین اسطوره ای ۴۲۶ همی نیز، با رنگ سبز، در میان آن ۱۸ دستگاه بوده است! بیشترین سفارشات ثبت شده ی ایران، جهت خرید مدل چلنجر، مربوط به مدل های نسل اول، در فاصله ی ۱۹۷۰ و ۷۱ میلادی بوده است. بر طبق همین استعلام، در فاصله ی سال های ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۲ میلادی، علاوه بر سفارش ۴۰ دستگاه پلیموت کودا، توسط دولت ایران، ۵۴ سفارش شخصی نیز، توسط ایرانیان جهت خرید این مدل ها به ثبت رسیده!
در پاسخ مدیران آرشیو تاریخی کمپانی کرایسلر، اغلب مدل های سفارشی از طرف دولت ایران، با امکانات کامل، ولی بیشتر مجهز به موتورهای ۳۴۰ اینچ مکعبی شش سیلندر بوده، و اغلب مدل های هشت سیلندر نیز، از نمونه ی ۴۴۰ سفارش داده شده اند. به شکلی که در میان مجموع ۱۱۱۵ سفارش ثبت شده ی دولت ایران، از مدل های چارجر و چلنجر دوج، و پلیموت کودا (که بخش عمده ی آن، یعنی یک سفارش ۷۸۰ دستگاهی از مجموع این مدل ها، در میان سفارش کلی ۴۰۰۰ دستگاه خودرو به کمپانی کرایسلر، از طرف دولت پادشاهی ایران، در ازای بخشی از بدهی دولت آمریکا، جهت تسویه حساب قرارداد میان آن دولت و کنسرسیوم نفتی ایران؛ در زمان مورد اشاره ی پاسخ ارسالی کمپانی کرایسلر -۱۹۶۵ تا ۱۹۷۵میلادی- به درخواست موزه ی خودروی تهران بوده!)، تنها ۴۰ دستگاه از آنها، مجهز به انجین تاریخ ساز همی بوده است! در عوض؛ اغلب سفارشات شخصی ثبت شده توسط ایرانیان، برای خرید مدل های فول آپشن، که بیشتر مجهز به پکیج های سفارشی و خاص کمپانی، با موتورهای هشت سیلندر کرایسلر بوده اند می باشد! جالب تر اینکه در بیش از ۱۰۰ مورد از سفارشات شخصی، تقاضای نصب موتور همی ۴۲۶، بر روی مدل های مختلف مورد نظر به ثبت رسیده، که تنها سهم پلیموت ها از این مجموعه، ۴۱ نمونه ی مجهز به موتور استثنایی همی بوده است!
روزگاری بود در این شهر بی سامانی که به نام تهران می شناسیم، که حداقل یک بار در هفته، از انتهای مجیدیه ی جنوبی راه می افتادم، تا خودم رو برسونم به سر چهار راه دولت، که اون چلنجر کابریوی قرمز رنگ رو، که یک ۴۴۰ سیکس پک روش سوار بود، و سقف چرمی تاشو و تودوزیش سفید بود رو زیارت کنم، که گوشه ی خیابون رها شده بود. یا می رفتم به سمت میدون فوزیه (امام حسین امروز)، که پشت خیابون شهرستانی، دم خروجی بازار، یک چارجر ۱۹۶۸ سرمه ای رو، که پشت یه الدزمبیل تورونادوی ۶۶ سفید رنگ خوابیده بود؛ تماشا کنم و پیش خودم به این فکر کنم، که کدوم طرح چراغ های جلوی مخفی زیباتره؛ دوج یا الدزمبیل؟ و صاحب اون دو تا جواهر، که یک مغازه ی تعمیرات لوازم الکتریکی داشت، با نگاه طعنه‌آمیزش بهم می گفت: بازم تو پیدات شد؟ و برای اینکه حرص منو دربیاره، به همسایه ش می گفت: تا آخر این هفته؛ یا این دو تا قراضه رو می فروشم، یا می فرستمشون اوراقی! …و من حسرت می خوردم، که چرا پدرم راضی نمی شه، که از اون پاترول لعنتی دل بکنه، و بیاد این دو تا شاهکار رو بخره، بهشون برسه، عروسک شون کنه، و یکی ش رو خودش سوار بشه، یکی ش رو هم بده به من، که تازه داشتم آماده ی گرفتن گواهینامه م می شدم!
جالبه که بدونید؛ یک نمونه از این شاهکار با موتور همی ۴۲۵ اسبی، و رنگ بدنه ی زیبای بنفش با تودوزی چرم سفید، با کارکرد کمتر از بیست هزار مایل، توی یکی از باغات قصردشت شیراز جا خوش کرده! کنارش هم یک دوج چارجر ۵۰۰ سوپربی زرد رنگ، مدل ۱۹۷۱، با تودوزی سفارشی چرم مشکی، با حاشیه هایی به رنگ اکر، البته روی صندلی های باکتی، با دوخت سفارشی بالداسارینی، که در سال تولیدش، توسط یکی از خلبان های آمریکایی خطوط هوایی پان آمریکن، با انجین رویایی ۴۴۰ سیکس پک وارد ایران شده، در یک خلوت دسترس ناپذیر؛ زیباترین رویای آمریکایی ممکن رو، در جوار لسان الغیب و شیخ اجل، کامل می کنه!
حیف اون داشبورد زیبای چلنجر، که با این مثلا اثر هنری بی هویت و بد قواره جایگزین بشه!
اثر هنری در این زمینه ی خاص؛ یعنی اون زبانه ی برجسته ی روی کنسول وسط چلنجر JH23 ی استاندارد، که دسته دنده ی نازنینش رو در آغوش کشیده. اثر هنری یعنی اون دستگیره ی در زیبایی، که زیر اون فرورفتگی ذوزنقه شکل روکش داخلی درهای چلنجر (که محل استراحتگاه ساعد سرنشینان خوشبخت جلوی ماشین هست!) قرار گرفته، که نمی دونم طراحش، بر طبق کدوم اصل مبانی هنرهای تجسمی، به خودش جرأت طراحی چنین شاهکاری رو داده، که نتیجه ش با اینکه کاملا مخالف اصول مبانی هنر هست، اما کمال زیبایی اون؛ و مثلثی که از گشتالت حاصل از فرم حاشیه ی اون دستگیره، در تقابل با ذوزنقه ی بزرگ بالاش شکل می گیره، حکایت از آگاهی کامل طراح از تمامی اون اصول، و عبور آگاهانه از اونها، و شکست نبوغ آمیزشون، برای خلق نهایت زیبایی ممکن داره…
این عزیز جاودانی؛ هیچ نیازی به تیونینگ نداره، یا دقیق تر بگم: هر مدل تیونینگ شده و رستومادی؛ که از این تندیس مردانگی، وقار و قدرت ساخته بشه، در برابر شرافت و عظمت ذاتی این پدیده، معادل گستاخی و بی احترامی به مقام ایشون تلقی می شه؛ و فریشتگان الهی، بر توهین کنندگان به مقام ایشان، لعن و نفرین ها نثار خواهند کرد!
خداوندگار عالم، سایه ی پربرکت وجود مبارک ایشان را، بر سر بندگان ماشین بازش، مستدام کناد.
آمین یا رب العالمین…

11