نگاهی به دوج وایپر ACR سال 2016، بازتعریف پرفورمنس آمریکایی

وایپر ACR با بزرگ‌ترین پیشرانهٔ تولیدی آمریکایی در کنار گیربکس دستی و داون‌فورس عظیم، ثابت کرد که خودروهای آمریکایی فقط در خط مستقیم سریع نیستند.

داستان وایپر در اواخر دههٔ ۸۰ شروع شد یعنی زمانی که یک تیم کوچک به رهبری طراح ارشد کرایسلر «تام گیل» تصمیم گرفتند جانشینی معنوی برای شلبی کبرای افسانه‌ای بسازند. رئیس وقت کرایسلر «باب لوتز» از این پروژه حمایت کرد و نهایتاً کانسپت وایپر در نمایشگاه دیترویت سال ۱۹۸۹ رونمایی شد که با واکنش بسیار مثبتی مواجه شد. با وجود بودجهٔ محدودی که کرایسلر برای این پروژه در نظر گرفته بود، تیم کوچک وایپر موفق شد این کانسپت را به یکی از نمادین‌ترین خودروهای اسپرت تاریخ تبدیل کند. نسخهٔ تولیدی وایپر در مسابقهٔ ایندی ۵۰۰ سال ۱۹۹۱ درحالی‌که کارول شلبی پشت فرمانش نشسته بود رونمایی شد.

وایپر از هر زاویه‌ای خودروی فوق‌العاده‌ای بود. این ماشین یک نیروگاه بزرگ V10 زیر کاپوت داشت که با کمک لامبورگینی توسعه پیدا کرده و ۴۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. همچنین وایپر برای ارائهٔ لذت ناب رانندگی، قید هرگونه امکانات ایمنی و رفاهی را زده بود. وایپر درواقع طبق فرمول معمول آمریکایی ساخته شده بود که در دوران طلایی ماسل کارها شکل گرفت. این یعنی نسل اول وایپر در خط مستقیم بسیار سریع بود ولی در جاده‌های پیچ‌درپیچ خصوصاً با یک رانندهٔ بی‌تجربه پشت فرمان می‌توانست خطرناک باشد. البته مهندسان دوج طی نسل‌های بعدی، این ماشین را بهبود بخشیدند و وایپر بعداً بسیار متمدن‌تر شد. علاوه بر این، دوج نسخه‌های پیست محوری از این خودرو را هم ارائه کرد که با قابلیت مانور بیشتر، پرفورمنس آمریکایی را از نو تعریف کردند.

تاریخچهٔ ACR

بدون شک، بهترین نسخه از وایپر که پرفورمنس آمریکایی را از نو تعریف کرد، ACR بود که اولین بار به‌عنوان یک پکیج پرفورمنس در سال ۱۹۹۲ برای وایپر GTS معرفی شد. این پکیج که مخفف آمریکن کلاب ریسر بود، ویژگی‌های داخلی برگرفته از موتوراسپرت، ارتقاء پیشرانه و کمک‌فنرهای قابل تنظیم Koni را به همراه داشت و GTS را به یک سلاح توانا برای پیست تبدیل می‌کرد. هرچند در نسل سوم وایپر خبری از نسخهٔ ACR نبود ولی در سال ۲۰۰۸ در نسل چهارم دوباره بازگشت. ACR جدید خودرویی کاملاً پیست محور بود و توانست یک دور فنی‌ترین پیست جهان یعنی نوربرگ‌رینگ را ظرف ۷ دقیقه و ۱۲.۱ ثانیه طی کند. بااین‌وجود، در سال ۲۰۰۹ اعلام شد که تولید وایپر در تابستان ۲۰۱۰ به پایان خواهد رسید.

بازگشت افعی

خوشبختانه کرایسلر بعداً در تصمیم خود تجدیدنظر کرد و در سال ۲۰۱۳ نسل کاملاً جدید وایپر در نمایشگاه نیویورک رونمایی شد. مدت کوتاهی بعد، شایعات ساخت ACR جدید هم شروع شدند ولی یک سال دیگر طول کشید تا این نسخهٔ متمرکز بر پیست دوباره بازگردد. بااین‌حال، زمانی که نهایتاً این خودرو رونمایی شد، به بهترین وایپر جاده‌ای تاریخ و چشمگیرترین خودروی آمریکایی قرن و بیست و یکم تبدیل شد.

کوهی از داون‌فورس

برای ساخت بهترین ACR ممکن، مهندسان SRT دیوانه‌وار روی کاهش وزن و افزایش داون‌فورس کار کردند. سرانجام ACR جدید در نمایشگاه سما ۲۰۱۴ رونمایی شد. این خودرو هرچند از دیگر نسخه‌های نسل پنجم وایپر قوی‌تر نبود ولی در دیگر زمینه‌ها با تمرکز شدید روی بهبود هندلینگ، به‌طور گسترده‌ای بهبود پیدا کرده بود. در ACR، مهاربندی X شکل آلومینیومی روی موتور وایپر با نمونهٔ فیبر کربنی جایگزین شد تا استحکام را بهبود بخشد. علاوه بر این، ترمزها با کالیپرها و دیسک‌های بزرگ‌تر ساخت برمبو ارتقاء پیدا کردند و سیستم تعلق بلیشتین هم که به‌طور اختصاصی برای ACR تدارک دیده شده بود بسیار سفت‌تر از تعلیق دیگر نسخه‌های وایپر بود.

وایپر ACR در بیرون هم به مجموعه‌ای از عناصر فیبر کربنی مثل اسپلیتر جلو، دیفیوزر عقب و بال قابل تنظیم بزرگ عقب مجهز شده بود که همگی باهم حداکثر ۶۹۵ کیلوگرم داون‌فورس تولید می‌کردند. علاوه بر این، پکیجی سفارشی بنام اکستریم هم برای ACR قابل سفارش بود که اسپلیتر بزرگ‌تر جلو، باله‌های روی سپر و دیفیوزر بزرگ‌تر عقب را به همراه داشت. با این پکیج، حداکثر داون‌فورس وایپر به ۹۰۰ کیلوگرم می‌رسید که بیشترین داون‌فورس در بین تمام خودروهای تولیدی تا آن زمان محسوب می‌شد.

هیولای مهلک پیست

ACR از همان پیشرانهٔ عظیم ۸.۴ لیتری V10 نسل پنجم وایپر استفاده می‌کرد که مثل نسخه‌های معمولی، ۶۴۵ اسب بخار قدرت و ۸۱۵ نیوتن متر گشتاور داشت. انتقال نیروی این موتور هم صرفاً توسط یک گیربکس شش سرعتهٔ دستی ساخت ترمک صورت می‌گرفت. با وجود این پیشرانهٔ قدرتمند و وزن سبک‌تر از نسخه‌های معمولی، ACR به دلیل داون‌فورس وحشتناک، در خط مستقیم پرفورمنس ضعیف‌تر و حداکثر سرعت پایین‌تری داشت ولی بهبود چشمگیر هندلینگ ارزش قربانی کردن پرفورمنس خط مستقیم را داشت. طی سال‌های بعد، ACR در چندین پیست آمریکا مثل لاگونا سکا، ویلو اسپرینگ و ویرجینیا اینترنشنال سیزده رکورد لپ تایم را به ثبت رساند.

وایپر ACR حتی برای شکستن رکورد پیست نوربرگ‌رینگ هم خیز برداشت ولی به دلیل محدودیت بودجهٔ آزمایش، در بهترین حالت توانست تایم ۷ دقیقه و ۱.۳ ثانیه را ثبت کند که برای غلبه بر لامبورگینی هوراکان پرفورمانته با تایم ۶ دقیقه و ۵۲ ثانیه کافی نبود. بااین‌حال، وایپر ACR برای چندین سال سریع‌ترین خودروی موتور جلو در جهنم سبز محسوب می‌شد و حتی هنوز هم رکورد سریع‌ترین خودروی گیربکس دستی این پیست را در اختیار دارد. از وایپر ACR در نسل پنجم کمتر از هزار دستگاه تولید شد و یک دهه بعد از معرفی، هنوز هم یکی از بهترین سوپراسپرت‌های آمریکایی محسوب می‌شود. هرچند کوروت C8 ZR1 مطمئناً تمام رکوردهای وایپر ACR را نابود خواهد کرد ولی مرگبارترین نسخهٔ مار سمی دوج همچنان یک از افسانه‌ها در تاریخ خودروسازی آمریکا محسوب می‌شود.