حراج مجموعه‌ای چشمگیر از خودروهای عضلانی دوج و پلیموت

شش ماسل کار جذاب و خیره‌کنندهٔ دوج و پلیموث متعلق به دوران طلایی خودروهای عضلانی اوایل دی‌ماه به حراج گذاشته خواهند شد.

موزهٔ ولبورن با بیش از ۲۰۰ خودرو، یکی از بزرگ‌ترین کلکسیون‌های ماسل کار در ایالات‌متحده محسوب می‌شود و حالا کسانی که حساب بانکی پرباری داشته باشند می‌توانند تعدادی از این خودروها را به خانه ببرند زیرا قرار است شش ماسل کار از این مجموعه در حراجی Kissimmee سال ۲۰۲۴ برای فروش ارائه شوند. این ماشین‌ها همگی در نوع خود خیره‌کننده هستند. حراجی مذکور که بین ۲ تا ۱۴ ژانویه برابر با ۱۲ تا ۲۴ دی برگزار می‌شود، اولین حراجی مهم خودرو در سال ۲۰۲۴ خواهد بود و قرار است نزدیک به هزار خودروی مختلف را برای فروش ارائه کند. این حراجی را موزهٔ ولبورن با ارائهٔ شش ماسل کار از دوران طلایی عضلانی‌های آمریکایی برگزار خواهد کرد.

قدیمی‌ترین خودروی این جمع، دوج چارجر دیتونا قرمزرنگ مدل ۱۹۶۹ است. از این خودرو تنها ۵۰۳ دستگاه ساخته شد و این دیتونا ۲۵ سال را در موزهٔ ولبورن گذرانده است. البته این ماشین از نمونه‌های بسیار کمیاب مجهز به پیشرانهٔ همی نیست اما ترکیب موتور ۷.۲ لیتری V8 و گیربکس چهار سرعتهٔ دستی هنوز هم بسیار هیجان‌انگیز خواهد بود. این یکی از ۴۳۳ دستگاه دیتونای غیر همی و یکی ۲۰۹ نمونهٔ مجهز به گیربکس دستی است. این ماشین در بیرون و داخل بی‌نقص به نظر می‌رسد و به فرمان هیدرولیک سفارشی مجهز است.

خودروی بعدی یک پلیموث کودا AAR مدل ۱۹۷۰ است. نسخهٔ AAR برای مسابقات ترنس ام در نظر گرفته شده بود و تنها ۲,۷۲۴ دستگاه از آن ساخته شد. این خودرو تاکنون بازسازی نشده و کاملاً فابریک است. یکی دیگر از ویژگی‌هایی که این کودا را خاص می‌کند، رنگ بسیار کمیاب سبز Limelight است. این یکی از ۱,۱۲۰ نمونهٔ مجهز به گیربکس دستی است. این ماشین که اولین بار به خریداری در ونکوور کانادا فروخته شده، یکی از معدود کوداهایی است که به خارج از ایالات‌متحده فرستاده شده و می‌تواند رکورد قیمت جدیدی را برای کودا AAR به ثبت برساند. رکورد کنونی ۳۰۸ هزار دلار است که ژانویهٔ امسال برای یک نمونهٔ بازسازی نشده ثبت شد.

دوج بعدی که در بین این خودروهای حراجی دیده می‌شود، یک چارجر R/T مدل ۱۹۷۰ است که واقعاً چشمگیر به نظر می‌رسد. این خودرو هم بازسازی نشده و رنگ نارنجی جذابی دارد. این چارجر به پیشرانهٔ ۷.۲ لیتری با ۳۹۰ اسب بخار قدرت و گیربکس اتوماتیک مجهز است. برای این ماشین هم انتظار فروش با قیمتی شش‌رقمی می‌رود.

برای کسانی که علاقهٔ چندانی به چارجر ۱۹۷۰ ندارند و خواهان نمونه‌ای از نسل سوم هستند هم در این حراجی گزینه‌ای وجود دارد. البته این چارجر مدل ۱۹۷۱ برخلاف مدل ۱۹۷۰ دوباره رنگ شده اما یکی از نمونه‌های بسیار کمیاب مجهز به موتور همی است. این یکی از تنها ۳۳ چارجر R/T مدل ۱۹۷۱ با پیشرانهٔ همی و گیربکس اتوماتیک است. پیشرانهٔ این خودرو اصل کارخانه بوده و رنگ سبز آن فوق‌العاده به نظر می‌رسد.

از سال ۱۹۷۱ به‌عنوان آخرین سال طلایی موپار یاد می‌شود ولی جذابیت چارجر رالی قرمزرنگ مدل ۱۹۷۲ را نمی‌توان کتمان کرد. این خودرو به پیشرانهٔ ۷.۲ لیتری مجهز است که قوی‌ترین پیشرانهٔ دوج در آن سال محسوب می‌شد. مهم‌ترین ویژگی این چارجر اما برخورداری از سانروف است که آپشن بسیار کمیابی در چارجرهای آن سال‌ها محسوب می‌شود. در سال ۱۹۷۲، دوچ فقط ۴۸۸ دستگاه چارجر را با سانروف تولید کرد که فقط ۸۴ دستگاه آن از نوع هاردتاپ بودند و خودروی قرمزرنگ اینجا یکی از آن‌ها است. همچنین پکیج رالی هم خاص و کلکسیونی بودن این ماشین را بیشتر می‌کند.

آخرین خودروی این مجموعه هم یک چارجر است و ما را بیشتر از عصر طلایی ماسل کارها دور می‌کند زیرا این ماشین مدل ۱۹۷۴ است. هرچند این خودرو از لحاظ پرفورمنس به‌اندازهٔ دو چارجر قبلی جذاب نیست اما ویژگی‌های خاصی دارد. این خودرو تنها یک مالک داشته و تاکنون بازسازی نشده است. همچنین این یکی از تنها سه چارجر با رنگ سفید محسوب می‌شود. ۱۹۷۴ آخرین سال تولید نسل سوم چارجر بود و نسل چهارم در سال ۱۹۷۵ با پیشرانه‌های بسیار ضعیف‌تر به بازار آمد.