در ماه می ۱۹۸۴ میلادی، کارآفرینی به نام مالکوم بریکلین (Malcolm Bricklin) در شرایط سخت و عجیبی قرار گرفته بود. شرکتش که به واردات اسپایدرهای پینین‌فارینا و X1/9 های برتونه مشغول بود، توفیق چندانی نیافت و با خطر ورشکستگی روبرو شد. وی ۱۲۰ روز فرصت داشت تا یک خودروی مقرون‌به‌صرفه‌تر برای فروش در امریکا پیدا کند. بنابراین «بریکلین» به همه جای دنیا سفر کرد تا محصول موردنظرش را پیدا کند و اولین مقصد «انگلستان» و «جگوار» بود. وی سپس به سراغ صربستان رفت؛ یک جمهوری که تحت حکومت کمونیستی یوگسلاوی قرار می‌گرفت. اینجا بود که در پارکینگ هتل اینترکانتیننتال در شهر «بلگراد»، «بریکلین» و تونی سیمینرا (Tony Ciminera)، از مسئولان قدیمی فیات، اولین بار یک هاچ‌بک مبتنی بر فیات را به نام «یوگو» آزمایش کردند. «سیمینرا» در این زمینه به یاد می‌آورد:
من به این اتومبیل نگاه میکرد و با خود می‌گفتم که چقدر «ابتدایی» است!
امّا «بریکلین» در موقعیت سختی قرار داشت. بنابراین روز بعد همراه با «سیمینرا» به بازدید از کارخانه یوگو پرداخت. مالک این کارخانه عنوان «سِروِنا ناستاوا» به معنای «پرچم سرخ» را انتحاب کرده بود؛ کارخانه‌ای که به تولید مسلسل‌های جنگی نیز می‌پرداخت. یک ساختمان تاریک، با کفی پوشیده از چرک و روغن. «سیمینرا» از دیدن کارگرانی که در حال سیگار کشیدن و با کفش‌های کثیف در خط تولید پرسه می‌زنند و قطعات خودرو را بر روی یکدیگر سر هم می‌کنند، واقعاً شگفت‌زده شده بود. به طور خلاصه، باید گفت که این خط تولید «فاجعه» بود. امّا از آنجایی که یوگو هزینه‌ای در حدود ۲ هزار دلار برای «بریکلین» در بر داشت، وی در نظر گرفت که این خودرو می‌تواند معیارهای قانونی را برآورده کند و سپس آن را به قیمت ۳۹۹۰ دلار بفروشد؛ کاری که در آگوست ۱۹۸۵ آن را انجام داد.
با اینکه این خودرو توسط یک کشور کمونیستی برای فروش در امریکای «ریگان» تولید می‌شد، نمایندگی با صف‌های ۱۰ تایی مشتریان برای خرید آن روبرو شدند. «یوگو امریکا» در یک روز، فروش فوق‌العاده ۱۰۵۰ دستگاه را تجربه کرد. امّا این عطش به سرعت فروکش کرد؛ چرا که مشکلات جدّی در زمینه کیفیت وجود داشت. یوگو خودروی کُندی بود، به ۱۴ ثانیه زمان نیاز داشت تا به شتاب ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برسد و حداکثر سرعتش معادل ۱۳۸ کیلومتر بر ساعت می‌شد. سپس نوبت به بررسی نشریات معتبر رسید که یوگو GV را «سطح پایین‌تر از هر خودروی دیگر در بازار امریکا» می‌دانستند.
روزهای بد همچنان ادامه یافت. این خودرو عملکرد ضعیفی در تست‌های تصادف به نمایش گذاشت، آمار فروش فروکش کرد و به زودی در برنامه‌های تلویزیونی و نمایش‌های کمدی، یوگو به اشکال مختلف مورد نوازش قرار می‌گرفت. جوک‌های زیادی در مورد آن ساخته شد. یک نمایندگی خودرو در «فیلادلفیا» نیز برنامه‌ای موسوم به «تویو یوگو» ارائه کرد که به مشتریانی که تویوتا خریداری می‌کردند، یک «یوگو» به صورت رایگان اهدا می‌شد، امّا بیشتر خریداران از دریافت آن خودداری می‌کردند. پایان «یوگو» مصادف با سال ۱۹۹۲ میلادی و در زمان جنگ داخلی یوگسلاوی، همزمان با ورشکستگی کامل «یوگو امریکا» بود؛ یعنی زمانی که سازمان ملل رأی به تحریم تجاری صربستان (و در نتیجه قطعات یوگو) داد.
منبع: caranddriver
Dante
۲۵ خرداد ۱۳۹۷در حد پراید خودمونه ، ولی ما همچنان پراید میخریم :|
Emperor Lamborghini
۲۵ خرداد ۱۳۹۷مجلات واقعاً شاهکار کردند !!!
آخه با 4000 دلار توقع دارین تو چه ماشینی بشینین ؟
به نظر من با توجه به قیمتش برای سال 1985 که میشه 33 سال پیش همچین ماشین بدی هم نبوده
نسبت به فورد فستیوایی که 1 سال بعد با برند های مزدا و کیا تولید شد ، قیمتی در حدود 5700 دلار داشت و الان با اسم پراید میشناسیمش چندان ماشین بدی نیست
فرامرز
۲۵ خرداد ۱۳۹۷پراید وقتی به بازار ایران اومد حدود 2 میلیون قیمت داشت درحالیکه دلار ۱۵۰ تومن بود یعنی پراید رو به قیمت بالای ۱۳۰۰۰ دلار به مردم میفروختن. درسته قیمتش بالا بود ولی قدرت خرید مردم بیشتر بود. بابای من همون موقع یه ب ام و ۲۰۰۲ حدود ۲۰ سال کارکرد گرفت حدود ۶۰۰ هزار تومن یعنی ۴۰۰۰ دلار. همین الآن با این همه سال پول جمع کردن و سختی کشیدن، بابای من به زور بتونه یه خودروی ۴۰۰۰ دلاری (تندر ۹۰) بگیره
Sina
۲۵ خرداد ۱۳۹۷آخی یاد تخت گاز افتادم که رفتن آلبانی…یکی از بهترین قسمتهاش بود
حسین
۲۵ خرداد ۱۳۹۷اینکه صربستان تحریم شد و اون بدبخت ورشکست ، نشان از بدشانسی اش داره!
وگرنه میتونست تو مدل های بعدی اش مشکلاتش رو حل کنه! اما بخاطر تحریم نمیتونسته!
مهدی
۲۵ خرداد ۱۳۹۷تو 120 رو ز با4000 تا همینم هنر کردن ساختن
Mohsen
۲۶ خرداد ۱۳۹۷تو 120 روز که خودرو رو نساختن تو 120 روز وارد کننده باید یه چیزی برا وارد کردن پیدا می کرد
Azad
۲۵ خرداد ۱۳۹۷اشتباه کردند تولیدش را متوقف کردند.باید میدادنش به ایران.باور کنید تا دویست سال دیگه سایپا تولیدش میکرد و ملت هم میخریدنش.تازه بعد از دویست سال وانت و لیموزین و شاسی بلند و…..ازش در میاوردند
NAVID۰۰۹۸
۲۵ خرداد ۱۳۹۷فکر نمیکردم از پراید بدتر هم داشته باشیم .
راستی تویوتا هم خدافظی کرد و رفت .
دیگه خودمونیمو خودمونیمو ، یه ملت که تا بتونیم راحت خونشو تا آخرین قطره بمکیم .
***
Sadegh
۲۶ خرداد ۱۳۹۷بازم واسه ما فرقی نمیکنه وقتی محصولات تویوتا هم که اکثرا اقتصادی شناخته میشن تو دنیا،از دسترس۸۰درصد مردم ما خارج بود!
Majidsh
۲۵ خرداد ۱۳۹۷شتابش فقط یک ثانیه از سمند کندتره
از ماست که بر ماست
دیگه حرفی ندارم
ahmad
۲۵ خرداد ۱۳۹۷خیلی ماشینه زشتیه
سام
۲۵ خرداد ۱۳۹۷نظر دوستان عزیز خواننده را به مقاله ای که از خودروی یوگو در صفحه 40 و 41 شماره مسلسل 83 مجله ماشین در مورخه مرداد سال 1365 چاپ شده بود،جلب می کنم.نویسنده این مقاله هم مهندس کیوان بنی هاشمی است که هنوز هم مقالات ارزنده ایشان را در مجله ماشین می بینیم.حال من بخشی های از این مقاله را اینجا برای تان درج نمودم.
«آمریکایی ها آن را (یوگو) به یک گربه خانگی ملوس تشبیه کرده اند.یوگسلاوها در بازاریابی و کسب موفقیت حتمی از متد ژاپنی ها استفاده کرده اند.یعنی اضافه نمودن تمام قطعات لوکس و غیره در اتومبیل بدون یک سنت افزایش در قیمت.از قطعات لوکس و اضافی می توان از دو چراغ داخلی برای روشنایی بیشتر،3 عدد زیر سیگاری،رینگ های اسپرتی،جعبه ابزار بسیار کامل،گرم کن شیشه عقب،برف پاکن و شیشه شور شیشه عقب،دستگیره های بسیار زیبا و بسیاری دیگر را نام برد.تنها اختلاف بین رنگهای اتومبیل هاست و بقول معروف خبری از مدل های کارلوکس،نیمه لوکس و دولوکس نیست.اما شاید مهم ترین دلیل موفقیت این اتومبیل قیمت بسیار پایین آن حتی در مقایسه با رقبای ژاپنی است،رقمی معادل 3990 دلار که معادل ریالی آن سی و دو هزار تومان می شود (با احتساب نرخ دلار دولتی سال 1365).بزرگترین عامل چنین قیمتی،پایین بودن دستمزد کارگر در یوگسلاوی علیرغم کیفیت کار خوب است.بنابراین ملاحضه می کنید که چنین بهایی برای یک اتومبیل نو و صفر کیلومتر از قیمت بسیاری از اتومبیلهای دست دوم که شاید بیش از دو سال هم کار کرده اند ارزان تر است….(منبع : مجله ماشین مرداد سال 1365)
حمیدرضا
۲۵ خرداد ۱۳۹۷بهتر بود مینوشتید بدترین ماشین امریکا چون از لین ماشین بد تر هم تولید شده قطعا