بررسی رادفورد تایپ 2-62، لذت خالص رانندگی سنتی

رادرفورد تایپ ۲-۶۲ در تلاش است با حذف سیستم‌های ایمنی مانند کنترل چسبندگی و ABS، رانندگی لذت‌بخش و حقیقی را به رانندگان هدیه دهد.

خودروی تازه رادفورد شباهت بسیاری به یکی از محصولات قدیمی لوتوس به نام «اروپا» دارد که بین سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۵ تولید می‌شده است. نام کنونی رادفورد هم از لحاظ تجاری ارتباطی به لوتوس ندارد. این شرکت کار خود را دهه ۶۰ میلادی و با تقویت مدل‌های گوناگون بنتلی و مینی‌های لوکس آغاز کرد. بعدها و به‌دلیل وجود کمی حافظه تاریخی در نامش، توسط سازنده تایپ ۲-۶۲ انتخاب شد.

تیم زنده‌کننده نام رادفرود شامل یک شخصیت تلویزیونی به نام «انت انستید»، طراحی به نام «کارک استابس»، سرمایه‌گذاری اصلی به نام «راجر به‌له» و راننده سابق فرمول ۱، «جنسون باتن»، است. داستان از آنجا آغاز می‌شود که انستید به دنبال ایده‌ای تازه برای برنامه تلویزیونی می‌گشت که به فکر بازسازی لوتوس اروپا افتاد. او سپس متوجه شد که بازتولید این خودرو به شکلی کاملا مدرن می‌تواند بازار خوبی داشته باشد و مسیر تولید ۶۲ عدد از این دستگاه را برایش باز کند.

فلسفه نام این خودرو به ورود شرکت فورد به مسابقات لمان در دهه ۶۰ میلادی باز می‌گردد. شاسی تایپ ۲-۶۲ از لوتوس اکسیج به عاریه گرفته شده است. ظاهرا سازنده علاقه‌ای به دور ریختن سابقه این خودروی دوست‌داشتنی نداشته و از موتور ۳.۵ لیتری V6 اکسیج برای خودروی خود استفاده کرده است؛ اما شباهت‌ها به موتور و شاسی ختم می‌شوند و باقی اجزای تایپ ۲-۶۲ کاملا تازه هستند.

شرکت استرالیایی «جوبو پرفورمنس» وظیفه بهبود عملکرد موتور را برعهده داشته است. مهندسان این شرکت سرانجام موفق شده‌اند تا از پیشرانه یادشده، ۶۰۵ اسب بخار قدرت استخراج کنند. بهبودها به موتور ختم نشده و فاصله محوری هم برای افزایش پایداری بیشتر شده است. از سایر بخش‌های ارتقایافته این خودرو می‌توان به سیستم فنربندی، ترمزها و اتصالات چرخ و محور نام برد.

برخلاف ادعای سازنده، تایپ ۲-۶۲ هنوز هم همان حس‌وحال سواری با یک لوتوس را در ذهن تداعی می‌کند و مشخصا DNA سبزپوشان بریتانیایی در بخش‌های مختلفش به چشم می‌خورد. سازندگان دوست دارند از تایپ ۲-۶۲ به‌عنوان یک خودروی کاملا تازه بر پایه یک لوتوس قدیمی یاد شود تا آنکه کسی آن را یک بازسازی مدرن بداند. این کار را پیشتر آستون‌مارتین با مدل ویکتور و فورد با GT مدل ۲۰۰۵ انجام داده بود.

ظاهرا تیم رادفورد به دنبال ساختن خودرویی با لذت خالص رانندگی بوده پس تایپ ۲-۶۲ را به هیچ یک از سیستم‌های کمک‌راننده مرسومی چون کنترل چسبندگی، کنترل پایداری و حتی ترمز ABS مجهز نکرده‌اند. آن‌ها سه سطح از قدرت را برای مشتریانشان درنظر گرفته‌اند؛ قدرتمندترین مدل ۶۰۵ اسب بخار خواهد داشت و باقی مدل‌ها به‌ترتیب ۵۰۰ و ۴۳۰ اسب بخاری خواهند بود. وزن تایپ ۲-۶۲ کمی بالاتر از یک تن اندازه‌گیری شده است و نسبت قدرت به وزن برابر فراری 296GTB یا مک‌لارن 765LT دارد.

نکته جالب اینجاست که سازنده با وجود عملکرد خاص و سریع این خودرو، آن را از سیستم‌های ایمنی مرسوم هم محروم کرده است. رادفورد مدعی است که به دنبال بهترین و خالص‌ترین تجربه رانندگی می‌گشته و در تلاش بوده تا هر آنچه را که سر راهشان برای رسیدن به این هدف است، از میان بردارد. سوی دیگر برگه این تصمیم‌گیری نشان می‌دهد که توسعه این سیستم‌ها برای یک خودروی تولید محدود کاری بسیار هزینه‌بر به شمار می‌رود؛ شرکت‌های بزرگ که چند صد هزار دستگاه خودرو می‌سازنده حق دور زدن این سیستم‌ها را ندارند اما شرکت‌های کوچک می‌توانند به سادگی از آن‌ها صرف‌نظر کنند.

مسئله این است که آگاهی از نبود سیستم‌های ایمنی و حتی ترمز ABS به راننده‌های مبتدی‌تر حس ناامنی داده و باعث می‌شود در پیست کمتر ریسک‌پذیر باشند. تایپ ۲-۶۲ به راننده‌اش می‌فهماند که باید روی پای خود بایستد و ذهنش را متمرکز کند. البته تایپ ۲-۶۲ هنوز وارد خط تولید نهایی نشده و خودرویی که در تصاویر مشاهده می‌کنید یک نمونه اولیه به شمار می‌رود؛ بنابراین برخی اجزا به قطعات نهایی‌شان تجهیز نشده‌اند.

ارتفاع رانندگی در تایپ ۲-۶۲ آنقدر کم است که می‌توان آن را حتی پایین‌تر از آستون‌مارتین والکری دانست اما مسلما کنترل راحت‌تری نسبت‌به ابرخودروی بریتانیایی دارد. کابین رادفورد کاملا ساده‌انگارانه طراحی شده و برای راننده، حس یک لوتوس قدیمی را بازسازی می‌کند. با این همه اجزایی چون پدال تعویض دنده، فرمان و… به‌صورت کاملا ارگونومیک طراحی شده‌اند.

مشکل اصلی این بخش را می‌توان دید به بیرون دانست؛ چون ستون A، طاق چرخ و نمایشگرهای مخصوص دوربین به‌جای آینه بغل دید راننده را بیش‌ازپیش محدود کرده‌اند.

هر آنچه درباره راندمان رادفورد می‌خوانید باید درنظر داشته باشید که این سوپرخودرو هنوز در فاز توسعه خود قرار دارد اما کلیت رفتاری آن یکسان خواهند ماند. تایپ ۲-۶۲ با وجود خطوط و انحناهای نرم بدنه‌اش اصلا رفتاری متین و شبیه به خودروهای GT ندارد و باید آن را یک سوپرخودرو برای سرعت‌های بالا و فواصل کم قلمداد کرد. سوپرشارژر زیر کاپوت به‌لطف وزن کم بدنه پاسخی سریع دارد. بازخورد پدال گاز رفتار خودروهای برقی را تداعی می‌کند اما همراه با صدایی گیرا از اگزوزهای تایپ ۲-۶۲ است.

خریداران می‌توانند خودروی خود را به جعبه‌دنده دو کلاچی تجهیز کنند اما استفاده از جعبه‌دنده دستی برای تجربه لذت خاص رانندگی به‌مراتب گزینه بهتری محسوب می‌شود. تعویض دنده‌ها سریع هستند و با وجود حس سنگینی کلاچ، به‌خوبی با قدرت و گشتاور تایپ ۲-۶۲ همراهی می‌کنند. اجزای موتور روان کار می‌کنند. فرمان گهگاه ضربه می‌زند اما امید است این مشکل در نمونه نهایی رفع شود.

چسبندگی خودرو بالا و رام کردن فرمان دشوار است. حال اگر داستان نگرانی درباره قفل شدن ترمزها را نیز به آن اضافه کنید، متوجه می‌شوید که با یک خودروی کاملا مکانیکی سروکار دارید. بخش جلوی بدنه به‌خوبی کنترل می‌شود. کمی خمش در آن حس نمایان است اما بازخورد دریافتی راننده از تک‌تک اجزا فوق‌العاده محسوب می‌شود.

باتن، راننده حرفه‌ای و توسعه‌دهنده این خودرو، می‌گوید که تیمش تلاش می‌کند تا تایپ ۲-۶۲ را به‌عنوان خودرویی دقیق برای پیست اما قابل‌راندن در جاده بسازند. فعلا برگ برنده این خودرو، پیشرانه آن قلمداد می‌شود که شباهت زیادی به موتور V6 خوب موجود در فراری ۲۹۶ دارد. صدای آن حتی در دور 3000rpm هم شنیدنی است. تایپ ۲-۶۲ برای رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت تنها به ۲.۹ ثانیه زمان نیاز دارد و می‌تواند سرانجام به سرعت ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.

قیمت نهایی رادفرود تایپ ۲-۶۲ هنوز اعلام نشده است اما احتمال می‌رود نسخه ۴۳۰ اسب بخاری آن قیمتی حدود ۳۵۰ هزار دلار داشته باشد. به این حساب نسخه بالارده آن نیم میلیون دلار قیمت خواهد داشت. سازنده حتی در میان ۶۲ خودروی خود هم دو نسخه خاص «گولد لیف» و «JPS» را معرفی کرده که به طرح‌های کلاسیک بدنه مزین خواهند بود. نظر شما درباره رادفورد تایپ ۲-۶۲ چیست؟