لافِراری روباز به پاریس می‌آید

من خودم عاشق لامبورگینی ام. فراری رو دوست دارم. ولی ابهت و جلوه ای که یک بار از لافراری دیدم بدون اغراق میگم میلیون ها برابر اون چیزی بود که فکر میکردم. هیچ سوپراسپرتی و هایپرکاری یک صدم این ابهت و چهره ی متفاوت رو نداره. یک حالت خاصی داشت. فکر کنم فقط بشه با veneno مقایسش کرد که البته اونو من ندیدم وگرنه هیچ حریف دیگه ای نداره. زیبایی و حالت خاص این ماشین بی ماننده و رنگ قرمز خاصی که داره هزاران برابرش کرده. جوری طراحی شده که بینهایت پهن و کم ارتفاع به نظر بیاد. انحناهای استادانه که به بدنش داده شده بی مانندش کرده. آدم فکر میکنه بهترین مجسمه ساز های جهان خلقش کردن… همون چیزی که ایتالیا و روم باستان چندین قرنه که بهش معروفه. این ماشینو نوادگان میکل آنژ طراحی کردن.
من اصلا طوری نیستم که تا فراری ببینم شروع کنم به تعریف کردن و اغراق کردن. حتی چون رقیب لامبورگینی هست همیشه یک دید انتقادی بهش دارم. ولی وقتی این ماشین وارد خیابون شد حدودا 400 متر رو با سرعت حدود 15-20 کیلومتر طی کرد بعد پیچید. به جرات میتونم بگم هر کسی نگاش به این ماشین افتاد در تمام مدت 1.5دقیقه نمیتونست پلک بزنه و مات و مبهوت نگاه میکرد. واقعا دیدن این ماشین بهترین تجربه ی ماشینی زندگی من بود و تنها حسرتم نشنیدن صدای غرش 12 سیلندرش بود. همش آرزو میکردم یک گاز هم بده.وقتی آدم میبینش میفهمه چرا با وجود قیمت حداقل 1.5 میلیون دلاریش(در صورت داشتن 5 فراری دیگه وگرنه شنیدم قیمتش به 5 میلیون دلار هم میرسه) بلافاصله فروخته میشه در حالی که 918 و p1 اینطوری نبودن.
کاری به پرفورمنس و اینکه از p1 یا 918 بهتره یا نه ندارم. برام مهم هم نیست. ولی اگه 10 دقیقه به من برای دیدن این 3 ماشین وقت بدن هر 10 دقیقه رو صرف دیدن لافراری میکنم.

تنوع محصول فراری از لامبو بیشتره.ولی اونتادور و مورچیه لاگو همیشه بهترین بودن. من که عاشقشونم