هواپیماهای کاوازاکی؛ 5 جنگنده برتر این شرکت کدام‌اند؟

هر چند کاوازاکی نام آشنا در صنعت موتورسیکلت‌ها به شمار می‌رود اما تولیداتش به این محصولات محدود نمی‌شود.

ظاهرا مهندسان ژاپنی این مجموعه تاریخچه جالبی در صنعت هوانوردی هم دارند که شامل تولید هواپیماهای گوناگون برای دولت ژاپن می‌شود. گذشته از آن، تیم کاوازاکی در توسعه هواپیمای مشهور بوئینگ ۷۷۷ هم دست داشته‌اند. با این وجود جنگنده‌های این شرکت به‌طور مداوم در مانورهای هوایی نیروی دفاعی هوایی ژاپن موسوم‌به «JASDF» حضور داشته‌اند.  البته باید در نظر داشت که جنگنده‌های این شرکت همچنان راه طولانی را برای رسیدن به نمونه‌های مشهوری چون F-35 دارند اما همچنان به‌خوبی از ملت خود محافظت کرده‌اند. در ادامه با برترترین مدل‌های جنگنده تولیدشده توسط کاوازاکی، تولیدکننده انواع وسایل‌نقلیه، آشنا خواهیم شد:

P-1 ماریتایم

شرکت آیرواسپیس کاوازاکی در سال ۲۰۰۸  از یک فروند هواپیمای نگهبان رونمایی کرد که نقش نظارت در مرزهای دریایی ژاپن را برعهده دارد. مهندسان از ۴ توربوفن در پیشرانه آن استفاده کرده‌اند که دستیابی به سرعت ۵۳۸ گره را برایش ممکن می‌سازد. P-1 به‌جای سیم‌کشی‌های عادی از فیبرهای اپتیک سود می‌برد که بخشی از سیستم کنترلی پرواز-با-اپتیک به شمار می‌رود. این سیستم خلل امواج الکترومغناطیسی را کاهش می‌دهد. شرکت توشیبا مسئولیت تولید تجهیزات الکترونیکی این هواپیما را بر عهده داشته و باقی بخش‌های هواپیما مانند سیستم کنترل فشار، RAT و… به‌جز منبع سوخت، بال‌ها و بدنه را هم شرکت «امریکن هانی‌ول آیرواسپیس» تولید کرده است. به این ترتیب P-1 مهارت خاصی در تشخیص زیردریایی‌ها پیدا کرده و می‌تواند با تکیه‌بر اژدرها، بمب‌ها و مین‌هایش آن را خنثی کند.

C-2 ترنسپورت

هر ارتشی به یک هواپیمای نفربر هم نیاز دارد. وظیفه انجام این کار در ارتش ژاپن برعهده C-2 محول شده است. این هواپیما که توانایی جمل ۳۷.۶ تن بار را دارد در سال ۲۰۱۷ آغاز به کار کرد. پیشرانه مجهز به دو توربوفن GE این هواپیما بیش از ۲۶.۷ هزار کیلوگرم نیروی پیشران تولید می‌کند که بدنه سنگین آن را به حداکثر سرعت ۵۰۰ گره می‌رساند. گستره مسافت قابل‌پیمایش C-2 حدود ۸,۶۴۰ کیلومتر اعلام شده است.

ASW نگهبان

ژاپن به‌عنوان یک سرزمین جزیره‌ای آسیب‌پذیری زیادی در برابر زیردریایی‌ها دارد. از این رو تلاش کرده تا خود را به‌ بهترین هواپیماهای نگهبان مجهز کند. از آنجا که بهترین متود برخورد با زیردریایی، استفاده از هواپیمای ضدزیردریایی به شمار می‌رود، این پرندگان غول‌آسا در کرانه‌های دریای ژاپن حرکت می‌کنند و درصورت احساس خطر، بی‌هیچ هشداری آن را از بین می‌برند.

ازجمله این نگهبان‌های هوایی، سری P-2J بود که در سال ۱۹۷۱ به پایان راه خود رسید اما همچنان تا دهه ۹۰ میلادی پرواز می‌کرد. این هواگرد نهایتا با مدل P-3C جایگزین شد که از چهار توربوفن سود می‌برد و می‌توانست به حداکثر سرعت ۳۷۰ گره دست پیدا کند. تولید این مدل هم در سال ۱۹۹۷ متوقف شد اما کاوازاکی تا سال‌ها، تجهیزات الکترونیکی آن را به‌روزرسانی می‌کرد تا هر ۹۸ فروند موجود در نیروی هوایی ژاپن به خدمت‌رسانی ادامه دهند. نسخه به‌روزشده این هواپیماها با نام OP-3C شناخته می‌شود.

T4 اینترمدیت

در سال ۱۹۸۸، پرنده تمرینی لاکهید مارتین T-33 با کاوازاکی T4 جایگزین شد تا وظیفه آموزش به خلبان‌های نوآموز ارتش این کشور بهتر از قبل انجام شود. این هواپیما که به دو توربوفن مجهز شده بود توان دست‌یابی به سرعت ماخ ۰.۹ را داشت و از بدنه‌ای آلومینیومی-کربنی سود می‌برد که وزن آن را در مقایسه با مدل پیشین کاهش داده بود. این پرنده دیگر قدیمی شده و نمی‌تواند خلبانان را برای آمادگی در برابر نسل پنجم جنگنده‌ها آماده کند.

C-1 ترنسپورت

توسعه این هواپیما در سال ۱۹۶۶ آغاز شد؛ تا اینکه در سال ۱۹۷۰ تست‌هایش را کامل کرد. این هواپیما شباهت بی‌چون‌وچرایی به لاکهیدمارتین C-141 داشت اما تنها از ۲ توربوفن سود می‌برد و توان حمل بار آن برابر ۱۱.۹ تن بود. این مدل برخلاف نسل بعدی خود، C-2، که تنها با سه خدمه پروازی کنترل می‌شود، به دو خلبان، یک رهیاب، یک مهندس پرواز و یک مدیر باربری نیاز دارد. حداکثر سرعت آن هم ۴۳۵ گره بود.