ماسل کارها: تاریخچهٔ فورد موستانگ (قسمت هشتم)

در قسمت قبلی مطلب تاریخچهٔ موستانگ به نسل سوم این ماسل کار آمریکایی پرداختیم و تغییرات و تحولات این نسل را تا سال ۱۹۸۲ بررسی کردیم. حال امروز در این قسمت به ادامه تاریخچهٔ نسل سوم موستانگ می‌پردازیم. در قسمت قبلی گفتیم که در سال ۱۹۸۲ مدل GT پس از سیزده سال به خانوادهٔ موستانگ بازگشت و با پیشرانهٔ ۴.۹ لیتری V8 با ۱۵۷ اسب بخار قدرت به بازار آمد. علاوه بر این، در همین سال نسخهٔ کابریولت هم پس از نُه سال دوباره به خانوادهٔ موستانگ اضافه شد و بنابراین فورد نشان داد که قصد دارد دوباره رونق سابق را به این ماسل کار محبوب بازگرداند هرچند که از لحاظ استایل ظاهری و همین‌طور قدرت پیشرانه‌ها، نسل سوم موستانگ کیلومترها با نسل اول فاصله داشت. همچنین گفتیم که در همین سال تیپ‌های مختلف موستانگ نیز دستخوش تغییراتی شدند و نسل سوم این ماشین علاوه بر مدل GT در سه تیپ دیگر به نام‌های L، GL و GLX هم راهی بازار شد.

در سال ۱۹۸۳ اما نسل سوم موستانگ نخستین فیس‌لیفت خود را تجربه کرد. البته موستانگ ۱۹۸۳ همچنان تا حد زیادی با مدل ۱۹۸۲ یکسان باقیمانده بود ولی فورد تغییرات و بهسازی‌هایی را در این نسل که حالا پنج‌ساله شده بود انجام داد. در این فیس‌لیفت تغییراتی در نمای جلویی خودرو ایجاد شد به‌نحوی‌که دماغهٔ آن منحنی‌تر شده و جلوپنجره هم تغییر کرد. در عقب نیز چراغ‌ها عریض‌تر شده و گرافیک عمودی آن‌ها هم به‌صورت افقی درآمد. در قسمت قبلی گفتیم که در سال ۱۹۸۲ در لیست پیشرانه‌های موستانگ چهار موتور مختلف شامل ۲.۳ لیتری چهار سیلندر، ۳.۳ لیتری شش سیلندر خطی، ۴.۲ لیتری V8 و ۴.۹ لیتری V8 وجود داشت؛ اما همراه با این فیس‌لیفت در پیشرانه‌های موستانگ هم تغییراتی ایجاد شد.

در ابتدا در مدل‌های معمولی، موتور ۳.۳ لیتری I6 قبلی با یک نمونهٔ ۳.۸ لیتری V6 جدید جایگزین شد که ۱۱۲ اسب بخار قدرت داشت. این اقدام به این دلیل انجام گرفت که موتور ۳.۳ لیتری تقاضای کمی داشت. از سوی دیگر در بخش موتورهای هشت سیلندر نیز همان‌طور که در قسمت قبلی اشاره شد، موتور ۴.۲ لیتری از لیست پیشرانه‌ها حذف گردید. علاوه بر این، در پیشرانهٔ ۴.۹ لیتری V8 نیز تغییراتی شامل تجهیز به یک کاربراتور چهار دهنهٔ جدید و منیفولد هوای جدید انجام گرفت و بدین ترتیب قدرت آن از ۱۵۷ اسب بخار به ۱۷۵ اسب بخار افزایش یافت. این قوی‌ترین موتور موستانگ در آن سال‌ها بود که علاوه بر مدل GT در سایر تیپ‌ها هم ارائه می‌شد. این موتور همچنین قوی‌ترین پیشرانهٔ موستانگ از سال ۱۹۷۳ به بعد نیز به‌حساب می‌آمد.

Mustang Convertible 1983

در قسمت قبلی گفتیم که در سال ۱۹۸۲ نسخهٔ توربوشارژ پیشرانهٔ ۲.۳ لیتری چهار سیلندر به دلیل مشکلاتی مربوط به قابلیت اطمینان پایین از لیست پیشرانه‌های موستانگ حذف شد؛ اما این موتور در سال ۱۹۸۳ با سیستم سوخت‌رسانی انژکتوری و ۱۴۵ اسب بخار قدرت بازگشت. البته این پیشرانهٔ توربوشارژ صرفاً برای مدل GT ارائه می‌شد؛ بنابراین موستانگ GT در سال ۱۹۸۳ با دو موتور ۲.۳ لیتری چهار سیلندر توربو و ۴.۹ لیتری V8 قابل خریداری بود. نسخهٔ کابریولت نیز در این سال صرفاً در تیپ GLX و عمدتاً با پیشرانهٔ ۳.۸ لیتری V6 ارائه می‌شد اما کابریولت GT هم تولید شده و موتور ۴.۹ لیتری نیز برای آن قابل سفارش بود.

در سال ۱۹۸۴ اما تیپ‌های GL و GLX حذف شدند و بجای آن‌ها تیپ جدید بنام LX تولید شد؛ بنابراین در این سال موستانگ در دو تیپ L و LX به همراه مدل‌های GT و GT توربو تولید می‌شد. در این سال همچنین نسخهٔ انژکتوری موتور ۴.۹ لیتری هم به لیست پیشرانه‌های موستانگ اضافه شد و در سال ۱۹۸۴ موتور ۴.۹ لیتری V8 در دو نسخه قابل انتخاب بود. نمونهٔ اول کاربراتوری با همان ۱۷۵ اسب بخار قدرت بود که صرفاً با گیربکس پنج سرعتهٔ دستی ارائه می‌شد و دومی نسخهٔ انژکتوری با ۱۶۵ اسب بخار قدرت بود. این نسخه هم فقط با گیربکس سه سرعتهٔ اتوماتیک تولید می‌شد.

Mustang 1984

فورد همچنین در همین سال ۱۹۸۴ به مناسبت بیستمین سالگرد مدل شلبی GT350، نسخهٔ ویژه‌ای از موستانگ را با نام GT350 معرفی کرد. این مدل ویژه، نمونه‌ای تولید محدود بود که صرفاً برای مدل‌های GT و GT توربو ارائه شد. تنها ۵۲۶۰ دستگاه موستانگ GT350 در دو مدل کوپهٔ لیفت‌بک و کابریولت تولید شد که همگی در بیرون به رنگ سفید آکسفورد بوده و در داخل از تریم قرمز کانیون برخوردار بودند. همچنین در طرفین این مدل سه خط قرمزرنگ کشیده شده بود که در میانهٔ آن روی درها نوشتهٔ GT350 نقش بسته بود؛ اما این مدل از لحاظ پیشرانه با مدل‌های GT معمولی تفاوتی نداشت با همان دو موتور توربو و تنفس طبیعی تولید شد.

علاوه بر این، در سال ۱۹۸۴ برای اولین بار مدل جدید SVO هم معرفی گردید و تا سال ۱۹۸۶ به تولید رسید. این مدل صرفاً با پیشرانهٔ ۲.۳ لیتری چهار سیلندر توربوشارژ عرضه شده که در ابتدا ۱۷۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد اما از سال ۱۹۸۵ به بعد قدرت آن به ۲۰۰ اسب بخار رسید. مدل SVO در ظاهر نیز دارای دماغهٔ منحصربه‌فردی بود که با چراغ‌ها و سپر متفاوت، کاملاً آن‌را از دیگر مدل‌های موستانگ متمایز می‌کرد. در نمای جلویی این مدل روی کاپوت دریچهٔ هوایی برای تغذیهٔ اینترکولر تعبیه شده بود. دماغه نیز فاقد جلوپنجره بود و چراغ‌های مستطیلی نیز سه‌قسمتی بودند به‌نحوی‌که چراغ‌های کوچک و راهنماها به‌صورت بیرونی و چراغ‌های اصلی به شکل داخلی طراحی شده بودند. از دیگر ویژگی‌های منحصربه‌فرد ظاهری موستانگ SVO نیز می‌توان به رینگ‌های ۱۶ اینچی و اسپویلر دوطبقهٔ عقب اشاره کرد درحالی‌که ترمزهای آن‌هم در هر چهارچرخ از نوع دیسکی بود.

Mustang SVO 1984

در سال ۱۹۸۵ نیز بازهم تغییراتی در نمای جلویی موستانگ ایجاد شد به‌نحوی‌که جلوپنجره حذف شده و یک ورودی هوای افقی جایگزین آن شد. در این سال در پیشرانهٔ ۴.۹ لیتری V8 نیز تغییراتی ایجاد شد که شامل کاربراتور چهار دهنهٔ جدید، منیفولد خروجی با محدودیت کمتر و خروجی اگزوز دوتایی می‌شد. این تغییرات موجب افزایش قدرت پیشرانه به ۲۱۰ اسب بخار شد. البته این آخرین سالی بود که برای موستانگ پیشرانهٔ V8 کاربراتوری ارائه شد چراکه از سال ۱۹۸۶ به بعد تنها نسخهٔ انژکتوری این موتور با ۲۰۰ اسب بخار قدرت ارائه گردید و عرضهٔ نسخهٔ کاربراتوری پایان یافت.

از سوی دیگر فروش مدل GT توربو به دلیل قیمت پایهٔ بالاتر نسبت به مدل ۵.۰ و همین‌طور عملکرد پایین‌تر و عدم وجود تهویه مطبوع کاهش پیدا کرده بود و به همین دلیل فورد تولید این مدل را در سال ۱۹۸۵ متوقف کرد. همچنین در همین سال تیپ L هم حذف شد و بنابراین موستانگ حالا تنها در سه تیپ LX، GT و SVO قابل خریداری بود درحالی‌که در سال ۱۹۸۶ مدل SVO هم کنار رفت.

در میانهٔ دههٔ ۸۰ میلادی اما فروش موستانگ کاهش پیدا کرده بود. البته فروش این ماشین در سال ۱۹۸۵ هنوز هم بیش از ۱۵۰ هزار دستگاه بود اما در مقایسه با سال‌های ابتدایی عرضهٔ نسل سوم مثل سال ۱۹۷۹ که فروش ۳۷۰ هزار دستگاه برای موستانگ به ثبت رسیده بود، کاهش چشمگیری را تجربه کرده بود. به همین دلیل فورد اعتقاد داشت که موستانگ جایگاه خود را در بازار از دست داده است و بنابراین اعلام کرد که موستانگ را با یک کوپهٔ دیفرانسیل جلو که بر اساس پلت‌فرم مزدا ساخته می‌شود جایگزین خواهد کرد. پس از اعلام این خبر، طرفداران موستانگ به‌سرعت واکنش نشان دادند و صدها هزار نامه به فورد ارسال کردند و از این شرکت خواستند که موستانگ دیفرانسیل عقب را حفظ کند.

بدین ترتیب فورد هم به خواستهٔ طرفداران این ماسل کار افسانه‌ای احترام گذاشت و همچنان تولید نسل سوم آن‌را با سیستم انتقال قدرت دیفرانسیل عقب ادامه داد. از سوی دیگر فورد تصمیم گرفت کوپهٔ دیفرانسیل جلویی که به‌عنوان جایگزین موستانگ در نظر گرفته بود را با نام Probe به بازار عرضه کند. فورد پراب یک کوپهٔ اسپرت دیفرانسیل جلو با چراغ‌های مخفی بود که بر اساس پلت‌فرم مزدا MX-6 ساخته شده بود و در دو نسل تا سال ۱۹۹۷ به تولید رسید. بدین ترتیب فورد موستانگ با اعتراض شدید طرفدارانش از مرگ حتمی نجات پیدا کرد.

در سال ۱۹۸۷ نسل سوم موستانگ فیس‌لیفت عمده‌ای را تجربه کرد که ارتقاءهای ظاهری و داخلی را برای آن به همراه داشت. در این فیس‌لیفت نمای جلویی موستانگ با تغییر چراغ‌ها به نمونه‌های مستطیلی بزرگ و همین‌طور حذف جلوپنجره بیشتر به مدل SVO شبیه شد. با این تغییرات، ظاهر موستانگ آئرودینامیک‌تر به نظر می‌رسید و استایل کلی آن به طراحی‌های مدرن فورد نزدیک شده بود. همان‌طور که اشاره شد، با خاتمهٔ تولید مدل SVO در سال ۱۹۸۶، تیپ‌های موستانگ از سال ۱۹۸۷ به بعد تنها به دو مدل LX و GT محدود شد.

Mustang LX 1987

در فیس‌لیفت سال ۱۹۸۷ چراغ‌های عقب خودرو هم تغییر کرد که این چراغ‌ها در مدل‌های LX و GT متفاوت بودند به‌نحوی‌که چراغ‌های عقب در مدل LX به‌صورت ساده و با گرافیک افقی بودند درحالی‌که در مدل GT قابی همرنگ بدنه روی چراغ‌ها تعبیه شده بود و گرافیک عمودی سه‌تایی ایجاد کرده بود. علاوه بر این، مدل GT به سپرهای بلندتر، رکاب‌های اسپرت، چراغ‌های مه شکن، اسپویلر عقب و رینگ‌های ۱۵ اینچی توربین مانند هم مجهز شده بود که ظاهری اسپرت‌تر به آن بخشیده بود. علاوه بر این تغییرات، در فیس‌لیفت سال ۱۹۸۷ بادگیر پلاستیکی که تا پیش‌ازاین در بخش انتهایی پنجره‌های جانبی عقب نصب می‌شد حذف شد و بجای آن یک شیشهٔ بزرگ تعبیه شد که در گوشهٔ پایینی آن نوشتهٔ Mustang کار شده بود.

در داخل خودرو نیز داشبورد و کنسول مرکزی به‌طور کامل تغییر کرده و در صندلی‌ها و رو دری‌ها هم تجدیدنظر شد. در سال ۱۹۸۷ در پیشرانه‌های موستانگ هم تغییراتی ایجاد شد به‌نحوی‌که پیشرانهٔ ۳.۸ لیتری V6 از لیست موتورها حذف شد و بنابراین موتورها تنها به دو نمونهٔ ۲.۳ لیتری چهار سیلندر و ۴.۹ لیتری هشت سیلندر محدود شدند. همچنین در این دو موتور هم تغییراتی ایجاد شد به‌نحوی‌که موتور چهار سیلندر به سیستم سوخت‌رسانی انژکتوری مجهز شد و موتور V8 هم به سر سیلندر E7TE و پیستون‌های آلومینیومی فورج‌کاری شده مجهز گردید که خروجی آن‌را به ۲۲۵ اسب بخار قدرت و ۴۱۰ نیوتن متر گشتاور افزایش داد. در قسمت بعدی این سری مطالب به ادامهٔ تاریخچهٔ نسل سوم موستانگ خواهیم پرداخت. با ما همراه باشید.