آلفرد.پی.سلون ؛ پدر مدیریت صنعتی خودرو

به قلم فرناز خطیبی: آلفرد پریچارد سلون.جی.آر (۲۳ مه۱۸۷۵ – ۱۷ فوریه ۱۹۶۶‌) یکی از مدیران جنرال‌موتورز بود که طولانی‌ترین دوره ریاست را در این شرکت داشت. سلون در محله New Haven در ایالت کانکتی‌کات (Connecticut) به دنیا آمد.
وی پس از سپری کردن تحصیلات ابتدایی و متوسطه، مهندسی الکترونیک خواند و از موسسه تکنولوژی ماساچوست در سال ۱۸۹۵ فارغ‌التحصیل شد. حین تحصیل در دانشگاه M.I.T نیز به انجمن برادری Delta Upsilon پیوست.

پس از فارغ‌التحصیلی، در سال ۱۸۹۹ مالکیت شرکتی با نام Hyatt Roller Bearing را بر عهده گرفت که به تولید بلبرینگ و غلطک می‌پرداخت. برای مدت کوتاهی در اوایل قرن بیستم شرکت فورد، بلبرینگ‌هایش را از کمپانی کوچک هیات خریداری می‌کرد. در سال ۱۹۱۶ شرکت کوچک او در جریان ادغام شرکت‌های اقتصادی، با شرکت United Motors Company ادغام شد و به تدریج بخشی از شرکت جنرال‌موتورز گشت.

استعداد او در زمینه مدیریت باعث شد که او بعد از مدتی معاون رئیس، سپس رئیس (در سال ۱۹۲۳) و در نهایت رئیس هیات مدیره جنرال‌موتورز در سال ۱۹۳۷ شود. در ۱۹۳۴ او بنیاد بشر دوستانه، انتفاعی آلفرد. پی سلون را تأسیس کرد.

جنرال‌موتورز در طول ریاست سلون به خاطر خلاقیت‌های مدیریتی بسیار وی، معروف شد به ویژه در زمینه‌هایی چون مدیریت عملیات‌های گوناگون مرتبط با مسائل مالی مانند بازگرداندن سرمایه. سلون هر ساله تغییراتی را در زمینه طراحی ایجاد می‌کرد.

او همچنین مبدع سیستم ساختار قیمت‌گذاری خاص جنرال‌موتورز بود. در این شیوه، قیمت‌گذاری (از پایین‌ترین تا بالاترین قیمت) در شورولت، پونتیاک، اولدزموبیل، بیوک و کادیلاک – معروف به نردبان موفقیت- به گونه‌ای بود که خودروها با یکدیگر رقابت نمی‌کردند و خریداران می‌توانستند در خانواده GM به موازات تغییر قدرت مالی خود ویا حتی تغییر سنشان به خرید بپردازند.

این مفاهیم همزمان با مقاوت فورد در برابر تغییرات سال‌های ۲۰ ، GM را به سمت ریاست بازار فروش صنعت اتومبیل در سال‌های ۱۹۳۰ میلادی سوق داد؛ موقعیتی که تا دهه ۷۰ میلادی جنرال‌موتورز آن را از آن خود کرده بود.

تحت هدایت سلون، GM بزرگ‌ترین، موفق‌ترین و سود‌ده‌ترین شرکت صنعتی ایالات متحده شد. در دهه ۳۰ میلادی، مخالفت طولانی مدت با اتحادیه‌ها، باعث شد تا در نهایت با کارگران جنرال‌موتورز، که به تازگی به مجموعه انجمن‌های کارگری پیوسته بودند و خواهان حقوق کارگری بودند، روبه‌رو شود. مخالفت‌های سلون، از آن نوع خشونت‌هایی بود که هنری فورد در مواجه با اتحادیه‌های کارگری به کار می‌برد.

او موافق کاربرد زیرکانه سیستم‌های جاسوسی بود و بهترین سیستم مخفیانه صنعتی؛ که تا آن زمان، دنیای تجارت به خود دیده بود، را برای کنترل شرکتش به کار انداخت. هنگامی که کارگران او اعتصابات سراسری بزرگی را در سال ۱۹۳۶ به راه انداختند، سلون متوجه شد که سیستم جاسوسی او کمترین اعتباری در مقابل جنبش‌های کارگری ندارد.

در سال ۱۹۳۱ اولین برنامه اجرایی آموزشی در سطح دانشگاهی به نام مردان سلون (Sloan Fellows) در دانشگاه M.I.T تحت حمایت مالی سلون اجرا شد. بنیاد سلون، مدرسه مدیریت صنعتی دانشگاه M.I.T را در سال ۱۹۵۲ با هدف تربیت « مدیران ایده‌ال » را تأسیس نمود. این مدرسه به افتخار سلون به مدرسه مدیریت آلفرد.پی.سلون (یکی از اولین مدارس تجارت در دنیا) تغییر نام داد.

همچنین تأسیس موسسه مدیریت بیمارستانی سلون طی برنامه مدیریت سلامت در دانشگاه Cornell، برنامه « مردان سلون » در داشنگاه عالی تجارت Stanford در سال ۵۷ و نهایتا مدرسه تجارت لندن در سال ۱۹۶۵ از سایر برنامه‌های موفقی بود که بنیاد سلون آنها را هدایت می‌کرد. این برنامه‌ها در سال ۱۹۷۶ جزو برنامه‌های ارائه‌کننده مدرک قرار گرفته و که طی آن مدارک کارشناسی ارشد علوم مدیریت به دانشجوها اعطا می‌شد.

به رغم تمام جوایز و افتخاراتی که به سلون داده شد مانند مدال طلای صد سالگی انجمن نیویورک به خاطر خدمات برجسته‌اش به شهر نیویورک، انتقادات زیادی نیز در سال‌های اخیر به کارهای او وارد شد. برای مثال مانند شایعاتی که پیرامون همکاری سلون با نازی‌های مطرح بود!

رئیس تسلیحات نازی‌های آلبرت اسپیر (Albert Speer) به بازرس کنگره گفته بود که آلمان بدون تکنولوژی تقویت‌کننده آلفرد. پی.سلون و جنرال‌موتورز نمی‌توانست در سپتامبر ۱۹۳۹  شهر لیتزکریگ (Blitzkrieg) در لهستان را اشغال کند. همچنین سلون متهم به تجهیز و حمایت خودروسازان هیتلر نیز شده بود.

با این همه، به افتخار سلون موزه‌ای (با نام The Alfred.P. Sloan Museum) برای او که نشان‌دهنده سیر ساخت اتومبیل و وسایل حمل و نقل بود، در شهر Flint در ایالت میشیگان ساخته شد. بنیاد علمی تحقیقاتی او نیز هر ساله بورس‌های تحقیقاتی زیادی در رشته‌های مختلف علوم به دانشجویان با استعداد اهدا می‌کند.

* تمامی حقوق مادی و معنوی نوشته فوق ، فقط و فقط معطوف به نویسنده و صاحب اثر آن « خانم فرناز خطیبی » است.