سریع‌ترین خودروهای عضلانی کلاسیک جنرال موتورز، از GTO تا کامارو

جنرال موتورز در دههٔ ۶۰ و ۷۰ از طریق برندهای مختلف خود ماسل کارهای زیادی تولید کرد که در اینجا با سریع‌ترین آن‌ها آشنا می‌شویم.

وقتی حرف از ماسل کارهای دههٔ ۶۰ و ۷۰ می‌شود، بلافاصله نام‌های دوج، پلیموث و فورد در ذهن نقش می‌بندد اما شاید کسی به یاد جنرال موتورز نیفتد زیرا این شرکت بزرگی با چندین برند بود و استراتژی ساخت خودروهای عضلانی خود را روی برندهای شورلت، پونتیاک، بیوک و الدزمبیل تقسیم کرده بود. علاوه بر این، یکی از بزرگ‌ترین دلایلی که باعث شد برندهای جنرال موتورز در دوران ماسل کارها به‌اندازهٔ رقبا شهرت پیدا نکنند، قانون مضحک این شرکت بود که اجازهٔ استفاده از پیشرانه‌های بزرگ‌تر از ۶.۶ لیتری را فقط به خودروهای فول سایز می‌داد. البته کوروت از این قاعده مستثنی بود اما ماسل کار به‌حساب نمی‌آمد.

به همین دلیل، درحالی‌که چارجرها، باراکوداها و مک‌وان‌ها پیست‌های درگ را به آتش می‌کشیدند، کاماروها و شول‌ها به‌طور غم‌انگیزی ضعیف بودند. این در حالی بود که خود جنرال موتورز در سال ۱۹۶۴ با پونتیاک GTO بخش ماسل کارها را پایه‌گذاری کرد. خوشبختانه جنرال موتورز سرانجام در سال ۱۹۷۰ این قانون احمقانه را کنار گذاشت و همهٔ این برندهای شرکت با ساخت دیوانه‌وارترین و قوی‌ترین ماسل کارهای تاریخ از آن بهره بردند. ازاین‌رو، قصد داریم در ادامه با سریع‌ترین ماسل کارهای کلاسیک جنرال موتورز آشنا شویم.

شورلت نوا SS مدل ۱۹۶۹

شورلت نوا در سال ۱۹۶۲ با نام Chevy II به‌عنوان محصول پایهٔ شورلت متولد شد و فاقد تمام امکانات بود. این خودرو در نسخه‌های سدان، استیشن و کوپه ارائه می‌شد و خودروی مقرون‌به‌صرفهٔ بسیار محبوبی برای خانواده‌ها بود. در سال ۱۹۶۸، نسل دوم معرفی شد و نام شوی II به نوا تغییر پیدا کرد. نوا هنوز هم یک خودروی خانوادگی ارزان‌قیمت بود اما شورلت در این نسل نسخهٔ SS را ارائه کرد که به یکی از کوچک‌ترین و سریع‌ترین ماسل کارهای دیترویت تبدیل شد. برای نوا SS در سال ۱۹۶۹ پیشرانهٔ بلوک بزرگ ۶.۵ لیتری قابل انتخاب بود.

پونتیاک گرند پری SJ455 مدل ۱۹۷۰

پونتیاک در سال ۱۹۶۲، گرند پری را به‌عنوان خودرویی کاملاً جدید که چیزی بین یک کوپهٔ لوکس و یک خودروی اسپرت بود معرفی کرد. این خودرویی زیبا و قدرتمند بود و تا پایان دههٔ ۶۰ گران‌ترین کوپهٔ پونتیاک محسوب می‌شد. نسل دوم گرند پری که در سال ۱۹۶۹ معرفی شد، از فول سایز به میان سایز تبدیل شد و امکان سفارش موتور عظیم ۷.۵ لیتری برای آن وجود داشت. حالا گرند پری ناگهان از یک کوپهٔ لوکس به یک ماسل کار واقعی تبدیل شد. نسل دوم گرند پری برای رقابت با دوج چارجر در نظر گرفته شده بود که البته علیرغم قدرت بیشتر شبیه آرزو به نظر می‌رسید.

شورلت شول SS 454 مدل ۱۹۷۰

تعداد کمی از ماسل کارهای کلاسیک به‌اندازهٔ شورلت شول SS 454 مدل ۱۹۷۰ قابل‌احترام و ترسناک هستند. مثل شوی II، شول هم در اوایل دههٔ ۶۰ معرفی شد و در نسخه‌های کوپه، سدان و استیشن ارائه می‌شد. حتی وانت ال کامینو هم از سال ۱۹۶۴ بخشی از خانوادهٔ شول شد. زمانی که در سال ۱۹۷۰ محدودیت احمقانهٔ جنرال موتورز برداشته شد، شول SS از نیروگاه هیولایی ۷.۴ لیتری بهره‌مند شد. جنرال موتورز که زمانی با سیاست‌های خود ماسل کارهایش را محدود می‌کرد، حالا به شگفت‌انگیز بودن شول SS 454 اذعان کرد و گفت هیچ ماسل کاری بالاتر از آن نیست.

پونتیاک GTO جاج رم ایر IV مدل ۱۹۶۹

در سال ۱۹۶۹ تمام خودروهای جنرال موتورز هنوز تحت قانون محدودیت موتور بزرگ‌تر از ۶.۶ لیتری در مدل‌های میان سایز بودند اما پونتیاک GTO جاج تحت تأثیر یکی دیگر از سیاست‌های این شرکت قرار گرفت. GTO جاج مدل ۱۹۶۹ به پیشرانهٔ ۶.۶ لیتری رم ایر IV مجهز شده بود که به گفتهٔ جنرال موتورز، ۳۷۰ اسب بخار قدرت و ۶۰۰ نیوتن متر داشت اما خروجی واقعی بیش از این‌ها بود. در آن زمان، طبق سیاست جنرال موتورز، هیچ خودرویی نباید از کوروت قوی‌تر می‌بود و به همین دلیل، قدرت بسیاری مدل‌ها کمتر از واقعیت اعلام می‌شد. GTO جاج که برای رقابت با پلیموث رود رانر عرضه شد، با سیستم جریان هوای رم ایر، منیفولدهای هوای آلومینیومی و سیستم اگزوز جریان بالا، تحت محدودیت ۶.۶ لیتری تمام قدرتی که می‌توانست را بیرون کشید.

الدزمبیل ۴۴۲ W30 مدل ۱۹۷۰

۴۴۲ درواقع یک پکیج پرفورمنس سفارشی برای الدزمبیل کاتلاس بود که قصد رقابت با پونتیاک GTO را داشت. این پکیج در سال ۱۹۶۸ به مدلی مستقل تبدیل شد و نسخهٔ پرفورمنس بالاتر Hurst/Olds هم برای آن ارائه شد. سپس در سال ۱۹۷۰، الدزمبیل برای ۴۴۲ پکیج پرفورمنس W30 و پیشرانهٔ ۷.۵ لیتری را ارائه کرد و خودرویی متولد شد که بسیار سریع‌تر از Hurst/Olds و مدل‌های قبلی ۴۴۲ بود. Hurst/Olds مدل ۱۹۶۸ می‌توانست ۴۰۰ متر را در ۱۳.۹ ثانیه طی کند درحالی‌که W30 مدل ۱۹۷۰ این کار را در ۱۳.۷ ثانیه انجام می‌داد و به همین دلیل، موتورترند به ۴۴۲ W30 لقب ماشین مسابقات درگ داد.

شورلت کامارو Z28 مدل ۱۹۷۰

نسل دوم شورلت کامارو در فوریهٔ ۱۹۷۰ معرفی شد و Z28 را می‌توان جذاب‌ترین نسخهٔ آن دانست. این مدل از همان پیشرانه‌های LT-1 کوروت استفاده می‌کرد که هرچند فقط ۵.۷ لیتر حجم داشت اما سریع‌تر از بسیاری از دیگر خودروهای عضلانی جنرال موتورز با یک لیتر حجم موتور بیشتر بود. کارانددرایور Z28 مدل ۱۹۷۰ را خودرویی توصیف کرد که می‌تواند فراری را به چالش بکشد.

بیوک گرن اسپرت ۴۵۵ مدل ۱۹۷۰

هرچند بیوک برندی نیست که به ساخت خودروهای پرفورمنس بالا شهرت داشته باشد اما تعدادی از سریع‌ترین ماسل کارهای تاریخ مثل GSX را ساخته است. این شرکت در دههٔ ۶۰ هم در تلاش برای رقابت با پونتیاک GTO جاج و الدزمبیل ۴۴۲، پکیج گرن اسپرت را برای اسکای‌لارک ارائه کرد. گرن اسپرت ۴۴۵ مدل ۱۹۷۰ یک خودروی درگ کارخانه‌ای با ۴۰۰ متر زیر ۱۳.۵ ثانیه بود. این هم یکی دیگر از ماسل کارهای جنرال موتورز بود که قدرت آن بسیار کمتر از واقعیت اعلام شد زیرا در آزمایشات داینو قدرت ۴۷۰ اسب بخاری را نشان داد.

شورلت کامارو SS 396 مدل ۱۹۶۷

یکی دیگر از قربانیان سیاستی که اجازه نمی‌داد هیچ خودرویی قوی‌تر از کوروت باشد، کامارو SS مدل ۱۹۶۷ بود. این خودرو از پیشرانهٔ ۶.۵ لیتری استفاده می‌کرد که در کوروت ۴۲۵ اسب بخار قدرت داشت اما قدرت همان موتور در کامارو ۳۷۵ اسب بخار اعلام شده بود. بااین‌حال، ازآنجایی‌که حداکثر سرعت کوروت ۲۳۰ کیلومتر بر ساعت و کامارو ۲۲۵ کیلومتر بر ساعت بود، نشان می‌داد که قدرت موتور در هردو مدل یکسان است. البته هدف کامارو پشت سر گذاشتن کوروت نبود بلکه شرمنده کردن فورد موستانگ بود که به‌خوبی در پیست و جاده انجام می‌داد.

پونتیاک فایربرد ترنس ام سوپر دیوتی مدل ۱۹۷۳

در سال ۱۹۷۳، دوران خودروهای عضلانی به پایان رسیده بود و این خودروها یا بسیار ضعیف شدند یا با خط تولید خداحافظی کردند. بااین‌حال، پونتیاک در همان سال یکی از سریع‌ترین فایربردهای تاریخ را ساخت. ترنس ام ۴۵۵ سوپر دیوتی خودرویی بود که پونتیاک باید از سال ۱۹۶۷ تولید می‌کرد اما اجازه نداشت. درحالی‌که دیگر ماسل کارهای آن دوره باید قوانین آلایندگی و مصرف سوخت را رعایت می‌کردند، موتور عظیم ۷.۵ لیتری فایربرد به‌نوعی از معافیت قانونی بهره‌مند شده بود. البته از نسخهٔ سوپر دیوتی فقط ۴,۵۵۰ دستگاه ساخته شد.