تاریخچه تصویری پونتیاک فایربرد، از 1967 تا 2002

بدون شک پونتیاک فایربرد یکی از مشهورترین ماسل کارهای تاریخ است. در این مطلب مرور کوتاهی بر تاریخچهٔ این خودرو از نسل اول تا نسل چهارم خواهیم داشت.

در تاریخ صنعت خودروسازی جهان، ماسل کارهایی مثل فورد موستانگ، شورلت کامارو و پونتیاک فایربرد به مشهورترین خودروهای تاریخ تبدیل شدند. دراین‌بین اما فایربرد جایگاه ویژه‌ای نزد علاقه‌مندان داشت زیرا از ظاهر منحصربه‌فردی برخوردار بود که دیگر ماسل کارها فاقد آن بودند. علاوه بر این، برخی مدل‌های فایربرد به سقف تی‌تاپ هم مجهز بودند که بسیار بر جذابیت آن‌ها می‌افزود. فراتر از همهٔ این‌ها اما مدل ترنس ام بود که علاوه بر ظاهر جذاب‌تر، گشتاور دیوانه‌واری هم داشت که آن را به هیولای جاده تبدیل می‌کرد. در ادامه، به دلایل شهرت و محبوبیت فایربرد و همین‌طور تاریخچهٔ نسل‌های مختلف آن از سال ۱۹۶۷ تا زمان خاتمهٔ تولید در سال ۲۰۰۲ خواهیم پرداخت.

همچنین بخوانید: نسل چهارم شورلت کامارو، طراحی موردانتقاد که امروز جالب به نظر می‌رسد

نسل اول، ظهور ققنوس

پونتیاک فایربرد در سال ۱۹۶۷ پنج ماه پس از شورلت کامارو برای رقابت با فورد موستانگ معرفی شد. این خودرو بر اساس کامارو ساخته شده بود و اشتراکات فراوانی با آن داشت که این موضوع را می‌شد در ظاهر فایربرد هم دید. درحالی‌که در سال ۱۹۷۰ کرایسلر ماسل کارهای جدید خود را به بازار فرستاد و مدل‌هایی مثل پلیموث همی کودا به خودروهای گران‌قیمتی در این بخش تبدیل شدند، فایربرد از همان ابتدا به‌نوعی نقش ماسل کار مقرون‌به‌صرفه را بازی می‌کرد و با پیشرانه‌های شش سیلندر و هشت سیلندر با قدرتی از ۱۶۵ تا ۳۴۵ اسب بخار به بازار عرضه می‌شد. قیمت پایهٔ فایربرد از ۲,۶۶۶ دلار معادل ۲۷,۴۰۰ دلار امروز آغاز می‌شد. پونتیاک همواره فرمول نسل اول فایربرد را بهبود می‌داد تا اینکه در سال ۱۹۶۹ تولید آن خاتمه یافت.

نسل دوم، ستارهٔ هالیوود

نسل دوم فایربرد در سال ۱۹۷۰ به بازار آمد و یازده سال روی خط تولید باقی ماند. این نسل به خاطر قدرت فوق‌العاده، طراحی خیره‌کننده و مهم‌تر از همه، حضور در فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی شهرت یافت. فیلمی که این ماشین را به شهرت رساند، Smokey and the Bandit سال ۱۹۷۷ بود. در نسل دوم فایربرد همچنین عقاب طلایی مشهور پونتیاک هم روی کاپوت ترنس ام نقش بست. در طول یازده سال تولید این نسل، هم پیشرانه‌هایی عالی و هم وحشتناک برای فایربرد ارائه شد. بین سال‌های ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۶ برخی نمونه‌های فایربرد از پیشرانهٔ شش سیلندر خطی وحشتناک شورلت استفاده می‌کردند که تنها ۱۱۰ اسب بخار قدرت داشت درحالی‌که از سال ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۱ این موتور با یک نمونهٔ V6 بیوک با ۱۰۵ اسب بخار قدرت جایگزین شد. از سوی دیگر، ترنس ام در نسل دوم به موتور ۶.۶ لیتری V8 مجهز شد که تا ۳۷۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

نسل سوم، گذر از دوران سخت

در دههٔ ۸۰، آمریکا درگیر بحران نفت بود و در بحبوحهٔ این بحران، بسیاری از خودروسازان آمریکایی مجبور شدند پیشرانه‌های خود را کوچک کنند و این شامل پونتیاک هم می‌شد. علاوه بر این، بحران نفتی و لزوم کاهش مصرف سوخت خودروها باعث شد پونتیاک نسل سوم فایربرد را آیرودینامیک‌تر طراحی کند و ازاین‌رو، چراغ‌های جلو مخفی شدند. ضعیف‌ترین موتور فایربرد در این نسل یک نمونهٔ چهار سیلندر با تنها ۸۸ اسب بخار قدرت بود درحالی‌که قوی‌ترین پیشرانهٔ V8 آن با ۲۳۵ اسب بخار قدرت نیز بسیار ضعیف‌تر از نسل قبلی بود. فایربرد در نسل سوم کمترین جذابیت را داشت و کاملاً از سنت‌ها و ریشه‌های خود فاصله گرفت تا جایی که بسیاری نسل سوم را بدترین نسل فایربرد می‌دانند.

نسل چهارم، خداحافظی

در سال ۱۹۹۳، پونتیاک برای چهارمین بار فایربرد را کاملاً بازطراحی کرد و این بار از کوروت C5 و خودروهای اسپرت ژاپنی مثل مزدا RX-7 الهام گرفت. در این نسل همچنین پونتیاک پیشرانه‌های جان‌سختی مثل LT4 و LS1 را برای فایبرد ارائه کرد که به نظر می‌رسید هیچ‌گاه خراب نخواهند شد. متأسفانه اما این آخرین نسل فایربرد بود. هرچند نسل چهارم فایربرد هیچ شباهتی به پیشینیان خود نداشت اما از همان فرمول سنتی استفاده می‌کرد که با ترکیب سرعت و جذابیت ظاهری، اولین فایربردها را بسیار جذاب کرده بود. این ماشین در آخرین سال تولید یعنی ۲۰۰۲ در نسخهٔ ترنس ام به پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری هشت سیلندر LS1 مجهز شد که ۳۲۵ اسب بخار قدرت و ۴۷۵ نیوتن متر گشتاور داشت. با این موتور، ترنس ام ظرف ۵.۱ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید و ۴۰۰ متر را ظرف تنها ۱۳.۵ ثانیه طی می‌کرد؛ اما با وجود همهٔ این اعداد جذاب، فایربرد آن‌طور که جنرال موتورز امیدوار بود سودآوری نداشت و به همین دلیل تولید آن در سال ۲۰۰۲ خاتمه یافت. امروزه نسل چهارم فایربرد یکی از ارزان‌ترین راه‌ها برای نشستن پشت فرمان یک ماسل کار محسوب می‌شود.