نگاهی به تاریخچه ماسل کارهای پونتیاک، بخشی مهم از تاریخ خودروسازی آمریکا

در این مطلب به خودروهای عضلانی تاریخ پونتیاک نگاهی خواهیم داشت که به بخش مهمی از تاریخ خودروسازی آمریکا تبدیل شدند.

عبارت ماسل کار یا خودروی عضلانی در ذهن هر علاقه‌مندی قدرت و ابهت را تداعی می‌کند. هرچند این روزها فورد موستانگ، شورلت کامارو و دوج چلنجر تنها ماسل کارهای باقیمانده در بازار هستند اما وقتی حرف از خودروی عضلانی می‌شود پونتیاک قطعاً یکی از پررنگ‌ترین و افسانه‌ای‌ترین نام‌ها خواهد بود. ممکن است نسل کنونی عشق ماشین‌ها خیلی با این نام آشنایی نداشته باشند اما کسانی که در دههٔ ۶۰ و ۷۰ زندگی می‌کردند هنوز هم پونتیاک و ماسل کارهایش را به یاد دارند که آسفالت‌ها را به آتش می‌کشیدند.

تاریخچهٔ ماسل کارهای پونتیاک

پونتیاک اولین خودروسازی نبود ک ایدهٔ خودروی عضلانی را مطرح کرد زیرا این عنوان به الدزمبیل راکت ۸۸ سال ۱۹۴۹ تعلق دارد. از نظر فنی، اولین ماسل کار پونتیاک را باید بونویل ۱۹۵۷ دانست. این یک کانورتیبل لوکس با پیشرانهٔ ۳۰۰ اسب بخاری V8 بود. این خودرو راه را برای ماسل کارهای واقعی پونتیاک که با GTO شروع شد هموار و این کلاس خودرویی را محبوب کرد. این باعث عرضهٔ مدل‌های عضلانی زیادی با نام‌های مختلف در اشکال و اندازه‌های گوناگون شد که در ادامه به مهم‌ترین آن‌ها خواهیم پرداخت.

پونتیاک GTO

GTO که خیلی‌ها آن را اولین ماسل کار واقعی پونتیاک می‌دانند، نام خود را از عبارت ایتالیایی «گرن توریسمو اومولوگاتو» گرفته که در فراری ۲۵۰ GTO هم به کار رفته بود و نشان‌دهندهٔ قابلیت استفاده هم در پیست و هم در جاده است. اولین نسل پونتیاک GTO از سال ۱۹۶۴ تا ۱۹۶۷ با ۳۶۰ اسب بخار قدرت در نسخه‌های کوپه و کانورتیبل تولید شد. نسل دوم که از سال ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۲ روی خط تولید بود، فرم فست‌بک و چراغ‌های جلوی افقی داشت و یک نیروگاه ۷.۵ لیتری V8 قوی‌تر برای آن قابل انتخاب بود.

نسل سوم GTO فقط در یک سال ۱۹۷۳ تولید شد و همچنان پیشرانه‌های V8 داشت اما این بار فقط به‌صورت کوپه و با حداکثر قدرت ۲۵۰ اسب بخار ارائه می‌شد. نسل چهارم هم مثل نسل قبلی فقط در یک سال ۱۹۷۴ ارائه شد و به خاطر بحران سوخت، تنها پیشرانهٔ آن یک ۵.۷ لیتری V8 بود. پونتیاک GTO بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۶ دوباره بازگشت اما این بار صرفاً نسخهٔ ری‌بج شدهٔ هولدن مونارو از استرالیا بود که با ۴۰۰ اسب بخار قدرت در امریکا عرضه شد.

پونتیاک فایربرد

اولین نسل فایبربرد که در اصل پاسخ پونتیاک به فورد موستانگ و مرکوری کوگار بود، از سال ۱۹۶۷ تا ۱۹۶۹ با سه پیشرانهٔ V8 مختلف ارائه شد که قوی‌ترین موتور در سال ۱۹۶۹ با رم ایر سفارشی تا ۳۴۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. نسل دوم طولانی‌ترین عمر را داشت و از سال ۱۹۷۰ تا ۱۹۸۱ با دوازده پیشرانهٔ مختلف تولید شد. بیشترین فروش این نسل در سال ۱۹۷۹ با ۲۱۱,۴۵۳ دستگاه رقم خورد. در این نسل همچنین برای اولین بار پونتیاک پیشرانهٔ توربوشارژ را برای فایربرد ارائه کرد.

نسل سوم فایربرد که بین سال‌های ۱۹۸۱ تا ۱۹۹۲ تولید می‌شد، افزایش قیمت سوخت را در طراحی و مهندسی خود لحاظ کرده بود. بدین منظور، وزن خودرو کاهش یافت و تنها دو موتور از شش پیشرانهٔ آن هشت سیلندر بودند. چهارمین و آخرین نسل فایربرد هم در سال ۱۹۹۳ با طراحی مدرن‌تر به بازار آمد. این نسل با تجهیز به دو ایربگ و ترمز ABS به‌صورت استاندارد، به ایمنی بیشتر توجه کرده بود.

پونتیاک گرند پری

گرند پری اولین بار در سال ۱۹۶۲ به‌عنوان یک مدل پرفورمنس فول سایز متولد و طی هشت نسل و چهار دهه تولید شد. این خودرو به همراه GTO یکی از دو ماسل کار جنرال موتورز بود که با همکاری جان دلورین توسعه پیدا کرد. در سال ۱۹۶۹، گرند پری با پیشرانهٔ ۷ لیتری V8 و ۳۹۰ اسب بخار قدرت به بازار عرضه شد. نسل چهارم که بین سال‌های ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۷ تولید شد، بزرگ‌ترین گرند پری تاریخ بود. نسل پنجم با تولید از سال ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۷، طولانی‌ترین عمر را در بین همهٔ نسل‌ها داشت و با شش موتور مختلف ازجمله یک V8 دیزلی به فروش می‌رسید. از نسل ششم که در سال ۱۹۸۸ معرفی شد، گرند پری به خودرویی محرک جلو تبدیل و به‌صورت سدان هم ارائه شد تا اینکه آخرین نسل آن در سال ۲۰۰۸ از روی خط تولید کنار رفت.

پونتیاک G8

G8 تنها ماسل کار پونتیاک بود که در آمریکا تولید نمی‌شد. این خودرو در اصل هولدن کومودور استرالیایی بود که در سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ با برند پونتیاک در ایالات‌متحده عرضه شد. G8 با سه پیشرانهٔ مختلف عرضه می‌شد که دو نمونهٔ آن‌ها V8 بودند. قوی‌ترین پیشرانهٔ این خودرو یک ۶.۲ لیتری V8 با ۴۱۵ اسب بخا قدرت بود که شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر بر ساعت ۴.۵ ثانیه‌ای را فراهم می‌کرد. بااین‌حال، متأسفانه به دلیل مشکلات مالی پونتیاک و جنرال موتورز، عرضهٔ G8 در سال ۲۰۰۹ خاتمه یافت و یک سال بعد برند پونتیاک تعطیل شد.