پشت فرمان گوردون موری T.50، نهایت لذت رانندگی آنالوگ در یک سوپراسپرت

گوردون موری T.50، شاهکاری از خالق مک‌لارن F1، با وزن کمتر از یک تن و موتور V12 تنفس طبیعی که تا ۱۲ هزار rpm فریاد می‌کشد، تجربه‌ای بی‌نظیر از رانندگی خالص ارائه می‌دهد.

گوردون موری T.50، خودرویی است که تصور می‌کردیم هرگز ساخته نخواهد شد. جانشین معنوی مک‌لارن F1 که به‌جای رقابت در اعداد و ارقام، بر تجربه رانندگی خالص تمرکز دارد. برخلاف هایپرکارهای مدرن مانند آستون‌مارتین والکری یا فراری F80، گوردون موری T.50 نه با قدرت ۶۶۱ اسب بخاری یا شتاب صفرتاصد (که گوردون موری حتی آن را اعلام نکرده)، بلکه با ویژگی‌های منحصربه‌فردی مانند وزن، ابعاد و حس رانندگی تعریف می‌شود.

وزن خشک T.50 تنها ۹۹۷ کیلوگرم است یعنی ۲۱ کیلوگرم سبک‌تر از مک‌لارن F1. این وزن کم، روی هر جنبه‌ای از رفتار خودرو تأثیر می‌گذارد و آن را از رقبا متمایز می‌کند. طول ۴,۳۵۲ میلی‌متر (هم‌اندازه پورشه کیمن) و عرض ۱,۸۵۰ میلی‌متر، T.50 را به یک سوپرکار جمع‌وجور و چابک تبدیل کرده است. موقعیت راننده در مرکز، دید عالی به چپ و راست فراهم می‌کند و حس قرار گرفتن در نوک پیکان را به راننده می‌دهد. حتی با دو سرنشین در طرفین، فضای کافی برای راننده وجود خواهد داشت.

موتور ۴ لیتری V12 تنفس طبیعی کاسورث با سوپاپ‌های تیتانیومی و اگزوز اینکونل و تیتانیوم، تا بیش از ۱۲ هزار rpm دور می‌گیرد و سرعت افزایش دور آن ۵۰ هزار rpm در ثانیه است. این پاسخگویی در ابتدا ترسناک است اما در دورهای پایین موتور آرام و قابل‌کنترل است و از دور ۲,۵۰۰ rpm، ۳۶۰ نیوتن متر از مجموع ۴۷۸ نیوتن متر گشتاور را ارائه می‌دهد. کلاچ نیاز به تمرکز دارد اما آزاردهنده نیست. وقتی دور موتور را بالا می‌برید، صدای فریاد مانند V12 شما را به قلمرویی جدید می‌برد. در ابتدا، از شدت صدا و سرعت، ممکن است زودتر از حد لازم دنده عوض کنید، اما با فعال کردن سیستم تطبیق دور از طریق سوئیچ چرخان، هماهنگی بهتری با موتور پیدا می‌کنید.

دو حالت پدال گاز (GT و Sport) نیز مفید هستند. حالت GT پاسخ نرم‌تری در دورهای بالا ارائه می‌دهد، درحالی‌که در حالت اسپرت پاسخگویی پدال کاملاً دقیق و یکنواخت است. پس از عادت کردن، کنترل این V12 اعتیادآور می‌شود. تعویض دنده‌ها با گیربکس دستی شش سرعته Xtrac، دقیق و لذت‌بخش است و صدا و حس موتور، یادآور خودروهای فرمول یک دهه ۱۹۹۰ است. شاسی T.50 به‌اندازه پیشرانه درخشان است. سیستم تعلیق با کمک‌فنرهای غیرفعال R53 تعادل بین راحتی و چابکی را حفظ می‌کند. خودرو نرم نیست اما اجازه حرکات بدنه را می‌دهد. دماغهٔ خودرو در سرعت‌های بالا نیاز به فشار ترمز برای چسبندگی بهتر دارد اما فرمان بدون نیروی کمکی (بالای ۱۵ کیلومتر بر ساعت) حس فوق‌العاده‌ای ارائه می‌دهد.

وزن کم موتور (۱۷۸ کیلوگرم) و موقعیت پایین آن، باعث می‌شود دینامیک خودرو قابل‌کنترل باشد. لاستیک‌های میشلین پایلوت اسپرت 4S با عرض ۲۹۵ میلی‌متر در عقب به‌جای لاستیک‌های مسابقه‌ای مانند کاپ ۲، ارتباطی عالی با جاده ایجاد می‌کنند. دیفرانسیل لغزش محدود هنگام از دست رفتن چسبندگی حس شناور کنترل‌شده‌ای به عقب خودرو می‌دهد گویی روی بالشتکی از هوا حرکت می‌کند.

فن ۴۰ سانتی‌متری عقب که با دیفیوزر زیر خودرو و فلپ‌های بالایی کار می‌کند، ویژگی ظاهری برجسته T.50 است. این فن، بسته به حالت (قابل تنظیم از روی داشبورد)، ضریب درگ را ۱۲.۵ درصد کاهش می‌دهد، داون‌فورس را ۵۰ درصد افزایش می‌دهد و در ترمزگیری کمک می‌کند. هنگام ترمز شدید، فن با جابه‌جایی مرکز فشار به عقب، از شیرجه بیش‌ازحد دماغه جلوگیری می‌کند. این اثر، در ابتدا عجیب اما بسیار مؤثر است، بدون اینکه حس مکانیکی رانندگی را مختل کند.

داخل کابین، تمرکز بر راننده است. صندلی‌های سرنشینان راحت اما تنگ هستند و ورود به صندلی مرکزی چندان آسان نیست. نمایشگرهای جایگزین آینه‌ها نیاز به عادت دارند و صدای کابین در سرعت‌های کروز، سفرهای طولانی را چالش‌برانگیز می‌کند. روشن کردن خودرو به دلیل واحد استارت ژنراتور ۴۸ ولتی کمی زمان‌بر است و گیربکس در حالت سرد کمی سفت است. بااین‌حال، این جزئیات در برابر تجربه رانندگی بی‌نظیر T.50 کمرنگ می‌شوند. T.50 با قیمت ۲.۸ میلیون پوند، در رده خودروهایی مانند استون مارتین والکری، فراری F80، پاگانی یوتوپیا و بوگاتی توربیون قرار می‌گیرد اما ساختهٔ گوردون موری تجربه‌ای کاملاً آنالوگ را ارائه می‌دهند. تمام ۱۰۰ دستگاه T.50 فروخته شده‌اند و به نظر نمی‌رسد مالکان قصد فروش داشته باشند.

جمع‌بندی

گوردون موری T.50، با وزن کمتر از یک تن، موتور V12 فوق‌العاده و شاسی بی‌نقص، نه‌تنها جانشین شایسته‌ای برای مک‌لارن F1 است، بلکه تعریف جدیدی از لذت رانندگی ارائه می‌دهد. این خودرو برای کسانی ساخته شده که تجربه رانندگی را به هر چیز دیگری ترجیح می‌دهند.