رانندگی با کلاریتی، سدان هیدروژنی هوندا

برای چندین دهه خودروهای هیدروژنی تنها به‌صورت آزمایش‌های علمی ارائه می‌شدند و در حد پروژه‌های تحقیقاتی و آزمایشی باقی‌مانده بودند؛ اما هوندا برای اولین بار اثبات کرد خودروهای هیدروژنی می‌توانند طراحی و احساس یک خودروی معمولی را داشته باشند. هوندا FCX به‌عنوان اولین وسیلهٔ نقلیهٔ پیل سوختی تولیدی دنیا در سال ۲۰۰۲ معرفی شده و در سال ۲۰۰۵ به تعدادی از افراد اجاره داده شد. پس‌ازاین، هیوندای نسخهٔ هیدروژنی توسان را معرفی کرد و تویوتا هم خودروی هیدروژنی میرای را روانهٔ بازار نمود.

اما هوندا نیز دوباره به میدان خودروهای هیدروژنی بازگشته است به‌گونه‌ای که این شرکت چندی پیش نسل دوم FCX کلاریتی را معرفی و از دسامبر گذشته برای اولین بار تحویل آن‌را به خریداران آغاز کرد. این زمان خوبی برای هوندا است چراکه در حال حاضر چندین ایستگاه هیدروژن در سراسر کالیفرنیا و تمامی مسیر بین سن دیگو تا سان‌فرانسیسکو تأسیس شده است که چند ماه پیش وجود نداشتند.

پیش‌ازاین با دو خودروی هیدروژنی تولیدی قبلی یعنی توسان Fuel Cell و میرای به رانندگی پرداخته بودیم اما حالا بسیار مشتاق بودیم که با کلاریتی هم رانندگی کرده و عملکرد این خودرو را هم بسنجیم تا اینکه سرانجام هوندا از ما دعوت کرد که با خودروی پیل سوختی تولیدی‌اش در جاده‌های واقعی در کالیفرنیا به رانندگی بپردازیم. هرچند این رانندگی کوتاه بود اما به‌اندازه‌ای بود که کاملاً پی به توانایی‌ها و حس شخصیت هوندا کلاریتی ببریم.

در داخل، طراحی کلاریتی به طرز محسوسی معمولی‌تر از کابین میرای است درحالی‌که هنوز هم لمسی محور بوده و مربوط به آینده به نظر می‌رسد. با باز کردن درِ کابین کلاریتی، احساس آشنایی از سیستم اطلاعاتی-سرگرمی هوندا، دکمهٔ تعویض دندهٔ الکترونیکی، متریال صندلی‌ها و صفحه آمپر به انسان دست می‌دهد. متریال داخلی ماشین نیز احساس نیمه لوکس دارند درحالی‌که تریم جیر زینت‌بخش رو دری‌ها و داشبورد کلاریتی بوده و بین صندلی‌های جلو نیز فضای زیادی برای قرار دادن اشیاء تعبیه شده است.

کلاریتی در عقب کمی بزرگ‌تر از میرای احساس می‌شود اما نه‌فقط به خاطر اینکه بجای چهار صندلی، پنج صندلی را ارائه کرده است. فضای سر نیز در این خودرو کافی بوده و سرنشینان عقب می‌توانند پاهای خود را دراز کنند. همچنین ما هنگام رانندگی با کلاریتی هیچ مشکلی در زمینهٔ دید رو به بیرون نداشتیم.

به عبارت ساده، اگر میرای رانندگی‌ای شبیه به پریوس دارد، کلاریتی نیز شبیه آکورد است. در کل رانندگی کلاریتی با فرمان متعادل و هندلینگ مناسب، احساسی مشابه به دیگر سدان‌های هوندا دارد. همچنین همانند همان چیزی که از خودروی مجهز به سیستم ترمز احیا شونده انتظار می‌رود، ترمزهای کلاریتی نیز احساس واضحی ندارند اما بازهم هنگامی‌که پدال ترمز را می‌فشاریم متوجه اصطکاک لنت‌ها می‌شویم که این احساس در میرای وجود ندارد.

در خودروهای هیدروژنی، هنگامی‌که کمپرسور هوا، هوا را به درون پیل سوخت می‌فرستد، صدایی تولید می‌شود که کاملاً طبیعی و مورد انتظار است اما کلاریتی در این زمینه سروصدای کمتری از آنچه ما انتظار داشتیم تولید می‌کرد؛ بنابراین کلاریتی به‌طور شگفت‌آوری آرام و ساکت است هرچند که همچنان کمی صدای جاده و همین‌طور صدای پمپاژ آب تولیدی آن به بیرون به گوش می‌رسد. صدایی که شبیه به صدای دوش گرفتن کسی در طبقهٔ بالای خانه است.

هوندا گفته است که در طول سال اول عرضهٔ کلاریتی به بازار، صرفاً آن‌را از طریق اجاره دادن راهی جاده‌ها خواهد کرد و سپس فروش آن‌را نیز در نظر خواهد گرفت. بُرد هوندا کلاریتی با یک‌بار پُر کردن مخزن هیدروژن نزدیک به ۶۰۰ کیلومتر است که بیشتر از بُرد ۵۰۰ کیلومتری تویوتا میرای و ۴۲۵ کیلومتر هیوندای توسان Fuel Cell است؛ اما در آزمایش ما کلاریتی بُردی حتی بیشتر از این عدد اعلامی را ارائه کرد که این همیشه نشانهٔ خوبی است.

مشخصات فنی

منبع: MotorTrend