هیوندای سانتافه هم پلاگین هیبریدی می‌شود

با همان صورت لاغر و بدن تکیده آمد جلو و با انگلیسی دست و پا شکسته گفت:
– مستر آیسان! واتس مین خلگوش؟!

چینی ها من را «آیسان» صدا می کردند.
«آی» به معنی دوست داشتن و «سان» یعنی کوه.
دوستدار کوه!

مانده بودم چه بگویم به چانگ!
با شوخی و خنده گفتم :
« شوخیه، کارگرها دوستت دارن»
سرش را مثل دستش توی هوا تند تکان داد یعنی این جوابم نیست.

حق داشت! کارگرها به او لقب «خرگوش» داده بودند و اینطور صدایش می کردند و می خندیدند!
از بس که کوه و دشت را پیاده طی می کرد
و مچ آنها را حین تنبلی می گرفت.

دوباره سوالش را پرسید. برایش ترجمه کردم.
خیره شد توی صورتم.
بعد سرش را انداخت پائین.
با نوک پوتین کارش آرام چند لگد به تپه کوچک خاک روبرویمان زد.

سکوت… توی هوا تفتیده جنوب منتظر بودم بطری آبش را بکوبد به زمین و برود.
سرش را بلند کرد و چیزهایی گفت که ترجمه اش تقریبا” می شد این:

من دارم برای کشور شما کار می کنم. چرا مسخره ام می کنند؟ چون من می خواهم خوب کار کنند؟
چون می فهمم دستگاه ها را دستکاری کرده اند که خراب شود که بروند توی سایه بخوابند؟
چرا کشورتان را دوست ندارید؟
اوکی! من خلگوشم.
ولی هیچوقت کشورتان با خندیدن به من ،درست نمی شود.

این را گفت و راهش را کشید و رفت سمت کمپ شان.
من مثل بچه ها بغض کردم.

رفتم پشت رستوران کمپ. تازه شش ماه بود آمده بودم سرکار.
14سال پیش. یک پروژه اکتشاف نفت چند ملیتی.
کم تجربه بودم. فکر می کردم راه حل این است که باید سخت کار کنم برای کشورم.
جان می کندم.
اما هنوز هم همان طور فکر می کنم.

مثل بچه ها نتوانستم جلوی اشکم را بگیرم. گریه ام گرفت.

چانگ راست می گفت. خیلی از کارگرها به ریش او می خندیدند. به من هم می خندیدند که کارم را جدی می گرفتم.

لوله های پولیکا را می بردند می انداختند ته دره ها.
بعد می گفتند همه را استفاده کرده ایم. بنزین را می ریختند روی زمین و می گفتند دستگاه ها بدون بنزین کار نمی کنند.
دستگاه های حفاری سبک اکتشاف نفت را خراب می کردند و …

بعدها که بزرگتر شدم. که کارهای دیگری را تجربه کردم دیدم فقط برخی کارگرها با کشورشان تا این اندازه نامهربان نیستند.

خیلی از مدیران، استادان دانشگاه، شخصیت های برجسته، آقایان مسئول، بزرگان هم به همین راحتی سرمایه های مملکت را دود می کنند و به هوا می فرستند و بعد در گپ و گفت های دوستانه آروغ می زنند، می خندند و می گویند:

“- تو این مملکت آدم باید زرنگ باشه! بار خودش رو ببنده!”

و من هنوز هم مثل بچه ها بغض می کنم.